Succession Review – Φινάλε για μία από τις εμβληματικότερες τηλεοπτικές σειρές της εποχής μας

Το κύκνειο άσμα της πιο δυσλειτουργικής οικογένειας της τηλεόρασης
31 Μαΐου 2023 12:36
Succession Review – Φινάλε για μία από τις εμβληματικότερες τηλεοπτικές σειρές της εποχής μας

Η σατιρική μαύρη δραματική-κωμωδία του Jesse Armstrong, "Succession", μετά από 39 συνολικά επεισόδια, έφτασε στο φινάλε της. Έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν ότι υπάρχουν τριών κατηγοριών σενάρια που κυκλοφορούν εκεί έξω αυτή τη στιγμή, όσο αφορά την τηλεόραση και τα τηλεοπτικά σόου.

 

Έχουμε αυτά τα οποία εξυπηρετούν μια συγκεκριμένη φόρμα αφήγησης και δεν ξεφεύγουν σε καμία περίπτωση έξω από αυτήν, όπως για παράδειγμα τα σενάρια που χρησιμοποιούνται σε σειρές κωμωδίας καταστάσεων (Sitcom), τύπου "Seinfeld", "Friends", "The Big Bang Theory". Στη συνέχεια, έχουμε τα σενάρια όπου οι συγγραφείς, ακολουθώντας την επιτυχία τηλεοπτικών σειρών όπως τα "Breaking Bad" ή "Game of Thrones", πέφτουν στην παγίδα να γράψουν την δική τους εκδοχή αυτών των σόου, χωρίς βέβαια να καταφέρνουν να προσθέσουν κάτι καινούργιο, ούτε στον τρόπο αφήγησης αλλά ούτε και στους χαρακτήρες τους. Καταλήγοντας έτσι στην 3η κατηγορία σεναρίου, το οποίο θεωρείται η αποκάλυψη της χρονιάς, η έκπληξη, αυτό το οποίο πηγαίνει ένα βήμα παρακάτω τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε τις τηλεοπτικές σειρές, όπως είχε συμβεί και στο παρελθόν με τα Lost, Twin Peaks, The Sopranos ή ακόμα και στον χώρο του animation, με τα BoJack Horseman, South Park και Rick and Morty.

Στο ταραχώδες τοπίο της σύγχρονης τηλεόρασης λοιπόν, το δημιούργημα του Armstrong και των συνεργατών του, ανήκει φυσικά στην 3η κατηγορία. Είναι από τις περιπτώσεις που διαισθάνεσαι ότι αυτό που παρακολουθείς είναι κάτι σπουδαίο, κάτι μεγάλο, κάτι το οποίο είναι ικανό να σε ταρακουνήσει τόσο έντονα που μετά το τέλος της θέασης του, τα πάντα γύρω σου, μέσα σου, θα μοιάζουν διαφορετικά. Το Succession λατρεύτηκε από πολλούς και το πολυαναμενόμενο φινάλε του λειτούργησε σαν κάποιου είδους masterclass, εδραιώνοντας έτσι τη θέση του ανάμεσα στις  καλύτερες σειρές του 21ου αιώνα και ολοκληρώνοντας φυσικά το saga των Roys.

Οι καυστικές ατάκες, η επιδέξια αφήγηση του, η συγκλονιστική κινηματογράφηση των σκηνοθετών με την κάμερα να κινείται ανάμεσα στους χαρακτήρες λειτουργώντας ως δευτεραγωνιστής, οι μελωδίες του Nicholas Britell, οι ερμηνείες των ηθοποιών, όλα αυτά τα στοιχεία έχουν πλέον αφήσει το δικό τους καλλιτεχνικό στίγμα στο πεδίο της τηλεόρασης. Είναι δύσκολο να πες το τελευταίο αντίο σε κάτι τόσο καλό. Το Succession δεν πρόσφερε ποτέ εύκολες απαντήσεις, αντ' αυτού προκαλούσε πάντα το κοινό του να έρθει αντιμέτωπο με την πολυπλοκότητα της εξουσίας, με την ανθρώπινη απληστία αλλά και με τα όρια της ηθικής.

Ο συναισθηματικός πυρήνας της σειράς είναι φυσικά τα παιδιά της δυσλειτουργικής οικογένειας των Roys. Καθένα βαθιά ψυχικά τραυματισμένο, προβληματικό, δυσλειτουργικό, σχεδόν ακοινώνητο, έχοντας τις προσωπικές του φιλοδοξίες και πάντα με το βλέμμα του στραμμένο προς τον πατέρα, την εμβληματική, τρομακτική φιγούρα του Logan Roy.

Αυτός που από τα πρώτα επεισόδια τον βλέπουμε να έχει τον απόλυτο έλεγχο πάνω τους, να τους χειραγωγεί με απίστευτη άνεση, “παίζοντας” με μία σχεδόν σαδιστική διάθεση παιχνίδια εξουσίας μαζί τους στα οποία τις περισσότερες φορές γνώριζε πολύ καλά το τελικό αποτέλεσμα. Στην τελευταία σεζόν λοιπόν, βλέπουμε τα παιδιά ενωμένα σε μία απέλπιδα προσπάθεια να τον πολεμήσουν μαζί μήπως έτσι καταφέρουν επιτέλους να τον νικήσουν αλλά κυρίως να τον πληγώσουν όπως τους πλήγωνε αυτός όλα τα προηγούμενα χρόνια.

 

Μετά και το φινάλε της 4ης και τελευταίας σεζόν, μπορούμε να πούμε ότι το Succession θα στέκεται ως μία σειρά-μνημείο, ως ένα σύγχρονο αριστούργημα. Η τολμηρή, προβοκατόρικη εξερεύνηση του κόσμου των πλουσίων, της ανθρώπινης “λαιμαργίας” με τα λεφτά, όπως και η ενδελεχής ματιά σε μία από τις πιο δυσλειτουργικές οικογένειες που έχουμε γνωρίσει, έκανε τον κύκλο της. Εμείς, ως κοινό, ελπίζουμε το κενό που αφήνει στο τηλεοπτικό πεδίο να αναπληρωθεί το συντομότερο δυνατόν.

Tags: