The Witch

Η μάγισσα, ο τράγος και ο λαγός. Προσέξτε το λαγό!
09 Μαΐου 2016 17:45
The Witch

Η ταινία για την οποία θα σας μιλήσω σήμερα, σύμφωνα με δηλώσεις του, «τρομοκράτησε» τον Stephen King, τον αρχιμάστορα του τρόμου, ενώ πήρε τις «ευλογίες» του επίσημου σατανικού ακτιβιστικού οργανισμού, ονόματι «The Satanic Temple». Αν δεν είστε έτοιμοι να παρακολουθήσετε μία ταινία που θα σας διαλύσει τη ψυχολογία και θα σας βυθίσει σε πολύ σκοτεινά νερά σκέψεων, καλύτερα αφήστε την για κάποια άλλη, καλύτερη και ψυχραιμότερη, στιγμή. Το The Witch είναι η πρώτη «κανονική» δουλειά του Robert Eggers, ο οποίος έχει κάνει μερικές ταινίες μικρού μήκους, έχει δουλέψει ως art director και σχεδιαστής κουστουμιών σε πολλές παραγωγές, αλλά ως σκηνοθέτης τώρα κάνει το ντεμπούτο του. Πρακτικά έχουμε να κάνουμε με φεστιβαλική παραγωγή, που ξεπήδησε προς το εμπορικό σινεμά, αλλά έκανε καλό άνοιγμα στο αμερικανικό box office. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που τα γυρίσματα της ταινίας διήρκησαν μόλις εικοσιπέντε μέρες.

Τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα το 1630, όπου μία βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια πιέζεται από εκκλησιαστικούς άρχοντες να αφήσει πίσω της την αποικία της Νέας Αγγλίας, κυρίως λόγω της πουριτανικής της ιδεολογίας. Ο πατέρας (Ralph Ineson) με τη μητέρα (Kate Dickie) παίρνουν τα πέντε μικρά παιδιά τους και μετακομίζουν στην ερημιά, δίπλα από ένα δάσος που θεωρούταν καταραμένο. Εκεί φτιάχνουν την κατοικία τους και φυτεύουν τα σπαρτά τους, πάντα με τη καθοδήγηση της Χριστιανικής, αγνής πίστης, που πρόσταζε νοικοκυροσύνη, εργατικότητα και ατομική ηθική. Πολύ γρήγορα, μερικά παράξενα περιστατικά θα θορυβήσουν την οικογένεια, με αποκορύφωμα την εξαφάνιση του μικρότερου μέλους. Σε εκείνο το σημείο της ταινίας, κάνει την εμφάνισή της η σκοτεινή μάγισσα που απήγαγε το βρέφος, σε μία σκηνή που θα στοιχειώνει το «είναι» μου για πολλά χρόνια.

Οι διάλογοι όλοι δημιουργημένοι πάνω στην αγγλική καθαρεύουσα, είναι, πάντα σύμφωνα με τους δημιουργούς, παρμένοι σχεδόν εξολοκλήρου από βιβλία δεισιδαιμονιών, ημερολόγια και δικαστικά αρχεία του 16ου αιώνα, του οποίου μέρος ήταν και το περιβόητο περιστατικό της εκδίκασης των μαγισσών του Σάλεμ, οπότε υπάρχει μπόλικο καταγεγραμμένο υλικό. Στην ταινία ακούγονται και φράσεις από Ενωχιανή μαγεία, ενώ μερικές τελετές είναι μεταφερμένες απευθείας από τα βιβλία μαύρης μαγείας. Αυτό έκανε και την Jex Blackmore, εκπρόσωπο του Satanic Temple να δηλώσει πως πρόκειται για εντυπωσιακή μεταφορά της σατανικής ιδεολογίας. Και πράγματι, η ταινία στα 92 της λεπτά, σου μεταφέρει μία πολύ ψυχρή και αγχωτική ατμόσφαιρα που σου προκαλεί ένα υποσυνείδητο πανικό. Δεν έχει την παραδοσιακή δομή ταινίας τρόμου, αλλά είναι εκείνη η περίπτωση που «τρέμεις» χωρίς να βλέπεις κάτι ουσιαστικά τρομακτικό. Σε αυτό βοηθάει και η εξαιρετική κινηματογράφηση, η οποία ολοφάνερα δανείζεται στοιχεία από τον τρόπο που λειτουργεί ο Kubrick. Εκείνα τα zoom outs της κάμερας με αντεστραμμένη κίνηση, σε συνδυασμό με την κλιμακωτής έντασης μουσική, σου διαλύουν όλα τα νευρικά κύτταρα του σώματός σου. Δε ξέρεις αν πρέπει να κλείσεις τα αυτιά σου ή τα μάτια σου.

