Avatar: The Way of Water Review – Απόδειξη ενός υπέρ-υπέρθεάματος του σινεμά

Λίγοι σκηνοθέτες εκεί έξω προκαλούν σεισμό στο σινεμά με κάθε τους ταινία, όπως ο James Cameron. Πλέον, ακόμη λιγότεροι, καθώς ο σκηνοθέτης είναι από τους «τελευταίους των Μοϊκανών» του σινεμά που μπορεί να διατάζει τα κολοσσιαία στούντιο να του κόβουν (πρακτικά λευκές) επιταγές για τα projects που θέλει να φέρνει στην οθόνη. Σε μια περίοδο που ο κινηματογράφος και η βιωσιμότητά του αμφισβητούνται, ο Cameron προσπαθεί να αποτελέσει μια ακόμη όαση στο είδος των τίμιων blockbuster για όλη την οικογένεια. Του blockbuster που θα σε κάνει να πεις μόλις βγεις από την αίθουσα, «άξιζε το εισιτήριο και με το παραπάνω».

Πριν από 13 χρόνια, το Avatar του Τζέιμς Κάμερον έγραψε ιστορία. Αρχικά με την εμπορική του πορεία, καθώς μέχρι και σήμερα -παρά την πίεση που δέχθηκε από το Avengers: Endgame- αποτελεί την πιο επιτυχημένη ταινία όλων των εποχών, με πάνω από 2.9$ δισεκατομμύρια στο box office. Δε θεωρείται τυχαία ο απόλυτος blockbuster δημιουργός, αφού έχει και μια άλλη ταινία στο Top 3 των εμπορικότερων στην ιστορία: τον «Τιτανικό».  

Αυτό δεν είναι κάποια δοξολογία στον Cameron, απλώς μερικά facts που καθόρισαν την καριέρα του και το στάτους του μέχρι σήμερα στη σκληρή βιομηχανία του Χόλιγουντ, που τον φέρνει στην θέση να δημιουργεί τα sequels του Avatar για τη Disney. Και όταν λέμε sequels εννοούμε ότι έχει σκεφτεί σίγουρα τι θα γίνει μέχρι το Avatar 7 και 8, όχι μόνο μέχρι το Avatar 5 που ξέρουμε ότι κατά πάσα πιθανότητα θα κυκλοφορήσει μέχρι το 2028. Όλα αυτά φυσικά, αν πετύχει το Avatar 2 τους δυσθεώρητα υψηλούς εμπορικούς τους στόχους.

Φτάνει όμως με τα του box office και τα εμπορικά και το πόσο τρανός σκηνοθέτης είναι ο Κάμερον. Η ουσία είναι ότι παρακολούθησα το Avatar: The Way of Water -όπως τιτλοφορείται επίσημα το sequel- και μπορώ να πω με σιγουριά πως είναι μια άχαστη κινηματογραφική εμπειρία, όπως ακριβώς και ο προκάτοχός του. Αν και ακόμη να συνέρθω από την πανδαισία που έχει στήσει η παραγωγή του Cameron, το Avatar: The Way of Water είναι οπτικά κλάσεις ανώτερο από αυτό του 2009. Όχι μόνο γιατί προχώρησε τρομερά η τεχνολογία από τότε, αλλά είναι πώς την τιθασεύει σε τέτοιο βαθμό που να ξεγελά ακόμη και τα πιο μυημένα ζευγάρια ματιών στα CGI. Καταφέρνει επίσης να κάνει πολλά πράγματα καλύτερα από τον προκάτοχό του, αλλά υπάρχουν και σημεία όπου βαλτώνει, για τα οποία θα σας τα πω αναλυτικότερα στην πορεία.

Το Avatar: The Way of The Water έχει την ευχή και την κατάρα να κυκλοφορεί πάνω από μια δεκαετία μετά, σε σημείο που οι περισσότεροι δε θυμούνται τι έγινε στο πρώτο ή θυμόντουσαν τα βασικά. Η ταινία το γνωρίζει αυτό και ως sequel δεν χάνει πολλή ώρα μέχρι να σε βάλει ξανά στο κλίμα. Το καταφέρνει αλλά το πώς τα καταφέρνει είναι και ένας καθρεφτισμός του πρώτου φιλμ. Για να το θέσω πιο λαϊκά μιας και αυτό μου θύμισε, "Forceawaken-ίζει" και αυτό διότι έχει αρκετές σκηνές που καθρεφτίζονται και παραλληλίζονται με την πρώτη ταινία, για να σε ξαναβάλει στο κλίμα.

Έχει όμως και το χρόνο, μάλλον καλύτερα τον άπλετο χρόνο, να προχωρήσει πέρα από αυτό ως sequel και το κάνει. Μόνο που θα ήθελα πολύ παραπάνω, καθώς ο "Forceawakenισμός" του το τραβάει πίσω. Αφοσιώνεται περισσότερο στα παιδιά του Jake Sully (Sam Worthington) και το πώς αυτά επηρεάζονται από τους γονείς τους και το τι περιμένουν από αυτά, κάπως επιδερμικά θα έλεγα. Σεναριακά, όμως, κάπου χάνεται σε αυτή την απαράμιλλης ομορφιάς ουτοπία της Pandora, τα ειδικά εφέ που σε κάνουν να γουρλώνεις τα μάτια και να αναρωτιέσαι πώς το έκαναν και κάθε κάδρο του να σε απορροφά και να σε μεταφέρει εντός του κόσμου του. Μου άρεσε πολύ πως δένει τις θεματικές της οικογένειας και της απώλειας, αλλά πάνω σε αυτή την εξερεύνηση, οι χαρακτήρες δεν αναδεικνύονται όσο θα έπρεπε και άλλοι χάνονται μέσα στην ουτοπική φωτογραφία και τις δόσεις αδρεναλίνης -όπως η Ronal της Kate Winslet και η Neytiri της Zoe Saldana. 

