Mother! Movie Review

Η κόλαση του Aronofsky
31 Οκτωβρίου 2017 12:00
Mother! Movie Review

Η Jennifer Lawrence και ο Javier Bardem στο Mother! του Aronofsky, περνούν τις μέρες τους ήρεμα και ευτυχισμένα στο μοναχικό, τεράστιο οίκημα τους, μακρυά από οποιοδήποτε ίχνος πολιτισμού. Το σπίτι στο οποίο ζούνε έιναι γεμάτο ζημιές από μία πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει χρόνια πρίν, οπότε η Μητέρα (Jennifer Lawrence) αναλαμβάνει το χτίσιμο του από την αρχή έτσι ώστε να συνεχίσουν να απολαμβάνουν την απομόνωση και την γαλήνη που μπορεί να προσφέρει η ζωή στην εξοχή. Όλα αυτά έρχεται να τα χαλάσει o Ed Harris στον ρόλο ένος αινιγματικού άντρα που φτάνει μέσα στην κατάμαυρη νύχτα και σχεδόν αυτοπροσκαλείται στο σπίτι.

Εκείνος (Javier Bardem) δείχνει να μην τον ενοχλεί η παρουσία του παράξενου αυτού ανθρώπου, ο οποίος αποδεικνύεται πως είναι θαυμαστής ενός παλιού του βιβλιού. Πολύ σύντομα στο σπίτι καταφθάνει και η Γυναίκα (Michell Pfeiffer) του απρόσκλητου Άντρα, με τους δύο να γίνονται αρκετά ενοχλητικοί έχοντας μία αλαζονεία αλλά και περίσσιο θράσος στην συμπεριφορά τους, απέναντι κυρίως στην ευγενική οικοδέσποινα του σπιτιού. Η Μητέρα, διακριτικά, σεβόμενη το δημιουργικό μπλοκ που αντιμετωπίζει ο συγγραφέας συζυγός της, προσπαθεί να λάβει κάποιες εξηγήσεις σε ό,τι αφορά τους ανεπιθύμητους καλεσμένους που έχουν εμφανιστεί στην ζωή τους. Η παράξενη ανοχή Εκείνου παρ’όλα αυτά οδηγεί την κατάσταση σε μία αλληλουχία παραλογισμού και παράνοιας.

Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Darren Aronofsky έγινε το 1998 με την ταινία π, από εκεί και έπειτα, στα χρόνια της σκηνοθετικής του καριέρας, μας έχει συνηθήσει σε ακραίες δημιουργίες όπως το Requiem for a Dream (2000), αυτή την φορά όμως, έρχεται να κατασκευάσει μία ταινία φτιαγμένη για να σοκάρει τις αισθήσεις αλλά και να διχάσει απόψεις. Το τελευταίο μάλιστα το πέτυχε με μεγάλη άνεση καθώς κριτικοί αλλά και κοινό βρέθηκαν σε σκληρό ντιμπέιτ για το πόσο το φίλμ θεωρείται ένα αριστούργημα ή μία επικά κακή σύλληψη ιδέας. Φυσικά, όπως οι υπόλοιπες ταινίες του Aronofsky, έτσι και αυτή χαρακτηρίζεται από πολλά αφηγηματικά στρώματα καταλήγοντας σε ένα χαοτικό φινάλε.

Η υποθέση στο αρχικό της στάδιο κυλάει αρκετά αργά με μυστικιστικούς και άβολους ρυθμούς σε ένα σπίτι γεμάτο συμβολισμούς και αλληγορίες οπού σταδιακά μας οδηγούν σε ένα αναποδογύρισμα της πλοκής που κάνει τον θεατή να δεί τα γεγονότα κάτω από μία άλλη οπτική γωνία. Αυτή η αλλαγή στον τρόπο ανάγνωσης του έργου από το κοινό (εφόσον βέβαια έχετε όσες λιγότερες πληροφορίες στην διαθεσή σας για την επιχειρηματολογία της ταινίας), έρχεται για τον καθένα ξεχωριστά και σε διαφορετικό σημείο της υπόθεσης και είναι εκείνο ακριβώς το σημείο όπου ο Aronofsky θα κερδίσει ή θα χάσει από το ενδιαφέρον του κόσμου που παρακολουθεί το έργο να εξελίσσεται στην κινηματογραφική αίθουσα.

Για να γίνω πιο σαφής, μπήκα στην αίθουσα γνωρίζοντας σχεδόν τίποτα για το πολυαναμενόμενο έργο του αμερικανού σκηνοθέτη. Αυτό που είχα στο μυαλό μου βλέποντας το αινιγματικό τρέιλερ, ήταν πως πρόκειται για μία ταινία τρόμου με πρωταγωνιστές ένα εμβληματικό κάστινγκ αξιόλογων ηθοποιών. Όλο αυτό ξεκίνησε να ανατρέπεται καθώς άρχισαν να ξεδιπλώνονται οι χαρακτήρες αλλά και η πλοκή της ιστορίας στο λευκό πανί του κινηματογράφου. Υπάρχει μία προσωπική στιγμή για τον κάθε θεατή, όπως ανέφερα πιο πάνω, όπου η επιχειρηματολογία και οι προθέσεις του σκηνοθέτη γίνονται ξεκάθαρες και πλέον όλο το έργο αποκτάει μία διαφορετική υπόσταση.

