Μπορεί το Fear Street Part 1: 1994 να γίνει η slasher ταινία του καλοκαιριού;

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, κάθε Σάββατο και Κυριακή, μετά τις 12 το μεσημέρι, το παιδικό πρόγραμμα της ιδιωτικής τηλεόρασης που ξεκινούσε από τα χαράματα, έκλεινε με τις θρυλικές Ανατριχίλες (1995 – 1998), του Αμερικανού συγγραφέα, R. L. Stine. Τα περισσότερα επεισόδια ήταν βασισμένα από τα αντίστοιχα των βιβλίων με πρωταγωνιστές έφηβους αλλά και πιο νεαρά παιδιά που έμπλεκαν σε ιστορίες με φαντάσματα, αρχαία πνεύματα, καταραμένες λίμνες, στοιχειωμένα σπίτια, μάγισσες και απόκοσμα τέρατα. Αυτός είναι ο κόσμος που συνηθίζει να δημιουργεί ο διάσημος μυθιστοριογράφος. Σε ένα παρόμοιο λοιπόν πλαίσιο, το Netflix, μας παρουσιάζει την τριλογία του Fear Street.

Η Οδός Τρόμου λοιπόν, είναι χωρισμένη σε τρία κομμάτια, ξεκινώντας από το μακρινό 1994, όταν μία παρέα εφήβων, ανακαλύπτει μία σειρά δολοφονιών αλλά και άλλων τρομακτικών γεγονότων που στοιχειώνουν την πόλη τους για ολόκληρες δεκαετίες, προσπαθούν να επιβιώσουν από τον ζωντανό εφιάλτη που ξεκίνησε άθελα τους, με στόχο όμως τους ίδιους. Καθώς εξελίσσεται η πλοκή αυτό που μαθαίνουν είναι ότι πριν από αυτούς υπήρξαν κι άλλες γενιές εφήβων που προσπάθησαν να σταματήσουν το “Κακό”. Το Μέρος 1ο θα λαμβάνει χώρα στο 1994, το Μέρος 2ο στο 1978 και το Μέρος 3ο στο 1666.

Στο Fear Street Part One: 1994, πρωταγωνιστούν οι: Kiana Madeira, Olivia Welch, Benjamin Flores Jr., Julia Rehwald, Jordana Spiro, Jordyn DiNatale, Fred Hechinger, και Ashley Zukerman, μαζί με τους Maya Hawke και Darrell Britt-Gibson.

"Η ιστορία είναι όσο ελαφριά χρειάζεται"

Σε σκηνοθεσία του Leigh Janiak, ο οποίος συν-υπογράφει το σενάριο μαζί με τον Phil Graziadei, μας παρουσιάζουν ένα slasher film, και όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μία καλοκαιρινή blockbuster ταινία τρόμου για να περάσεις το βράδυ σου. Η ιστορία είναι όσο ελαφριά χρειάζεται -αν παραβλέψεις βέβαια τους τόνους αίματος που χύνονται- αλλά ταυτόχρονα και αρκετά προβλέψιμη με εξαίρεση μία-δύο ανατροπές οι οποίες όμως δεν είναι τόσο δυνατές ώστε να σου προκαλέσουν κάποια ιδιαίτερη έκπληξη. Οι επιρροές από ταινίες όπως το Halloween (1978) του John Carpenter, το A Nightmare on Elm Street (1984) του Wes Craven και φυσικά το Scream (1996), του ίδιου σκηνοθέτη, είναι διάχυτες παντού μέσα στην ταινία.

Αυτό φυσικά δεν είναι κακό, το αντίθετο θα έλεγα. Φανταστείτε ότι μιλάμε για ένα υποείδος ταινιών τρόμου το οποίο είχε σχεδόν χαθεί και αναγεννήθηκε στα μέσα του ’90 με το Scream του Craven. Είναι οπότε αρκετά δύσκολο να δημιουργήσεις ή έστω να προτείνεις κάτι καινούργιο και φρέσκο όταν κινείσαι μέσα στα στενά όρια που επιβάλλει το ίδιο το είδος. Αυτό που μπορείς όμως να κάνεις -και το κάνει αρκετά καλά εδώ ο Janiak- είναι να “παίξεις” με αυτά τα tropes, προσφέροντας έστω ένα διασκεδαστικό αποτέλεσμα. Ο ρυθμός της πλοκής έχει ισορροπία, είναι γρήγορος στο μεγαλύτερο κομμάτι και επιβραδύνει ακριβώς εκεί που χρειάζεται.

Προσωπικά, θεωρώ την αρχική σεκάνς ό,τι καλύτερο έχω δει από την εποχή του πρώτου Scream και μετά, στην περίφημη πια σκηνή με την Drew Barrymore στο τηλέφωνο. Αυτή τη φορά στον ρόλο της κοπέλας που απαντάει στο τηλέφωνο θα δούμε την πολλά υποσχόμενη Maya Hawke, του Stranger Things. Νομίζω ότι το εισαγωγικό της δεκάλεπτο, είναι και το πιο δυνατό σημείο της ταινίας.

Σε προετοιμάζει για το αιματηρό κλίμα

Τα πάντα λειτουργούν άψογα με αποτέλεσμα να σε προετοιμάζει συναισθηματικά για το αιματηρό κλίμα που πρόκειται να ακολουθήσει. Η μουσική φυσικά παίζει κι αυτή σημαντικό ρόλο στη προσπάθεια δημιουργίας κλίματος με τραγούδια από κλασσικά συγκροτήματα της εποχής εκείνης όπως, Garbage, Nine Inch Nails, Bush, Iron Maiden, Portishead, Soundgarden, Pixies, Prodigy, Radiohead κ.ά.

Η ταινία χωλαίνει αρκετά σε δύο σημεία όμως, στους χαρακτήρες και στην πλοκή (στα πιο βασικά δηλαδή). Στο είδος αυτό οι χαρακτήρες είναι αναλώσιμοι, μία κάποια όμως συναισθηματική εμπλοκή πρέπει να υπάρξει μαζί τους, είτε να μισήσεις κάποιους, είτε να συμπαθήσεις κάποιους άλλους, κυρίως όμως να ταυτιστείς με τον βασικό ήρωα της ταινίας.

Δεν μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα κάτι τέτοιο. Όσον αφορά την πλοκή, οι αποκαλύψεις αλλά και οι ανατροπές που γίνονται, δεν προκαλούν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι απλά πράγματα που συμβαίνουν. Πιο πολύ σαν προετοιμασία για τις επόμενες δύο που έρχονται έμοιαζαν παρά για να προσθέσουν κάτι περισσότερο στην ιστορία της ταινίας.