Shazam! Review - Η DC βρίσκει τον δρόμο της…

Μετά από μια πενταετία αναζήτησης, φαίνεται πως η DC μπαίνει στο δικό της μονοπάτι. Το Aquaman που προηγήθηκε όπως και το Shazam! τώρα, δείχνουν μια εταιρεία που, μετά από καιρό, μοιάζει σοβαρή, απελευθερωμένη και προσηλωμένη στο δικό της περιεχόμενο. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η πολυπόθητη ωρίμανση που προσδοκούσαμε είναι το αποτέλεσμα δύο σημαντικών απαγκιστρώσεων. Της πήρε λίγο χρόνο, αλλά φαίνεται πως η DC αντιλήφθηκε τα -αυτοδημιούργητα- “εμπόδια” που την ταλαιπωρούσαν και την περιόριζαν αυτά τα πρώτα χρόνια. Αναφέρομαι στο MCU και τον… Nolan. Δεν χρειάζεται να είσαι κάποιος εξπέρ για να αντιληφθείς πως το μάταιο αυτό κυνήγι του MCU οδήγησε σε βεβιασμένες κινήσεις που παραλίγο να αποδειχτούν καταστροφικές ακόμα και για ένα σύμπαν που το εμπορικό του εκτόπισμα είναι δεδομένα γιγάντιο.

Προσπάθησε να “κόψει δρόμο” και να πάει -σχεδόν- απ’ ευθείας σε μια κλιμάκωση χωρίς την απαραίτητη ανάπτυξη από πίσω. Και έφαγε τα μούτρα της. Ταυτόχρονα, είχε να διαχειριστεί και όλο αυτό το “βάρος” που της είχε προσδώσει η τριλογία του Nolan για κάτι πιο δραματικά φιλόδοξο, “ώριμο” και “σκοτεινό” που εκ του αποτελέσματος, μπορούμε να πούμε πως την χαντάκωσε δημιουργικά, καταλήγοντας σε παιδιάστικες σοβαροφάνειες, σε “ξύλινους”, μουντούς ήρωες και μπερδεμένα έργα που δεν λειτουργούσαν ούτε στο πρώτο επίπεδο της ελαφριάς διασκέδασης. Γι’ αυτό βέβαια ίσως κατέχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και ο Snyder, στα χέρια του οποίου αφέθηκε εν πολλοίς αρχικά το σύμπαν. Αλλά αυτό είναι μια κουβέντα για άλλη στιγμή. 

Μετά το -απολαυστικά pulp- Aquaman λοιπόν, έρχεται και το Shazam! με μια αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία και ένα ξέγνοιαστο ταπεραμέντο που μου δείχνει πως η DC έχει πια “χαλαρώσει” με τους όρους του ενιαίου σύμπαντος και αφήνει τους δημιουργούς ελεύθερους να παρουσιάσουν πρώτα απ’ όλα δουλεμένες, λειτουργικές και διασκεδαστικές  ταινίες. Και αυτό ακριβώς είναι το Shazam!. Η ιστορία του έφηβου Billy Batson, που εν μέσω της αναζήτησής του για την οικογένεια που έχασε μικρός, γίνεται ένας “ενήλικας” σούπερ ήρωας, είναι δοσμένη όπως ακριβώς θα περίμενες. Γεμάτη εφηβικό χιούμορ, σαχλές υπερβολές αλλά, ευτυχώς, και “καρδιά”. Ομολογώ πως η ποιότητα του σεναρίου του με εξέπληξε ευχάριστα.

Κυρίως γιατί είναι μια ταινία για “κάτι” και παραμένει προσηλωμένη σε αυτό, στο μεγαλύτερο κομμάτι της. Για την ακρίβεια, είναι μια ταινία για την οικογένεια: αυτή που δεν καθορίζεται από βιολογικά κριτήρια αλλά από την αγάπη. Μια αγάπη, μια επιβεβαίωση, μια υποστήριξη, μια ασφάλεια που όλοι ανεξαιρέτως χρειαζόμαστε στην τρυφερή αυτή ηλικία όταν, γεμάτοι αμφιβολίες, ακόμα διαμορφωνόμαστε εσωτερικά και αναζητούμε τη θέση μας στον κόσμο.  Υποστηρίζοντας συμμετρικά το θέμα, ο κακός της υπόθεσης βρίσκεται στο άλλο άκρο του νήματος, αποτελώντας ένα πικρό δημιούργημα συναισθηματικής ματαίωσης από την δική του οικογένεια.

