Δράση, βία και κομφούζιο συνθέτουν το Kate του Netflix | Review

Με τη Mary Elizabeth Winstead σαν θηλυκός "John Wick"
27 Σεπτεμβρίου 2021 10:46
Δράση, βία και κομφούζιο συνθέτουν το Kate του Netflix | Review

Ο Cedric Nicolas-Troyan (The Huntsman: Winter's War) επιμελήθηκε σκηνοθετικά το action θρίλερ Kate του Netflix, με τον Umair Aleem να υπογράφει το σενάριο, ενώ εν προκειμένω στον ομώνυμο κεντρικό ρόλο βλέπουμε την Mary Elizabeth Winstead. Το υπόλοιπο cast συμπληρώνουν οι: Woody Harrelson, Miku Patricia Martineau, Tadanobu Asano, Michiel Huisman, Miyavi, και ο Jun Kunimura.

Η υπόθεση εστιάζει στην αμείλικτη επαγγελματία δολοφόνο ‘Kate’ (Winstead) την οποία δηλητηριάζουν στην αποστολή που πραγματοποιεί στο Τόκιο λίγο πριν την οριστική απόσυρσή της από την ενεργό δράση. Στόχος της είναι ένα από τα μεγάλα κεφάλια της yakuza. Ωστόσο, πριν η ίδια καταλήξει μοιραία, έχει ένα 24ωρο μπροστά της μέχρι να βρει και να εκδικηθεί τα άτομα που σχεδίασαν τον θάνατό της.

Η εν λόγω παραγωγή του Netflix συνδυάζει ανθρωποκυνηγητό, καταδίωξη με αυτοκίνητα, βία, περιπέτεια, και την συνέχει γενικότερα ένα “wanεnabe badass” στυλάκι που λίγο πολύ σε προϊδεάζει για το τι πρόκειται να συντελεστεί.

Οπότε πράγματι, δεν κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια να ξεφύγει από τα εκκεντρικά κλισέ της αντίστοιχης κατηγορίας θεαμάτων. Ο δημιουργός της επενδύει σε ασθματικά γρήγορους ρυθμούς εξέλιξης της πλοκής τους οποίους πολλές φορές δυσκολεύεσαι να παρακολουθήσεις καθώς μεσολαβούν εμβόλιμα διάφορα τεκταινόμενα-περισπασμοί που διακόπτουν τη συνοχή της αφήγησης, προκαλούν μία σύγχυση, ενώ κουράζει πολύ η τόσο γρήγορη ταχύτητα με την οποία λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα.

Βεβαίως, οι υπερβολές δίνουν και παίρνουν. Οπωσδήποτε, ξέρεις πάνω κάτω τί να περιμένεις μέχρι την τελική έκβαση παρ’ όλο που ελπίζεις να μετριαστεί λιγάκι αυτή  η άκρατη βαναυσότητα, τα εύπεπτα μπαμ μπουμ και να συμβεί κάτι που έχει στ’ αλήθεια ουσία και σκοπό μέσα στο έργο.

Ελάχιστες είναι οι φάσεις που παρουσιάζουν όντως ενδιαφέρον. Μεταξύ άλλων, δεν γίνεται να μην παρατηρήσει κανείς ότι σε επίπεδο κοινωνικού σχολιασμού, εφαρμόζεται μία πολύ επιδερμική προσέγγιση κυρίως με κάπως πολυφορεμένο εντυπωσιοθηρικό περιτύλιγμα.

Κανείς δεν προσδοκά το συγκεκριμένο φιλμ να κάνει τη διαφορά ή να σταθεί πιο ευφάνταστο από άλλα ανάλογης θεματικής κινηματογραφικά εγχειρήματα. Ίσα ίσα είναι φανερό ότι δανείζεται μοτίβα και από άλλες μυθοπλασίες που έχουμε δει στο σινεμά.

Ως εκ τούτου, ατονεί το ενδιαφέρον του κοινού δεδομένου ότι έρχεται αναπόφευκτα στον θεατή η συνειδητοποίηση ότι αναμασάται κάτι τελείως μη πρωτότυπο και σου βγαίνει ασυναίσθητα μία δυσανασχέτηση όσον αφορά στις σεναριακές ευκολίες που επιλέχθηκαν εδώ. Η Winstead κάνει ό,τι μπορεί να σώσει την κατάσταση και να σηκώσει το φιλμ στις πλάτες της, αλλά χωλαίνει σε πολλά σημεία το όλο project.

Το Kate σπιντάρει υπερβολικά, και κυρίως χωρίς νόημα ή σαφή προσανατολισμό, με την πρωταγωνίστριά του να πασχίζει να μανουβράρει όσο πιο καλά μπορεί τα πράγματα αλλά στη γωνία την περιμένει πάντα η παρέμβαση μίας κοινότοπης αλληλουχίας γεγονότων που δημιουργούν πολύ θόρυβο για το τίποτα, μέχρι βέβαια όλο αυτό να ξεχαστεί εντελώς μετά τo φινάλε του.