Το Arcane του Netflix είναι η μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς | Review

Δείχνοντας το δρόμο σε κάθε videogame IP που φιλοδοξεί να μεταπηδήσει στην τηλεόραση
02 Δεκεμβρίου 2021 12:25
Το Arcane του Netflix είναι η μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς | Review

Ένα δεκάλεπτο είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς πως το Arcane δεν είναι η τυπική σειρά/ταινία βασισμένη σε βιντεοπαιχνίδι. Η εξωφρενική ποιότητα του animation του, η οποία συναγωνίζεται το Into the Spider-Verse για το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό επίτευγμα του μέσου τα τελευταία χρόνια, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. Τα “κάδρα” του, σαν ζωντανά concept arts, μοιάζουν μελετημένα μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια, οι εκφράσεις των χαρακτήρων επικοινωνούν αβίαστα με μια υπέροχη ισορροπία ανάμεσα στην υπερβολή που απαιτεί το animation και τον ρεαλισμό για να μένουν “προσγειωμένοι”, η ευρηματικότητα, παρούσα σχεδόν σε κάθε σκηνή.

Το Arcane τιμάει το μέσο, εκμεταλλευόμενο απόλυτα την εκφραστικότητά του. Με λίγα λόγια, είναι ένα έργο απόλυτα οικοδομημένο πάνω στις δυνατότητες του animation και δεν θα μπορούσες να το φανταστείς κάπως αλλιώς. Το γαλλικό studio Fortiche, το οποίο ομολογουμένως δεν γνώριζα μέχρι τώρα, σε συνεργασία με την Riot Games, έχει φτιάξει μια σειρά που ανεβάζει τον πήχη ψηλά, σε πολλά επίπεδα.

Η πιθανότητα βέβαια να παραμείνει, σε επίπεδο παραγωγής τουλάχιστον, μια ιδιαίτερη, “τυχερή” περίπτωση και όχι ο κανόνας στην προσέγγιση της μεταφοράς αγαπημένων IPs προς το τηλεοπτικό animation, είναι υψηλή. Εξάλλου, πόσα studios είναι διατεθειμένα να αφήσουν μια πενταετία (που έγινε εξαετία λόγω Covid) περιθώριο μέχρι να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτός ο χρόνος όμως, παρότι υπερβολικά μεγάλος απ’ όποια μεριά και αν το πιάσεις στην σύγχρονη βιομηχανία, είναι εμφανής στο τελικό αποτέλεσμα.

Και εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στο κομμάτι του animation. Τόσο σε επίπεδο σεναριακό όσο και σκηνοθετικό, φαίνεται ξεκάθαρα πως έχει μελετηθεί ενδελεχώς κάθε του σκηνή. Είναι ένα έργο που δεν έχει την άναρχη, μποέμικη προσωπικότητα του “δημιουργού” αποτυπωμένη πάνω της, αυτήν την λίγο πιο χαλαρή δομή, μέσα από την οποία ξεπηδάνε στην οθόνη ενστικτώδεις αποφάσεις που άλλοτε λειτουργούν κι άλλοτε όχι. Το Arcane μοιάζει υπολογισμένο σε κάθε του στροφή, σφυρηλατημένο από την σκέψη και το trial and error ετών, μέχρι κάθε σκηνή να εξυπηρετεί τον σκοπό της αφηγηματικά και ταυτόχρονα, να έχει αποτυπωθεί κινηματογραφικά με έναν ευρηματικό τρόπο. Το μοντάζ του, γεμάτο οπερατικές κλιμακώσεις και έξυπνες οπτικές συνδέσεις ευθυγραμμίζεται απόλυτα με τα παραπάνω.

Πέρα, όμως, από τις ευεργετικές πολυτέλειες της παραγωγής, το Arcane νομίζω αποτελεί ένα ιδανικό παράδειγμα του πώς να προσεγγίσεις ένα video game, ώστε να το μεταφέρεις με επιτυχία σε ένα κατεξοχήν αφηγηματικό μέσο. Το γεγονός πως κατάφερε να κερδίσει κάποιον σαν εμένα, που δεν είχα την παραμικρή επαφή με το σύμπαν, νομίζω λέει πολλά. Δείχνει ότι έχει θέσει τις σωστές προτεραιότητες σε ένα θεμελιακό επίπεδο. Αυτό που θέλει να εξυπηρετήσει πάνω από απ’ όλα είναι η ίδια η ιστορία του. Οπότε, πρώτον, δε φαίνεται, παρά σε ελάχιστες στιγμές, να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του τις λέξεις “fan service” και δεύτερον, δεν χάνεται μέσα στο ίδιο το lore του, ώστε να προσπαθεί μανιωδώς να κλείσει το μάτι στο φανατικό του κοινό, χάνοντας στην πορεία όλους τους υπόλοιπους. Ίσως να τα κάνει και αυτά, αλλά δεν είναι ποτέ σε πρώτο πλάνο. Η σειρά λειτουργεί απόλυτα ακόμα και αν δεν έχετε ιδέα από League of Legends, όπως εγώ, και σπανίως εισάγει πράγματα που δεν μοιάζουν φυσικά μέσα στο ξετύλιγμα της αφήγησης. Πολύ έξυπνα λοιπόν, οι δημιουργοί, έχουν πάρει το πλούσιο lore του σύμπαντος για να χτίσουν τον κόσμο τους και μέσα σε αυτόν να διηγηθούν με ελευθερία διάφορα origin stories γνωστών ηρώων του παιχνιδιού.

Το Arcane, όμως, δεν εξαντλείται σε μια διασκεδαστική αυτό-αναφορικότητα. Δεν παίρνει την αξία του από την σύνδεση με το παιχνίδι, αυτό είναι απλά ένα έξτρα bonus για όσους μπορούν γνωρίζουν. Στο θεματικό κέντρο του βρίσκεται μια ριζική, κοινωνική ανισότητα ανάμεσα σε δύο πόλεις, η οποία σημαδεύει τους χαρακτήρες και οι συνέπειές της, σαν δηλητήριo, εξαπλώνονται σιγά σιγά σε όλους ανεξαιρέτως. Ανεξαρτήτως προθέσεων, αργά ή γρήγορα όλοι “λερώνουν τα χέρια” τους.

Μπορεί η σειρά να μην ασχολείται ιδιαίτερα με τις οικονομικές και κοινωνικές λεπτομέρειες της σχέσης μεταξύ των δύο πόλεων, πέρα από το “η μία είναι φτωχή και η άλλη πλούσια”, αλλά επιχειρεί μια αρκετά πολύπλευρη εξερεύνηση του πώς επιδρά και καθορίζει αυτή η ανισότητα ανθρώπους διαφόρων background και ιδεολογίας. Με πυρήνα την σχέση της Powder με την αδελφή της Vi, το Arcane καταφέρνει να υφάνει μια ιστορία πλούσια σε αποχρώσεις και πειστική στην ψυχολογία των χαρακτήρων, η οποία δεν ξεπέφτει σε εύκολες λύσεις.

Εξωφρενικά καλοφτιαγμένο, μεθοδικά σκηνοθετημένο και ανεξάντλητα ευρηματικό με το μέσο του, το Arcane είναι ένας κανονικός θρίαμβος σε πολλαπλά επίπεδα. Μένει τώρα να δούμε, αν αυτές οι ιδιαίτερες συνθήκες που το έπλασαν, το μετέτρεψαν σε μια φωτεινή εξαίρεση ή αν αυτή η ποιότητα θα γίνει ο κανόνας.