Ο σκηνοθέτης έχει δημιουργήσει μία σιχαμερή εικόνα για τη μάγισσα, την οποία ο θεατής και δε χορταίνει, αλλά και δε ξέρει αν θέλει να δει περισσότερα. Και αυτό είναι που εκτίμησα πολύ στον Eggers. Δεν υπέρβαλε με τις σκηνές τρόμου, ούτε σε διάρκεια, ούτε σε πλήθος, αλλά απεναντίας έχτιζε πολύ πριν από αυτές. Ενδεχομένως κάποιοι να βρουν και μια κοιλιά κάπου προς τα μέσα της ταινίας, αλλά νομίζω πως βοηθάει πολύ στην κατανόηση του όλου φόντου, τόσο της οικογένειας, όσο και του τρόπου σκέψης εκείνη την εποχή. Πως ένας άνθρωπος ήταν έτοιμος να κατηγορήσει και να θυσιάσει ακόμη και το παιδί του για μια θέση στον Παράδεισο και δίπλα στον Ιησού Χριστό. Η τιμωρία, η εκδίκηση, η κάθαρση και η λύτρωση είναι λέξεις οι οποίες γυροφέρνουν από την αρχή μέχρι και το επικό φινάλε, το οποίο θα σας συγκλονίσει.

Σκηνοθετικά, βρήκα το The Witch πολύ μελετημένο. Έχει εκείνες τις άχαρες και ανορθόδοξες τεχνικές, με απότομα cuts και βουβή εξέλιξη, που προσωπικά λατρεύω. Συμβάλει τα μέγιστα και η εκπληκτική φωτογραφία, που αν και πολύ σκοτεινή, έχει πράγματα να δείξει. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας γυρίστηκε με φυσικό φωτισμό, κάτι εξαιρετικά δύσκολο για τη φύση της ταινίας. Στα των ερμηνειών, η έμπειρη Dickle -η πιο ψυχεδελική προσωπικότητα του Game of Thrones- είναι κατά την άποψή μου ό,τι εντυπωσιακότερο έχει να αναδείξει η ταινία, ωστόσο μου άρεσε πολύ και ο Ineson, του οποίου η φωνή προκαλεί δέος και κάνει τη δική μου να μοιάζει με κλάμα μικρού κοριτσιού. Συμπαθητική βρήκα και τη νεαρή Anya Taylor-Joy με τα επιβλητικά μάτια, αλλά μέχρι εκεί.

Η ταινία οφείλει πολλά στον Mark Korven, που έγραψε ένα πεντάγραμμο γεμάτο φρίκη. Δεν είναι ακριβώς μουσική (τις περισσότερες φορές δηλαδή), αλλά για κάποιον λόγο μαγεύεσαι λες και είσαι «θύμα» μιας σκοτεινής τελετής. Για την ιστορία, ο Korven έχει γράψει μουσική και για το Cube, που αν θυμάστε είχε επίσης «άρρωστο» πεντάγραμμο.

Εν ολίγοις, την ταινία θα την προτείνω σε αυτούς που θέλουν να δουν κάτι ιδιαίτερο και σκοτεινό. Δεν είναι κάποια υπερπαραγωγή ή κάτι «μεγάλο», ούτε έχει τη «δράση» που μπορεί να περιμένετε από τα trailers. Έχει όμως μία από τις πιο καθηλωτικές ατμόσφαιρες που έχω βιώσει και σας υπόσχομαι πως θα υπάρχουν στιγμές που θα σταματήσουν την καρδιά σας για μερικά δευτερόλεπτα. Το The Witch είναι η απόλυτη απόδειξη πως το horror genre δεν έχει πεθάνει, ούτε έχει στερέψει από ιδέες. Γενικά, αν και επηρεασμένος από «πατέρες» του σινεμά, ο Eggers είναι σκηνοθέτης με εξαιρετικό ενδιαφέρον και ιδιαίτερο στυλ, που θα ήθελα να τον δω και σε άλλα πράγματα.

Βρείτε την ταινία στο IMDB