Τι συνέβη πραγματικά στο "Malice at the Palace"| Review

Η πιο ντροπιαστική βραδιά στην ιστορία του NBA ξετυλίγεται στο ντοκιμαντέρ του Netflix
02 Σεπτεμβρίου 2021 10:27
Τι συνέβη πραγματικά στο "Malice at the Palace"| Review

Στις 19 Νοεμβρίου του 2004, στο Palace του Auburn Hills, το γήπεδο των Detroit Pistons, ο φωτεινός πίνακας του γηπέδου δείχνει ότι απομένουν 45 δευτερόλεπτα για την λήξη του αγώνα, και οι Pacers προηγούνται με διαφορά 15 πόντων. Ο σέντερ των Pistons, Ben Wallace, σε μία από τις τελευταίες προσπάθειες του, επιχειρεί ένα lay-up, αλλά του γίνεται ένα σκληρό φάουλ από πίσω από τον small forward των Pacers, Ron Artest. Ο Wallace, εμφανώς εκνευρισμένος με το μαρκάρισμα που δέχτηκε, σπρώχνει με βίαιο τρόπο τον Artest. Μεταξύ των παικτών και των παραγόντων των δυο ομάδων, ξεσπάει μία έντονη διαμάχη με σπρωξίματα και απειλές, που διαλύθηκε όμως αρκετά γρήγορα.

Έχοντας κατευνάσει το κλίμα μεταξύ τους, πραγματικά από το πουθενά, κι ενώ ο Artest ξαπλώνει στο τραπέζι της γραμματείας για να ηρεμήσει από την αντιπαράθεση που είχε με τον Wallace, ένας θερμοκέφαλος οπαδός των Pistons, πετάει από τις πρώτες σειρές των κερκίδων ένα πλαστικό ποτήρι γεμάτο μπύρα στο γήπεδο, σημαδεύοντας τον. Το ποτήρι προσγειώνεται με μεγάλη ταχύτητα ακριβώς πάνω στο στήθος του παίκτη. Ο χρόνος παγώνει, και το ποτηράκι αυτό έμελλε να σηματοδοτήσει μεγάλες αλλαγές στον χώρο του NBA. Ο καυγάς που ξέσπασε μεταξύ των παικτών των Pacers, με τους οπαδούς των Pistons, ήταν άνευ προηγούμενου και η βραδιά εκείνη χαρακτηρίστηκε ως η πιο ντροπιαστική βραδιά στη ιστορία του NBA.

Το ντοκιμαντέρ του Netflix, σχεδόν 17 χρόνια αργότερα, επανεξετάζει εκείνη τη νύχτα μαζί με όλες τις συνέπειες που προήλθαν από αυτήν, και προσπαθεί να βάλει ένα οριστικό τέλος στην ιστορία. Ο δημιουργός του είναι ο Floyd Russ, και δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεται με την streaming πλατφόρμα. Το 2018, είχε ασχοληθεί με την ζωή του Zion Clark, ενός νεαρού παλαιστή που γεννήθηκε χωρίς πόδια και μεγάλωσε σε ανάδοχες οικογένειες. Ένα από τα δυνατά του σημεία ως σκηνοθέτης που ασχολείται με ταινίες τεκμηρίωσης, είναι ο τρόπος που χτίζει την ιστορία με επίκεντρο τον άνθρωπο. 

Στην περίπτωση του Zion, είχε μονάχα ένα πρόσωπο να φωτίσει, ενώ στο «Untold: Malice at the Palace», επικεντρώνεται στους αρνητικούς πρωταγωνιστές της βραδιάς εκείνης, τους Jermaine O'Neal, Stephen Jackson και Ron Artest. Οι τρεις παίκτες των Pacers, ήταν αυτοί που επηρεάστηκαν περισσότερο από όλους την επομένη του καυγά. Συγκεκριμένα, ο Artest αποβλήθηκε για 73 παιχνίδια, ο Jackson για 30 και ο O’Neal για 25. Οι εξαντλητικές τιμωρίες ανακοινώθηκαν εντός 48ώρου από τον τότε κομισάριο του NBA, David Stern. Πέρα από τους τρείς, ο σκηνοθέτης, εστιάζει και στο τέταρτο πρόσωπο που η καριέρα του επηρεάστηκε σημαντικά από τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς, στον θρυλικό, Reggie Miller.

Ο Miller, στον συγκεκριμένο αγώνα δεν έπαιξε εξαιτίας ενός τραυματισμού που είχε υποστεί στο δάχτυλο του, οπότε καθόταν με πολιτικά στον πάγκο. Την χρονιά εκείνη είχε έρθει πολύ κοντά στο να κερδίσει το πρωτάθλημα και μαζί με αυτό και το πολυπόθητο δαχτυλίδι του πρωταθλητή. Η στιγμή όμως που εκείνο το ποτηράκι μπύρας προσγειώθηκε στο στήθος του Artest, διέλυσε για πάντα τον συγκεκριμένο στόχο. Εκείνος όμως που δείχνει ότι ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει το τι συνέβη εκείνη την ντροπιαστική για τον αθλητισμό νύχτα, είναι ο Jermaine O’Neal. «Ένα κομμάτι του εαυτού μου έμεινε σε εκείνο το γήπεδο» μας λέει.

 «Αυτή είναι η τελευταία φορά που θα με ρωτήσετε για αυτό που συνέβη εκείνη την νύχτα» μας λέει ο Stephen Jackson. Γενικότερα, το ντοκιμαντέρ έχει ατάκες που θα συζητηθούν. Επιπλέον, αυτό που κάνει καλά είναι ο τρόπος που κρατάει τις ισορροπίες. Αν και μπορεί εύκολα κάποιος να παρασυρθεί και να θεωρήσει ότι ο Russ προσπαθεί να αποτινάξει τις ευθύνες από τους τρεις αθλητές για αυτά που συνέβησαν, στην πραγματικότητα όμως, κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει. Η προσέγγιση του είναι όντως φιλική απέναντι τους αλλά σε καμία περίπτωση δεν λειτουργεί ως ελαφρυντικό για τις πράξεις τους.

Αντιθέτως, μας παρουσιάζει με ένα εξαιρετικό μοντάζ, σε συνδυασμό με κάποια πλάνα τα οποία δεν είχα παρουσιαστεί ξανά στην οθόνη, μία ολοκληρωμένη εικόνα για το τι πραγματικά συνέβη εκείνο το βράδυ, δίνοντας έτσι στην ιστορία το φινάλε που της αξίζει. Προσωπικά θεωρώ ότι χειρίστηκε άψογα το θέμα, δημιουργώντας -αφηγηματικά- ένα χρονοδιάγραμμα που μπορείς να ακολουθήσεις με ευκολία, ακόμα και αν δεν γνώριζες ποτέ τι συνέβη στις 19 Νοεμβρίου του 2004 στον κόσμο του NBA.