Spider-Man: Homecoming Movie Review

Το Spider-Man: Homecoming αποτελεί την έκτη κινηματογραφική μεταφορά του ήρωα που ξεκίνησε με την τριλογία του Sam Raimi -Spider-Man (2002), Spider-Man (2004), Spider-Man (2007)- και συνεχίστηκε με τις δύο ταινίες του Marc Webb -Amazing Spider-Man 1 (2012) και Amazing Spider-Man 2 (2014)- με πρωταγωνιστές στο ρόλο της αράχνης, τους Toby Maguire και Andrew Garfield αντίστοιχα. Έχοντας πάρει μία δυνατή και ευχάριστη δόση από τον καινούργιο και φρέσκο Spidey, στη σύντομη συμμετοχή του στο Captain America: Civil War (2016), νομίζω πως πολύ κόσμος αδημονούσε να τον δεί να γίνεται μέρος του Marvel Cinematic Universe με μία δικιά του ταινία. Σκηνοθετικά το εγχείρημα αυτό φέρει την υπογραφή του αρκετά φιλόδοξου John Watts, ο οποίος ήταν γνωστός μέχρι πρότινος για το κωμικό θρίλερ Cop Car (2015).

Στην σύνοψη της ιστορίας βλέπουμε πως ο ενθουσιασμένος πιτσιρικάς, ύστερα από την διασκεδαστική εμπειρία που έζησε στον εμφύλιο του Iron Man με τον Captain America, ανυπομονεί να τον καλέσουν για την επόμενη αποστολή, βέβαια αυτή η στιγμή αργεί να έρθει οπότε περνάει αρκετές άχαρες ώρες στις γειτονιές της Νέας Υόρκης κυνηγώντας μικροαπατεώνες, μέχρι που κάνει την εμφάνιση του ο Vulture, ένας καινούργιος κακός. Ο μικρόσωμος Spidey νιώθει πως πλέον έφτασε η ώρα να δράσει ώστε να αποδείξει στον εαυτό του και στον μέντορα του Stark πως αξίζει την προσοχή του και πως είναι ικανός να μεγαλουργήσει, βέβαια τα αποτελέσματα των επιλογών του δεν είναι ενθαρυντικά για τον ίδιο!

Η Marvel από καιρό ήθελε να ενσωματώσει τον Spider-Man στο εννιαίο σύμπαν της, αλλά από τη στιγμή που η Sony Pictures ήλεγχε τα δικαιώματά του από το 1999, η προσπάθεια ήταν απαγορευτική. Τον Φεβρουάριο του 2015, η δύο κολοσιαίες εταιρίες ανακοίνωσαν την συμφωνία να μοιραστούν τα δικαιώματα των ταινιών Spider-Man κάνοντας τους οπαδούς του αρκέτα χαρούμενους. Η συμφωνία αυτή οδήγησε τον άνθρωπο αράχνη κατευθείαν στο MCU επιτυγχάνοντας ένα απολαυστικό αποτέλεσμα. Στην συγκεκριμένη απόδοση του υπερήρωα δε θα δείτε ένα κλασσικό origin story, η ιστορία αυτή έχει καλυφθεί με μεγάλη ευστοχία από τις προηγούμενες ταινίες του έφηβου ήρωα, γι’αυτό και δεν θα «ζήσουμε» ξανά το θάνατο του uncle Ben ή το τσίμπημα  της ραδιενεργής αράχνης.

Ο Watts, λοιπόν, εστιάζει στην παιδικότητα και θα ασχοληθεί με τον έφηβο Peter Parker, ο οποίος προσπαθεί απεγνωσμένα να ισσοροπήσει ανάμεσα στη φυσιολογική ζωή στο σπίτι με την κοινωνική ζωή στο σχολείο και με το γεγονός ότι έχει επιλεχθεί από τον δισεκατομυριούχο Tony Stark ως τον επόμενο υποψήφιο της ομάδας Avengers. Ο Tom Holland κάνει εξαιρετική δουλειά και μας δίνει έναν ανώριμο, ανεύθυνο και άγαρμπο Spidey πάνω στην προσπάθειά του να εξελιχθεί από Spider-Boy σε Spider-Man κάνοντάς σε να νοιαστείς για αυτόν και για τα εφηβικά του προβλήματα, και πώς να μην το κάνεις όταν όλοι έχουμε γνωρίσει τις κοινωνικές πιέσεις του σχολείου. Υπάρχουν σκηνές στην ταινία όπου μπερδεύει τα λόγια του και τον βλέπεις να στέκεται με έναν τρόμο αλλά και ενθουσιασμό μπροστά σε όπλα αλλά κυρίως μπροστά στους villains της ταινίας. Είναι μόνο ένα παιδί 15 ετών το οποίο τυγχάνει να έχει υπερδυνάμεις χωρίς να ξέρει να τις χρησιμοποιήσει σωστά. Κοντά σε αυτή την προσπάθεια βρίσκεται ο Tony Stark με διάθεση καθοδήγησης και πατρικής προστασίας χωρίς όμως να κλέβει απο την αίγλη και τον χρόνο του πρωταγωνιστή από την μεγάλη οθόνη.

