Η 2η σεζόν του Never Have I Ever χάνει λίγο στο δράμα, κερδίζει όμως στη κωμωδία

Το Never Have I ever, έκανε ντεμπούτο 15 Ιουλίου, στη συνδρομητική πλατφόρμα του Netflix, και ακολουθεί για ακόμη μια φορά τη νεαρή Devi (Maitreyi Ramakrishnan), η οποία είναι Ινδοαμερικανή πρώτης γενιάς που έρχεται αντιμέτωπη με την εξαιρετικά δύσκολη περίοδο της εφηβείας και με τα προβλήματα που αυτή “κουβαλάει” μαζί της.

Αυτή τη σεζόν, η Devi, συνεχίζει την προσπάθεια της να διαχειριστεί το συναισθηματικό σοκ που προκλήθηκε από το θάνατο του πατέρα της, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε μία τρελή σχέση με δύο αγόρια, αλλά και με την πάντα έντονη και προβληματική σχέση που έχει αναπτύξει με την αυστηρή Ινδή μητέρα της.

Οι δημιουργοί του σόου, Mindy Kaling και Lang Fisher, τον Απρίλιο του ΄20, μας παρουσιάζουν ένα coming-of-age εφηβικό δράμα, το οποίο από τα πρώτα κιόλας επεισόδια καταφέρνει να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα του είδους χάρη του ευρηματικού της σεναρίου αλλά και μερικών ακόμα διασκεδαστικών στοιχείων που στάθηκαν ικανά να κάνουν την θέαση του απολαυστικότερη.

Για παράδειγμα, το γεγονός ότι είδαμε σύνθετους και πλήρεις ασιατικούς χαρακτήρες, ανήκει σίγουρα μέσα στα highlights της σειράς. Επίσης, φρέσκος φάνηκε να ήταν και ο τρόπος που αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το voice-over του John McEnroe, το οποίο -με σαρκαστική διάθεση- πρόσθετε πληροφορίες στην ιστορία και δεν περιέγραφε απλά τις κινήσεις του κεντρικού ήρωα.

Στην προσπάθεια της Devi και της παρέας της να τονώσουν την δημοτικότητα τους στο Λύκειο, πετυχαίνουν κάτι το οποίο δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο είδος. Συνήθως λοιπόν, στα νεανικά κωμικά-δράματα, αυτό που συναντάμε είναι χαρακτήρες οι οποίοι θα είναι δυο εντελώς αντίθετα πράγματα μαζί, θα είναι δηλαδή ή συμπαθητικοί ή αντιπαθητικοί, ποτέ όμως δεν θα είναι μία μίξη αυτών των δυο. Το Never Have I Ever, παρόλο που είναι μία ελαφριά κωμωδία που ασχολείται με τα προβλήματα μίας έφηβης, καταφέρνει να στριμώξει και μερικά πραγματικά δραματικά στοιχεία μέσα στην ιστορία, ικανά να συγκινήσουν ακόμα και τους πιο “ψυχρούς” θεατές.

Παρόλα αυτά, η σεζόν δυο, δεν είμαι σίγουρος ότι κατάφερε να φτάσει τον πήχη που είχε τοποθετήσει η προηγούμενη. Ο λόγος είναι απλός. Η ιστορία, δεν μπόρεσε ποτέ να παρουσιάσει το ίδιο ενδιαφέρον που είχαμε συνηθίσει, αλλά επικεντρώνεται μονάχα στο ερωτικό τρίγωνο της πρωταγωνίστριας ενώ ακουμπάει αρκετά χλιαρά όλα εκείνα τα πολύπλοκα ζητήματα που αναδυόντουσαν συχνά-πυκνά στη επιφάνεια και τάραζαν την ζωή της νεαρής, Devi.

Επιπλέον, η προσθήκη κάποιων καινούργιων χαρακτήρων, αντί να ανεβάσουν την ένταση στις διαμάχες και τις συγκρούσεις μεταξύ τους, αυτό που κατάφεραν ήταν να δημιουργήσουν αδιάφορες γεμάτο κλισέ υποϊστορίες.

Το εν λόγω εγχείρημα, ενώ κατάφερε με μεγάλη ευκολία να κρατήσει κάποια από τα βασικά στοιχεία που την έκαναν να ξεχωρίσει, όπως για παράδειγμα οι ερμηνείες των ηθοποιών αλλά και η χημεία που εμφάνισαν μεταξύ τους, ή η σαρκαστική διάθεση του αφηγητή απέναντι στα ευτράπελα που συμβαίνουν στη ζωή της Devi, δεν μπόρεσε σε καμία περίπτωση να χτίσει περισσότερα πάνω στις βάσεις που είχαν τοποθετηθεί την προηγούμενη σεζόν, αλλά αρκέστηκε να μείνει μέχρι τα ερωτικά εφηβικά τρίγωνα. Δεν έδειξε διάθεση να εισχωρήσει βαθύτερα στον ψυχικό κόσμο τους πέρα από κάποιες μεμονωμένες στιγμές που στην τελική φάνηκαν βεβιασμένες.

Συνοψίζοντας, αυτό που κυρίως λείπει από την δεύτερη σεζόν του Never Have I Ever, είναι η ισορροπία μεταξύ του δραματικού και κωμικού στοιχείου που τόσο καλά είχε ταιριάξει την προηγούμενη χρονιά. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν τα πήγε καλά στο κωμικό μέρος. Οι αστείες ατάκες συνεχίζουν να υπάρχουν και ο τρόπος που τις διαχειρίζονται οι ηθοποιοί συνεχίζουν να είναι εξαιρετικοί. Ο ρυθμός είναι επίσης απολαυστικός και δεν χάνει πραγματικά σε κανένα σημείο, καθώς τα ευτράπελα και οι κωμικές καταστάσεις είναι απανωτές.