The Silent Sea - Η νέα κορεάτικη σειρά του Netflix μεταφέρει τη "μάχη" στο διάστημα | Review

Η μίνι sci-fi κορεάτικη σειρά μυστηρίου  The Silent Sea, ένα ακόμη δυσοίωνα φουτουριστικό θρίλερ-δράμα καταφτάνει στη μικρή οθόνη από το Netflix, με τον Choi Hang-yong, σκηνοθέτη του μικρού μήκους φιλμ The Sea of Tranquility (2014) απ’ όπου εμπνέεται το παρόν σόου, να αναλαμβάνει ως δημιουργός. Του cast εν προκειμένω ηγούνται η σταρ του Kingdom, Bae Doona και ο πρωταγωνιστής του Train to Busan, Gong Yoo. Επιπλέον, τους πλαισιώνουν οι ηθοποιοί: Joon Lee, Kim Sun-young, Kim Si-A, Lee Moo-saeng, Lee Sung-Wook, Choi Yong-Woo, Jung Soon-Won και ο Yoo Hee-je.

Η πλοκή τοποθετείται στο εγγύς μέλλον, όταν τα αποθέματα νερού είναι στο χείλος της εξάλειψης με την ανθρωπότητα να προσπαθεί να αντιπαλέψει το σενάριο του οριστικού αφανισμού της. Ο βασικός άξονας του project λοιπόν, περιστρέφεται γύρω από μία παράτολμη 24ωρη απόρρητη αποστολή στο φεγγάρι που ίσως να μπορέσει να αντιστρέψει το κακό που διαφαίνεται στον ορίζοντα. Για τον σκοπό αυτόν έχει επιστρατευτεί μια ομάδα αστροναυτών και ειδικών που επιχειρούν να εξασφαλίσουν δείγματα από τον ερημωμένο ερευνητικό σταθμό Balhae πίσω από την ξαφνική εγκατάλειψη του οποίου κρύβεται ένα τρομερό μυστικό.

Το αξιόλογο αυτό τηλεοπτικό εγχείρημα ήδη από τον πρόλογό του ενσκήπτει με οξυδέρκεια και ευαισθησία πάνω από προβλήματα που αφορούν το κρίσιμο διακύβευμα που τίθεται για τη συνέχιση της ζωής στη Γη. Θίγει ωμές αλήθειες για το ανθρώπινο γένος οι οποίες προοιωνίζουν ολέθριες καταστάσεις που μοιάζουν μη αναστρέψιμες ώστε εύλογα εν τέλει να αναρωτιέται κανείς πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στην δυστοπική και την πραγματική εκδοχή της τύχης του «μπλε πλανήτη». Πρόκειται για μία πολύ στιβαρή και εντυπωσιακή μυθοπλασία επιστημονικής φαντασίας η οποία χωρίς να βιάζεται μας μεταφέρει την ουσία αυτού που πραγματεύεται, φέροντας έντονο το στοιχείο του ρεαλιστικού τρόμου αλλά και του προβληματισμού πάνω σε σοβαρά υπαρξιακά αδιέξοδα.  

Με ευρηματικότητα και ενσυναίσθηση καταπιάνεται με ένα καίριο θέμα για το οποίο η διεθνής επιστημονική κοινότητα σύσσωμη έχει εκφράσει επανειλημμένως την ανησυχία της, κρούοντας το καμπανάκι σε ηγέτες χωρών και ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες με τη ρητή προειδοποίηση ότι το μοιραία αναπόφευκτο είναι πιο κοντά απ’ όσο νομίζουμε και πλέον χρειάζονται δραστικά μέτρα περισσότερο από ποτέ απ’ το να εκπέμπουμε απλώς SOS.

Ειδικά με βάση αυτό, καθίσταται τελείως μυωπική, αφελής και ανώφελη η προσκόλληση σε επιλεκτικές δεσμεύσεις απέναντι σε στόχους βελτίωσης και βιώσιμης ανάπτυξης με περιθώριο επίτευξης μία ή δύο δεκαετίες από τώρα, εφόσον για τις συνθήκες, τις επιταγές και τις ανάγκες που αναδύονται σήμερα δεν χωρά αμφισβήτηση ότι έχουμε αφήσει προ πολλού πίσω μας το σημείο μηδέν. Η διασπάθιση φυσικών πόρων, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η κλιματική αλλαγή, το λιώσιμο των πάγων, η απουσία αποτελεσματικού σχεδιασμού και ανταπόκρισης σε περιπτώσεις ισοπεδωτικών φυσικών καταστροφών, η έλλειψη φαγητού και νερού είναι μόνο μερικές από τις τραγικές πτυχές που θα πρέπει να διαχειριστούν και οι επόμενες γενιές.

