Stowaway Review - Ένα μονοδιάστατο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας

Ενδιαφέρουσα ιδέα, με αρκετά αδύναμα σημεία
04 Μαΐου 2021 12:27
Stowaway Review - Ένα μονοδιάστατο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας

Η σκοτεινή φωτογραφία κι ο αργόσυρτος ρυθμός, σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον όπως αυτό ενός διαστημόπλοιου που ταξιδεύει στο μακρινό απέραντο διάστημα με ένα ολιγομελές πλήρωμα  που κάτι στραβώνει κατά τη διάρκεια της αποστολής τους, αποτελούσε πάντοτε ένας από τους αγαπημένους μου “κινηματογραφικούς κόσμους”. Ταινίες όπως το 2001: A Space Odyssey (1968), Alien (1979), Apollo 13 (1995) και το Sunshine (2007), είναι μόνο μερικές από αυτές που ξέρουν τον τρόπο να δημιουργούν το αίσθημα της απομόνωσης και της απόγνωσής, αλλά και το απαραίτητο σασπένς όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν και τόσο καλά για τους ήρωες, ενώ αυτοί βρίσκονται στο βαθύ σκοτάδι του διαστήματος, μακριά από την ασφάλεια της Γης.  

Το Stowaway (2021) λοιπόν, είναι μια ταινία θρίλερ επιστημονικής φαντασίας που γράφτηκε από τους Joe Penna και Ryan Morrison και σκηνοθετήθηκε από τoν Penna. Η υπόθεση της επικεντρώνεται στο τριμελές πλήρωμα του MTS-42, οπού ξεκινάνε από την Γη, για μία διετής αποστολή στον Άρη, και αποτελείται από τη διοικητή Marina Barnett, τον βιολόγο David Kim και την ιατρικό ερευνητή Zoe Levenson. Τα πράγματα όμως παίρνουν μια άσχημη και απροσδόκητη τροπή όταν η διοικητής Marina, ανακαλύπτει ότι στο διαστημικό σκάφος, υπάρχει κι ένας αναίσθητος μηχανικός με το όνομα Michael Adams, ο οποίος είναι τραυματισμένος. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι: Anna Kendrick, ο Daniel Dae Kim, ο Shamier Anderson και η Toni Collette.

Η ανακάλυψη αυτή, γίνεται στα πρώτα είκοσι περίπου λεπτά, η δραματική ανάγκη δηλαδή τοποθετήθηκε χρονικά σωστά. Σε έναν χώρο οπού μπορεί με δυσκολία να φιλοξενήσει τρία άτομα, πλέον, πρέπει να βρεθεί τρόπος να συνυπάρξουν μαζί τέσσερα. Αυτόματα, καταλαβαίνουμε και νιώθουμε σαν θεατές ότι, τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν ομαλά στην συνέχεια της ταινίας. Πραγματικά λοιπόν, μετά από μια μηχανική βλάβη που συμβαίνει στο σκάφος, οι ήρωες μας, μοιραία έρχονται σε ένα τεράστιο ηθικό δίλημμα.

Στο δραματικό αυτό πλαίσιο λοιπόν κινείται η υπόθεση. Θα έλεγε κανείς ότι τα πάντα μέχρι εκείνη την στιγμή, στην πρώτη πράξη της δηλαδή, βαδίζουν προς την σωστή κατεύθυνση, όσον αφορά τα ζητήματα που διακυβεύονται αλλά και το σασπένς που σιγά αλλά σταθερά χτίζεται.

Όντως, η εισαγωγή της, η πρώτη πράξη, σκηνοθέτης και συγγραφείς, την διαχειρίστηκαν με εξαιρετικό τρόπο. Η συνέχεια της όμως, το σημείο δηλαδή που οι ήρωες μας θα πρέπει να μπουν σε κίνηση και να αντιδράσουν σε ό,τι συμβαίνει, είναι κάπως νωχελική. Παρόλα αυτά, χωρίς να θέλω να γίνω πιο συγκεκριμένος (προς αποφυγήν spoiler), αναγνωρίζω την καινοτομία αλλά και το σεναριακό εύρημα, να μην φτάσουν τα πράγματα στα άκρα μεταξύ του πληρώματος, αλλά να αναπτύξουν μια, κάπως, πιο πολιτισμένη στάση μεταξύ τους, αποφεύγοντας τις έντονες αντιδράσεις που συνήθως συναντάμε σε τέτοιου είδους καταστάσεις μεταξύ ανθρώπων.  

Κυρίαρχο αίσθημα εδώ είναι αυτό της συλλογικότητας, κι αυτό το εύρημα είναι κάτι το οποίο θεωρώ ότι, πολλοί από εσάς θα εκτιμήσετε. Η αδυναμία όμως παρουσιάζεται στους χαρακτήρες, στα κλασσικά ζητήματα δηλαδή. Στις ανάγκες τους, στα θέλω τους, και στα γενικότερα δραματικά τους χαρακτηριστικά.

Δυστυχώς, όταν έχεις ένα τόσο δυνατό καστ, τέτοιους ικανούς ηθοποιούς, με μια τεράστια γκάμα εκφραστικών μέσων, κι εσύ παρακολουθείς τις δυνάμεις τους να μένουν ανεκμετάλλευτες, είναι αποκαρδιωτικό. Ο μοναδικός που ξεχωρίζει και δίνει μια ερμηνεία ικανή να σε συγκινήσει αλλά και να σε κάνει να εμπλακείς συναισθηματικά μαζί του, είναι ο Shamier Anderson, ο οποίος έχει το πιο ολοκληρωμένο ταξίδι σαν χαρακτήρας.

Επιπλέον, αδύναμα ως και αφελή, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τα σημεία που υποτίθεται είναι κρίσιμα για την εξέλιξη της πλοκής. Τον σκοπό τους τον πετυχαίνουν, κινούν την υπόθεση μπροστά, δεν είναι όμως αρκετό αυτό για να σε ικανοποιήσει εσωτερικά. Η αφήγηση από ένα σημείο και μετά, είναι μονοδιάστατη, όπως κι οι χαρακτήρες της ταινίας. Πέρα από τις αστοχίες αυτές όμως, για ακόμη μια φορά, όπως και στο τηλεοπτικό σόου Away (2020), με διανομή του Netflix πάλι, τα μακρινά πλάνα του διαστήματος, είναι πραγματικά εντυπωσιακά, αλλά μέχρι εκεί.