Ίσως να φταίει και το πολύ μεγάλο ανσαμπλ καστ χαρακτήρων που έχει να διαχειριστεί -αν και με το χρόνο που του δίνεται θα μπορούσε να τα κάνει καλύτερα. Ο James Cameron αποδεικνύει γιατί μόνο αυτός μπορεί να κάνει απολαυστικό blockbuster σινεμά που δεν κοροϊδεύει τη νοημοσύνη του θεατή. Παρά λοιπόν την ανεμικότητα του σεναρίου, οι στιγμές μεταξύ των χαρακτήρων έχουν ψυχή, είναι εντάξει γραμμένες και δεν μου προκάλεσαν μια αίσθηση του «τι κριντζιά πέταξε τώρα;». Έχει πολλές κλισεδιές που μπορείτε να φανταστείτε, αλλά όχι αυτό και είναι μια παγίδα που πολλές ταινίες με αδύναμη γραφή πέφτουν συχνά τελευταία. Είχε επίσης πολλές στιγμές που ήταν ο ορισμός του «καλύτερα να δείχνεις, παρά να μιλάς».

Πολλά ειπώθηκαν και για τη διάρκεια πριν κυκλοφορήσει η ταινία, αλλά με τόσο θέαμα και την ισορροπία μεταξύ δράσης και δράματος, κύλησε αρκετά καλά. Θέλοντας και μη, στις 3 ώρες και 10 λεπτά θα αλλάξετε πολλές φορές στάση στην θέση σας. Αν και όπως προείπα η αφέλειά του να σε κάνει να χαθείς μαζί του στην Pandora και τα δράματα της οικογένειας των Sully, αφαιρεί πόντους από το πόσο συμπαγές είναι σεναριακά.

Στο να βγει συναίσθημα βέβαια βοηθάει και το πόσο καλύτερη έχει γίνει η mocap τεχνολογία που ζωντανεύει τους Na’vi. Επειδή πρόσφατα ξανά είδα το πρώτο Avatar, το μέτρο σύγκρισης ήταν φρέσκο στο μυαλό μου και αντιλήφθηκα πόσο τρομακτικά ρεαλιστικές ήταν όλες τους οι εκφράσεις, τουλάχιστον δυο σκαλιά πάνω από το 2009.

Αυτά τα δύο σκαλιά δεν είναι λίγα, αφού σε κάτι ξεσπάσματα της Neytiri -που ερμηνευτικά η Zoe Saldana είναι η δυνατότερη όλων θαρρώ- νόμιζα ότι έβαλαν μπλε μακιγιάζ στην ηθοποιό και πως δεν ήταν CGI.

Τι να πω όμως και για τα CGI. Ξεφυσάω με απορία αυτή τη στιγμή με τις λέξεις που πρέπει να βάλω στο ψηφιακό μελάνι για να σας περιγράψω το θέαμα του Avatar 2, αλλά στερεύω. Στερεύω γιατί το immersion, η εμβάθυνση που έζησα στην αίθουσα ήταν κάτι που δεν είχα ξαναζήσει. Μπορεί και να έφταιγε το ότι το Avatar δεν το είδα στο σινεμά (αλλά έστω σε μια αξιόλογη τηλεόραση), μπορεί και να ήταν το γεγονός ότι το sequel το είδα σε IMAX 3D* και μάλιστα σε HFR έκδοση που αποτέλεσε την έκπληξη. Ναι, υπήρχε εναλλασσόμενο framerate στην ταινία ανάλογα με τη σκηνή και το τι ήθελε να εξυπηρετήσει και ναι αυτές οι τεχνολογίες κάνουν τη διαφορά, είτε το πιστεύετε είτε όχι. Οι gamers θα προσαρμοστείτε πολύ πιο εύκολα σε αυτό το περιβάλλον. Οι υπόλοιποι μπόρεσαν να θαυμάσουν ακόμη καλύτερα τις πανέμορφα χορογραφημένες και σκηνοθετημένες σκηνές δράσης, με την ποζερίλα του Cameron να ξεχειλίζει.

Υπήρξαν στιγμές που το δέος του κόσμου της Pandora και ο φωτορεαλισμός της πραγματικά με έκαναν να ξεχνάω πως πρόκειται στο 99% για μια CGI δημιουργία. Το φετίχ του Cameron με το νερό είναι κάτι παραπάνω από εμφανές, αφού φτάνει σε σημείο να κάνει και…”flashback” στον Τιτανικό ο αθεόφοβος.

Παρόλα αυτά τα θέματα, το Avatar: The Way of the Water καταφέρνει να μας ξαναβάλει στο κλίμα της Pandora, να χτίσει τον κόσμο σωστά για τις επόμενες συνέχειες, όπως οφείλει ένα sequel και να ανεβάσει τον πήχη σε όλα τα υπόλοιπα. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό υπέρ-υπέρθέαμα που όμοιό του είχαμε να δούμε 13 χρόνια.

Ήρθε λοιπόν ο James Cameron για να διδάξει ένα ακόμη masterclass στη δημιουργία ενός απόλυτου blockbuster φιλμ, με ζεστασιά, προσγειωμένη θεματολογία που ταυτίζει τον θεατή και φυσικά να θέσει ξανά τον πήχη στα ειδικά εφέ. Κυρίες και κύριοι το Avatar 2 δεν είναι απλά μια ταινία, είναι μια κινηματογραφική εμπειρία που μόνο η σκοτεινή αίθουσα μπορεί να προσφέρει στο έπακρό της και ο Cameron ευλαβικά τιμάει.

*Ευχαριστούμε τα Cineplexx για την προβολή σε IMAX 3D*