Η κούφια απόπειρα του Resident Evil: Infinite Darkness καταλήγει… βαθιά νυχτωμένη

Από τα trailers του το Resident Evil: Infinite Darkness έμοιαζε σαν μια μπουκιά πριν το…κυρίως πιάτο που είναι η live-action σειρά που ετοιμάζει το Netflix και η μεγάλη reboot ταινία που σκηνοθετεί o Johannes Roberts. Τονίζω το έμοιαζε γιατί εν τέλει έτσι φάνταζε αλλά το “Infinite Darkness” καταλήγει να είναι βαθιά νυχτωμένο σε όλα όσα αφορούν το Resident Evil στον πυρήνα του ως franchise. Τον τρόμο, τα zombies και τις θεωρίες συνομωσίας.

Χρονολογικά τα γεγονότα του τοποθετούνται ανάμεσα σε αυτά του Resident Evil 4 και του Resident Evil 5 εκεί όπου ο Λευκός Οίκος ανακαλύπτει πως έπεσε θύμα hacking. Παράλληλα γίνεται στόχος επίθεσης και ο Leon S. Kennedy βρίσκεται ανάμεσα στους σπεσιαλίστες που ερευνούν την υπόθεση. Μόνο που ανακαλύπτει πως ζόμπι εισέβαλαν στον Λευκό Οίκο.

Καταρχήν πρέπει να πω πως το Resident Evil: «Αιώνιο Σκοτάδι» -όπως τιτλοφορείται στα ελληνικά διατίθεται σαν μίνι σειρά τεσσάρων επεισοδίων με διάρκεια γύρω στα 20-25 λεπτά. Εμένα η δομή της και η εξέλιξή της περισσότερο μου έμοιασε σαν μια ταινία CG του Resident Evil, που το Netflix ζήτησε να κοπεί απότομα σε τέσσερα επεισόδια για να είναι πιο…bingewatchable -ας μου επιτραπεί η έκφραση, πιο εύπεπτο για το κοινό της δηλαδή.

Το πρώτο επεισόδιο της σειράς είναι δυνατό και θα έλεγα και το δεύτερο κινείται σε ίδια επίπεδα, καθώς οι εξελίξεις κυλάνε με Resident Evil ρυθμούς και ύφος. Ειδικά το σκηνικό της επίθεσης στον Λευκό Οίκο όντως  πιάνει το εσάνς του τρόμου και των βιντεοπαιχνιδιών. Εκεί όμως είναι που πιάνει ταβάνι και σβήνει απότομα όσα έχτισε σε σασπένς.

Επαναλαμβάνει το λάθος που έκαναν οι prequel Star Wars ταινίες

Πώς καταφέρνει να απογοητεύσει τόσο; Και που κολλάει το Star Wars; Βλέπετε η prequel τριλογία είχε αρκετά ελαττώματα αλλά ένα από τα μεγαλύτερα ήταν ότι αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική του σύμπαντος περισσότερο από το ίδιο το σύμπαν και την ιστορία που ήθελε να διηγηθεί, χάνοντας το δρόμο. Ακριβώς το ίδιο λάθος επαναλαμβάνει το “Infinite Darkness” που θα του έβαζα και εναλλακτικό τίτλο “Infinite Yawness” -άπειρο χασμουρητό δηλαδή.

Εστιάζει τόσο στο κοινωνικοπολιτικό κομμάτι της ιστορίας που η δράση και ο τρόμος χάνονται προς απογοήτευση ακόμη και των fans θαρρώ. Όχι πως εσείς οι φανατικοί του Resident Evil δε θα βρείτε μερικά ενδιαφέροντα κομμάτια της ιστορίας που θα συμπληρώσουν μερικά κομμάτια (βλ. τη σχέση Claire Redfield και Leon), αλλά το γενικότερο αίσθημα που μου άφησε είναι το πόσο κούφιο ήταν.

Δηλαδή πέραν μερικών σκηνών ήταν 1.30 ώρα περίπου αχρείαστων CG σκηνών που είχαν να κάνουν με το Resident Evil αλλά και ταυτόχρονα…δεν είχαν να κάνουν με αυτό. Μιας και ανέφερα τα CG δε μπορώ να μη σταθώ στο πόσο άνισο ήταν το αποτέλεσμά τους. Υπήρξαν σκηνές μετρημένες στα δάχτυλα που η ποιότητα ήταν φωτορεαλιστική, πανέμορφες υφές και γενικά θύμιζαν ποιοτικά cutscenes από τα βιντεοπαιχνίδια, ενώ σε ένα ποσοστό 70% θα έλεγα πως ήταν στην καλύτερη μέτρια.

Από που να πιαστώ, από το ότι δεν υπήρχε ένα στοιχειώδες lip sync; Από το ότι έμοιαζαν με cutscenes που ίσως και να ήταν από την εποχή του Resident Evil 4; Ή από το ότι παρατήρησα μέχρι και σπασμωδικές κινήσεις στο animation τους; Τραγικά άνισο δυστυχώς, τόσο που ούτε για το «eye candy” δεν κάνει να το δεις.

Εν τέλει, ήταν ένα κούφιο, άδειο πρώτο πιάτο στη συνεργασία Netflix και Capcom, πριν μας φέρουν τη live-action σειρά, που μέχρι και οι fans θα θέλουν να ξεχάσουν.