Οι Eternals της Marvel κάνουν… assemble στους ρυθμούς της Chloe Zhao | Review

Τις τελευταίες μέρες ακούστηκαν τόσα μα τόσα στο ίντερνετ και τα social media για τους Eternals, που με κούρασαν δε σας το κρύβω. Κυρίως γιατί ποτέ δε μπορείς να εμπιστευθείς την αστάθεια της μάζας των social media και του όχλου που δημιουργείται γύρω από μια κατάσταση που αρχίζει να παίρνει διαστάσεις είτε θετικές είτε κακές -αν και κυρίως στις αρνητικές περιπτώσεις γίνεται ο ντόρος. Πρόκειται, λοιπόν, για την πρώτη ταινία της Marvel με την «σάπια» βαθμολογία στο Rotten Tomatoes που γράφει αρνητική ιστορία στο MCU, τόσο που έσπασε το ρεκόρ του “Thor: Dark World”.

Βέβαια, μου ακούγονται βερεσέ όλα αυτά καθώς αυτοί οι aggregators απλώς ντόρο δημιουργούν και σύγχυση παρά κάποιο πραγματικό συμπέρασμα. Οπότε πήγα στην αίθουσα περιμένοντας μια ταινία που θα με συστήσει στους Eternals τη νέα -τύπου Avengers ομάδα- από σούπερ ήρωες του MCU, με την Chloe Zhao πίσω από το τιμόνι, ερχόμενη από την νίκη της στα Oscars για το εξαιρετικό “Nomadland”.

Φέρνει τη Nomadland πλευρά στο λούνα παρκ της Marvel

Η επιλογή της Chloe Zhao για αυτή τη θέση δεν είναι τυχαία. Το να έχεις κατηγορηθεί από τον Martin Scorsese και άλλους πολλούς μεγάλους σκηνοθέτες πως οι ταινίες σου δεν είναι κάτι παραπάνω από «λούνα παρκ» ή ότι κάνουν τον κόσμο «ζόμπι» (σ.σ. ο Villeneuve το είπε), σου κολλάει ένα στίγμα πάνω σου. Θαρρώ πως ο Kevin Feige ήθελε με αυτή την επιλογή να αρχίσει να ξεκολλάει αυτό το τσιρότο από το MCU τώρα που αυτό μπαίνει σε μια νέα και απείρως ξέφρενη εποχή. 

Ήταν η επιλογή του σωστή; Ολόσωστη, αλλά το πρόβλημα είναι πως αυτό το ύφος και στιλ δε θα αρέσει σε όλους. Ή να το θέσω καλύτερα, μια μερίδα του κοινού θα νιώσει πώς ξεφεύγει τόσο πολύ από τα συνηθισμένα που φαντάζει…ξένο για superhero ταινία, ειδικά όταν πρόκειται για ένα ανσάμπλ επιπέδου “Avengers”.

Εμένα πάλι δε μου φάνηκε ότι ξεφεύγει τόσο που φάνταζε ξένο, διότι δομικά η αφηγηματική της αψίδα είναι ο ορισμός της κλισέ Marvel ταινίας. Από αυτά τα πλαίσια δεν ξεφεύγει και νομίζω πως εδώ είναι που για μένα κράτησε τις ισορροπίες η Zhao. Το να έχεις 10 διαφορετικούς και -φαινομενικά- πολυδιάστατους χαρακτήρες είναι ένα πολύ δύσκολο σόου για να κουμαντάρεις και να ισορροπήσεις. Από την αρχή που οι ήρωες συστήνονται, με τη «γέννησή» τους από τους Celestials, μέχρι τις πρώτες επαφές που είχαν με την ανθρωπότητα, γίνεται ένα διαδοχικό intro για τον καθένα.

