Biggie: I Got a Story to Tell Review - Ο θεός του πλανήτη ραπ στο Netflix

«Δεν είχα ακούσει ποτέ τη μουσική του μέχρι που πέθανε...», μας λέει η Voletta Wallace, και μέσα από τις συγκινητικές εξιστορήσεις της, παρακολουθούμε ένα χρονικό μιας αυτοκαταστροφικής αλλά κι επιτυχημένης καριέρας, αυτή του Notorious B.I.G. Μια από τις πιο θρυλικές και χαρακτηριστικές φωνές της Hip-Hop σκηνής, θα σιωπήσει για πάντα το μοιραίο βράδυ της 9^ης Μαρτίου 1997. Ο Christopher Wallace, στις 1:15 π.μ., ανακοινώνεται νεκρός, αφού είχε δεχθεί λίγες ώρες νωρίτερα, τέσσερις σφαίρες στο κορμί.

Μέχρι και σήμερα, δεν έχει γινεί γνωστό ποιος ήταν ο δράστης που του αφαίρεσε τη ζωή. Οι ύποπτοι ήταν λίγοι ενώ οι θεωρίες συνομωσίας πάρα πολλές. Για το τι μπορεί να συνέβη εκείνο το βράδυ έχουν γραφτεί εκατοντάδες άρθρα, έχουν δημιουργηθεί πάμπολλα ντοκιμαντέρ αλλά και μία ταινία του 2009 με τον τίτλο Notorious με σκηνοθέτη τον George Tillman Jr..

Στο άκουσμα της είδησης πως το Netflix ετοιμάζει ακόμα ένα ντοκιμαντέρ προς τιμή του εκλιπόντος καλλιτέχνη, αναρωτήθηκα αν όντως έχει μείνει κάτι καινούργιο να μάθουμε για τη ζωή και καριέρα του. Ο Emmett Malloy, γνωστός για το εξαιρετικό μουσικό ντοκιμαντέρ The White Stripes Under Great White Northern Lights (2009), έχει πάρα πολύ καλή σχέση με τη μουσική γενικότερα, καθώς έχει συνεργαστεί με συγκροτήματα και καλλιτέχνες όπως οι Metallica, οι Black Eyed Peas, ο Kid Rock, η Avril Lavigne, οι Blink 182, οι Foo Fighters, οι Limp Bizkit, όπου ήταν υπεύθυνος για να σκηνοθετήσει τα βίντεο κλιπ τραγουδιών τους.

Στο Biggie: I Got a Story to Tell όμως, δεν μας πείθει ότι είχε και πολλά να μας πει, όχι ο Biggie αλλά ο Emmett και ενώ το σενάριο έχει έναν ευκρινέστατο πυρήνα, η βασική του αδυναμία είναι η παρουσίαση του μεγάλου σε όγκο σπάνιου υλικού αλλά κυρίως, η συνοχή μεταξύ των συνεντευξιαζόμενων, η οποία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η χρονική διάρκεια του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ είναι περίπου 90 λεπτά, γεγονός το οποίο κάνει την δουλειά των δημιουργών του, ακόμα πιο δύσκολη. Αυτή η δυσκολία γίνεται αντιληπτή από το γεγονός ότι στο πρώτο μέρος του, οι πληροφορίες που δέχεται ο θεατής κυρίως μέσα από τα λόγια των φίλων, συγγενών και συναδέλφων του, είναι πραγματικά πάρα πολλές ακόμα και για έναν γνώστη της ιστορίας του.

Περισσότερο θα έλεγε κανείς ότι είναι ένα κολάζ φωτογραφιών με αφήγηση από πάνω, παρά ένα καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ με διάθεση να εισχωρήσει εις βάθος στον θρύλο του σπουδαίου ράπερ, παραδίδοντας στο τέλος μια διαφορετική οπτική. Επίσης, σε κάποια σημεία, το αίσθημα που αποκτάς σαν θεατής είναι ότι η ιστορία αποκτάει μια ανεξήγητη ταχύτητα, προφανώς για να χωρέσει όσα περισσότερα μπορεί, με αποτέλεσμα να μην πιάνει ποτέ τον κατάλληλο ρυθμό που χρειάζεσαι ώστε να “μπεις” στο κλίμα και την ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης.

Παρόλα αυτά, όπως ανέφερα και πιο πάνω, ο πυρήνας της ταινίας ήταν και ξεκάθαρος αλλά και αρκετά ενδιαφέρον. Στην εκτέλεση όμως, φάνηκαν κάποιες αδυναμίες. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αν κάνανε την επιλογή να το χωρίσουν σε τέσσερα ή έστω τρία επεισόδια, το αποτέλεσμα θα ήταν μακράν καλύτερο και ίσως τώρα να μιλούσαμε για ένα ακόμα πραγματικό διαμαντάκι της πλατφόρμας. Ποιος ήταν όμως ο πυρήνας της και τι διαφορετικό προσπάθησε να προσδώσει στην ιστορία του Notorious B.I.G.; Οι ρίζες του από την Τζαμάικα. Αυτές ήταν που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του ως καλλιτέχνης. Κι αυτό ήταν όντως μια πληροφορία που δεν είχαμε πιο πριν για εκείνον.

Αυτό το στοιχείο, τα καλοκαίρια δηλαδή με την μητέρα του και τους συγγενείς του στην καταπράσινη Τζαμάικα αλλά και η έμφυτη κλίση του στους τζαμαϊκανούς ρυθμούς, έγιναν η αφορμή για να αντιληφθεί την αγάπη του για τη μουσική. Αυτή τη μουσική κουλτούρα την κουβαλούσε μαζί του μέχρι το τέλος και μπορείς να την ακούσεις σε κάθε του στίχο. Σε συνδυασμό με τις ιστορίες που κουβαλούσε από τα χρόνια που ζούσε παράνομα πουλώντας ναρκωτικά, έβγαλαν από μέσα του, έναν από τους καλύτερους storyteller της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας.

Βρείτε την ταινία στο IMDB