The Mummy (2017) Movie Review

Την τελευταία δεκαετία οι σινεφίλ δείχνουν μια ιδιαίτερη συμπάθεια και προτίμηση στην δημιουργία κινηματογραφικών κόσμων οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους για να αφηγηθούν μία μεγαλύτερη ιστορία πέραν του εκάστοτε έργου. Πάνω σε αυτή την λογική πατάει η Universal Pictures και δημιουργεί το δικό της Dark Universe. Αν θελήσουμε όμως να μπούμε πιο βαθιά στη σκοτεινή πλευρά της χολυγουντιανής εταιρίας, θα ανακαλύψουμε πως τα τέρατά της ήταν τα πρώτα που μοιράστηκαν ένα ενιαίο κινηματογραφικό σύμπαν με την ονομασία, Universal Monster Universe.

Πηγαίνοντας πίσω σχεδόν 73 χρόνια, λοιπόν, όταν ο κινηματογράφος ήταν βουβός, θα βρούμε την πρώτη ταινία του σκοτεινού αυτού σύμπαντος, το The Hunchback of Notre Dame (1923). Στην συνέχεια θα ακολουθήσουν μερικά από τα πιο φρικιαστικά τέρατα στην ιστορία του σινεμά όπως Dracula (1931), Frankestein (1931), The Mummy (1932), The Invisible Man (1933), The Bride Of Frankenstein (1935), The Wolf Man (1941) και το Creature From The Black Lagoon (1954) το οποίο ουσιαστικά ρίχνει και την αυλαία του UMU. 

Επιστρέφοντας στο σήμερα, το ανακαινισμένο Dark Universe μας καλωσορίζει με την ταινία The Mummy (2017) όπου πρωταγωνιστεί ο Tom Cruise ως Nick Morton, η Sofia Boutella στον ρόλο της Μούμιας και ο Russell Crowe ως Dr. Jekyll, σε σκηνοθεσία του Alex Kurtzman. Στην περίληψη της υπόθεσης, σύμφωνα με το κινηματογραφικό στούντιο της Universal, η αρχαία πριγκίπισσα Ahmanet, η οποία βρισκόταν ενταφιασμένη κάτω από το έδαφος μίας αφιλόξενης ερήμου, ξυπνά στο παρόν, για να εκπληρώσει το πεπρωμένο της το οποίο της στερήθηκε με άδικο τρόπο. Τον τάφο της στο Ιράκ θα τον ανακαλύψει τυχαία ο μισθοφόρος Nick Morton, ο οποίος θα γίνει και ο «εκλεκτός» της αντίπαλος.

Η πριγκίπισσα, που υπόγραψε συμβόλαιο με τον Θάνατο, θα φέρει στη σύγχρονη εποχή την ανείπωτη κακία που διογκώθηκε μέσα της στις χιλιετίες που πέρασε στον άλλο κόσμο και θα επιχειρήσει να σπείρει τον τρόμο στον πλανήτη Γη. Ξεκινώντας από την αμμώδη έρημο της Μέσης Ανατολής και διασχίζοντας μυστικούς λαβυρίνθους με κατεύθυνση το Λονδίνο, η Μούμια θα μας ωθήσει σε έναν νέο κόσμο θεών και τεράτων. Η ταίνια στο πρώτο μισάωρο σε ρουφάει στον κόσμο της και σε βάζει σε ένα αρκετά μυστικιστικό κλίμα με αρκετή δράση το οποίο δυστυχώς καθώς περνάνε τα λεπτά σιγά-σιγά φθίνει και χάνεται. Ο Kurtzman, ο οποίος θεωρείται πρακτικά άπειρος για ένα τόσο σημαντικό εγχείρημα, καθώς έχει μία μόνο ταινία στον ενεργητικό του, το People Like Us (2012), κάνει μία μέτρια προσπάθεια χωρίς να μας δίνει το κάτι παραπάνω, με αποτέλεσμα να μην έχουμε ποτέ κάποιον ιδιαίτερο ρυθμό και τόνο στην εξέλιξη της αφήγησης.

