La Casa De Papel Part 5 Vol. 2: Ένας γιορτινός, γλυκόπικρος, αποχαιρετισμός για τη θρυλική συμμορία | Review

Τις προάλλες ήμασταν εδώ και σας έγραφα για το Vol. 1 της 5^ης και τελευταίας σεζόν του La Casa De Papel και πόσο…βαρετό κατάντησε το όλο θέαμα της Τέλειας Ληστείας πλέον. Είχα αγανακτήσει με αυτή την φόρμουλα που παρουσίαζε και πάλι ενώ θα έπρεπε μου ρίχνει σαγόνια και…απασφάλισα. Πριν τρεις μήνες περίπου από το ίδιο βήμα σας έγραφα τα συσσωρευμένα παράπονά μου από τη σειρά που άλλοτε μάς καθήλωνε και την -σε βαθμό κακουργήματος πλέον- φλύαρη διάθεσή της.

Τώρα που προβλήθηκε και το περιβόητο Vol. 2, δηλαδή τα τελευταία πέντε επεισόδια της σειράς, έχω μια ολοκληρωμένη μεν αλλά Jekyll και Mr. Hyde εικόνα δε. Μπορεί να ακουστεί παράξενο και τρέμω γράφοντας αυτές τις γραμμές από το γεγονός ότι δεν πίστευα ποτέ ότι θα της έγραφα: στο φινάλε φινάλε έκλεισε όμορφα και εξηγούμαι.

Σαφώς δεν απέφυγε πάλι αυτά τα υπέρδραματικά slow motion που θέλουν να μοιάσουν πολύ σε αυτά που πολύ επιτυχημένα προσδίδουν πόντους στην cool πλευρά του Peaky Blinders, αλλά εδώ καταλήγουν να είναι απλά αχρείαστη ποζερίλα και ροκάνισμα του σεναρίου. Ούτε άλλαξε εντελώς πρόσωπο από αυτό που παρουσίασε στα πρώτα πέντε επεισόδια. Τι έκανε; Με τα χαρτιά που είχε προσπάθησε και τα έπαιξε όσο καλύτερα μπορούσε. Και το αποτέλεσμα; Εμένα να χειροκροτώ για το…plot twist που με πέτυχε κατακέφαλα σαν ένα από τα παλιά καλά κόλπα του "Καθηγητή" στις πρώτες δύο σεζόν. Κατάφερε να μου ρίξει το σαγονάκι και να μου αποσπάσει ένα χαμόγελο που φάνταζε απίθανο να μου αποσπάσει. «Κοίτα να δεις λέω το άτιμο» από μέσα μου.

Ναι, την έγραψα και αυτή την πρόταση που τρεις μήνες πριν έδινα 5% πιθανότητες να συμβεί. Και μπορεί το 6^ο επεισόδιο να ήταν πάλι ένα ξεφύσημα απόγνωσης και ένα αργόσυρτο «πάλι με τις ίδιες ταχύτητες πηγαίνει, άντε τελειώνετε» από πλευράς μου. Ωστόσο, στο φινάλε του 7^ου άρχισε να κλωτσάει κάπως και από το 8^ο μέχρι και το 10ο γκάζωσε όσο δε γκάζωσε από τότε που το…Part 3 είχε ενδιαφέρον και δεν είχε καταντήσει «μια από τα ίδια».

Βέβαια, για να ισορροπήσω την κατάσταση, έτσι όπως ολοκληρώθηκε ο κύκλος, θεωρώ εντελώς λάθος το ότι χωρίστηκε η σεζόν σε δύο μέρη και γενικότερα απορώ γιατί έπρεπε να είναι 10 επεισόδια. Πάσχει εν τέλει από το λάθος που έκανε η 8^η σεζόν του Game of Thrones αλλά... αντίστροφα. Εδώ δηλαδή το ακορντεόν θα έπρεπε να μαζεύεται και αντί για 10, στα 7 ή 8 επεισόδια ίσως η αφήγηση να ήταν πιο σφιχτή, η ισπανική ποζερίλα και οι κριντζ στιγμές του λιγότερες και πάει λέγοντας. Όμως στα "αν" δεν είμαστε σε θέση για να μένουμε και δυστυχώς για το οριστικό αντίο της σειράς αυτό ήρθε με βασανιστικά αργό τρόπο και ένα χτίσιμο πιο αργό και από τα σενάρια του Φώσκολου.

