The Snowman Movie Review

Οι λάτρεις της σκανδιναβικής λογοτεχνίας και ειδικότερα όσοι θαυμάζουν την πένα του πολυγραφότατου Νορβηγού εκπροσώπου του αστυνομικού μυθιστορήματος εν ονόματι Jo Nesbo, ίσως  ενθουσιάστηκαν πέρυσι στο άκουσμα της  είδησης πως ένας σπουδαίος επιθεωρητής θα ζωντανέψει πια από το χαρτί , στο πανί της μεγάλης οθόνης. Η ομώνυμη διασκευή του "The Snowman", του έβδομου από τα έντεκα βιβλία του περίφημου συγγραφέα, με κεντρικό δρώντα  τον αστυνομικό Harry Hole, έκανε το ντεμπούτο της στις ελληνικές αίθουσες πριν από λίγες ημέρες, όμως απ' ό,τι φαίνεται το πρώτο χιόνι έπεσε κάπως πρόωρα. Ο εν λόγω ντετέκτιβ του Τμήματος Ανθρωποκτονιών του Όσλο συστήθηκε πλέον για πρώτη φορά στο φιλοθεάμον κοινό, μέσα από ένα νεο-noir θρίλερ που ναι μεν  θα σε ιντριγκάρει, αλλά όχι  σε σημείο που να σου παγώσει το αίμα.

Την περιπέτεια αυτήν στην καριέρα του περιβόητου Hole, ανέλαβε να ενορχηστρώσει ο σουηδικής προέλευσης δημιουργός Tomas Alfredson που διαθέτει αξιόλογες περγαμηνές στον χώρο του σινεμά, και τον οποίο οι θεατές γνωρίζουν μέσα από δουλειές του όπως την βαμπιρική μυθοπλασία Let the Right One In (2008) και το κατασκοπευτικό δράμα Tinker Tailor Soldier Spy (2011). Ο Tomas επιμελήθηκε ένα θέαμα βασισμένο στον παραπάνω χαρακτήρα, συμβαδίζοντας το κατά δύναμιν με την ιστορία που εμπνεύστηκε ο Nesbo (ο οποίος επωμίστηκε και καθήκοντα εξωτερικού παραγωγού εν προκειμένω), χωρίς ωστόσο να μεταδώσει στον δέκτη εκείνο το καρδιοχτύπι το οποίο νιώθει κανείς ενώ ρουφάει τον μύθο από τις σελίδες της αυθεντικής πηγής του.

Η πλοκή του "Χιονάνθρωπου", την προσαρμογή της οποίας επιμελήθηκε ο Hossein Amini, εκτυλίσσεται μέσα στα ολόλευκα ντυμένα τοπία του ιδιαίτερου ορεινού ανάγλυφου της Νορβηγίας, και συγκεκριμένα στο Όσλο, το Bergen καθώς και το Rjukan. Ένα μικρό κορίτσι ψάχνει απεγνωσμένα μέσα στο απόκοσμα ήσυχο σπίτι την μητέρα του. Έξω στην αυλή ένας χιονάνθρωπος φοράει γύρω από το λαιμό του το αγαπημένο φουλάρι της γυναίκας ενώ οι κόκκοι καφέ που σχηματίζουν το στόμα του, διαγράφουν τις άκρες ενός ανατριχιαστικού χαμόγελου. Ο αστυνόμος Harry Hole (Michael Fassbender), παγιδευμένος στα μονοπάτια του λαβωμένου του ψυχισμού  και του εθισμού του στο αλκοόλ, παλεύει με τους δικούς του δαίμονες. Έχει απομακρύνει από κοντά του άτομα που πιστεύει ότι τους αξίζει κάτι καλύτερο από την συντροφιά του ίδιου.

