Cry Macho: Η αφηγηματική λιτότητα του Clint Eastwood κάνει την διαφορά | Review

Το βραδυφλεγές δράμα μεταξύ ενός ξεπεσμένου σταρ του ροντέο και ενός ατίθασου εφήβου
17 Σεπτεμβρίου 2021 11:21
Cry Macho: Η αφηγηματική λιτότητα του Clint Eastwood κάνει την διαφορά | Review

Τελευταία φορά που είδαμε τον Clint Eastwood να καβαλάει άλογο και να κάνει βόλτες με αυτό κάτω από τον καυτό ήλιο της Άγριας Δύσης, ήταν πριν από -περίπου- 30 χρόνια στην ταινία που του χάρισε το πρώτο του Όσκαρ Σκηνοθεσίας, Unforgiven (1992). Το σκηνοθετικό ντεμπούτο βέβαια είχε γίνει αρκετά πιο νωρίς με το θρίλερ, Play Misty for Me το 1971. Η καριέρα του είναι ίσως από τις πιο ολοκληρωμένες που μπορεί να συναντήσει κανείς στον χώρο του κινηματογράφου καθώς από την δεκαετία του '50 και μετά δεν έχει σταματήσει να συμμετέχει σε καινούργια και ενδιαφέροντα project, είτε ως ηθοποιός είτε πίσω από τον φακό.

Οι δουλείες του μοιάζουν να είναι βγαλμένες από το παλιό κλασικό Hollywood, και το κινηματογραφικό στυλ με το οποίο δουλεύει ανήκει σε μία εποχή που χρόνο με τον χρόνο μικραίνει και εξαφανίζεται. Αυτό φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο καθώς έχει καθίσει και έχει μάθει την τέχνη δίπλα σε θρυλικά ονόματα της βιομηχανίας όπως οι Sergio Leone, Don Siegel, Luchino Visconti, John Sturges και Jack Arnold. Ένα αστείρευτο ταλέντο που ήταν σχεδόν αδύνατον να περιοριστεί στην υποκριτική, μεταπηδώντας έτσι γρήγορα στην σκηνοθεσία αλλά και στην συγγραφή σεναρίων, που μέσα από αυτά, κατάφερε να μας επικοινωνήσει τις ανησυχίες αλλά και τις ευαισθησίες του.

Το πιάνο και η φωνή του στο τραγούδι "Gran Torino", με συγκινεί κάθε φορά που το ακούω, γιατί μέσα σε όλα αυτά που έχει κάνει, γράφει και μουσική για τις ταινίες του. Συνήθως χρησιμοποιείται η κλίσε έκφραση «το σινεμά είναι φτωχότερο» κάθε φορά που ένας από τους μεγάλους μας αφήνει.

Στην περίπτωση του Eastwood (ελπίζουμε όλοι αυτή η στιγμή να αργήσει όσο το δυνατόν περισσότερο), αυτή η φράση θα αποκτήσει ακόμα πιο σημαντικό νόημα. Απόλυτα αφοσιωμένος στην τέχνη του, γεννημένος στις 31 του Μάη, έφτασε αισίως τα 91 χρόνια ζωής σε αυτόν τον πλανήτη και αυτό που έχουμε καταλάβει όλοι εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν πρόκειται να βγει ποτέ στην σύνταξη.

Ας πούμε τώρα και δύο λογάκια για την καινούργια του ταινία που, όπως και στην προηγούμενη, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί, όπως αναφέραμε πιο πάνω, στα 91 του χρόνια. Στο Cry Macho, η πλοκή εκτυλίσσεται στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και εστιάζει στον Mike Milo, έναν εκτροφέα αλόγων και νυν ξοφλημένο σταρ του ροντέο ο οποίος αναλαμβάνει την αποστολή που του αναθέτει το πρώην αφεντικό του, να πάει να παραλάβει τον έφηβο γιο (του αφεντικού του) από το Μεξικό που ζει με την μητέρα του. Η δύσκολη διαδρομή της επιστροφής, δίπλα στον κουρασμένο εκπαιδευτή αλόγων, θα αλλάξει για πάντα την ζωή του μικρού Rafo.

Πληροφοριακά να αναφέρουμε ότι το Cry Macho, είναι διασκευασμένο από τον Nick Schenk και βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του N. Richard Nash, στην οποία ο Eastwood, είχε σκοπό να σκηνοθετήσει το 1980, αλλά λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων δεν κατάφερε να την ολοκληρώσει. Δίπλα στον Eastwood λοιπόν εμφανίζονται και οι Eduardo Minett μαζί με την Natalia Traven και τον Dwight Yoakam.

Αυτό που θα πρέπει να γνωρίζετε για την καινούργια ταινία του Αμερικανού σκηνοθέτη είναι ότι, μιλάμε για ένα βραδυφλεγές δράμα δυο χαρακτήρων, και όπως συνηθίζεται σε αυτές του τύπου τις ταινίες, ο χρόνος αισθάνεσαι ότι παγώνει και το μοναδικό πράγμα που μοιάζει να κινείται είναι οι εξαιρετικές δυναμικές που δημιουργούνται ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές.

Οι θεματικές με τις οποίες καταπιάνεται είναι πολύ συγκεκριμένες και ξεκάθαρες. Από την μία έχουμε έναν μετανιωμένο και κουρασμένο περφόμερ ροντέο που πέρασε ολόκληρη την ζωή του προσπαθώντας να αποδείξει σε όλους, κυρίως μέσα από την δουλειά του, πόσο μάτσο άντρας είναι, ενώ από την άλλη έχουμε έναν ατίθασο έφηβο που βαδίζει σε παρόμοια μονοπάτια.

Σε στιγμές απόλυτης ηρεμίας λοιπόν, με την χαρακτηριστική αφηγηματική λιτότητα που διακατέχει και έχει καθορίσει τον Eastwood ως σκηνοθέτη, παρακολουθούμε τον ίδιο και τον νεαρό ηθοποιό  Eduardo Minett, να περνάνε μέσα από διάφορα στάδια στην σχέση τους. Μεταξύ των χαρακτήρων τους αυτό που αναπτύσσεται είναι μία περίεργη σύνδεση πατέρα-γιου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μας έχει παρουσιάσει τέτοιου είδους καταστάσεις, αρκεί να θυμηθούμε την σχέση που είχαμε δει στο Gran Torino (2008), μεταξύ του δικού του χαρακτήρα, τον βετεράνο πολέμου Walt Kowalski, και του μετανάστη πιτσιρικά γείτονα του, Thao Lor. Κοινό σημείο στις δυο αυτές περιπτώσεις ήταν η αναζήτηση λύτρωσης για τους κεντρικούς χαρακτήρες. 

Συνοψίζοντας, το Cry Macho, είναι ακόμα μία όμορφη, απλή και γλυκιά ιστορία που μας αφηγείται ο Eastwood, πιστός πάντα στις κινηματογραφικές του ιδέες, καβαλώντας το άλογο του μετά από πολλά χρόνια αλλά αυτή τη φορά, φορώντας το καπέλο του λιγάκι πιο χαμηλά.