Πολλοί από εμάς ανησηχούσαμε οτί θα δούμε το Iron Man 3.5 αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ποτέ. Ο Stark βρίσκεται στο μυαλό του έφηβου Parker πολύ περισσότερο από ότι βρίσκεται στο δικό μας και αυτό είναι καλό για την εξέλιξη της αφήγησης στην ταινία. Αυτό που είναι ακόμα καλύτερο είναι ο Vulture ενσαρκωμένος από τον άνθρωπο πουλί Michael Keaton, ο οποιός κατάφερε να μετατρέψει έναν αδιάφορο κακό, κατά την ταπεινή μου άποψη, σε έναν badass κακοποιό παλαιάς κοπής δίνοντάς μου την αίσθηση πως είναι από τους «καλύτερους» κακούς στο MCU με ένα ιδιαίτερο βάθος σαν χαρακτήρας. Η χημεία μεταξύ των Spider-Man και Vulture στις στιγμές που αληλλεπιδρούν μαζί είναι εξαιρετική. Χωρίς να δίνω κάποιο spoiler, υπάρχει μια σκηνή τόσο καθηλωτική μεταξύ των δύο που ειλικρινά δε θυμάμαι να ανοιγόκλεισα τα μάτια μου μέχρι να τελείωσει.

Γενικά υπάρχουν αρκετά καλές ερμηνείες απο ηθοποιούς όπως η Marisa Tomei η οποία δίνει μία ποιό νεαρή και ποιό ελκυστική θεία May ή του Jon Favreau ως Harold "Happy" Hogan,  ο οποίος εργαζόταν στο παρελθόν ως προσωπικός σωματοφύλακας και σοφέρ του Tony πριν αλλάξει θέση εργασίας και γίνει επικεφαλής της ασφάλειας στις Stark Industries που πλέον μέσα στα καθήκοντά του είναι η επίβλεψη του έφηβου Peter Parker. Ο σπασίκλας Jacob Batalon είχε κάποιες καλές ατάκες στην ταινία αλλά σε κάποιες στιγμές δυσκόλεψε αρκετά τη ζωή του κολλητού του φίλου Parker και φυσικά από την στιγμή που μιλάμε για μία ταινία με έφηβους στο λύκειο δεν λείπει η εφηβική καψούρα του Spidey, Laura Harrier στον ρόλο της Liz.

Τον μουσικοσυνθέτη της ταινίας Michael Giacchino τον έχουμε γνωρίσει μέσα από αξιόλογες δουλειές με μία ατελείωτη λίστα δημιουργιών. Ενδεικτικά να αναφέρω το Medal of Honor, Call of Duty, Lost, The Incredibles, Rogue One, Mission: Impossible - Ghost Protocol, Star Trek Into Darkness, Dawn of the Planet of the Apes και Doctor Strange. Εδώ πάντως το film score του Spider-Man πέρασε απαρατήρητο από τα αυτιά μου σε αντίθεση με το soundtrack το οποίο και λάτρεψα. Κάποιοι φανατικοί οπαδοί του Spidey οι οποίοι θέλουν τα πάντα να είναι όπως στα comics, ίσως να ενοχληθούν με κάποιες μικρές αλλαγές που θα παρατηρήσουν, αλλαγές που δεν μπορώ να ανάφερω χωρίς να κάνω κάποιο spoiler.

Προσωπικά αυτό που περίμενα ήταν λίγο παραπάνω ένταση στη δράση της ταινίας, κάτι το οποίο δεν πήρα ποτέ, κοιτάζoντας όμως την γενική εικόνα, είναι ένας καλογραμμένος Spider-Man και ένας ακόμα καλύτερα γραμμένος Peter Parker. Το σενάριο είναι έξυπνο και ακουμπάει θέματα που δεν έχουν ασχοληθεί οι προηγούμενες ταινίες, όπως για παράδειγμα τι κάνει ο Spider-Man όταν δεν υπάρχουν κτίρια γύρω του. Νομίζω πως όσοι αποφασίσετε να τη δείτε θα περάσετε όμορφα μαζί της. Κλείνοντας να αναφέρω την ιδιαίτερη συναισθηματική ταύτιση που ένιωσα όταν έβλεπα τον Peter Parker να κοιτάει ανυπόμονα το κινήτο του για να δεί έαν τον έχει καλέσει ο Tony Stark να ενσωματωθεί στην ομάδα των Avengers. Μου θύμησε εμένα όταν και εγώ κοιτούσα συνεχώς το δικό μου κινητό να δω εάν με έχει καλέσει ένας τύπος για να ενσωματωθώ σε μία ομάδα, ενός site. Καλή προβολή!

Βρείτε την ταινία στο IMDB