Narvik Review – Αξίζει η πολεμική ταινία του Netflix που είναι viral;

Είναι εύκολα αντιληπτό πως το 90% του περιεχομένου του Netflix είναι στην καλύτερη περίπτωση μετριότητες, είτε πρόκειται για ταινίες είτε για σειρές, με ένα υπόλοιπο 8% (με μπακάλικους υπολογισμούς) να πρόκειται για καλές έως πολύ καλές ταινίες και το εναπομένων ποσοστό αποτελείται από σπουδαίες δημιουργίες.

Στην προκειμένη περίπτωση το Narvik, η σκανδιναβική πολεμική δραματική ταινία του Netflix κυκλοφορεί σε έναν καιρό που ο κόσμος παραμιλάει με το εξαιρετικό και οσκαρικό remake του «Ουδέν Νεότερων από το Δυτικό Μέτωπο» και ίσως να αδικείται από τη χρονική συγκυρία.

Η νορβηγική παραγωγή του Narvik έγινε viral καθώς έφτασε από το πουθενά στο Νο.1 του ελληνικού Top 10 και δεκάδων ακόμη χωρών με αποτέλεσμα τα φώτα και το ενδιαφέρον να του ίντερνετ να στραφούν πάνω του. Αυτό που μου έβγαλε σαν ταινία είναι πως πέφτει μεν σε αυτό το σπάνιο 8% που προανέφερα για αρκετούς λόγους, αλλά δεν είναι και κάτι το σπουδαίο ή αξιομνημόνευτο δε και θα σας εξηγήσω παρακάτω.

Καταρχάς διηγείται μια πραγματική ιστορία, την κατάληψη του Narvik στη Νορβηγία που θεωρείται ως την πρώτη επίσημη ήττα του Χίτλερ και των ναζιστικών στρατευμάτων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέσα λοιπόν σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, η πλοκή προσπαθεί να εξανθρωπιστεί με ένα love story που θέλει πολύ να ξεφύγει από τα τετριμμένα. Από τη μία έχουμε την υπάλληλο του τοπικού ξενοδοχείου που αναγκάζεται να συνεργαστεί με τους Γερμανούς ως επίσημα διερμηνέας τους με τον τοπικό άρχοντα. Και από την άλλη, τον σύζυγό της, ο οποίος τρέχει στα βουνά της Νορβηγίας για να παλέψει για την ελευθερία της χώρας του, έχοντας την ελπίδα ότι θα βρει τη γυναίκα και το παιδί του πίσω στην κωμόπολη του Νάρβικ όπως τους άφησε.

Η σκηνοθεσία του Erik Skjoldbjærg (του πρωτότυπου “Insomnia” και της σειράς “Occupied”) είναι πολύ καλή για τα δεδομένα του σεναρίου που του δόθηκε και το αξιοποιεί στο έπακρο, με πανέμορφα τοπία, πανέμορφη φωτογραφία και ένταση.

Το στοιχείο που ρίχνει το επίπεδο του Narvik είναι το ανεμικό και αλλοπρόσαλλο σε ρυθμό και εστίαση σενάριό του, το οποίο υπογράφει ο Christopher Grøndahl. Προσπαθεί να κάνει μια μετάβαση από ένα love story εν μέσω πολέμου σε μια πολεμική ταινία και ξαφνικά θέλει να θίξει και μερικά ενδιαφέρον ηθικά διλήμματα αλλά σε…τρίτο χρόνο (ή too little too late που λένε).

Ενώ ξεκινάει με ένα συναισθηματικό χτίσιμο, μετά πηγαίνει με σκληρό τρόπο σε μια πολεμική ταινία σε βαθμό που μου έσπασε τον συναισθηματικό κρίκο που είχε δημιουργήσει. Και όταν επιστρέφει στο συναισθηματικό υπόβαθρο της ιστορίας είναι πολύ αργά για να καταφέρει να αποδώσει τα αναμενόμενα, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο κομμάτι της δεύτερης πράξης να είναι νωχελικό και να του λείπει το νεύρο, το τσαγανό. Το αποκτάει προς το φινάλε-φινάλε με ένα πατριωτικό ανάστημα που υψώνει αλλά και την υπενθύμιση του να μην τα παρατάει κανείς ποτέ στον αγώνα για την ελευθερία. 

Η παραγωγή δεν διεκδικεί δάφνες αλλά φαίνεται ότι ξόδεψαν το budget τους έξυπνα και όπως έπρεπε, ειδικά στις σκηνές μάχης, οι οποίες είναι αξιοπρεπέστατες (για παράδειγμα ο πρώτος βομβαρδισμός στην πόλη). Επίσης οι ερμηνείες είναι αξιοπρεπέστατες με highlight τον πατέρα του πρωταγωνιστή Δεκανέα Tofte, και του ταγματάρχη, τον οποίο υποδύεται ο Henrik Mestad από τη σειρά “Occupied” (Okkupert).

Το Narvik εν τέλει είναι μια αξιοπρεπής ταινία και παραγωγή, χωρίς τις «κριντζιές» του Netflix που έχουμε συνηθίσει. Αν τη δείτε δε θα χάσετε το χρόνο σας, ωστόσο, δεν είναι και μια αξιομνημόνευτη πολεμική ταινία, κάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει.