IT - Movie Review

Το IT του ταλαντούχου Andrés Muschietti, αποτελεί το καλύτερο ντεμπούτο ταινίας τρόμου όλων των εποχών κερδίζοντας έτσι μία αρκετά λαμπερή διάκριση στο είδος. Σάρωσε στο box office, κάτι που δεν μου προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη καθώς από την πρώτη στιγμή που μπήκα στην σκοτεινή αίθουσα παρατήρησα ότι ήταν ασφυκτικά γεμάτη με ανυπόμονους θεατές να βρίσκονται καθηλωμένοι στις καρέκλες τους περιμένοντας την δημόσια παράσταση του αιμοσταγή θρυλικού κλόουν. Σύμφωνα με αυτή την εικόνα λοιπόν, σκέφτηκα πως κάπως έτσι θα είναι η κατάσταση και στα υπόλοιπα σινεμά του Ηνωμένου Βασιλείου και απ' ό,τι φάνηκε έπεσα μέσα στις προβλέψεις μου.

Όλοι σας φαντάζομαι γνωρίζετε ότι το IT είναι μεταφορά από το ομώνυμο επικό μυθιστόρημα του Stephen King. Επιπλέον, υποθέτω πως οι περισσότεροι γνωρίζετε για την πρώτη τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου που προβλήθηκε το μακρινό πλέον 1990 ως μίνι σειρά χωρισμένη σε δύο κεφάλαια. Η υποκριτική ευφυΐα του Tim Curry στον ρόλο του «Αυτό» είχε προκαλέσει παγκόσμια ανατριχίλα για τους κλόουν εκείνη την εποχή. Για την ιστορία απλά να αναφέρω πως η μίνι σειρά και κυρίως το πρώτο κομμάτι της, είχε αγαπηθεί από ένα μεγάλο μέρος του κοινού με αποτέλεσμα να γίνει μία από τις κλασσικότερες ταινίες τρόμου την δεκαετία του 90’.

Επιστρέφοντας στο σήμερα όμως και στην πρεμιέρα του IT μετά από ακριβώς 27 χρόνια, η πόλη του Derry όπου μυστηριωδώς εξαφανίζονται παιδάκια με κάποια από αυτά να βρίσκονται σφαγιασμένα, έχει αλλάξει. Αυτό που έμεινε ίδιο όμως είναι η τόλμη και το θάρρος που δείχνουν 7 περιθωριοποιημένα πιτσιρίκια όπου είναι αποφασισμένα να λύσουν το σκοτεινό μυστήριο και να βγούνε νικητές από αυτό που τους έτυχε. Εκτός από το απόκοσμο φρικιό όμως έχουν να αντιμετωπίσουν τους νταήδες του σχολείου αλλά και αρκετά σοβαρά προβλήματα στα σπίτια τους. Με μοναδικό σύμμαχο την πίστη τους ενάντια στο ακατόρθωτο αλλά και το αίσθημα οικογένειας που έχουν δημιουργήσει μεταξύ τους, ξεκινάνε την περιπέτεια τους γεμάτοι αυθορμητισμό αλλά και φόβο.

Αυτή είναι με λίγα λόγια και η περίληψη της υπόθεσης που θα παρακολουθήσετε για περίπου δύο ώρες και δεκαπέντε λεπτά. Χωρίς να κουράζει ιδιαίτερα, η ιστορία ρέει αρκετά ομαλά και με μεγάλη ένταση σε κάποια σημεία της, παρουσιάζοντας όμως μία μικρή ιδιαιτερότητα. Ο Muschietti δεν μας δίνει μία ξεκάθαρη εικόνα από την ατμόσφαιρα που θέλει να δημιουργήσει. Την μία στιγμή βρισκόμαστε μέσα σε σκοτεινούς υπονόμους γεμάτο υγρασία και ακαθαρσίες και την επόμενη έχουμε μεταφερθεί στην αυλή ενός σχολείου μία ηλιόλουστη μέρα. Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή και στο μυθιστόρημα του King υπάρχουν αυτές οι αιφνίδιες εναλλαγές διάθεσης, συναισθημάτων και τοποθεσιών, με έναν πιο αρμονικό τρόπο φυσικά.

Παρ' όλα αυτά, ο Αργεντίνος σκηνοθέτης καταφέρνει να κάνει το IT ένα τόνο πιο αιματηρό και με μία δόση παράνοιας, έχοντας εστιάσει βαθύτερα στις ψυχώσεις και στα προβλήματα του κάθε χαρακτήρα, κάτι το οποίο είναι αλήθεια πως έλειπε από την μίνι σειρά του 90’. Με αυτόν τον τρόπο αποδίδει μία άξια τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου έχοντας αφαιρέσει κάποια προκλητικά του κομμάτια. Επίσης, ο Μuschietti ρίχνει απίστευτο βάρος στην λεπτομέρεια χαρίζοντας ευχάριστες στιγμές στους ορκισμένους οπαδούς του παραμυθά Stephen King, καθώς σε κάθε γωνία των πλάνων μπορείς να ανακαλύψεις κάποιο Easter Egg της δουλειάς του.

