The Mandalorian 3η σεζόν Review: Μια επανεκκίνηση και ένα φινάλε

Και να που ήρθε το τέλος του The Mandalorian...Της 3ης σεζόν του Mandalorian ε! Μα μήπως ήταν πιο οριστικό το φινάλε; Θα μπορούσε κάλλιστα, αλλά η σύντομη απάντηση είναι όχι, μιας και γνωρίζουμε ήδη πως έρχεται η 4^η σεζόν. Ο 3^ος κύκλος του The Mandalorian αναμενόταν με πολύ μεγάλη ανυπομονησία από τους Star Wars fans, και όσους έγιναν Star Wars fans λόγω "Mando" (ή καλύτερα Pedro Pascal) και Grogu (που ΟΚ πάντα θα τον λέμε Baby Yoda). Η αρχή ήταν αρκετά βατή και χλιαρή, αλλά συνεχίστηκε έτσι;

Γενικώς ήταν μια άνιση σεζόν αυτή για το The Mandalorian, τώρα που βάλαμε όλα τα κομμάτια του παζλ στις θέσεις τους. Ήθελε από τη μια να διηγηθεί τις περιπέτειες του αχτύπητου διδύμου Mando-Grogu, αλλά ταυτόχρονα να βάλει τα θεμέλια για πολλές ακόμη Star Wars ιστορίες ταυτόχρονα. Και αυτή η κατάσταση με το να παλεύει με πολλά καρπούζια στη μασχάλη του έφερε αυτή την ανισότητα.

Για παράδειγμα, πολλά από τα επεισόδια ήταν για να χτιστούν ολόκληρα spinoffs άλλων χαρακτήρων του σύμπαντος του Star Wars. Ναι μεν ήταν διαφορετικά σε σύλληψη και εκτέλεση και προσωπικά πολύ καλοδεχούμενα, αλλά όχι όταν η σειρά λέγεται "Mandalorian". Υπέπεσε πρακτικά στο ίδιο ανώδυνο μεν, αλλά λάθος δε, που συνέβη με το The Book of Boba Fett και τα επεισόδια-σφήνες με τον Din Djarin, τα οποία στην ουσία ήταν “Mandalorian 2.5”. Μου άρεσε όμως που εξερευνήθηκε το lore του πλανήτη του Mandalore μέσα σε αυτή τη μανία της Lucasfilms να στρετσάρει την πλοκή προς τέρψιν των spinoffs, πρέπει να πω.

Πρέπει να πω επίσης ότι παρά το ότι είδαμε πολλά σκηνικά εκτός της σφαίρας των Din Djarin και του Grogu, είχαν μια άκρως αυθεντική Star Wars γεύση και ποιότητα. Ναι, ακόμη και το επεισόδιο με τον Dr Pershing που είχε πολλά νεύματα προς το κοινωνικοπολιτικό κομμάτι του Star Wars σύμπαντος και έντονη γεύση από “prequels”, ήταν απολαυστικό. Ακόμη και η περιπετειούλα με τα cameos του Jack Black, του Christpher Lloyd και της Lizzo έβριθε από “Star Wars” ουσίες.

Ωστόσο, το ότι μας τράβηξε τόσο μακριά από τα βασικά τεκταινόμενα, προκάλεσε τα όρια του να είναι…εκτός θέματος, ειδικά για μια σειρά που λέγεται “The Mandalorian”. Ίσως θα ήταν καλύτερα τέτοιες spinoff ιστορίες να μη γίνονται εις βάρος άλλων σειρών με επεισόδια-σφήνες, αλλά με specials, όπως έχει ξεκινήσει η Marvel να κάνει με τα “Special Presentations”. Αυτό θα ήταν θαρρώ μια χρυσή τομή.

Κατά τα άλλα η παραγωγή παρέμεινε σε πολύ υψηλά επίπεδα, όπως αυτά για τα οποία το Mandalorian αγαπήθηκε. Η αποτύπωση του κατεστραμμένου, «γυάλινου» κόσμου του Mandalore από τα «πυρηνικά» της αυτοκρατορίας ήταν μια φοβερή αλληγορία για τα δεινά του πολέμου και ένα όμορφο, επίκαιρο μήνυμα.

Φάνηκε ότι σε αυτή τη σεζόν δεν ήταν εντελώς από πάνω τόσο ο Jon Favreau όσο και ο Filoni, τουλάχιστον όσον αφορά τη συνοχή του σεναρίου. Και η σκηνοθεσία το μαρτύρησε αυτό αρκετές φορές. Αφότου όμως έκανε κύκλους γύρω από τον εαυτό της, τότε ήταν που αποφάσισε να γκαζώσει η 3^η σεζόν του Mandalorian. Μόνο που ήταν πολύ αργά και με πολύ λίγο χρόνο, συγκριτικά με το που ήμασταν πριν. Γκάζωσε, μόνο που ήταν κυριολεκτικά για δύο επεισόδια.

Από τη μία είδα ένα επικών διαστάσεων φινάλε με τα όλα του και πολύ μεγάλες εκπλήξεις (οι Praetorian Guards εδραιώθηκαν ως ο νέος badass εχθρός), από την άλλη πρακτικά έδωσε ένα «οριστικό φινάλε». Αυτή η άνω τελεία στις περιπέτειες του Mando και του Grogu θα έχει ποικίλες αντιδράσεις θαρρώ.

Αναμφίβολα ήταν ένα πολύ Star Wars φινάλε που ωστόσο δεν είχε το γδούπο και το “mindblown” παράγοντα του φινάλε της 2^ης σεζόν. Πολύ πιο βατό γιατί όπως προείπα μοιάζει σαν ένα φινάλε. Τόσο που περίμενα το soundtrack των τελευταίων λεπτών του Chapter 24 να ονομάζεται "Finale and Farewell" όπως συνηθίζει να βαφτίζει ο John Williams στις ταινίες.

Μάλλον σαν "Reboot and Farewell" θα το χαρακτήριζα βέβαια. Ένα κλείσιμο ενός πολύ μεγάλου κεφαλαίου για το The Mandalorian που όταν επιστρέψει μάλλον θα έχει πολύ διαφορετική δομή και διαφορετικά πρόσωπα στο επίκεντρο, κάτι που ήδη στην 3^η σεζόν τόλμησε να βάλει μπροστά. Αν δεν βιαζόταν να κλείσει η σεζόν με αυτόν τον τρόπο που έκλεισε, ίσως και να λυτρωνόταν πλήρως. Είμαι χαρούμενος με αυτό το happy ending; Είμαι, αλλά όχι και πλήρως ευχαριστημένος. Κατάφερε να με εντυπωσιάσει, όχι όμως και να με ολοκληρώσει, όπως για παράδειγμα έγινε στην προηγούμενη σεζόν. Βέβαια, in Filoni we trust…