Succession: Το συγκλονιστικό φινάλε της 3ης σεζόν ανατρέπει τα πάντα | Review

Όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν, υπάρχουν τριών ειδών σενάρια που κυκλοφορούν εκεί έξω αυτή τη στιγμή, όσο αφορά την τηλεόραση και τα τηλεοπτικά σόου. Έχουμε αυτά τα οποία εξυπηρετούν μια συγκεκριμένη φόρμα αφήγησης και δεν ξεφεύγουν σε καμία περίπτωση έξω από αυτήν, όπως για παράδειγμα τα σενάρια που χρησιμοποιούνται σε σειρές κωμωδίας καταστάσεων (Sitcom), τύπου "Seinfeld", "Friends", "The Big Bang Theory".

Στη συνέχεια, έχουμε τα σενάρια όπου οι συγγραφείς, ακολουθώντας την επιτυχία τηλεοπτικών σειρών όπως τα "Breaking Bad ή Game of Thrones, πέφτουν στην παγίδα να γράψουν την δική τους εκδοχή αυτών των σόου, χωρίς βέβαια να καταφέρνουν να προσθέσουν κάτι καινούργιο, ούτε στον τρόπο αφήγησης αλλά ούτε και στους χαρακτήρες τους. Καταλήγοντας έτσι στο τρίτο είδος σεναρίου, το οποίο θεωρείται η αποκάλυψη της χρονιάς, η έκπληξη, αυτό το οποίο πηγαίνει ένα βήμα παρακάτω τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε τις τηλεοπτικές σειρές, όπως είχε συμβεί και στο παρελθόν με τα Lost, Twin Peaks, The Sopranos ή ακόμα και στον χώρο του animation, με τα BoJack Horseman, South Park και Rick and Morty.

Η σατιρική μαύρη κωμωδία του Jesse Armstrong, Succession, ανήκει χωρίς καμία αμφιβολία στην τελευταία κατηγορία. Μιλάμε για μία σειρά φαινόμενο, με την κάθε νέα σεζόν που μας παρουσιάζουν να είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Αισθάνομαι ότι είναι, ίσως, ό,τι καλύτερο υπάρχει στο τηλεοπτικό πεδίο αυτή τη στιγμή εκεί έξω.

Αν όχι το καλύτερο, τότε έχει μία σίγουρη θέση μέσα στη πρώτη τριάδα των τηλεοπτικών σόου που ξεχώρισαν την φετινή χρονιά, και οι λόγοι που έχει καταφέρει αυτό το σπάνιο επίτευγμα είναι αρκετοί, ένας όμως από αυτούς, είναι το καλογραμμένο, γεμάτο καινοτόμες ιδέες, σενάριο. Έχοντας ως δεδομένο αυτή την ισχυρή αφηγηματική ραχοκοκαλιά λοιπόν, τα υπόλοιπα στοιχεία κατασκευής του σόου απλά ολοκληρώνουν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο το καλλιτεχνικό του μεγαλείο.

Το εντυπωσιακό μοντάζ, το μινιμαλιστικό ελεγειακό πιάνο του Britell, η συγκλονιστική κινηματογράφηση των σκηνοθετών που λειτουργεί ως δευτεραγωνιστής σε αρκετές στιγμές αλλά και οι καθηλωτικές ερμηνείες των ηθοποιών, συνθέτουν μία εξαίσια τηλεοπτική παράσταση. Πιο συγκεκριμένα, όσο αφορά την κάμερα και πως αυτή σημαδεύει, ζουμάρει σε εκφράσεις των ηθοποιών και γενικότερα ο τρόπος που κινείται ανάμεσα τους, μοιάζει σαν βιογράφο ή ιστορικό που έχει πάρει την άδεια να εισχωρήσει στα ενδότερα μίας επιχειρηματικής οικογένειας για να καταγράψει την άνοδο αλλά και την πτώση της άλλοτε πανίσχυρης αυτοκρατορίας της στον σκληρό κόσμο του εμπορίου.

Μεγάλο και σημαντικό ρόλο στην δραματουργία της σειράς παίζουν οι μελωδίες που έχει συνθέσει για χάρη της ο Nicholas Britell. Μόνο από το μουσικό θέμα που ακούγεται σε κάθε επεισόδιο στους τίτλους αρχής, μπορείς να αισθανθείς αυτά ακριβώς τα συναισθήματα που αναφέραμε παραπάνω, την άνοδο αλλά και την πτώση μίας πανίσχυρης δύναμης, ταυτόχρονα με ένα άβολο, ανατριχιαστικό σχεδόν προαίσθημα ότι κάτι πάει λάθος, κάτι θα στραβώσει, μία τραγωδία βρίσκεται προ των πυλών. Η επιρροή που ασκεί η μουσική του Britell στον συναισθηματικό κόσμο του θεατή είναι ξεκάθαρη και χωρίς την προσθήκη της θα είχαμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, σίγουρα πιο αδύναμο.

Φυσικά, στο άρτιο αυτό καλλιτεχνικό οικοδόμημα, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι πρωταγωνιστές, οι ηθοποιοί δηλαδή. Και πιο συγκεκριμένα οι: Brian Cox, Jeremy Strong, Sarah Snook, Kieran Culkin, Alan Ruck, Matthew Macfadyen και Nicholas Braun. Όχι πως οι υποστηρικτικοί χαρακτήρες δεν κάνουν και αυτοί εξαιρετικά τη δουλειά τους, όπως για παράδειγμα η Hiam Abbass (αν και στη συγκεκριμένη σεζόν δεν της δόθηκε ιδιαίτερη βαρύτητα), ο Peter Friedman, η J. Smith-Cameron, ή ο Alexander Skarsgård (ο οποίος όπως όλα δείχνουν, έχει έρθει για να μείνει). Όλοι τους, πατώντας πάνω σε ένα καλογραμμένο κείμενο δίνουν δυνατές, ανθρώπινες ερμηνείες που μπορούν να σε συγκινήσουν, να σε κάνουν γελάσουν και σε αρκετές στιγμές, να σε κάνουν να τρομάξεις.

Οι δυναμικές που έχουν αναπτυχθεί πλέον μεταξύ τους έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, που σε κάνει να απορείς πραγματικά πως μπορεί τελικά να ολοκληρωθεί αναίμακτα όλο αυτό το δράμα. Επιπλέον, ο διάλογος και ο τρόπος που τον χρησιμοποιούν ως εργαλείο οι συγγραφείς, είναι ένα ακόμα επιτυχημένο σεναριακό εύρημα, καθώς, σχεδόν ποτέ κανένας από τους χαρακτήρες δεν εννοεί αυτό που λέει, και σχεδόν πάντα κρύβεται ένα διαφορετικό νόημα στα λεγόμενα τους κάνοντας τις αναμεταξύ τους επικοινωνία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.

Η 3η σεζόν του Succession, μέσα από 9 ωριαία επεισόδια, έκανε φινάλε την Κυριακή που μας πέρασε, ενώ έχει γίνει γνωστό εδώ και καιρό ότι η σειρά ανανεώθηκε και για 4η από το HBO. Με αυτά που έχουμε δει μέχρι στιγμής, η δημιουργία του Jesse Armstrong κάνει την διαφορά στην φετινή χρονιά στο χώρο της τηλεόρασης και πλέον, μετά το ανατρεπτικό τελευταίο επεισόδιο, αναμένουμε όλοι μας για την πρεμιέρα της επόμενης σεζόν.