Είδαμε όλο το The Last Dance και είναι η απόδειξη πως ο Michael Jordan είναι ο G.O.A.T.

Το «The Last Dance», όπως είχα πει και στο προηγούμενο άρθρο που αφορούσε τα δύο πρώτα επεισόδια, είναι μια σειρά ντοκιμαντέρ δέκα επεισοδίων που έκανε πρεμιέρα στις ΗΠΑ την Κυριακή του Πάσχα μέσω του ESPN, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο μέσω του Netflix. Μας διηγείται την προσπάθεια του Michael Jordan και των Chicago Bulls για τη διεκδίκηση του έκτου τους τίτλου στο NBA.  Το ντοκιμαντέρ, σε σκηνοθεσία του Jason Hehir (The Fab Five, Andre The Giant, The ’85 Bears), εστιάζει στην πορεία του σπουδαιότερου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών, από την παιδική του ηλικία μέχρι και την κατάκτηση του τελευταίου τίτλου στην ιστορία των Bulls.

Η εποχή των 90’s στον αθλητισμό ανήκει δικαιωματικά στον MJ και την "παρέα" του, αφού όντας οι απόλυτοι κυρίαρχοι στο χώρο του μπάσκετ της Βόρειας Αμερικής, δεν άργησαν να γίνουν παγκόσμιο φαινόμενο, δημιουργώντας εκατομμύρια φανατικούς θαυμαστές σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Σάρωσαν τα πάντα στο πέρασμά τους με την κατάκτηση έξι πρωταθλημάτων (1991, 1992, 1993, 1996, 1997, 1998) και πετυχαίνοντας διπλό three-peat, αλλά και το μυθικό ρεκόρ νικών σε κανονική περίοδο από σύλλογο, την ώρα που κατέκτησε τελικά και τον τίτλο στην ίδια σεζόν (72-10 το 1996). Την περίοδο 1997-98 έμελε να την ολοκληρώσουν με ρεκόρ 62-20, για να κατακτήσουν το τελευταίο τους πρωτάθλημα.

Η διοίκηση του οργανισμού γνώριζε αρκετά καλά ότι η συγκεκριμένη ομάδα θα σημάδευε για πάντα τον παγκόσμιο αθλητισμό, και για τον λόγο αυτό πήρε τη σοφή απόφαση να δώσει σε ένα κινηματογραφικό συνεργείο του NBA απεριόριστη πρόσβαση στα αποδυτήρια, αλλά και στα ταξίδια των Bulls.  Στόχος τους ήταν να γίνει η καταγραφή όλων των γεγονότων που διαδραματίστηκαν στην τελευταία σεζόν της κόκκινης αρμάδας των Jordan, Pippen και Rodman. Το πλούσιο υλικό που είχε συγκεντρωθεί "καθόταν" στα ράφια για περίπου 2 δεκαετίες, μέχρι να φτάσει στα χέρια του ταλαντούχου Jason Hehir, ο οποίος μαζί με τις αποκλειστικές συνεντεύξεις-αφηγήσεις από τους πρωταγωνιστές, κατάφερε να συνθέσει ένα ντοκιμαντέρ που μαγεύει και συγκινεί.

Γίνεται προσπάθεια για μια ενδοσκοπική και νοσταλγική εξερεύνηση σε μια από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του σύγχρονου αθλητισμού, ισορροπώντας ανάμεσα σε ιστορίες εκτός αλλά και εντός γηπέδου, τις οποίες τοποθετεί με έναν τρόπο ιδανικό σε μια σειρά 10 επεισοδίων που πραγματικά ο ρυθμός και το σασπένς έχουν μόνο ανοδική πορεία, φτάνοντας προς το τέλος στην απαιτούμενη κλιμάκωση. Απ' το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό νιώθεις πως βρίσκεσαι σε ένα μακρινό ταξίδι στο χρόνο και βιώνεις την ιστορία σα να είσαι και εσύ ένα μικρό κομμάτι της, χωμένος κάπου εκεί μέσα στα αποδυτήρια, παρατηρώντας τον λιγομίλητο Scottie, τον μοναχικό Dennis, τον διακριτικό Steve, τον κόουτς Phil και τον ηγέτη όλων, Michael.

Μέχρι χθες αυτές οι προσωπικότητες ήταν για εμάς τα παιδιά των 90’ s, αφίσες κολλημένες στον τοίχο, στην πόρτα του δωματίου ή πίσω από την πόρτα της ντουλάπας. Το ντοκιμαντέρ αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε έναν ολόκληρο κόσμο πίσω από τις φωτογραφίες και τα πρωτοσέλιδα και απέκτησε την ιδιότητα να λειτουργεί σαν πύλη που οδηγεί σε μια μαγική δεκαετία στον χώρο του αθλητισμού. Πλέον, αυτές οι μυθικές φιγούρες έγιναν πιο προσιτές από ποτέ. Γνωρίσαμε τις αδυναμίες τους, τα πάθη τους, τις ανασφάλειες τους, τις φοβίες τους, τα κίνητρά τους, τον λόγο που ξεσπούσαν σαν τρελοί σε κάθε πόντο. 

