The Father Review - Ο Anthony Hopkins συγκλονίζει με την ερμηνεία του

Ο Florian Zeller ενορχηστρώνει την δράση του The Father, ενός νέου, βαθιά ανθρώπινου και πολύ συγκινητικού δράματος που ενσκήπτει με ενσυναίσθηση, ευαισθησία και συγκατάβαση πάνω από την τρίτη ηλικία, με πρωταγωνιστές τους βραβευμένους με Χρυσό Αγαλματίδιο, Sir Anthony Hopkins (The Silence of the Lambs) και Olivia Colman (The Favourite). Το παραπάνω ταλαντούχο δίδυμο του θεάματος ενώνει τις δυνάμεις του παραδίδοντάς μας δύο λαμπρές κινηματογραφικές ερμηνείες υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Zeller, σε σενάριο του Christopher Hampton με πηγή έμπνευσης το θεατρικό έργο του “Le Père”. Το cast συμπληρώνουν μεταξύ άλλων οι Mark Gatiss, Imogen Poots, Rufus Sewell, και η Olivia Williams.

Ο βασικός άξονας του έργου περιστρέφεται γύρω από έναν γηραιό, ιδιόρρυθμο άνδρα εν ονόματι ‘Anthony’ (Hopkins) ο οποίος διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του ερχόμενος αντιμέτωπος με την άνοια. Μέρα με την μέρα διαπιστώνει στον εαυτό του αλλαγές που τον ξαφνιάζουν, τον τρομάζουν και τον αποσυντονίζουν ώστε να βρίσκεται σε άρνηση και να εναντιώνεται σε όποια προσπάθεια της κόρης του, ‘Anne’, να τον βοηθήσει.

Η σύγχυση που του προκαλούν πράγματα που δεν θυμάται και άλλα που έχει πλέξει σε ένα συνονθύλευμα στο μυαλό του, συχνά του προξενούν άγχος, εκνευρισμό και τον κάνουν να συμπεριφέρεται με κυνισμό και καυστικότητα απέναντι στα πιο κοντινά του πρόσωπα. Ενώ λοιπόν, πασχίζει να αποδεχτεί την γεμάτη σκαμπανεβάσματα και προοδευτικά φθίνουσα κατάσταση της υγείας του, πεισμώνει, γίνεται αντιδραστικός και εριστικός στην ‘Anne’ αλλά και στην φροντίστριά του. Με την πάροδο του χρόνου, το σκηνικό επιδεινώνεται και σε συνδυασμό με ένα οδυνηρό γεγονός που τον σημάδεψε ανεξίτηλα, υπάρχουν φορές που νιώθει απίστευτα μπερδεμένος και αποπροσανατολισμένος την ίδια ώρα που η στενοχώρια τον τυλίγει για ό,τι οικείο και γνώριμο σβήνει η λήθη, απομακρύνοντάς το πλέον από κοντά του.

Το συγκεκριμένο φιλμ προσεγγίζει μέσα από μία ρεαλιστικά στοχαστική ματιά αλλά ταυτόχρονα με τρυφερότητα και κατανόηση το ζήτημα της απώλειας μνήμης σε ηλικιωμένους που πλησιάζουν προς την δύση της ζωής τους.

Εκφράζει με λεπτότητα θέματα όπως αυτό της κατάθλιψης και της παραίτησης που εμφανίζουν πολλοί μεγάλοι άνθρωποι οι οποίοι είναι ασθενείς με Αλτσχάιμερ ή με άλλα νευροεκφυλιστικά νοσήματα που οδηγούν σε βαριά ή πιο ήπια ανοϊκή συνδρομή. Ο δημιουργός εστιάζει σε πτυχές της καθημερινής πρακτικής τους και αναδεικνύει την ανάγκη για αξιοπρεπή μεταχείριση και φροντίδα των συχνά παραμελημένων αυτών ατόμων.

Επιπλέον, γίνεται λόγος για το τραύμα από τον χαμό ενός αγαπημένου, το πένθος, τον φόβο μπροστά το αιώνιο αναπόφευκτο, την λύπη που συνοδεύει η φυσική φθορά που επέρχεται για τον καθέναν αλλά και η επώδυνη επίγνωση της μοναδικότητας των ωραίων στιγμών που περνούν και φεύγουν αφήνοντας στην θέση τους ως υπενθύμιση μία γλυκόπικρη νοσταλγία.

Εν προκειμένω, οι αναμνήσεις όσο ορμητικά επιστρέφουν ως αναλαμπές, τόσο ξαφνικά υποχωρούν, συσκοτίζοντας την γνώση του ‘Anthony’ για ό,τι τον περιβάλλει και κάνοντάς τον ακόμη πιο καχύποπτο, σκεπτικό και καπριτσιόζο. Δεν είναι λίγες οι φορές που είναι πνεύμα αντιλογίας σε διάφορες ανακουφιστικές λύσεις που του προτείνει η ‘Anne’. Ωστόσο, κατά διαστήματα υπάρχουν περιστατικά στα οποία φαίνεται πως εκείνο που δεν έχει χάσει είναι το βιτριολικό χιούμορ και ο σαρκασμός του.

Καθώς παλεύει κάθε μέρα να βάλει σε μία σειρά τα τρέχοντα δεδομένα της πραγματικότητάς του και να την επαναπροσδιορίσει για να αγκιστρωθεί στο παρόν, όλο και κάτι θα ξεπηδήσει με φόρα σαν θύμηση από τα παλιά και θα ενισχύσει την προσκόλλησή του στο παρελθόν απορρυθμίζοντάς τον σημαντικά. Ο ήρωας αισθάνεται ότι χάνεται σε μία δίνη από αποσπασματικά flash backs της κατακερματισμένης σκέψης του ή από μοτίβα που έχει ανακατασκευάσει ο ίδιος με έναν δικό του τρόπο ώστε να μπορέσει να διαχειριστεί την ισχύουσα πια κανονικότητά του.

Ο Anthony Hopkins με άνεση, χάρη και απαράμιλλη υποκριτική δεινότητα κάνει δικό του έναν ρόλο-πρόκληση κερδίζοντας αβίαστα την συμπάθεια και τον θαυμασμό του θεατή ώστε να παραδέχεσαι για πολλοστή φορά ότι ο συγκλονιστικός αυτός ηθοποιός φέρει επάξια τον τίτλο του πιο ασυναγώνιστου αστέρα της γενιάς του! Βεβαίως, και η Olivia Colman ανταπεξέρχεται άψογα στις απαιτήσεις της ερμηνείας της που δένει αρμονικά με εκείνη του Hopkins συμβάλλοντας σε ένα άκρως επιτυχημένο αποτέλεσμα.

Το The Father είναι σκληρό και συνάμα στοργικό, κρύβει μέσα του μία αλλιώτικη ζεστασιά και ταυτόχρονα μία δριμύτητα που σε αφοπλίζει και σε ταρακουνάει. Και όλα αυτά συμπυκνώνονται πολύ πιο παραστατικά στη φράση που προφέρει στον επίλογο ο ‘Anthony’ με δάκρυα στα μάτια: «Νιώθω σαν να χάνω όλα τα φύλλα μου. Τα κλαδιά μου… Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει πια!».