Μέσα από flashbacks  συστηνόμαστε στο cast και μαθαίνουμε τόσα όσα είναι απολύτως απαραίτητα για τις 2 ώρες και 37 λεπτά που διαρκεί η ταινία. Δεν είχα θέμα με το ρυθμό της, αφού γενικά κύλησε ομαλά. Μόνο στο φινάλε έχει κάποιες άγαρμπες στιγμές για να δέσει, κάτι που κάνει κυρίως αντίθεση με τα υπόλοιπα 2/3 της ταινίας.

Eternals όπως...Power Rangers

Γενικά μου έβγαλαν ένα vibe αλά Power Rangers, ίσως επειδή επειδή έχουν χρωματιστές στολές και ο καθένας αντιπροσωπεύει από ένα καλούπι χαρακτήρα. Π.χ. ο Druig του Barry Keoghan είναι ο πιο αλητάκος και ρέμπελος, η Cersei της Gemma Chan η ήρεμη δύναμη, ο Ikaris σαν άλλος "κόκκινος Ranger" ο πιο ισχυρός όλων, ο ανεξέλεγκτος παράγοντας της Thena της Angelina Jolie  και πάει λέγοντας. Ίσως και επειδή η σκηνοθεσία της Zhao και η δράση της κουβαλάει μπόλικη ιαπωνική ποζερίλα.

Σεναριακά επίσης μπορώ να πω πως δούλεψε το πλάνο της Zhao και της ομάδας της Marvel. Όπως προανέφερα είναι ζόρικο εγχείρημα να χωρέσεις τόσο κοσμικό lore σε μια ταινία μαζί με 10 χαρακτήρες. Ακόμη πιο ζόρικο το να καταφέρει να στο δώσει, χωρίς να αναρωτιέσαι «ποιος είναι αυτός» και «γιατί αυτοί έτσι» και γενικά να σου δημιουργούνται αχρείαστα ερωτηματικά. Επίσης, ακόμη και τις φοβίες που είχα για κάποιους χαρακτήρες και ότι δε θα τους ευχαριστηθώ, όπως παράδειγμα τη Thena της Angelina Jolie, κατάφερε προς το φινάλε να…τις πετσοκόψει εντυπωσιακά και να προσφέρει τη δική της στιγμή.

Η Zhao είναι στην πλειοψηφία εντός στόχου, αν και παρεκκλίνει λίγο για το ρομάντζο μεταξύ Ikaris και Cersei που είναι κάπως ντεμοντέ. Επίσης, ενώ κάποια θέματα τα προβάλλει εντελώς οργανικά και όχι σα να «τικάρει» κουτάκια, μια συγκεκριμένη σκηνή -όσοι τη δείτε θα καταλάβετε- είναι λες και μπήκε απλά για να δημιουργηθεί κάποιος ντόρος με επικεφαλίδες στα social media, χωρίς ιδιαίτερο αντίκτυπο στην μετέπειτα εξέλιξη των χαρακτήρων. Της δίνω kudos παντως που δεν πέφτει στην παγίδα να δημιουργήσει κλασικούς villains και κλασικούς ήρωες, αλλά κάτι πιο γκρίζο.

Ωστόσο, μπορώ να καταλάβω γιατί στυλιστικά η Zhao θέλησε να βάλει μια τέτοια εξανθρωπισμένη πινελιά. Γενικότερα η υφή που σου αφήνει το Eternals είναι πως εξανθρωπίζει όντα-θεότητες που άλλοτε θα ήταν αλαζονικοί ή θα εκτελούσαν απλώς το καθήκον τους σαν προγραμματισμένα ρομπότ. Δείχνει όμως πως η τριβή των Eternals με τους ανθρώπους ανά τους αιώνες τους έκανε και αυτούς…ευάλωτους και παρά την κοσμική τους φύση, έχουν και αυτοί πλέον ανθρώπινα ένστικτα.

