To Free Guy είναι το ανάλαφρο οικογενειακό blockbuster του καλοκαιριού | Review

To Live and Die in Liberty City 
17 Αυγούστου 2021 10:22
To Free Guy είναι το ανάλαφρο οικογενειακό blockbuster του καλοκαιριού | Review

Μετά την επιτυχία του Deadpool, ο Ryan Reynolds έχει αναγεννήσει για τα καλά την καριέρα του και αυτό του έχει δώσει μια ελευθερία να διαλέγει και να επικεντρώνεται σε ρόλους και ταινίες που θεωρεί ότι του ταιριάζουν. Η αλήθεια είναι, πως παρά ορισμένες πραγματικά φιλότιμες προσπάθειες (BuriedThe Nines), εκεί που φαίνεται να αισθάνεται και να στέκεται πιο φυσικά είναι στις διαφορετικές εκδοχές της φαρσοκωμικής φιγούρας με την οποία μας συστήθηκε στο Van Wilder. Άλλοτε με χοντροκομμένο κολεγιακό χιούμορ όπως τότε, άλλοτε με εφηβική “εξυπνακίστικη” αυθάδεια όπως στο Deadpool και άλλοτε, όπως εδώ, με έναν κόντρα ρόλο σε αυτήν την γνωστή “άνετη”, cool φιγούρα του, με μια αγαθή αφέλεια.

Είναι φανερό πως ο Reynolds είναι στο στοιχείο του σε κωμωδίες και ακόμα κι εδώ που δεν παίζει έναν χαρακτήρα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, ξεπροβάλλει το προσωπικό του χιούμορ και ύφος μέσα από τον ρόλο του. Στο Free Guy λοιπόν, υποδύεται έναν NPC (δηλαδή έναν χαρακτήρα σε ένα βιντεοπαιχνίδι που δεν μπορεί να ελέγξει ο παίκτης) σε ένα online βιντεοπαιχνίδι -που παραπέμπει σε μια τραβηγμένη εκδοχή των GTA-, χωρίς να έχει επίγνωση της πραγματικής του υπόστασης. Με αφορμή μια παίκτρια που θα συναντήσει όμως, θα αρχίσει να ξεφεύγει από τα προγραμματισμένα του όρια, χτίζοντας μια δική του προσωπικότητα και διεκδικώντας την ελευθερία του. Σε ένα εντελώς επιφανειακό επίπεδο, φέρνει στο νου το αριστουργηματικό The Truman Show.

Αυτή τουλάχιστον είναι χοντρικά η ιστορία εντός του εικονικού κόσμου, γιατί υπάρχει και ακόμα μία που εξελίσσεται ταυτόχρονα στον πραγματικό κόσμο με τους δημιουργούς του παιχνιδιού. Μιλάμε για μια κωμική περιπέτεια, με την κατάλληλη δόση και ρομάντζου για ολοκληρωθεί με υπολογισμένη ακρίβεια η συνταγή μιας ανάλαφρης εμπορικής καλοκαιρινής ταινίας για όλη την οικογένεια. 

Προσωπικά, έβρισκα ενδιαφέρουσα την ιδέα του φιλμ κυρίως για τις δυνατότητες που είχε να χρησιμοποιήσει ως κωμικό φόντο έναν κόσμο βιντεοπαιχνιδιού, με τις ιδιαίτερες συμβάσεις του και τις, εν δυνάμει, χιουμοριστικά αλλόκοτες εικόνες του. Δυστυχώς, η ταινία δεν πηγαίνει βαθύτερα από τα προφανή σε αυτό το κομμάτι, όπως και σε όλα τα υπόλοιπα. Ως ένα πλαίσιο ευκαιριών για κωμικά gags, κάποιες φορές λειτουργεί επιτυχημένα, κάποιες όχι και τόσο. Προσωπικά βρήκα το χιούμορ γενικότερα λίγο προβλέψιμο αλλά και “παιδικό”.

Ακόμα και ο Waititi που φημίζεται για την ερμηνεία εκκεντρικών χαρακτήρων με ένα πειστικό ανθρώπινο υπόβαθρο, υποδύεται εδώ έναν κακό που γέρνει υπερβολικά προς την ρηχή καρικατούρα. Υποθέτω πως όλα αυτά είναι μάλλον λογικά και στοχευμένα για το ηλικιακό εύρος που θέλει να απευθυνθεί η ταινία. Η εμπορική της επιτυχία μέχρι τώρα, δείχνει πως ξέρει καλά το κοινό της. Στο ίδιο μήκος κύματος κυμαίνονται και όσα επιχειρεί να πει για τα ίδια τα βιντεοπαιχνίδια. 

Δηλαδή, δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από την σφαίρα του επιφανειακού και του τετριμμένου. Η εικόνα του εμπορικού gaming ως έναν χώρο με επίκεντρο μια κυνική “φαρσοειδή” βία, ένα παιδικό/εφηβικό κοινό κυριολεκτικά και μεταφορικά, μαζί με μια “αρπαχτική” φιλοσοφία στην επιχειρηματική του πτυχή, είναι χοντροκομμένη και μονοδιάστατη παρά τα δεδομένα ψήγματα αλήθειας που περιέχει. Είναι νομίζω αρκετά φανερό ότι είναι γραμμένη από ανθρώπους που δεν έχουν βαθύτερη επαφή με το μέσο για να προσφέρουν κάποιο πραγματικά ουσιαστικό σχόλιο, πέρα από αυτήν την απλοϊκή και στερεοτυπική αποτύπωση.    

Παρόλα αυτά, δεν είναι ότι βαρέθηκα ή δυσανασχέτησα με την ταινία. Είναι μια ανάλαφρη, συμπαθητική κωμωδία με καλό ρυθμό και χαρισματικούς πρωταγωνιστές. Η δράση της, παρότι ταλανίζεται από τα γνωστά προβλήματα των περισσότερων blockbuster ταινιών της εποχής μας, με μια έφεση κυρίως προς το κενό και υπερφορτωμένο με CG εικόνες θέαμα και όχι στην αγωνία, τον ρυθμό, την χορογραφία, το δραματικό διακύβευμα, κρατάει τουλάχιστον το ενδιαφέρον του θεατή όπως ένα καλό show με πυροτεχνήματα.

Εν τέλει, το Free Guy δεν νομίζω ότι έχει κάτι να προσφέρει πέρα από δύο ώρες χαλαρής διασκέδασης. Αν αυτό ψάχνετε, αρπάξτε ένα κουτί ποπ κορν και απολαύστε το στο κοντινότερο θερινό σας σινεμά.