Ride or Die Review - Πόσο μακριά θα έφτανες γι' αυτό που αγαπάς;

Το "Ride or Die" είναι βασισμένο στο manga της Ching Nakamura, Gunjō, και μας αφηγείται την ιστορία δυο παλιών συμμαθητριών που εμπλέκονται σε μια άγρια δολοφονία. Τα κίνητρα πίσω από την πράξη αυτή, είναι ξεκάθαρα. Η Rei, δέχεται ένα απρόσμενο τηλεφώνημα από την Nanae, που της ζητάει να βρεθούν στο διαμέρισμα της, επειγόντως. Όταν φτάνει εκεί, η Nanae της εκμυστηρεύεται ότι ο άντρας της είναι βίαιος απέναντι της και στην συνέχεια της δείχνει το κορμί της που είναι γεμάτο μώλωπες και χτυπήματα. Η Rei, σοκαρισμένη από το θλιβερό αυτό θέαμα, δέχεται να σκοτώσει τον άνθρωπο που ευθύνεται για αυτή τη κατάσταση.

Το καινούργιο πόνημα του Ryūichi Hiroki, είναι ένα γλυκό, βίαιο, ρομαντικό και σκληρό ταξίδι στις ζωές δυο πληγωμένων ψυχών. Η αγάπη και η κατανόηση που δείχνει στον ψυχισμό τους, φαίνεται από τον τρόπο που έχει αποφασίσει να τις σκηνοθετήσει. Οι προθέσεις του σκηνοθέτη είναι να εστιάσει στο ανθρώπινο στοιχείο και να συνθέσει ένα δράμα χαρακτήρων, αυτό σημαίνει ότι κάποιες σκηνές, ακόμα κι αν έχουν πετύχει τον σκοπό τους, δεν κόβονται αλλά συνεχίζουν να παίζουν, χωρίς να δίνει καμία σημασία στον ρυθμό της ταινίας. Αν καταφέρει να σε τραβήξει μαζί του στον κόσμο αυτών των κοριτσιών, τότε η ιστορία και το νόημα πίσω από αυτήν αποκτάει άλλη μορφή.

Προσωπικά, σε αρκετά σημεία την βρήκα άκρως συγκινητική, μιλάμε για έναν ανεκπλήρωτο παιδικό έρωτα και μέχρι που μπορεί να σε οδηγήσει αυτό το αθώο συναίσθημα. Παρόλα αυτά, η αλλόκοτη και τοξική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του πρωταγωνιστικού ντουέτου, προσδίδει ακόμα μεγαλύτερο βάθος στους χαρακτήρες τους. Το σενάριο της Nami Sakkawa βέβαια, παίζει σημαντικό ρόλο στο αποτέλεσμα αυτό, όπως και η σκηνοθεσία του Hiroki, έτσι κι αυτό, αφήνει την ιστορία να αναπνεύσει, αγνοώντας κινηματογραφικούς κανόνες, εστιάζοντας μονάχα στις δυο χαμένες και κυνηγημένες ψυχές. Σε συνδυασμό με την υπέροχη φωτογραφία, το κλίμα της ταινίας, σε αρκετά σημεία, είναι σχεδόν υπνωτιστικό.

Στα θετικά της, θα πρόσθετα και την επιλογή του soundtrack το οποίο, δεν χρησιμοποιείται για να βαρύνει την ήδη βαριά και τεταμένη ατμόσφαιρα, αντιθέτως, αυτό που κάνει είναι να προσφέρει μια νότα νοσταλγίας και ρομαντισμού.

Ζητήματα όπως η ενδοοικογενειακή βία ή τον ρατσισμό που βιώνουν μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, δεν χρειάζονται στενάχωρα τραγούδια ώστε να εκβιάσουν συναίσθημα. Παρακολουθούμε ένα road trip movie με μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς την αυτοκαταστροφή χωρίς καμία διέξοδο, ο σκηνοθέτης όμως, προσπαθεί να μας κάνει να εστιάσουμε στην θετική πλευρά της ιστορίας, στο φως, στην ελπίδα και την αγάπη. Διότι υπάρχει αγάπη, ίσως δυσκολεύονται να εκφράσουν το συναίσθημα αυτό με τον σωστό τρόπο, αλλά, αγάπη μεταξύ τους υπάρχει.

Υπάρχουν όμως κι αρκετές αιματηρές και σκληρές σκηνές με έντονο το στοιχείο της βίας, όπως για παράδειγμα η αρχική σεκάνς η οποία θυμίζει κάτι από την κλασσική εισαγωγική σκηνή της ταινίας Basic Instinct (1992). Πολλές από τις σκηνές αυτές, λειτουργούν για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι η σκηνοθετική ματιά του Hiroki, ο οποίος με σταθερή κάμερα, σε αφήνει να δεις την κάθε λεπτομέρεια χωρίς να χάσεις ούτε καρέ. Ο δεύτερος και κυριότερος λόγος, είναι η ερμηνείες των πρωταγωνιστριών γυναικών, οι οποίες έχουν αναπτύξει μια απίστευτη χημεία μεταξύ τους, σε σημείο που σε κάνουν να ξεχνάς ότι παρακολουθείς ταινία.

Οι δυο Γιαπωνέζες σταρ, δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες κι έχουν μοιρασμένες τις δυνατές στιγμές τους. Ειδικότερα, η Kiko Mizuhara, προβάλει με απίστευτη εκφραστικότητα συναισθήματα όπως αμηχανία, ντροπή, οργή, ερωτισμό, είναι ένας πολύπλοκος χαρακτήρας που επικοινωνεί τον εσωτερικό του ψυχισμό με απόλυτη επιτυχία προς τον θεατή. Το ίδιο αλλά σε μικρότερο βαθμό καταφέρνει να πετύχει και η συμπρωταγωνίστρια της, Honami Sato. Σαν άλλες Thelma και Louise λοιπόν, βλέπουμε τις δυο γυναίκες να ταξιδεύουν κυνηγημένες σε μια συναισθηματική αλλά και σκληρή ιστορία, με προσεγμένο ρεαλισμό και ένα βαθύ, ουσιαστικό μήνυμα. Τι θα έκανες εσύ για την αγάπη;