Δεν θα σας κρύψω ότι εκείνη ακριβώς την στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω τι θέλει να πεί ο Aronofsky μέσα από την ταινία του, ένιωσα μία μικρή απογοήτευση χωρίς όμως να χάσω το ενδιαφέρον μου για την συνέχεια. Η ταινία στην τρίτη πράξη της αποκταέι έναν εξαιρετικά γρήγορο, σχεδόν φρενήρη ρυθμό, με εικόνες και ήχους που σοκάρουν. Αν και συμφωνώ με αρκετά από αυτά που μας διηγείται μέσα από το Mother! ο ιδιαίτερος Aronofsky, ο χοντροκομμένος τρόπος παρουσίασης τους με «κρύωσε» λίγο. Ίσως φταίω και εγώ που είχα χτίσει περισσότερο τις φιλοδοξίες μου μέσα από το τρέιλερ της ταίνίας.

Για ότι αφορά το κάστινγκ, όπως καταλάβατε, τα όνοματα των χαρακτήρων δεν υπάρχουν ή τουλάχιστον δεν αναφέρονται σε κάποιο σημείο του έργου. Σίγουρα οι ερμηνείες τους είναι εξαιρετικές και ίσως είναι αυτές που δίνουν και μία άλλη βαρύτητα στην ταινία. Αυτή που ξεχωρίζει όμως είναι της Jennifer Lawrence και ο μοναδικός τρόπος αφοσίωσης της στον ρόλο. Ο Aronofsky βέβαια βοηθάει πολύ σε αυτό και ακολουθεί την Lawrence σε όλο αυτό το άβολο ταξίδι, με την κάμερα να εστιάζει συνεχώς με κοντινά κάδρα στο προσωπό της. Γνωρίζω πως με αυτό τον τρόπο ήθελε να μας δείξει ακόμα πιο παραστατικά το αίσθημα εγκλεισμού που νίώθει ο χαρακτήρας της.

Σε εμένα πάντως, αν και στην αρχή με είχε συνεπάρει αυτή η τεχνική λήψης και απεικόνισης της πραγματικότητας μέσα από τα ορθάνοιχτα και απορημένα μάτια της Jennifer Lawrence, από ένα σήμειο και μετά με κούρασε αρκετά. Ο Javier Bardem από την άλλη ερμηνεύει έναν εγωιστή νάρκισσο ο οποίος έχει εστιάσει στις δικιές του ανάγκες, παραμελώντας έτσι τις ανησυχίες της συζύγου του. Είναι εξαιρετικός σε αυτό που κάνει, όπου το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ την ώρα που τον έβλεπα να υποδύεται τον χαρακτήρα αυτόν, ήταν το πότε είδα τελευταία φορά ταινία του με τον ίδιο να μην βρίσκεται σε ανεβασμένα επίπεδα υποκριτικής.

Κάτι άλλο που ξεχώρισε από την ταινία είναι το σκοτεινό, γεμάτο υποσχέσεις, βλέμμα της Michelle Pfeiffer, η οποία υποδύεται και αυτή εξαιρετικά έναν αινιγματικό ρόλο, όπου μαζί με τον Ed Harris προσδίδουν μία αταξία και έναν αυθορμητισμό στον τρόπο ερμηνείας τους με εμφανή τα σημάδια της καλής συνεργασίας μεταξύ τους. Ένα άλλο σημείο που αξίζει να σταθείτε στην ταινία είναι ο φωτισμός και ο τρόπος που ενισχύεται η ατμόσφαιρα από αυτόν, υπεύθυνος φωτογραφίας είναι ο επί χρόνια συνεργάτης του Aronofsky, o Matthew Libatique. Ο Αμερικάνος κινηματογραφιστής δίνει έναν πολύ γήινο και φυσικό τόνο στην εικόνα ο οποίος λειτουργεί στον τρόπο αφήγησης αρκετά αποτελεσματικά.

Σε γενικές γραμμές το Mother! δεν λαμβάνει την ευρεία αποδοχή του κοινού κυρίως λόγω της θεματικής του και του τρόπου παρουσίασης αυτής. Ούτε και εγώ ενθουσιάστηκα από το εγχείρημα. Σίγουρα όμως δεν είναι ό,τι χειρότερο έχετε δεί στο σινεμά και σίγουρα δεν του αξίζει ο χλευασμός και οι τόσο κακές κριτικές που έχει δεχτεί. Είναι ένα έντονο θρίλερ γεμάτο αλληγορίες, με κάποια μικρά στοιχεία τρόμου μέσα του και εάν δεν είχε παραπλανήσει τόσο πολύ στον τρόπο διαφήμισης ως η πιο τρομακτική ταινία, τότε, ίσως ο κόσμος να ήταν πιο…ευγενικός μαζί της.

Βρείτε την ταινία στο IMDB