Η σκηνοθετική του προσέγγιση βέβαια κάποιες στιγμές γίνεται αρκετά τολμηρή, με λήψεις εντυπωσιακές όπως στην σκηνή με το ακυβέρνητο αεροπλάνο, όπου για τις ανάγκες της, χρειάστηκε ένα ειδικό σκάφος Zero-G το οποίο δημιουργεί πραγματικές συνθήκες μηδενικής βαρύτητας. Βέβαια όταν έχεις τον Tom Cruise στην ταινία σου, αποφάσεις για τέτοιου είδους σκηνές φαντάζουν πιο εύκολες απο την στιγμή που γνωρίζεις πως ο πρωταγωνιστής σου έχει πάρει την απόφαση εδώ και χρόνια να γυρίζει ο ίδιος, χωρίς κασκαντέρ, πολλές από τις ριψοκίνδυνες σκηνές δράσης των ταινιών του. Στα 54 του μας δείχνει ότι μπορεί ακόμα να τρέχει ακούραστος μέσα στα επικίνδυνα σκηνικά αλλά δεν είναι αρκετό αυτό να δώσει χρώμα στην ερμηνεία του και έτσι δεν κατάφερνει ούτε στιγμή να μας πάρει μαζί του και να νιώσουμε κάποια ανησυχία ή ενδιαφέρον για την ιστορία του χαρακτήρα του.

Αδιάφορη είναι και η παρουσία της Annabelle Wallis που υποδύεται την αρχαιολόγο Jenny Halsey, την πρώην φιλενάδα του Nick Morton, με τη χημεία μεταξύ τους να είναι επιφανειακή εώς και ανύπαρκτη. Επίσης, η παρουσία του Crowe είναι αινιγματική, ο οποίος μοιάζει με έναν επιστήμονα που κυμαίνεται στα πρότυπα του Nick Fury της υπηρεσίας S.H.I.E.L.D. και δείχνει να προορίζεται για να φέρει ισσοροπία ανάμεσα στα τέρατα και στους ανθρώπους. Το καινοτόμο στην ταινία είναι πως η Μούμια, για πρώτη φορά στην κινηματογραφική της ιστορία είναι γυναίκα αλλά δυστυχώς έχει τον άχαρο ρόλο της οικοδέσποινας σε ένα μεγάλο καινούργιο σύμπαν, οπότε και η ερμηνεία της φιλόδοξης Sofia Boutella είναι ουδέτερη. Παρ' όλα αυτά, οι αρχικές εντυπωσιακές σεκάνς της ανακάλυψης του μυστικού τάφου της Ahmanet και το περιπετειώδες ταξίδι στο αεροπλάνο, στην προσπάθεια μεταφοράς της, είναι από τις πιο ψυχαγωγικές στιγμές της ταινίας.

Με τέτοιου είδους σκηνές η ταινία οπτικοακουστικά τουλάχιστον, καταφέρνει να μην γίνει βαρετή. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται σεναριακά όπου δεν υπάρχει ξεκάθαρη προσέγγιση, προδίδοντας τη μάλλον θολή και περίπλοκη ιδέα που κρύβεται πίσω από το  αξιοσέβαστο Dark Universe. Με αυτό ακριβώς το συναίσθημα της μη ολοκλήρωσης βγήκα και εγώ απο τον κινηματογράφο. Δεν μπορώ να ισχυριστώ οτι η ταινία δεν βλέπεται αλλά σίγουρα δεν προκαλεί κάποιο δέος ή αγωνία η παρακολούθησή της. Είναι αλήθεια πως είμαι φανατικός οπαδός ταινιών με αποκρουστικά τέρατα και αποφάσισα να είμαι επιεικής μαζί της δεδομένου πως πρόκειται για μια προσπάθεια εισαγωγής σε ένα φιλόδοξο πρότζεκτ. Αν με ρωτούσατε πάντως, η συμμετοχή του Nick Morton και των υπολοίπων χαρακτήρων που τον πλαισιώνουν στην ταινία ήταν αχρείαστη, θα μου προκαλούσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον να ακολουθήσω και να δώ τον σκοτεινό κόσμο να ξετιλύγεται μπροστά μου μέσα από την διπολική ματιά του Dr. Jekyll.

Ωστόσο, το Dark Universe στάθηκε η αφορμή για να ξανακούσω ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ των Iced Earth, το Horror Show, αλλά και για να δώ ξανά τον εμβληματικό Boris Karloff στο The Mummy του 1932 με την γοτθική της ατμόσφαιρα και τον μυστικιστικό φωτισμό της. Περιμένω με μεγάλη επιφύλαξη  στις 14 Φεβρουαρίου του 2019 την επόμενη ταινία του σύμπαντος η οποία θα είναι το Bride Of The Frankestein.

Βρείτε την ταινία στο IMDB