Δεν είναι κανένας τρομερά πολύπλοκος κακός, το αντίθετο μάλιστα. Είναι ένα λειτουργικό μέρος του συνόλου -όπως και τα περισσότερα κομμάτια της ταινίας- που συμπληρώνει το ταξίδι του ήρωα. Ναι, ορισμένες φορές γίνεται λίγο γελοίο ή υστερεί στην εκτέλεση, αλλά σπάνια αυτό που κάνει φαίνεται άσχετο και άτοπο θεματικά. Και αυτό είναι ένα αξιόλογο επίτευγμα. Είναι λοιπόν ένα συμμαζεμένο σεναριακά πακέτο, παρόλο που κάπου στη μέση, μοιάζει να ξεχνιέται κάπως προς χάριν της πλάκας. Μετά την απόκτηση των δυνάμεων,  μένουμε ίσως λίγο παραπάνω απ’ ότι χρειαζόταν στον Billy και τον φίλο του (Freddy), όσο ανακαλύπτουν και εξερευνούν αυτές τις δυνάμεις με μια εφηβική, χιουμοριστική αφέλεια, ωστόσο, δεν γίνεται ποτέ βαρετό.

Ο Freddy, αν και δεν αναπτύσσεται εις βάθος, βοηθάει πολύ καθώς είναι ένα ενδιαφέρον, εύστροφο sidekick με το δικό του μικρό αλλά ολοκληρωμένο αφηγηματικό τόξο. Επιπλέον, η χημεία μεταξύ τους (Zachary Levi -Shazam- και του Jack Dylan Grazer - Freddy) είναι πετυχημένη και τροφοδοτεί με ενέργεια κάθε σκηνή που βρίσκονται παρέα. Ορισμένα αστεία είναι πραγματικά άρτια εκτελεσμένα χαρίζοντας αυθόρμητο γέλιο και γενικότερα η πλοκή “τρέχει” συνεχώς διατηρώντας τον ρυθμό της, σχεδόν, μέχρι το τέλος. Ίσως στο τελευταίο εικοσάλεπτο να φλυαρεί λίγο παραπάνω αλλά όχι σε ενοχλητικό σημείο. Τέλος, ο David F. Sandberg, παρότι άπειρος στο είδος της κωμωδίας, εκμεταλλεύτηκε την τεχνογνωσία του στα Horror και πέτυχε ένα κωμικό αποτέλεσμα που δεν στερείται από εύστοχο timing στις περισσότερες χιουμοριστικές σκηνές του.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, το Shazam! είναι ένα καθώς πρέπει κομμάτι ελαφριάς ψυχαγωγίας. Γιατί εκτός από την διασκέδαση που προσφέρει, έχει κάτι στον πυρήνα του που του χαρίζει μια συνοχή, μια προσωπικότητα. Και ακόμα και αν αυτό το “κάτι” είναι τόσο συμβατικό όσο “η αληθινή μας οικογένεια είναι αυτή που μας αγαπάει”, το λέει με έναν πολύ γλυκό, εφηβικό τρόπο που σε κερδίζει. Σίγουρα το χιούμορ του θα βρει μεγαλύτερη ανταπόκριση στις εφηβικές-φοιτητικές ηλικίες, αλλά αυτό δεν το μειώνει καθόλου. Είναι θεματικά σφιχτοδεμένο , οι πρωταγωνιστές έχουν απολαυστική χημεία, και “κυλάει” στο μεγαλύτερο μέρος του σαν νερό. Αν θέλετε δυο ωρίτσες χαλαρωτικής, αισιόδοξης διασκέδασης στον κινηματογράφο, το Shazam! θα σας καλύψει πλήρως.

Βρείτε την ταινία στο IMDB.