Nomadland Review - Είναι αυτή η ταινία της χρονιάς;

Η Chloé Zhao σκηνοθετεί το μοντέρνο κοινωνικό δράμα Nomadland, διασκευάζοντας το αντίστοιχο μυθιστόρημα “Nomadland: Surviving America in the Twenty-First Century” της Jessica Bruder, με την βραβευμένη με Όσκαρ, Frances McDormand (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri, Fargo) να φλερτάρει για ακόμη μία φορά με το Χρυσό Αγαλματίδιο. Υποκριτικά τη σπουδαία αυτή ηθοποιό πλαισιώνουν οι: David Strathairn, Linda May, Angela Reyes, Carl R. Hughes, Douglas G. Soul, Ryan Aquino, Teresa Buchanan, Karie Lynn McDermott Wilder και ο Brandy Wilber.

Ο βασικός άξονας της υπόθεσης περιστρέφεται γύρω από την ‘Fern’ (McDormand), μία γυναίκα που στα εξήντα της χρόνια, και έχοντας χάσει σχεδόν τα πάντα στη Μεγάλη Ύφεση, αρχίζει ένα ταξίδι στην Αμερικανική Δύση, επιλέγοντας στο εξής να ζει ως μία σύγχρονη νομάδα. Η διαδρομή που θα ακολουθήσει θα φέρει στο διάβα της φίλους, δυσκολίες και ευχάριστες στιγμές ενώ θα της διδάξει πολλά. Το κυριότερο: θα την κάνει να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό της και να επαναπροσδιορίσει τις ανάγκες της.

Πρόκειται για ένα φιλμ που έχει ακουστεί ιδιαίτερα όσον αφορά την φετινή κούρσα των Βραβείων της Ακαδημίας, και σίγουρα είναι ένα στιβαρό θέαμα με ανθρωποκεντρικά μηνύματα και πολλά ερεθίσματα για ψυχογράφηση των μορφών που κυριαρχούν εδώ.

Παρ’ όλα αυτά, θα παραμείνω λιγάκι αποστασιοποιημένη από τα "Oscar bait" προγνωστικά, όντας κάπως πιο συγκρατημένη ως προς τις εντυπώσεις που άφησε σε εμένα το Nomadland δεδομένων των προκαταβολικών εγκωμίων που ήδη θέλουν το εν λόγω έργο να απολαμβάνει τον νικητήριο τίτλο της Καλύτερης Ταινίας.

Να τονίσω ότι όντως το κινηματογραφικό αυτό εγχείρημα διαθέτει μία λαμπρή πρωταγωνίστρια, σφιχτό σενάριο, ωραία πλάνα η ντοκουμενταρίστικη αισθητική των οποίων προσωπικά είναι ένα από τα δυνατά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την συγκεκριμένη σκηνοθετική δουλειά προσδίδοντάς της ένα ρεαλιστικό ύφος. Την διακρίνει μία αλλιώτικη εσωτερικότητα και μία ευαισθησία που οπωσδήποτε εκτιμά κάποιος.

Το ιδιότυπο αυτό roadtrip που παρακολουθούμε συνδυάζει διάφορα δίπολα αντιθετικών εννοιών αποτελώντας έναν ύμνο προς την μοναχικότητα και συνάμα την συντροφιά, την σημασία του ατόμου και εκείνη της κοινότητας, την λύπη και την χαρά, τον πόνο της απώλειας και την σταδιακή απάλυνσή του, την ανάγκη του να “χαθεί” κάποιος για λίγο, προκειμένου να ξαναβρεί τα πατήματα και τις ισορροπίες του και όλα αυτά πηγαίνοντας πάντα ένα μικρό ή μεγάλο βήμα παραπέρα.

Να υπογραμμίσουμε εδώ ότι η εξέλιξη της δράσης ανά σημεία πιθανόν να προξενήσει μία δυσανασχέτηση, αφού μεσολαβούν σεκάνς ίσως δυσανάλογα πιο μακρόσυρτες απ’ όσο θα περίμενε κανείς οι οποίες ορισμένες φορές ξενίζουν τον θεατή λόγω της βραδύτητάς τους.

Η McDormand είναι υπέροχη στον ρόλο της ως ‘Fern’ και αντισταθμίζει τις όποιες αδυναμίες του φιλμ μέσα από το αστείρευτο και ασυναγώνιστο ταλέντο της να αγκαλιάζει τόσο φυσικά την φιγούρα που υποδύεται και να κάνει το κοινό να την συμπαθήσει αβίαστα από την αρχή.

Το Nomadland είναι ένα τίμιο δράμα που εκφράζεται δωρικά και απλά, χωρίς συγκινησιακές εξάρσεις, με επίκεντρό του τον άνθρωπο μπροστά στον οποίο ξετυλίγεται ο δρόμος της φυγής ή της αυτοανακάλυψης μπροστά στη γοητεία του άγνωστου που είναι πάντα εκεί έξω.