Η αφήγηση αυτή χωρίς να ακολουθεί ασθματικά γρήγορους ρυθμούς ή εντυπωσιοθηρικές κλισέ ευκολίες, παίρνει υπόψη της όλα τα ανωτέρω θέτοντας ως κέντρο βάρους της τη λειψυδρία και την αναζήτηση μιας τελευταίας σωτήριας ευκαιρίας που μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας για τον άνθρωπο. Με ευφάνταστο και πρωτότυπο τρόπο κυνηγά αυτήν την ύστατη αχτίδα ελπίδας χωρίς να είναι σίγουρο το αν πρόκειται για χίμαιρα ή όχι.

Με φόντο το ψυχρό, αφιλόξενο και διάστικτο από κρατήρες σεληνιακό τοπίο το group όπου εστιάζει η υπόθεση, έρχεται αντιμέτωπο με ηθικά διλήμματα, σχεδόν ανυπέρβλητα εμπόδια, πρωτόγνωρες δυσκολίες που δοκιμάζουν σκληρά τη μεταξύ τους επικοινωνία, τις ψυχικές και σωματικές τους αντοχές, καθώς ο καθένας τους μάχεται συγχρόνως με τους δικούς του δαίμονες. Συν τοις άλλοις, σταδιακά διαφωτίζονται καλύτερα τα κίνητρα και η ατζέντα που είχε ο καθένας τους ώστε να λάβει μέρος σε ένα τόσο καθοριστικό τόλμημα.

Οι κεντρικές φιγούρες έχουν κάτι το οικείο αλλά και κάτι το απόμακρο. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει μία ισορροπία ανάμεσα και στα δύο, ώστε να μπορέσεις να ταυτιστείς ως έναν βαθμό μαζί τους. Οι ερμηνείες τόσο των πρωταγωνιστών όσο και των δευτεραγωνιστών κρατούν αμείωτη την προσοχή σου μέχρι τέλους ώστε να ξεχωρίζεις στον καθένα και από κάτι διαφορετικό.

Η σκοτεινή, κλειστοφοβική, υποβλητική ατμόσφαιρα που χτίζεται εξαρχής, συντηρείται επιδέξια μέσα από έξυπνες ανατροπές οι οποίες εξάπτουν την αγωνία και το ενδιαφέρον του κοινού για το τι θα απογίνουν οι κύριοι δρώντες. Το σασπένς και ο φόβος για το άγνωστο ενισχύουν το αίσθημα της αβεβαιότητας και της απειλής, ενώ οι μακρόσυρτες σιωπές ενδυναμώνουν και αυτές με την σειρά τους την ένταση.

Πέρα από την πρώτη ανάγνωση, οι συντελεστές της εξαιρετικής αυτής δουλειάς, καλούν τον θεατή να εμβαθύνει στον πυρήνα των πραγμάτων, το καθεαυτού νόημα των όσων εκτυλίσσονται εδώ. Το background του κάθε ήρωα δένει αρμονικά και ενιαία σε έναν καλοδουλεμένο σεναριακό μίτο με εύστοχα μηνύματα, με αναδρομές και κομβικής σημασίας αποκαλύψεις που υπηρετούν υποδειγματικά το σύνολο της δράσης ώστε να προσπερνιούνται ταχύτατα οι ελάχιστες αδυναμίες που εντοπίζονται εν προκειμένω.

Αυτό που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του δέκτη τον σαγηνεύει, τον σοκάρει, τον τρομάζει και τον ταρακουνάει παράλληλα. Οι απίστευτες λήψεις απαθανατίζουν κάτι από την απεραντοσύνη και την γοητεία του διαστήματος αντιπαραβάλλοντας μία άσχημη δυνητική version της Γης ως συνέπεια της ξηρασίας και της κακής ανθρώπινης πρακτικής που οδήγησε σε αυτό το σχεδόν αναπόδραστο μέλλον. Η εν λόγω αντίθεση συνέχει και δικαιώνει στο σύνολό του το αποτέλεσμα αυτής της παραγωγής που είναι ένα άρτιο οπτικά και ποιοτικά θέαμα ενώ αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο μέσα από την εκπληκτική του φωτογραφία.

Το φινάλε ενδεχομένως να ξενίσει κάπως μερικούς, χωρίς αυτό να συνεπάγεται πως απογοητεύει ή ότι δεν κλείνει ωραία. Λιγοστά αφήνονται χωρίς να εξηγηθούν, διατηρώντας έτσι ένα λεπτό πέπλο μυστηρίου να πλανάται πάνω απ’ το όλο concept οπότε η τελεία μπαίνει ολοκληρωμένα χωρίς απαραίτητα την αξίωση για επιπλέον σεζόν.

Το The Silent Sea θα σου θυμίσει έμμεσα μία πολύ ιδιαίτερη σκέψη: «Ξαφνικά μου έκανε εντύπωση ότι αυτό το μικροσκοπικό μπιζέλι, όμορφο και μπλε, ήταν η Γη. Έβαλα τον αντίχειρά μου και έκλεισα το ένα μάτι, και ο αντίχειράς μου έσκασε τον πλανήτη Γη. Δεν ένιωθα γίγαντας. Ένιωσα πολύ, πολύ μικρός» Neil Armstrong.