Καταφέρνει το The Swarm του Netflix να ξεχύσει αγνό τρόμο; | Review

O Just Philippot μας παραδίδει το γαλλικό θρίλερ-δράμα The Swarm (πρωτότυπος τίτλος: La Nuée), σε σενάριο των Jérôme Genevray και Franck Victor, με την Suliane Brahim να ηγείται του cast εν προκειμένω.

Το επιτελείο των ηθοποιών συμπληρώνουν επίσης οι: Sofian Khammes, Marie Narbonne, Raphael Romand και η Nathalie Boyer.

Η πλοκή εστιάζει στη ‘Virginie’ η οποία έχασε πρόσφατα τον σύζυγό της και πλέον καλείται να αναλάβει μόνη της την ανατροφή των παιδιών τους, ‘Laura’ and ‘Gaston’, καθώς και την συντήρηση της φάρμας τους. Τα σκαμπανεβάσματα στις σχέσεις της οικογένειας αρχίζουν να πληθαίνουν ενώ φαίνεται πως και η επαρχία όπου μένουν δεν είναι ιδιαίτερα φιλική μαζί τους.

Η γυναίκα πασχίζει να τα βγάλει πέρα με πολλές δυσκολίες και κάνει ό,τι μπορεί για να μην χρεοκοπήσουν. Ωστόσο, η ίδια έχει αποφασίσει να σταθεί στα πόδια της ό,τι κι αν γίνει. Εδώ και λίγο καιρό λοιπόν, έχει βάλει μπρος τη δική της μικρή επιχείρηση που περιλαμβάνει την εκτροφή βρώσιμων ακρίδων ως καλλιέργεια υψηλής πρωτεΐνης. Όμως, δεν αργεί η ώρα που θα αναπτύξει ένα αλλόκοτο δέσιμο μαζί τους όταν ανακαλύψει πως τα έντομα αυτά αγαπούν τη γεύση του αίματος.

Το εν λόγω project του Netflix αποτελεί μία ιδιότυπη κοινωνική δραματική αλληγορία-θρίλερ όπου δυστυχώς η ένταση και ο τρόμος εξανεμίζονται πολύ γρήγορα ώστε το ενδιαφέρον του κοινού να πέφτει σημαντικά ενώ παρακολουθεί το έργο.

Καταρχάς, ο ρυθμός της ταινίας είναι αρκετά αργός και υπάρχουν σκηνές που περισσότερο ως fillers μπορούν να ιδωθούν, χωρίς να εξυπηρετούν σημαντικά την εξέλιξη της υπόθεσης εφόσον στην πράξη ξεχειλώνει χρονικά η όλη αφήγηση. Επίσης, ο παράγοντας της ανατροπής μοιάζει να απουσιάζει αισθητά από το συγκεκριμένο θέαμα, ώστε το μοτίβο δράσης να καθίσταται πολύ προβλέψιμο έως και άτονο θα μπορούσε να πει κανείς.

Προφανώς, ναι μεν υπάρχει σαν μήνυμα το ότι η ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση επιφέρει επιζήμιες συνέπειες και συχνά μπορεί να εκπυρσοκροτήσει με ανεξέλεγκτα αποτελέσματα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο καταγγέλλεται κάτι τέτοιο δεν διαθέτει κανένα ευρηματικό στοιχείο, κάτι που να κεντρίζει την προσοχή του θεατή και να την κρατάει μέχρι το τέλος. Αντιθέτως, ο δημιουργός του έργου χρησιμοποιεί δοκιμασμένες συνταγές για να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα που πραγματεύται.

Μεταξύ άλλων, θίγεται ως ζήτημα το πως η απληστία του ατόμου θολώνει την ορθή του κρίση και το κάνει να διεκδικεί εγωιστικά και με ακατανίκητο αίσθημα ανικανοποίητου πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να σέβεται και να μην ενεργεί αρνητικά εις βάρος τους εφόσον αδυνατεί να τα κατανοήσει στην ολότητα και την ουσία τους.

Η κοντόφθαλμη λογική του ευκαιριακού κέρδους, η πλεονεξία και η ακόρεστη επιθυμία για χρήματα οδηγεί σταδιακά σε μία απευαισθητοποίηση, και σε μία τοξική εμμονή που με την σειρά της επιφέρει ένα δυσβάσταχτο πλαίσιο αυτοπαγίδευσης κοντά στο οποίο δυστυχώς επηρεάζονται αρνητικά και άλλοι.

Πλησιάζοντας προς το φινάλε The Swarm, το κύριο ερώτημα παραμένει: πώς μπορείς να εξευμενίσεις την θύελλα που τόσο επιπόλαια και ανεύθυνα προκάλεσες; Η απάντηση δίνεται με αρκετά κοινότοπο τρόπο, με το όλο επιμύθιο να διατυπώνεται με μία αναμενόμενη τελική πράξη που μετά βίας φέρνει μαζί της την αποκατάσταση των πραγμάτων.

Βρείτε την ταινία στο IMDB