Servant Season 2 Review - Ο άβολος τρόμος της αποστροφής

Στην αρχή δεν το πίστευα, σας το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Δεν το περίμενα να με αγγίξει τόσο το Servant όχι μόνο σαν «σειροφάγο» αλλά και εκείνη την πιο σινεφίλ πλευρά μου. Ακουγόταν ότι υπήρχε μια σειρά από τον M. Night Shyamalan στο Apple TV+, το οποίο άλλωστε δεν έχει και καμιά τεράστια γκάμα περιεχομένου ακόμα, η οποία ακουγόταν ενδιαφέρουσα αλλά μέχρι εκεί. Ποτέ δεν πέρασε στην mainstream ατμόσφαιρα των trending σειρών ή να «ακουστεί» στα social media γενικότερα.  Ίσως για καλό του; Αναρωτιέμαι πλέον έχοντας παρακολουθήσει τις δυο σεζόν του. Μάλλον ναι τώρα που ξανασκέφτομαι γιατί δεν έχει τίποτα το συμβατικό αυτή η σειρά. Ούτε η βάση του σεναρίου του είναι συνηθισμένη και πόσο μάλλον ο τρόπος που αποδίδεται. Ούτε και κανονικό «παιδί» του Shyamalan είναι. Δημιουργός και σκηνοθέτης στα περισσότερα επεισόδια είναι ο Tony Basgallop, με τον σκηνοθέτη της "6ης Αίσθησης" να εκτελεί χρέη παραγωγού και να κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη σε μερικά από τα επεισόδια.

Στο Servant παρακολουθούμε το ζευγάρι των Turners της Dorothy και του Sean, οι οποίοι αντιμετωπίζουν μια ταραχώδη περίοδο στη ζωή τους μετά τον αναπάντεχο θάνατο του τριών μηνών γιου τους, Jericho. Στον απόηχο αυτού του τραγικού συμβάντος η σύζυγός του λαμβάνει ψυχολογική υποστήριξη και μέρος της θεραπείας της είναι να φροντίζει μια αληθοφανή κούκλα μωρού, καθώς αντιμετωπίζει τα βαθιά τραύματα του νευρικού κλονισμού. Ξαφνικά η κούκλα ζωντανεύει και η Dorothy πιστεύει πως το μωρό αυτό είναι ο γιος της. Για αυτό προσλαμβάνει μια νταντά, ονόματι Leanne, να το προσέχει όσο αυτή προσπαθεί να επιστρέψει στους «κανονικούς» της ρυθμούς, αλλά δεν γνωρίζουν πως έτσι προσκάλεσαν στο σπιτικό τους μια μυστηριώδη δύναμη.

Αυτή είναι μόνο η αρχή του σεναρίου και όλα όσα θα δείτε στα πρώτα δυο-τρια επεισόδια της σειράς. Το μυστήριο και ο τρόπος με τον οποίο το ξετυλίγει είναι ένα από τα μεγάλα ατού του σόου του Basgallop και η προσεγμένη γραφή του σε συνδυασμό με το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με επεισόδια που κινούνται γύρω στα 30 λεπτά κάνει την θέαση του απολαυστική. Κυρίως και λόγω των πολύ καλά τοποθετημένων cliffhangers, τα οποία σε streaming σειρές αποτελούν είδος προς εξαφάνιση τελευταία. Δεν είναι βραδύκαυστο σε σημείο βαρεμάρας και να πεις «τι βλέπω τώρα».

Κρατάει προσεγμένα μια ισορροπία συνεχώς ανάμεσα στο συνεχές μυστήριο και στην εγρήγορση του θεατή να σκεφτεί τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά πάνω εκεί που αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι γίνεται σου δημιουργεί εκ νέου «θεωρίες» στο μυαλό σου. Αυτό το λάτρεψα και είναι μια δύσκολη ισορροπία για να διατηρηθεί με ακόμη μεγαλύτερη προσοχή και ενδιαφέρον στη 2^η σεζόν.

Σε αυτή τη σεζόν το σενάριο ανοίχτηκε πολύ και δημιούργησε έναν μικρόκοσμο θα τον χαρακτήριζα. Και πάλι χωρίς να χάσει τον πρωταρχικό του στόχο, ο οποίος είναι να προβάλλει τον τρόμο μέσα από την θλίψη και τον θρήνο μιας οικογένειας. Εδώ πρέπει να αναφερθώ και στο cast που παρόλο που δεν είναι καν γνωστά ονόματα -πέραν του Rupert Grint, που τον ξέρετε ως Ρον Ουέσλι από τις ταινίες «Χάρι Πότερ»- πραγματοποιούν τις ερμηνείες της καριέρας τους.

Οι Toby Kebbell και Lauren Ambrose ως το ζευγάρι, ο Grint στο ρόλο του αδερφού της Dorothy και η Nell Tiger Free στο ρόλο της Leanne έχουν χτίσει μια χημεία που στο γυαλί προσθέτει έξτρα πόντους στην θεατρικότητα που έχει η σειρά. Και σε αυτόν τον τομέα συμβάλλει η κυρίως μονόπλανη σκηνοθεσία, σε συνδυασμό με τη φωτογραφία του ελληνικής καταγωγής Michael Gioulakis, o οποίος έχει συνεργαστεί με τον Shyamalan στις δύο τελευταίες του ταινίες, “Split” και “Glass”, καθώς και στο επερχόμενο “Old”.

Πρόκειται για ένα από τα πιο παράξενα κράματα που έχω δει σε θρίλερ κυρίως από το πώς αποδίδεται στην οθόνη. Ο τρόμος δεν υφίσταται σε φτηνά jumpscares, σε σκοτεινούς διαδρόμους, σε φαντάσματα, σε παράξενα πλάσματα και κάθε είδους επιφανειακό τρόμο που σου σκάει στα μούτρα για να εντυπωσιάσει. Κινείται αργά αλλά όχι κουραστικά, και φωλιάζει στο υποσυνείδητο. Ο τρόμος έχει μια υπόκωφη ανθρώπινη υπόσταση, όσο κι αν ξύνει τους τοίχους του συμβατικού τόσο λίγο, ώστε να στο ταιριάξει με κάτι γνώριμο σαν concept όσο και να το αποξενώσει, για να σου κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο.

Ποια είναι τελικά η Leanne; Που είναι ο Jericho; Τι συμβαίνει τέλος πάντων; Η αλλοφροσύνη της Dorothy να ζήσει πάση θυσία μια φυσιολογική ζωή -όσο μη φυσιολογικές κι αν δεν είναι οι καταστάσεις- μεταφέρεται και στον παλμό με τον οποίο φαίνεται η σειρά να αλλάζει οπτικές. Έτσι μπορεί το σενάριο να κρύβει ή να αποκαλύπτει την αλήθεια με τέτοιον τρόπο που σε βάζει στη θέση του τραγικού αυτού ζευγαριού.

Το “Servant” είναι μια από τις πιο παράξενες σειρές των τελευταίων ετών γενικότερα και ήδη μια από τις πιο ποιοτικές για εμένα που υπηρετούν με ευλάβεια ένα νέο είδος τρόμου και το genre του «New Weird”. Κάτι τόσο μοναδικό σε σύλληψη και εκτέλεση δε θα βρείτε αυτή τη στιγμή εκεί έξω και η 2^η σεζόν απλά σφράγισε με εμφατικό τρόπο όλα όσα θέλει να κάνει η σειρά. Απλά θα ανυπομονείτε για την 3η σεζόν.