Godmothered Review - Οι Jillian Bell και Isla Fisher σε μια ταινία γεμάτη ανεμελιά και νεραϊδόσκονη

Η Sharon Maguire μέσα από την πιο πρόσφατη κινηματογραφική δουλειά της, το Godmothered, επιλέγει να μας διηγηθεί μία ανέμελη εορταστική ιστορία φαντασίας με νεραΐδες και διάχυτη την αύρα των Χριστουγέννων, με πρωταγωνίστριες την Jillian Bell και την Isla Fisher.

Το cast συμπληρώνουν επιπλέον οι: June Squibb, Jillian Bell, Sonia Manzano, Carlease Burke, Jane Curtin, Olga Merediz, Stephnie Weir, Tim Estiloz, Chris Everett, και ο Santiago Cabrera. Το σενάριο υπογράφουν οι Kari Granlund και Melissa Stack, ενώ πίσω από την παραγωγή βρίσκονται οι Walt Disney Pictures και Secret Machine Entertainment.

Η υπόθεση εστιάζει στην ‘Eleanor’ (Bell) μία ανερχόμενη και κάπως αδέξια νεραϊδονονά, η οποία είναι αποφασισμένη να εκπαιδευτεί όσο καλύτερα γίνεται για να νικήσει την απειρία της και να φέρει εις πέρας την αποστολή της! Οπότε, προκειμένου να αποδείξει την αξία της στην επικεφαλής του βασιλείου της, αναλαμβάνει το εγχείρημα-πρόκληση να εντοπίσει ένα νεαρό κορίτσι ‘Mackenzie’ από την Βοστώνη του οποίου το κάλεσμα για βοήθεια είχε αγνοηθεί κάποτε. Άραγε, θα μπορέσει η ‘Eleanor’ να πείσει την ‘Mackenzie’ να πιστέψει ξανά στην ευτυχία ή μήπως είναι πια πολύ αργά για θαύματα;

Η εξιστόρηση αυτή προσεγγίζει με ανάλαφρο και χαριτωμένο ύφος την θεματική των Χριστουγέννων ενσωματώνοντας σ’ αυτήν ένα παραμυθένιο στοιχείο, αυτό των νεράιδων, που σύμφωνα με τους θρύλους τα υπερφυσικά αυτά πλάσματα βάλλονται με ακαταπόνητη ενεργητικότητα και θετική διάθεση να κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι υπάρχει ακόμη μαγεία εκεί έξω.

Η πρόθεση της δημιουργού φαίνεται πως δεν περιλαμβάνει τόσο το να πρωτοτυπήσει όσο το να συνεπάρει το κοινό με μία νοσταλγία για στιγμές και μνήμες της αθωότητας ενός αλλοτινού καιρού, αυτού των παιδικών μας χρόνων. Έτσι, η σκηνοθέτιδα καλεί τον θεατή να αφουγκραστεί καλύτερα την ενδότερη ανάγκη του για μία γλυκιά αναπόληση, επικαλούμενη οικεία μοτίβα τα οποία αποπνέουν την ζεστασιά και την θαλπωρή που εγγυάται το καταφύγιο της παιδικής ηλικίας.

Σε γενικές γραμμές, η ροή της ταινίας κυλάει σχετικά γρήγορα αν και θα μπορούσαν κάποια σκηνικά να είναι πιο σύντομης διάρκειας. Το χιούμορ και η δράση προσφέρονται σε συγκρατημένες δόσεις ενώ ο παράγοντας του απρόβλεπτου θα λέγαμε ότι δεν είναι και τόσο αισθητός στη συγκεκριμένη περίπτωση. Μεταξύ άλλων, δίνεται έμφαση σε μία αρκετά απλουστευτική και κάπως υπεραισιόδοξη αντίληψη που σχετίζεται με την εύνοια της τύχης σε συνδυασμό με την πίστη κάποιου στις δυνάμεις του και το να βρει το θάρρος να ανακαλύψει πτυχές του εαυτού του που είτε αγνοούσε είτε απέφευγε να δει.

Συν τοις άλλοις, στο φιλμ κυριαρχεί έντονα η πεποίθηση ότι στην ευδαιμονία οδηγούμαστε εμείς οι ίδιοι, αλλά μάλλον με την βοήθεια κάποιου που λειτουργεί σαν από μηχανής θεός, γεγονός που αναιρεί λιγάκι το σκεπτικό περί αυτενέργειας και συνειδητής προσπάθειας αυτοπραγμάτωσης του ατόμου. Στην εν λόγω αντίφαση που υφέρπει προφανώς και δεν δίνεται μία ικανοποιητική απάντηση, όμως αφήνεται στον δέκτη να την προσπεράσει καλή τη πίστει, και να αφεθεί σε άλλα σημεία που μένουν περισσότερο στην επιφάνεια και μπορούν μόνον να τον διασκεδάσουν.

Τί εννοεί λοιπόν, ο καθένας ως προσωπική ευτυχία και σε ποιόν βαθμό γίνεται αυτοσκοπός κάτι τέτοιο; Το κίνητρο για βελτίωση προέρχεται από μέσα μας ή από έξω ή μήπως και από τα δύο; Η οικογένεια μπορεί να προσφέρει την απόλυτη πληρότητα; Πώς ξεπερνιέται η απώλεια ενός αγαπημένου; Η έμφυτη επιθυμία κάποιου για εξέλιξη εκπληρώνεται πάντα επιβεβαιώνοντας όλες τις ενστικτώδεις προσδοκίες του;

Το Godmothered είναι μία συμπαθητική νεραϊδοπεριπέτεια που ναι μεν βλέπεται ευχάριστα ρίχνοντας το μεγαλύτερο βάρος κυρίως στην φαντασία και στην ανάγκη του ατόμου να ελπίζει για κάτι πιο ευοίωνο, μα ταυτόχρονα δεν μπαίνει στον κόπο να δώσει λίγο πιο πειστικές απαντήσεις αφού κουνώντας ένα φανταχτερό ραβδί αρκείται απλώς στο να συντηρήσει ένα εφήμερο αίσθημα χαράς ενδόμυχά μας.

Βρείτε την ταινία στο IMDB