Emancipation Review - O Will Smith πρωταγωνιστεί σε ένα άκρως επιτηδευμένο δράμα

Η ταινία βασίζεται στην πραγματική ιστορία του “Whipped Peter“
13 Δεκεμβρίου 2022 11:31
Emancipation Review - O Will Smith πρωταγωνιστεί σε ένα άκρως επιτηδευμένο δράμα

Το 1863, στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά την διάρκεια του Αμερικανικού εμφυλίου, δημοσιεύεται στην εφημερίδα Harper's Weekly μία φωτογραφία ενός άνδρα, γνωστού ως "Whipped Peter", που θα σοκάρει τους πάντες. Η φωτογραφία απεικονίζει έναν άνδρα με γυρισμένη την πλάτη στον φωτογραφικό φακό, δείχνοντας τα σημάδια του από τα φρικτά βασανιστήρια και τα μαστιγώματα που είχε υποστεί, όντας σκλάβος δουλεύοντας σε φυτείες της Λουϊζιάνα.

Η φωτογραφία της μαστιγωμένης πλάτης του "Peter" παρείχε στους Βόρειους την οπτική απόδειξη της βίαιης κακομεταχείρισης των σκλαβωμένων ανθρώπων του Νότου, και λειτούργησε για πολλούς ως την αφορμή να καταταγούν στον Ομοσπονδιακό Στρατό.

Ο Antoine Fuqua λοιπόν, γνωστός για τις ταινίες, Training Day, Tears of the Sun, The Equalizer αλλά και Southpaw, μας παρουσιάζει το Emancipation, βασισμένο στην πραγματική ιστορία του "Whipped Peter" και την προσπάθειά του να αποδράσει από τις φυτείες που ήταν σκλαβωμένος και να καταταχθεί στον στρατό της Ένωσης. Πρωταγωνιστής στην ταινία είναι ο βραβευμένος με Όσκαρ πλέον, Will Smith, ενώ δίπλα του συμμετέχουν οι: Ben Foster, Charmaine Bingwa, Steven Ogg, Mustafa Shakir και Timothy Hutton. Διευθυντής φωτογραφίας είναι ο Robert Richardson, γνωστός για τις δουλειές του στα Hugo και The Aviator, του Martin Scorsese.

Αρχίζοντας από τα θετικά, η ασπρόμαυρή φωτογραφία του κύριου Richardson προδίδει έναν σχεδόν μαγικό ρεαλισμό στην ταινία. Θυμίζει σε σημεία την δουλειά του James Laxton στην συγκλονιστική μίνι-σειρά The Underground Railroad του Barry Jenkins. Οι βάλτοι της Λουϊζιάνα άλλοτε τρομακτικοί και απροσπέλαστοι, άλλοτε μυστικιστικοί με μία δόση ελευθερίας και ελπίδας, λειτουργούν ως έναν από τους πιο ουσιαστικούς χαρακτήρες της ιστορίας και σίγουρα το πιο σημαντικό εμπόδιο του βασικού ήρωα προς την ελευθερία. Ο Fuqua θα περάσει σχεδόν ολόκληρη την δεύτερη πράξη της ταινίας μέσα στους βάλτους, μία απόφαση που τον βοηθάει, καθώς θεωρώ ότι εκεί αναδεικνύονται όλες οι αρετές της.

Συνεχίζοντας με τα θετικά, ο Will Smith, στον ρόλο του Peter, δίνει ίσως μία από τις πιο ώριμες και υποβλητικές ερμηνείες της μέχρι τώρα καριέρας του. Σε κάποια σημεία μπορεί να υπερβάλει, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, είναι απόλυτα αφοσιωμένος στον ρόλο του, επικοινωνώντας τις φοβίες, τις ανασφάλειες αλλά και την ασταμάτητη δύναμη που τον ωθεί να βρει το δρόμο προς την ελευθερία και την χαμένη του οικογένεια, αναζητώντας παράλληλα εκδίκηση για όλα όσα είχε υποστεί ο ίδιος αλλά και οι συνάνθρωποι του στις απάνθρωπες φυτείες του Νότου.

Και εδώ φτάνουμε στο σημείο που η ταινία αλλά και η ίδια παρουσία του Will Smith μέσα σε αυτή θολώνει λίγο το συνολικό αποτέλεσμα.

Αρχικά, δεν είναι η πρώτη φορά που ένας σκηνοθέτης θέλησε να δουλέψει με τον Smith σε ταινία που αφορούσε την συγκεκριμένη σκοτεινή εποχή των Ηνωμένων Πολιτειών, και πιο συγκεκριμένα να “παίξει” τον ρόλο του σκλάβου που προσπαθεί να απελευθερωθεί από τα αφεντικά του και να πάρει την εκδίκησή του αργότερα.

Το 2012, ο Quentin Tarantino είχε προτείνει στον Smith τον ρόλο του Django για την ταινία Django Unchained. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Smith σε μία συνέντευξη του Hollywood Reporter, θεωρούσε ότι η ιστορία του σκλαβωμένου Django θα έπρεπε να είναι μία ιστορία αγάπης και όχι εκδίκησης, οπότε και απέρριψε την πρόταση. 10 χρόνια αργότερα, τον βλέπουμε να συμμετέχει σε μία ιστορία που μεγάλο κομμάτι αυτής οδηγεί τον βασικό ήρωα με όπλο στο χέρι αναζητώντας την εκδίκηση του. Τι μπορεί να μεσολάβησε στα 10 αυτά χρόνια μέσα στο μυαλό του ηθοποιού που τελικά αποδέχτηκε να συμμετέχει σε μία ιστορία εκδίκησης, κανένας δε θα μάθει.

Επίσης, όσο αφορά τις σκηνοθετικές επιλογές του Fuqua, η συνοχή της πρώτης, δεύτερης και τρίτης πράξης της ιστορίας, εμφανίζουν αδυναμίες και υπερβολές. Η γραφική βία στο πρώτο περίπου 45λεπτο της ταινίας, είναι σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν αναισθητοποιεί τον θεατή χάνοντας στην ουσία την αξία της ως εργαλείο αφήγησης. Στην συνέχεια, όταν δηλαδή βρισκόμαστε στους βάλτους, τα πράγματα καλυτερεύουν, ενώ όταν έρχεται η τρίτη και τελευταία πράξη, η αφήγηση είναι γεμάτη από κλισέ και ευκολίες.

Συνοψίζοντας, το Emancipation, ενώ έχει τις δυνατές στιγμές του, είναι από εκείνες τις συναισθηματικά υπερφορτισμένες ταινίες που μοιάζουν σχεδόν να παρακαλούν τον θεατή να συγκινηθεί με την ιστορία του βασικού του ήρωα. Τελικά, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα το βρείτε στο ιστορικό στοιχείο της και όχι τόσο στην δραματοποίηση αυτού.