Στο μεταξύ, επιζητάει να επιστρέψει στην υπηρεσία και να αποστασιοποιηθεί για λίγο από το βασανισμένο του παρόν. Με αφορμή ένα στυγερό έγκλημα αλλά και την άφιξη της νέας συνεργάτιδάς του, Katrine Bratt (Rebecca Ferguson) που ταλανίζεται και εκείνη από το δικό της σκοτεινό μυστικό, βρίσκει διέξοδο με το να καταπιαστεί πάλι με μία υπόθεση η οποία παρέμενε εδώ και καιρό ανεξιχνίαστη, ξεχασμένη μέσα στα συρτάρια του αρχηγείου της αστυνομίας. Τα μέχρι τώρα ευρήματα δείχνουν πως ένας κατά συρροήν δολοφόνος που είχε καλύψει τα ίχνη του όλον αυτόν τον καιρό, αποφάσισε πια να αποσυρθεί από την ασφάλεια της κρυψώνας του και να ξαναρχίσει να προσθέτει και άλλα ονόματα στην λίστα των θυμάτων του που είναι γένους θηλυκού. Με διαστροφικό χιούμορ στήνει την σκηνή του εγκλήματος, αφήνοντας ως υπογραφή του, έναν χιονάνθρωπο, ενώ προκαλεί τον Harry με ιδιόγραφα σημειώματα. Ο Hole με σύμμαχό του την Katrine στην έρευνα που διεξάγεται, πασχίζουν να ενώσουν τα κομμάτια του πάζλ για να αποτρέψουν την καταγραφή και άλλων αποτρόπαιων φονικών και να κλείσουν μια για πάντα το όλο ζήτημα. Το θέμα είναι αν θα καταφέρουν να σταματήσουν το κακό στην ρίζα του εντοπίζοντας  πρώτοι τον στόχο τους, ή αν θα συμβεί το αντίστροφο.

Κάποιος που δεν έχει έρθει σε επαφή με τον μίτο της υπόθεσης του "έντυπου" Χιονάνθρωπου, μέσω της ταινίας μπορεί να  πάρει μία υποτυπώδη  ιδέα για την αντικομφορμιστική φιγούρα του Hole που κάθε άλλο παρά προσιδιάζει σε έναν επιτηδευμένα στυλιζαρισμένο αστυνόμο-είδωλο με ατσαλάκωτο πουκάμισο και σενιαρισμένο κοστούμι όπως είθισται να αναπαρίσταται σε πολλές περιπτώσεις. Η  γοητεία της δικής του εσωστρεφούς φύσης και της αινιγματικής του περσόνας αποπνέει μία μαυρίλα, μία καταχνιά που παραπέμπει  περισσότερο σε έναν σχεδόν έκπτωτο αλλά μοναδικά ευφυή ήρωα, δέσμιο των δικών του παθών και μίας αυτοκαταστροφικής τάσης, ο οποίος δίνει σχεδόν την εντύπωση ότι σηκώνει στους ώμους του το επαχθές φορτίο ενός καταραμένου παρελθόντος.

Η ιδιαίτερη τραχιά φυσιογνωμία και η ιδιοσυγκρασία του αντισυμβατικού αυτού πληρεξουσίου του Νόμου συνοψίζεται  εδώ στο πρόσωπο του Michael Fassbender, ο οποίος καταφέρνει να αναδείξει την πιο ανθρώπινη πλευρά της προσωπικότητας που ενσαρκώνει. Η ευαλωτότητα του Hole υπολανθάνει  κάτω από το φαινομενικά αδιαπέραστο περίβλημα της "πανοπλίας" του η οποία πέφτει μόνο όταν δέχεται πλήγμα  στην δική του αχίλλειο πτέρνα. Ο ηθοποιός υποδύθηκε έναν άνδρα διορατικό και με ενσυναίσθηση που πέρα από την ανακουφιστική εκτόνωση που του προσφέρει η επαγγελματική του αφοσίωση, κάνει ό,τι μπορεί για να απαλύνει τον πόνο από τα τραύματα που τον έχουν στιγματίσει . Δεν είναι άβγαλτος ή παράτολμος στα χωράφια του, αλλά μπορεί να πάρει θανάσιμο ρίσκο και να ρίξει τις άμυνές του μονάχα όταν πρόκειται να προστατέψει τους οικείους του από τον κίνδυνο που καραδοκεί.

