Το Shang-Chi πάλι καλά που δεν είναι απλώς ένα "ασιατικό" Black Panther | Review

Ένα υπερθέαμα από το είδος των πολεμικών τεχνών και αχρείαστη σοβαροφάνεια
11 Σεπτεμβρίου 2021 21:50
Το Shang-Chi πάλι καλά που δεν είναι απλώς ένα "ασιατικό" Black Panther | Review

Σας έκανε μια πολύ όμορφη και μελετημένη εισαγωγή ο «Πρόεδρος» aka Γιώργος Πρίτσκας στο αφιέρωμά του με τις ταινίες που πρέπει να δείτε πριν ή μετά το Shang-Chi and The Legend of The Ten Rings. Επειδή τυγχάνει μερικές από αυτές να τις έχω δει, τότε θα καταλάβετε ότι είναι αναγκαίο να δείτε κάποια ή κάποιες για να εκτιμήσετε πλήρως το πόσο διαφορετική Marvel ταινία είναι.

Και πάλι εδώ ο Kevin Feige και η παρέα του, με τον Destin Daniel Cretton  στη σκηνοθετική καρέκλα δημιουργούν μια ταινία με τόσο ξεχωριστή ταυτότητα, οπτική, θεματική και κουλτούρα, που κοιτάει στα μάτια το "Black Panther".

Όσο κι αν υπήρχαν εντυπώσεις εξ αρχής πως θα είναι απλά ένα «ασιατικό» Black Panther ευτυχώς έπεσαν έξω, όταν τελείωσε η ταινία και έπεσαν τα credits (για την post credits σκηνή δε θα αναφερθώ στο παρόν κείμενο, ωστόσο η πρώτη θα σας φέρει ένα πλατύ χαμόγελο όταν τη δείτε). Αβίαστα και χωρίς κανέναν εξαναγκασμό βγάζει την ταυτότητά της, που είναι πράγματι μια πολύ διαφορετική από όλες τις υπόλοιπες και κυρίως τις πρόσφατες ταινίες της Marvel, λόγω της ιδιαιτερότητας να τιμήσει το ασιατικό κοινό και το all-star cast του (Tony Leung και Michelle Yeoh εσάς κοιτάω).

Μέσα από μια πανδαισία χορογραφιών και σκηνών μάχης που κόβουν την ανάσα και τιμούν όλες τις ταινίες του είδους που τώρα αυτή οφείλει την ύπαρξή της, ο Shang Chi εδραιώνεται σας ένας πανίσχυρος και ευχάριστος για το κοινό της Marvel, νέος υπερήρωας. Θα μπορούσα να πω με άνεση πως είναι η 3η καλύτερη (για τα δικά μου γούστα) solo ταινία πίσω από Iron Man και Black Panther.

Θεωρώ όμως πως στο φινάλε μου άφησε μια δίψα για κάτι περισσότερο και κυρίως το «What if” του εάν δεν διέπονταν από αυτή τη βαρετή πλέον σοβαροφάνεια του MCU. Και για να μη παρεξηγηθώ δεν τα βάζω εδώ με το Shang Chi αλλά με την επιτηδευμένη αυτή γκρίζα αισθητική μιας ταινίας που θα έπρεπε να λάμπει και να διαστέλλει τις κόρες των οφθαλμών με τα χρώματά της. Θα μου πείτε μα είναι τόσο πολύχρωμη και θα σας πω «έχετε δίκιο» αλλά έχετε δει το Aquaman και πόσο άνετο είναι αισθητικά; Κάνω αυτή την σύγκριση και μόνο στο αισθητικό κομμάτι, της φωτογραφίας κυρίως που δίνει όλο το mood της ταινίας, διότι εκεί ο James Wan έπαιξε με τα ζωηρά -βγαλμένα από τα κομικ- χρώματα και πέτυχε.

Όλη αυτή η επιτηδευμένη γκρίζα σοβαροφάνεια του Shang Chi υπάρχει σχεδόν στην πλειοψηφία των ταινιών του MCU και πλέον θεωρώ πως η υπομονή μου εξαντλείται με την συνεχή χρήση της, εκεί όπου θα μπορούσε να είχε κάνει βήματα μπροστά. Ειδικά σε μια ταινία όπως το Shang-Chi που έχει όλα τα φόντα. Απλά τώρα ο κλήρος έπεσε σε αυτήν για να το βγάλω από μέσα μου και ελπίζω στο μέλλον να δω τη Marvel να τολμά σε αυτό το κομμάτι, μιας και έχει δείξει πως άμα θέλει, μπορεί.

Και εκεί που οι χορογραφίες και οι σκηνές μάχης σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό και πραγματικά kudos στο μοντάζ του Shang-Chi για τις μουσικές επιλογές που δένουν άριστα με τη δράση, άλλο τόσο θεωρώ ρηχό το σενάριο για να στηρίξει έναν κακό που τον υποδύεται ο μεγάλος Leung.

Ο Wenwu, λοιπόν, παρουσιάζεται με μεγάλη προσπάθεια ως ένας πολυδιάστατος χαρακτήρας με εκφάνσεις Darth Vader και Joker. Δηλαδή έχει λίγο από την τύφλωση που του προκάλεσε η αγάπη και η απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου (Vader) και λίγο από την απροβλεψιμότητα και την αίγλη που μπορεί να έχει ένας λαοπλάνος, ψυχάκιας κακός, σε σημείο που τον συμπαθείς (Joker). H ερμηνεία του Leung προφανώς και σηκώνει όλο το βάρος αλλά το αδύναμο σενάριο τον πετάει ως ένα «villain της μιας ταινίας» μια νάρκη  του MCU που τουλάχιστον το Black Panther έμαθε να μη πατήσει πάνω της.

Για να κλείνω θα πω ότι απόλαυσα μέχρι και το τελευταίο λεπτό του Shang-Chi και εκτιμώ το ότι έφερε το στιλ των πολεμικών τεχνών στο MCU αλλά δεν είναι και η ταινία που θα σου πάρει τα μυαλά στο φινάλε και φταίνε θαρρώ τα παράπονα που σας εξέφρασα προηγουμένως.

Θα ήθελα να είχε μια παραπάνω αθωότητα όπως εκείνες τις 80’s-‘90s ταινίες με τον Jackie Chan στο ύφος του και όχι να κάνει τον Shang Chi να μοιάζει σαν έναν «Damian Wayne» της Marvel. Άραγε πόσο καλύτερη θα ήταν αν είχε λίγο από την ανεμελιά του Kung Fu Hustle;…