Η βάση που στηρίχτηκαν τα πάντα όμως είναι ο Michael, πάνω του έπεφτε όχι μόνο το εξουθενωτικό πρόγραμμα των Bulls και η απαίτηση όλων για περισσότερα πρωταθλήματα, αλλά και ολόκληρο το βάρος του marketing του NBA που χωρίς αυτόν δεν θα κατάφερνε ποτέ να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι πριν την "δυναστεία" των Chicago Bulls, το αμερικάνικο μπάσκετ μεταδιδόταν σε 80 χώρες παγκοσμίως, αριθμός που εκτινάχτηκε σε περισσότερες από 220 χώρες στα μέσα της δεκαετίας του ’90. 

Κάθε τραγικός ήρωας, όμως, έχει την στιγμή εκείνη που τον καθορίζει, τον αλλάζει και είτε τον κάνει πιο δυνατό είτε τον εξαφανίζει. Αυτή η στιγμή για την ζωή του Michael ήταν η στιγμή της δολοφονίας του πατέρα του από δύο νεαρούς που θέλησαν να τον ληστέψουν.  Τότε ήταν που τα παράτησε όλα και πήγε να παίξει μπέιζμπολ, το αγαπημένο άθλημα του πατέρα του.  Εκείνη η καταραμένη μέρα του Ιούλη του΄93 όμως δεν τον εξαφάνισε, γύρισε ξανά στο μπάσκετ και μετά από δυο αποτυχημένες χρονιές κατάφερε να οδηγήσει και πάλι τους Bulls στην κορυφή και στην κατάκτηση ενός ακόμα τροπαίου. Μόνο που αυτό το τρόπαιο ήταν πιο ιδιαίτερο από τα υπόλοιπα. Ο λόγος; Ήταν το πρώτο του χωρίς να έχει τον πατέρα του δίπλα να το πανηγυρίζουν μαζί.

Σίγουρα η πιο έντονη και συγκινητική στιγμή του ντοκιμαντέρ ήταν αυτή στο φινάλε του έβδομου επεισοδίου, όπου ο MJ αγκαλιά με την μπάλα του αγώνα κλαίει με λυγμούς πεσμένος στο πάτωμα των αποδυτηρίων, έχοντας κερδίσει το πρώτο του πρωτάθλημα έπειτα την δολοφονία του πατέρα του. Κουλουριασμένος στο έδαφος αγκάλιαζε την μπάλα τόσο σφιχτά, σαν να ζούσε μέσα της η αδικοχαμένη ψυχή του πατέρα του. Η μουσική επένδυση της συγκεκριμένης σκηνής, με την διασκευή του «Teardrop» των Massive Attack από τον Jose Gonzalez, είναι απλά ανατριχιαστική. 

Είδαμε πολλά και διάφορα σε αυτό το ντοκιμαντέρ ωδή στον πρωταθλητισμό.  Είδαμε τα δράματα εκτός γηπέδου από τον Dennis Rodman στο τρίτο επεισόδιο, είδαμε την φιλοσοφία του Phil Jackson στο τέταρτο επεισόδιο, όπου τις περισσότερες φορές λειτουργούσε ως "ψυχοπομπός" ώστε να κρατήσει όλες αυτές τις προσωπικότητες ενωμένες, είδαμε ακόμα και την σχέση του Michael με τον τζόγο στο έκτο επεισόδιο, αλλά και πως τα φώτα άρχισαν να του πιέζουν ασφυκτικά την ψυχολογία εκτός γηπέδου. 

Αυτό όμως που ξεχωρίζει και διακρίνεται πέρα από οτιδήποτε άλλο σε κάθε επεισόδιο του ντοκιμαντέρ είναι η αδιαπραγμάτευτη ανάγκη της νίκης από τον MJ και η πιστή αφοσίωση σε αυτόν το σκοπό απ' ολόκληρη την ομάδα των Bulls.  Εκεί βρίσκεται η ψυχή του ντοκιμαντέρ και αυτό είναι το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει. Δε φτάνει μόνο το ταλέντο για να φτάσεις ψηλά αλλά και η σκληρή, η πάρα πολύ σκληρή δουλειά, οι θυσίες, τα χαμένα καλοκαίρια κλεισμένος σε γυμναστήρια και προπονήσεις για να γίνεις όχι μόνο ο καλύτερος εκείνης της χρονιάς, αλλά ο καλύτερός όλων όσων πέρασαν απ' αυτόν τον κόσμο.

Το «Last Dance» δεν είναι ένα απλό ντοκιμαντέρ αθλητικού περιεχομένου, αλλά είναι το πιο ολοκληρωμένο και απόλυτο αθλητικό γεγονός της φετινής χρονιάς και αυτό χάρη στην απίστευτη κληρονομιά του «Air Jordan». Κοιτάζοντας την ξεθωριασμένη μου αφίσα που είχα κολλημένη πίσω από την δική μου πόρτα στο εφηβικό μου δωμάτιο, με την χαρακτηριστική του αγριεμένη γκριμάτσα και με την γλώσσα έξω λίγο πριν "καρφώσει" στο καλάθι, θυμήθηκα τα λόγια του Dave Grohl όταν μαζί με τον Krist Novoselic και είχαν ανέβει να παραλάβουν το βραβείο των Nirvana στο Hall of Fame του Ροκ εν Ρολ: «Don't look at the poster on your wall and think 'I could never do that.' Look at the poster on your wall and think 'I'm gonna do that!'».