 Από το 8^ο επεισόδιο και μετά αυτό που εκτίμησα στο ύφος του και στον ρυθμό του είναι πως αφού ήξερε πως όλα τελειώνουν αφέθηκε εντελώς. Σαν τους ίδιους τους κλέφτες που γνώριζαν ότι το τέλος είναι εδώ και τραγούδησαν ένα τελευταίο, άκρως γηπεδικό “Bella Ciao” για να εξαγνίσουν τα κακά πνεύματα, να θυμηθούν πως πάνω από όλα ήταν οικογένεια. Εκείνη ήταν και μια από τις ομορφότερες στιγμές του -παρά το ότι το τραγούδι κατάντησε γραφικό στη χρήση του.

Γνωρίζοντας πως τελειώνει πάνω εκεί άρχισε να σφίγγει τα δόντια για να μας οδηγήσει με γιορτινό τρόπο στο τέλος. Να δώσει ένα ηρωϊκό αντίο στη συμμορία και κυριολεκτικά στο παρα πέντε να θυμήσει εκείνο το άκρως επαναστατικό, ηλεκτρισμένο και σαν ένα ισπανικό cover του «Killing in the Name of” των RATM να σε κάνει να σφίξεις τη γροθιά σου. Δεν μπορώ να δηλώσω στο 100% πως είχε ένα τέλος «ζήσαμε καλά και εμείς καλύτερα».

Πάνω στα κλισέ του προσπάθησε κάπως να ξεφύγει, κάπως να θυμίσει όλα αυτά τα στοιχεία για τα οποία γινόταν κάποτε ο ντόρος για το La Casa De Papel. Σα να σου κλείνει το μάτι πως τελικά «το ταξίδι μετρούσε και όχι ο προορισμός» για αυτό και αφέθηκε και το κλείσιμο του τελικά, μου άρεσε, τηρουμένων πάντα των αναλογιών του.

Να θυμίσουμε εδώ πως το La Casa De Papel ήταν ο ξενόγλωσσος «μπαμπάς» του Squid Game πραγματοποιώντας το πρώτο ιστορικό διεθνές «μπαμ» για το Netflix. Κρυφά του οφείλει πολλά από την οπτική του ταυτότητα (βλ. στολές και μάσκες) κι ας είναι το κοινό του μυστικό πλέον.

Ένα τελευταίο χειροκρότημα, λοιπόν, στη συμμορία για την παρέα, τα γέλια, εκείνα τα πρώτα plot twist και τις στιγμές, τη θέληση να μάθουμε ισπανικά ή και τα λίγα σπαστά που μάθαμε καθόλη τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Την όρεξη να παλεύουμε για τα όνειρα, τα θέλω μας και να αψηφούμε όσους λένε όχι και σε συστημικά και φαινομενικά ακίνητα γρανάζια.

Ευχαριστούμε για την υπενθύμιση του να κυνηγάμε με παιδική αφέλεια και όρεξη το ιδανικό, σε όποια μορφή και αν είναι (Μπερλίν έδωσες ρέστα και πάλι). Κι ας μας γάνιασε από το Part 4 και έπειτα μέχρι να φτάσουμε εδώ. Στο κάτω-κάτω της γραφής θα θυμάμαι πως το La Casa De Papel μου έκλεισε το μάτι τσακίρικα και χάθηκε ηρωϊκά στο ηλιοβασίλεμα.