Παραβρασμένο μυστήριο το The Chestnut Man του Netflix | Review

Οι σκανδιναβικές σειρές έχουν κάνει την επέλασή τους στο Netflix τον τελευταίο καιρό και κατακτούν τις προτιμήσεις του κοινού ανεξαρτήτου είδους αν και προσανατολίζονται κυρίως στα θρίλερ και το sci-fi. Ειδικά η υπηρεσία του Netflix έχει μια τάση να μεταφέρει διάσημα και επιτυχημένα noir και αστυνομικά μυθιστορήματα σε σειρές ή μίνι σειρές, όπως συνέβη τελευταία με τα έργα του Harlan Coben.

Το The Chestnut Man ή «Ο Καστανάνθρωπος» στα ελληνικά αποτελεί μια ακόμα σειρά που γεννήθηκε μέσα από αυτή τη δίψα του Netflix και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Søren Sveistrup, τον συγγραφέα του αυθεντικού δανέζικου “The Killing”. Αυτομάτως υπάρχουν κάποιες προσδοκίες -αν όχι υψηλές- για αυτό που θα έβλεπα.

Το The Chestnut Man μας μεταφέρει σε έναν συννεφιασμένο Οκτώβρη -καλή ώρα- στη Κοπεγχάγη όπου ένας παράξενος φόνος αποτελεί την αφετηρία για να ανοίξει ξανά μια παλιά υπόθεση. Σε αυτήν φαίνεται να σχετίζεται άμεσα και η εξαφάνιση της κόρης μιας υπουργού, που απασχόλησε τη κοινή γνώμη πριν ένα χρόνο. Ο συνδετικός κρίκος; Σε κάθε τόπο εγκλήματος η αστυνομία βρίσκει από έναν «Καστανάνθρωπο». Ένας μύθος της Δανίας μετατρέπεται σε εφιάλτη καθώς τα αθώα ανθρωπάκια φτιαγμένα από κάστανα, συμβολίζουν πλέον τον θάνατο. Αν βρεις ένα τέτοιο σημαίνει πως… αυτός σε έχει βρει ήδη και είναι θέμα χρόνου να σε πάρει μαζί του.

Οι δύο ντετέκτιβ που εμπλέκονται στην υπόθεση και τους υποδύονται οι Mikkel Boe Følsgaard και Danica Curcic, κουβαλάνε ένα υπόβαθρο που αποτελούν παρακλάδια σε δυο θέματα της σειράς αυτής. Ένα της αβάσταχτης απώλειας που νιώθει ένας γονιός για το παιδί του και δύο το πως το αντιμετωπίζει ο καθένας. Οι ερμηνείες του cast ακόμη και των βασικών κυμαίνονται σε πολύ χλιαρά επίπεδα που ακόμη και στην κορύφωση της ιστορίας στέκονται κρύοι. Σε σημείο που δεν μεταφράζεται πλήρως το ψυχικό υπόβαθρό τους και η ένταση που κλιμακώνεται, στο κατά τα άλλα κατάψυχρο κλίμα της σειράς.

Στο κομμάτι των ερμηνειών έχει γίνει ελλιπής προσπάθεια να ξεδιπλωθεί ο γονικός πόνος που σαν φάντασμα ουσιαστικά επισκιάζει την ιστορία και θα έπρεπε να σε καταπλακώνει το cast στον τομέα αυτό. Δυστυχώς δεν ήρθε ποτέ από τις ερμηνείες παρά μόνο εάν σκεφτείς σαν θεατής την κόλαση που περνάνε.

Παρόλο που αποτελεί μια βραδύκαυστη σειρά -αυτό το slow burn που λένε και στο χωριό μου- τα έξι επεισόδια βοηθάνε στο να μη κουραστείς…εντελώς. Θαρρώ πως πολλές φορές το Chestnut Man αποκλίνει από τον στόχο του με μικρότερα storylines -ειδικά αυτό της υπουργού- φτάνοντας σε σημείο να ξεχνάει πως κατά βάση ψάχνουμε έναν serial killer. Ή τουλάχιστον αφού ήθελε να εμβαθύνει περισσότερο στους χαρακτήρες ας είχε περισσότερα επεισόδια. Απόδειξη αυτού το ότι ο ντετέκτιβ Hess παραμένει μια συμπαθητική φιγούρα, με τραγικό παρελθόν και έρχεται σε αντίθεση με την Thulin της Curcic, όμως ποτέ δεν πατάει πιο βαθιά και δεν ξεφλουδίζεται ο χαρακτήρας του πέρα από μερικές πρόχειρες γραμμές διαλόγων.

Και ενώ το whodunnit της υπόθεσης με βρήκε προ εκπλήξεως ομολογώ μιας και σεναριακά τουλάχιστον η σειρά κάνει καλή δουλειά στον να κρύψει τον δολοφόνο, ακόμα και η κορύφωση μου έβγαλε μια αχρείαστα αργόσυρτη ένταση, όταν θα έπρεπε απλά να παραδίδει ένταση. Ειδικά όταν ουσιαστικά έχει βγάλει όλα τα χαρτιά της στο τραπέζι.

Στα τους ύφους του έχω να πω ότι η Δανοί το «έχουν» απλά, με μια φωτογραφία που θυμίζει αρκετά True Detective στην πιο ευρωπαϊκή του βερσιόν. Θα ήθελα όμως περισσότερη σαπίλα να πηγάζει από το να παραμένει κάπως αποστειρωμένη η ατμόσφαιρα και τα vibes του, ειδικά όταν τα κίνητρα της εκδίκησης και η σκληρή θεματολογία που καταπιάνεται (χωρίς να θέλω να δώσω spoilers) προτάσσει μια τέτοια προσέγγιση. Από τη noir του ατμόσφαιρα λείπει και μια καλή μουσική να το συνοδεύει.

Γενικά είναι μια καλή σειρά και σε καμία περίπτωση κάτι που θα σας έλεγα «αποφύγετέ το». Μια τίμια ευρωπαϊκή παραγωγή και ένα μυστήριο που σε κρατάει για τα έξι ωριαία επεισόδια που διαρκεί, ωστόσο τον Καστανάνθρωπο θα τον ξεχάσουμε πως υπήρξε σε μερικούς μήνες.