Ανώμαλη προσγείωση για το Blood Red Sky του Netflix | Review

Θα μπορούσαμε να έχουμε μια σφιχτοδεμένη ταινία τρόμου αλλά...
02 Αυγούστου 2021 10:37
Ανώμαλη προσγείωση για το Blood Red Sky του Netflix | Review

Το σκηνικό του περιορισμένου χώρου στον κινηματογράφο προσφέρει απλόχερα την δυνατότητα στους σκηνοθέτες να δημιουργήσουν συναισθήματα κλειστοφοβίας, αγωνίας και σασπένς στους θεατές. Από το The Lady Vanishes (1938) του Alfred Hitchcock και το Red Eye (2005) του Wes Craven, μέχρι το Phone Booth (2002) του Joel Schumacher και το Buried (2010) του Rodrigo Cortes, οι ταινίες που διαδραματίζονται αποκλειστικά σε έναν συγκεκριμένο χώρο, έχουν σίγουρα μία ιδιαίτερη θέση στην καρδιά των απανταχού σινεφίλ. Αρκετές από αυτές έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν χάρη στην ικανότητα των δημιουργών τους να ανατρέπουν τις προσδοκίες προσφέροντας παράλληλα μία φρέσκια και ευρηματική πρόταση είτε αυτή αφορά την σκηνοθεσία είτε το σενάριο.

Το Blood Red Sky είναι μία βρετανό-γερμανική ταινία τρόμου σε σκηνοθεσία Peter Thorwarth, ο οποίος έχει επιμεληθεί παράλληλα και το σενάριο μαζί με τον Stefan Holtz, ενώ το cast ηγείται η Peri Baumeister. Παίζουν επίσης οι ηθοποιοί: Roland Møller, Dominic Purcell (Prison Break, Legends of Tomorrow), Graham McTavish (Game of Thrones) και Chidi Ajufo.

Η πλοκή εστιάζει σε μία γυναίκα που ταλαιπωρείται από μία μυστηριώδη ασθένεια (η πληροφορία που μας δίνεται είναι ότι πάσχει από λευχαιμία) και αυτό που χρειάζεται είναι να κάνει ένα υπερατλαντικό ταξίδι μέχρι την Νέα Υόρκη μαζί με τον γιο της για να ξεκινήσει την κατάλληλη θεραπεία. Τα πράγματα όμως μέσα στο Transatlantic 473 θα αγριέψουν όταν μια ομάδα από τρομοκράτες επιχειρούν να καταλάβουν το αεροσκάφος.

Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν και στον περιορισμένο χώρο του αεροπλάνου, ο Peter Thorwarth προσπαθεί να συνδυάσει μερικά από τα πιο επιτυχημένα στοιχεία που έχουμε συναντήσει σε ταινίες αυτού του είδους όπως το Flightplan (2005) με πρωταγωνίστρια την Jodie Foster, το Passenger 57 (1992) με τον Wesley Snipes, αλλά και το cult πλέον Snakes on a Plane (2006) με τον Samuel Jackson.

Με μία εύκολη και γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο θα παρατηρήσετε ότι όλες οι ταινίες που έχουν αναφερθεί από την αρχή του κειμένου, έχουν χρονική διάρκεια κάτω των 120 λεπτών, ενώ το καινούργιο πόνημα του Γερμανού σκηνοθέτη, αγγίζει δυστυχώς το δίωρο.

Το πρόβλημα που προκύπτει εδώ είναι πολύ συγκεκριμένο. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ασφαλώς αν υπήρξε κάποια συμφωνία με το Netflix που να υποχρέωσε τους δημιουργούς να παραδώσουν ένα σενάριο το οποίο θα έπρεπε να αγγίζει τις δυο ώρες, αλλά σε ταινίες αυτού του στυλ, είναι σχεδόν αδύνατον να κρατηθεί το ενδιαφέρον του θεατή για τόσο μεγάλη χρονική διάρκεια. Αυτή η απόφαση αποτέλεσε την πρώτη παγίδα, η οποία αναπόφευκτα οδήγησε στην δεύτερη, τα flashbacks μέσα σε flashback. Οι συχνές αναδρομές στο παρελθόν των χαρακτήρων, σίγουρα δεν λειτούργησαν θετικά στην δημιουργία ενός ασφυκτικού και αγχωτικού κλίματος. Οι πληροφορίες που μαθαίνουμε, θα μπορούσαν να ειπωθούν με διαφορετικό τρόπο κάπως πιο διασκεδαστικό.

Η τρίτη παγίδα ήταν οι κακοί, οι αντίθετες δυνάμεις δηλαδή της ιστορίας. Νομίζω ότι όποιος έχει δει την ταινία θα συμφωνήσει μαζί μου σε αυτό. Οι εποχές που στον κινηματογράφο οι κακοί ξεχώριζαν μόνο επειδή είχαν άγρια και σκληρή ίσως φάτσα, πετούσαν και μερικές badass ατάκες, έχουν πλέον ξεπεραστεί, ειδικά όταν στο πλαίσιο που χρησιμοποιούνται δεν χωράνε τέτοιου είδους χαρακτήρες.

Με λίγα λόγια, οι κακοί στην ταινία έχουν μία σχεδόν καρικατουρίστικη παρουσία η οποία ίσως ταίριαζε απόλυτα σε μία ταινία όπως το Snakes on the Plane, όχι όμως σε μία που προσπαθεί να δημιουργήσει πειστικό δράμα μεταξύ μητέρας-γιου.

Παρόλα αυτά, το δράμα λειτούργησε ως ένα βαθμό, κυρίως λόγω της εξαιρετικής ερμηνείας της Peri Baumeister, αλλά και του πιτσιρικά Carl Anton Koch, ειδικότερα στην πρώτη ώρα όπως και στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο. Γενικότερα, τα πρώτα 60 λεπτά είναι και τα πιο δυνατά στην ταινία, γεγονός που σημαίνει ότι αν στο μοντάζ είχαν αφαιρέσει μεγάλο κομμάτι από τα flashbacks (ίσως και όλα) τότε θα μιλούσαμε για ένα αρκετά σφιχτοδεμένο σενάριο, με πλοκή που πραγματικά τρέχει και ίσως με αυτό τον τρόπο, να μιλούσαμε για μία πραγματικά καλή καλοκαιρινή ταινία τρόμου.