Με τη φωτογραφία του Ben Davis, ο οποίος στο παρελθόν έχει αναλάβει τα Avengers: Age of Ultron, Captain Marvel και Doctor Strange, ολοκληρώνεται οπτικά όμως ένα υπερθέαμα. Η οπτική ταυτότητά των Eternals είναι μακράν η πιο χαρακτηριστική, η πιο πρωτόγονη και προσγειωμένη που έχουμε δει στο MCU.

Ναι, έχει αυτή την auteur, πιο ψαγμένη ματιά της Zhao από το indie παρελθόν της και τη διασκευάζει εδώ απλώς με μεγαλύτερο budget. Το απλώς φυσικά με πολλά «αυτάκια». Απίστευτα κάδρα, απόκοσμα, μοναχικά και οριακά προκαλούν δέος, ακόμη κι αν δείχνουν δυο χαρακτήρες να περπατάνε σε βράχια. Δεν κρύβει επίσης πως έχει ένα φετίχ με τα ηλιοβασιλέματα η σκηνοθέτρια του Nomadland και τον φυσικό φωτισμό που πραγματικά δένει άψογα και με τα CGI, τα οποία μπλέκονται στα περιβάλλοντα αρκετά καλά, χωρίς να γίνεται αχταρμάς (Εσένα κοιτάω Venom 2).

H καλαισθησία του Eternals είναι ίσως και η μισή αρχοντιά του και είναι λες και μια νέα σχολή στο sci-fi ξεδιπλώνεται που auteurs όπως η Zhao και ο Villeneuve (με το DUNE) προσθέτουν το δικό τους άγγιγμα και προσδίδουν μια αίσθηση δέους σε κάθε πλάνο. Όπως και ο Villeneuve στην πρόσφατη περίπτωση του Dune έτσι και εδώ η αίσθηση της εναλλασσόμενης κλίμακας ρίχνει σαγόνια -όπως στη σκηνή που η Salma Hayek επικοινωνεί με τον Celestial, Arishem. Επίσης, είναι ακόμη μια παραγωγή που παντρεύει πολύ φυσικά τα CGI και τα πρακτικά εφέ.

Αν και ξέρω ότι το ύφος της Zhao πατάει δυνατά στη Γη και η χρωματική παλέτα δε θα ξέφευγε από αυτή τη χωμάτινη τραχιά υφή -ίσως και γιατί η Marvel δεν το επιθυμεί;- κάνω για ακόμη μια φορά έκκληση να μπει παραπάνω χρώμα σε αυτές. Ίσως το Eternals να μην το χρειάζεται απαραίτητα, αλλά μελλοντικά θα πρέπει να το σκεφτεί. Kudos ακόμα να δώσω στον -αγαπημένο μου- Ramin Djawadi που κατάφερε να δέσει άρρητα το πεντάγραμμό του με το κοσμικό δέος των Eternals. Το main theme του και πως γίνεται η χρήση του δημιούργησε έναν χαρακτηριστικό ήχο για κάθε φορά που ένας Eternal εμφανίζεται στην οθόνη.

Είναι εν τέλει μια διαφορετική, στο πλαίσιο του MCU, ταινία. Αν όχι δομικά και σεναριακά, σίγουρα οπτικά αποτελεί μια από τις καλύτερες με τη μίξη CGI και πρακτικών εφέ, καθώς και πως καταφέρνει να μας συστήσει στον κόσμο των Eternals, με την όλη πλοκή επίσης που τρέχει παράλληλα για να κρατήσει σε εγρήγορση τον θεατή.

Την ίδια ώρα αποτελεί μια αυτοτελής ταινία, με αρχή, μέση και τέλος, σε αυτή την ολοκαίνουργια κοσμική πλευρά του MCU που τώρα μαθαίνουμε, ενώ κλείνει ταυτόχρονα το μάτι για μια συνέχεια, όποτε έρθει αυτή. Και μην ξεχνάμε μείνετε μέχρι το τέλος όλων των credits. Οι fans θα αποζημιωθείτε υπέρ του δέοντος.