Ενώ λοιπόν, ερμηνευτικά ο Fassbender ξεδιπλώνει και πάλι το ξεχωριστό υποκριτικό του ταλέντο, απαντώνται  και ορισμένα σημεία που δεν καταφέρνουν να σπάσουν τον πάγο για το The Snowman. Το εισαγωγικό πλάνο που ανοίγει, δίνει το έναυσμα για μία αναδρομική αφήγηση τα τεκταινόμενα της οποίας εξιστορούνται κάπως βεβιασμένα. Η ασθμαίνουσα αυτή ροή  προϋποθέτει την αμέριστη προσοχή και την παρατηρητικότητα του θεατή ώστε να μπορέσει να ενσωματώσει το flash back εκείνο εντός του συνολικού πλαισίου της πλοκής, αποκωδικοποιώντας τα αντίστοιχα μηνύματα που θα νοηματοδοτήσουν και την συνέχεια της.  Ύστερα από την εμβόλιμη αυτή σκηνή, τα επεισόδια της ιστορίας ακολουθούν έναν πιο ομαλό ρυθμό ενώ οι ανθρωποκτονίες αθροίζονται σωρευτικά, όμως και πάλι κάπου το πράγμα χωλαίνει.

Ο σκηνοθέτης κατορθώνει να δομήσει ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό χάρη στις καλαίσθητες, εντυπωσιακές σεκάνς με τους ειδυλλιακούς φυσικούς χώρους όπου πραγματοποιήθηκαν τα γυρίσματα, την κρυστάλλινη φωτογραφία του Dion Beebe, τις διάφορες όψεις από τις κοινωνικοπολιτικές διαπλοκές που καταδεικνύονται, τις εκκωφαντικές σιωπές που μεσολαβούν ενίοτε και τις ψυχρές ματιές που ανταλλάσουν μεταξύ τους οι πρωταγωνιστές. Εντούτοις, χρειαζόταν να προβεί σε μία πιο προσεγμένη φιλμική διεργασία εφόσον κωλύεται να αποδώσει πλήρως το εκτόπισμα του αυθεντικού πυκνογραμμένου μύθου συμπτύσσοντάς τον κάπως σπασμωδικά μέσα στην διάρκεια ενός δίωρου. Μοιάζει σαν να ανυπομονεί να τα στοιβάξει όλα μέσα, κάτι που δεν εξυπηρετεί από λειτουργικής άποψης όσον αφορά την πύκνωση και την συνοχή του έργου διότι έτσι δεν συνεισφέρει  στην διαμόρφωση μίας πιο ομοιόμορφης εικόνας για αυτό.  Η επίδραση του τρόμου όσο πιο έντονα σε καταβάλει ορισμένες φορές άλλο τόσο πιο απροσδόκητα νιώθεις να υποχωρεί. Η αγωνία άλλοτε επιτείνεται και άλλοτε ξαφνικά αποκλιμακώνεται ώστε λόγω των απότομων μεταβάσεων που συντελούνται η αίσθηση του αβέβαιου και το σασπένς να παρουσιάζουν συχνές διακυμάνσεις όσον αφορά την εξέλιξη της δράσης.

Η υποβλητική μουσική υπόκρουση του Marco Beltrami (First they Killed my Father) συγκαταλέγεται ανάμεσα στα θετικά γνωρίσματα του φιλμ. Επιπλέον, τα υπόλοιπα μέλη του cast όπως οι Charlotte Gainsbourg, J.K. Simmons, Toby Jones, Jakob Oftebro, Chloë Sevigny, και ο Val Kilmer πλαισιώνουν ικανοποιητικά τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές, όμως το σύντομο πέρασμα και η περιορισμένη συμβολή τους δεν συνηγορεί στον να ψυχογραφηθούν καλύτερα ως μορφές από το κοινό.

Παρά την φιλότιμη πρόθεσή του Alfredson, και το  αξιοπρεπές ανατρεπτικό φινάλε με το οποίο επισφραγίζεται ο επίλογος, η συγκεκριμένη κινηματογραφική απόπειρα δεν πετυχαίνει να μείνει στο μυαλό σου σαν ένα δείγμα στιβαρού αστυνομικού θρίλερ που ανεβάζει κατακόρυφα τους καρδιακούς παλμούς και τρυπάει βαθιά τον υποδόριο ιστό του φόβου σου. Η ένταση ξεθυμαίνει αναπάντεχα και αυτό που σκέφτεσαι είναι ότι η βαρυχειμωνιά του ευρωπαϊκού Βορρά έπεσε, όμως το χιόνι άρχισε να λιώνει υπερβολικά γρήγορα.

Βρείτε την ταινία στο IMDB