Όσο για την επιλογή του νεαρού καστ αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον Rich Delia ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την διανομή ρόλων. Η χημεία μεταξύ τους είναι τόσο αρμονική και φυσική που πραγματικά σε μαγνητίζουν με τον τρόπο που προσεγγίζουν τον πόνο, τον έρωτα, τον τρόμο αλλά και τα προβλήματα μεταξύ τους. Αντιμετώπιζουν τις καταστάσεις με μία ειλικρινή χιουμοριστική διάθεση και μας δείχνουν ότι τέτοιου είδους ταινίες δεν χρειάζεται πάντα να είναι μονοδιάστατες με το κωμικό στοιχείο απών. Αυτό που προκύπτει από τα παραπάνω είναι το άμεσο δέσιμο που νιώθεις με το κάθε ένα από τα 7 παραμελημένα παιδιά των Loser’s Club.

Ο Bill Skarsgård στον ρόλο του ανθρωποκτόνου Pennywise the Dancing Clown είναι εξαιρετικός. Γνωρίζω πως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε χαραγμένη πολύ βαθιά μέσα στην μνήμη μας την διαταραγμένη ερμηνεία του Tim Curry ως τον δολοφόνο κλόουν αλλά σκεφτείται το εξής. Όλοι μας λατρέψαμε τον Jack Nicholson ως Joker ώσπου ήρθε ο Joker του Ledger και εκεί σταμάτησε ο χρόνος και για τον ρόλο αλλά και για εμάς. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και αυτή την φορά με την ίδια επιτυχία. Είχα ανάγκη να δώ έναν διαφορετικό κλόουν από αυτόν που είχα γνωρίσει ανάμεσα στα απλωμένα σεντόνια στην εναρκτήρια σκηνή του πρώτου IT.

Η καρτουνίστικη προσέγγιση του Curry στον ρόλο δεν υπάρχει πλέον και αυτό που έχει έρθει είναι ένα πολύ σκοτεινό και πεινασμένο ον με ένα παρανοϊκό βλέμμα όπου σε κάθε κοντινό πλάνο το δεξί του μάτι κοιτάει το θύμα και το αριστερό του κοιτάει προκλητικά εσένα. Το ενδιαφέρον είναι πως αυτό είναι το φυσικό βλέμμα του Σουηδού ηθοποιού χωρίς να έχει πειραχτεί με κάποιον υπολογιστή. Σε μερικά σημεία η ερμηνεία του Skarsgård λοιπόν είναι απολαυστική και ταιριάζει απόλυτα με τον περιβάλλον που έχει στηθεί δίπλα του. Αρκετά επιτυχημένη και αυτή η επιλογή ενός πολλά υποσχόμενου ηθοποιού, που ελπίζω να τον βλέπουμε συχνά σε αντισυμβατικούς ρόλους.

Στο μεγάλο ερώτημα αν η ταινία είναι τρομακτική, δεν μπορώ να πώ πως υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Μπορεί κάποιος να τρομάξει, μπορεί και όχι. Αν υπάρχει απάντηση θα έρθει ανάλογα με το τι θεωρεί ο καθένας τρομακτικό και φοβιστικό. Το έργο έχει αγωνία, έχει έντονο και σκοτεινό ύφος με κάποια άγρια χαρακτηριστικά που δυστυχώς δεν μπορώ να αναφέρω χωρίς να κάνω spoiler, σίγουρα έχει και σκηνές με jump scares που σε κάνουν να τινάζεσαι λίγο από την θέση σου αλλά μέχρι εκεί. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο δημιουργός της μας ξεκαθαρίζει από την αρχή ότι δεν έχει διάθεση για φθηνές τεχνικές τρομοκρατίας αλλά για κάτι πιο ουσιαστικό.

Οι σκηνές με τον Pennywise για παράδειγμα περιέχουν δείγματα υψηλής καλλιτεχνικής αισθητικής και ίσως αυτό να σε κάνει να γραπωθείς λίγο καλύτερα στην καρέκλα σου, με το αίσθημα ότι το κακό καραδοκεί ανά πάσα στιγμή της ημέρας και όχι μόνο της νύχτας. Αυτά τα υπολείμματα τρόμου και παράνοιας είναι που παίρνεις μαζί σου βγαίνοντας από τον κινηματογράφο. Η κατασκευή της θυμίζει περισσότερο σε ταινία θρίλερ παρά τρόμου, με ξεκάθαρο θεματικό άξονα και δραματική πλοκή. Ωστόσο έχω κάποιες ενστάσεις αλλά και πάλι, δεν μπορώ να αναφερθώ σε αυτές χωρίς να κάνω κάποιο spoiler, αυτό, μαζί με τα υπερβολικά CGI είναι μέσα στα αρνητικά της ταινίας.

Σε γενικές γραμμές όμως ελπίζω να περάσετε ένα απολαυστικό δίωρο στον κινηματογράφο και νομίζω πως θα είναι η κατάλληλη ευκαιρία να δείτε την ταινία παρέα με τους δικούς σας Loser’s Club. Όσο για το κεφάλαιο δύο που έρχεται, εγώ εύχομαι οι συντελεστές να δείξουν τον ίδιο σεβασμό στην συνέχεια του βιβλίου και να μας προσφέρουν ξανά ψυχαγωγικό σινεμά.

Βρείτε την ταινία στο IMDB