Το "There's Someone Inside Your House" φέρει έντονα vibes από "Scream"| Review

Μέσα από το νέο slasher θρίλερ τρόμου There's Someone Inside Your House του Netflix ζωντανεύει το ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephanie Perkins σε σκηνοθεσία του Patrick Brice και σε σενάριο του Henry Gayden ενώ σε πρωταγωνιστικούς ρόλους βλέπουμε τους Sydney Park, Théodore Pellerin, και την Asjha Cooper. Το υπόλοιπο cast συμπληρώνουν οι: Jesse LaTourette, Diego Josef, Dale Whibley, Burkely Duffield, Sarah Dugdale, Markian Tarasiuk, Zane Clifford και ο William Edward.

Η πλοκή εστιάζει στη ‘Makani’ μία μαθήτρια λυκείου η οποία μετακομίζει από τη Χαβάη στη γιαγιά της που κατοικεί στην Αμερική. Σύντομα ωστόσο, διαπιστώνει ότι στο νέο της σχολείο, το Osborne High, οι τελειόφοιτοι μπαίνουν στο στόχαστρο ενός μασκοφόρου δολοφόνου που έχει σκοπό να ξεσκεπάσει τα πιο ένοχα μυστικά κάθε θύματος που διαλέγει. Μαζί με την νέα της παρέα, η κοπέλα θα επιχειρήσει να βρει και να σταματήσει τον αμείλικτο δράστη ο οποίος έχει ανοίξει έναν κύκλο αίματος και φρίκης στη μικρή τους κοινότητα.

Αρχικά αξίζει να τονίσουμε ότι στο εν λόγω φιλμ δεν θα μπορούσε να μην κυριαρχεί το splatter στοιχείο κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι ίδιον του συγκεκριμένου είδους θεαμάτων. Εν προκειμένω, εφαρμόζεται το γνωστό μοτίβο παρουσίασης ενός αδυσώπητου δολοφόνου που φοράει μία μάσκα για να κρύψει την αληθινή του ταυτότητα καθώς τριγυρνά σκορπώντας τον θάνατο σε όσους έχουν κάτι σκοτεινό να κρύψουν. Το project αυτό δεν ξεστρατίζει από τα μονοπάτια που υποδεικνύει η συνταγή του Scream και I Know What You Did Last Summer λοιπόν, απλώς η διαφορά που τίθεται στην παρούσα φάση είναι ότι ο δολοφόνος εδώ προσαρμόζει την μορφή του προσωπείου του ανάλογα με το άτομο που θα θελήσει να βλάψει, σαν να τους φέρνει δηλαδή αντιμέτωπους με τον εαυτό τους και τα προσωπικά τους κακώς κείμενα.

Ο δημιουργός του κινηματογραφικού αυτού εγχειρήματος επενδύει σε ένα γκροτέσκο σκηνικό και καταφεύγει συχνά σε κλισέ κόλπα εντυπωσιασμού, σε jump scares και σε αρκετά βίαια αποτυπωμένες πράξεις που παρεμβάλλονται για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κοινού ή να το σοκάρουν. Κάτι τέτοιο όμως επιλέγεται μέσα από τετριμμένες κοινότοπες προσεγγίσεις και σεναριακές ευκολίες που κυρίως στοχεύουν στο να καταδείξουν με αρκετά συνηθισμένο τρόπο αναπαράστασης στο σινεμά τα άγρια, αταβιστικά ένστικτα του δολοφόνου.

Επιπλέον, οι ήρωες της υπόθεσης αποτελούν μία ετερόκλητη ομάδα εφήβων που δεν ανήκουν στις διάσημες κλίκες του σχολείου τους  με τον καθένα τους να αντιπροσωπεύει κάτι διαφορετικό και ταυτόχρονα οικείο ώστε ο δέκτης να νιώσει ότι έχει αρκετές ομοιότητες με αυτούς.

Εντούτοις, ως προς τη σκιαγράφησή τους ακόμη και έτσι όπως μας συστήνονται, μοιάζει να έχουν πλαστεί κάπως στερεοτυπικά αφού ένας χαρακτήρας μπορεί να είναι το ‘κακό παιδί’, ο άλλος πιο χαμηλών τόνων και της διπλανής πόρτας, άλλος πιο ετοιμόλογος και “πνεύμα αντιλογίας”, άλλος πιο νταής, ένας άλλος πιο ευαίσθητος, ένας πιο εγωκεντρικός, και κάποιος άλλος λίγο πιο χαλαρός ή απορροφημένος στον κόσμο του.

Μεταξύ άλλων, θίγονται ως ζητήματα η παραπληροφόρηση, η κοινωνική υποκρισία, o στιγματισμός που πολλές φορές συνοδεύει ένα ζήτημα ψυχικής υγείας ή ένα τραύμα, ο εκφοβισμός, οι αποκλεισμοί, οι ανισότητες, και η άνοδος ακραίων φασιστικών φωνών ανάμεσα σε μαθητές.

Συν τοις άλλοις, καταδεικνύεται ο κυνισμός και η ωμότητα του viral που επικρατεί στην εποχή μας ειδικά όσον αφορά στην ανάρτηση περιεχομένου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υλικό που συχνά δεν φιλτράρεται όπως πρέπει και αυτό ενδεχομένως έχει ως αποτέλεσμα να βγαίνουν δημοσιεύσεις με κάθε λογής σκληρές εικόνες που μπορούν κάλλιστα να αναπαραχθούν ξανά και ξανά.

Στο φινάλε του There's Someone Inside Your House πιθανόν να διακρίνει κανείς μία προχειρότητα, και ορισμένοι ίσως να διέβλεψαν σωστά ήδη από νωρίς το ποιος είναι αυτός που αφαιρεί τόσο βάναυσα ανθρώπινες ζωές, αλλά δεν παύει επίσης να σε ξενίζει το γεγονός πώς οι συντελεστές μπερδεύτηκαν στην πρόθεσή τους να κάνουν τη διαφορά σε σύγκριση με άλλα παρόμοια φιλμ χρησιμοποιώντας ωστόσο, τις ίδιες συμβατικές μεθόδους.