The Menu Review - Ένα πιάτο φρίκης που σερβίρεται σε καλοφαγάδες τρόμου!

Το νέο horror φιλμ-μαύρη κωμωδία The Menu του Mark Mylod (Succession, Game of Thrones) υπόσχεται να σερβίρει ισορροπημένες δόσεις τρόμου και σαστίσματος σε όσους τρελαίνονται για ένα χορταστικό θέαμα με ικανοποιητικές μερίδες αγωνίας και γευστικές πινελιές ανατροπής.

Το σενάριο υπογράφουν οι Seth Reiss και Will Tracy, ενώ σε κεντρικές ερμηνείες βλέπουμε τον Ralph Fiennes (The King's Man, The English Patient, Schindler's List) όπου και σε αυτόν τον ρόλο δεν γίνεται να μην τον παραδεχτείς ή καλύτερα να μην αναφωνήσεις εν προκειμένω «compliments to the chef!». Πρωταγωνιστούν επίσης,  η ταλαντούχα Anya Taylor-Joy (Peaky Blinders, The Northman, The Witch) και ο Nicholas Hoult (The Great, Tolkien, Mad Max: Fury Road). Το cast συμπληρώνουν επιπλέον οι: Hong Chau, Janet McTeer, Reed Birney, Judith Light, και ο John Leguizamo.

Και για να μπούμε στο ψητό, το κουβάρι της πλοκής ξετυλίγεται γύρω από ένα νέο ζευγάρι, τη ‘Margot’ (Anya Taylor-Joy) και τον ‘Tyler’ (Nicholas Hoult) που αποφασίζουν να πάνε για δείπνο κάπου πολύ ιδιαίτερα. Συγκεκριμένα, ταξιδεύουν σε ένα απομονωμένο νησί για να απολαύσουν μαζί με λίγους ακόμη εκλεκτούς επισκέπτες ένα ξεχωριστό γεύμα στο πολυτελές εστιατόριο ‘Hawthorne’ του φημισμένου σεφ ‘Julian Slowik’ (Fiennes). Το ζήτημα ωστόσο, είναι πως ο αρχιμάγειρας επιφυλάσσει για αυτούς τους καλεσμένους του ένα μενού γεμάτο μοιραίες συγκινήσεις και κυρίως γαστριμαργικούς πειρασμούς-εκπλήξεις που σκοτώνουν…

Μη βιαστείς να πεις για το εν λόγω έργο “not my cup of tea!”, και αυτό γιατί η μεγάλη οθόνη σου έχει μία gourmet πρόταση κινηματογραφικής δράσης με όλα τα σωστά συστατικά, στις κατάλληλες δοσολογίες και σε εξαιρετικά περιποιημένη εμφάνιση.

Ο Mark Mylod σου φέρνει στο πιάτο ένα πολύ ενδιαφέρον φιλμ χρησιμοποιώντας ως αγνά υλικά την βραδυφλεγή ένταση και το σασπένς με πολλές δυνατές στιγμές γαρνιρισμένες με μυστήριο, σοκ, χιούμορ και κοινωνικά σχόλια όπου ταιριάζει. Η εμπνευσμένη αυτή σπεσιαλιτέ του έρχεται δια χειρός του υποτιθέμενου θρύλου της κουζίνας, ‘Julian Slowik’ οι εκκεντρικές και μακάβριες τεχνικές του οποίου τάσσονται ξεκάθαρα υπέρ του μότο “από την παραγωγή στην κατανάλωση” με τέρμα συνοπτικές και ακραία «ωμές» διαδικασίες.

Αλλά αν θέλαμε να εστιάσουμε στο ζουμί της υπόθεσης, θα λέγαμε πως αυτό είναι ο σαρκασμός και ο συμβολικός χαρακτήρας που δίνει στα πράγματα ο σκηνοθέτης της ταινίας, και όχι απαραίτητα με έναν επιτηδευμένο ή εντυπωσιοθηρικό τρόπο. Αντιθέτως, ναι μεν θα καταφύγει σε κάποιες γνωστές συνταγές του είδους, αλλά ταυτόχρονα πειραματίζεται δημιουργικά και με μεράκι παρουσιάζοντάς μας τη δική του κριτική για σύγχρονες καταστάσεις όπως π.χ. τις οικονομικές ανισότητες και τις ταξικές διακρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος.

Με κυνική διάθεση προσεγγίζει θέματα όπως την ελιτιστική λογική, την αλαζονεία, την εμμονική προσκόλληση στην τελειότητα, την εργασιομανία, την απαρέγκλιτη τήρηση κανόνων και την έλλειψη καινοτόμου πνεύματος,  τις σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται σε επίπεδο συνύπαρξης με τους γύρω μας. Ειρωνεύεται άλλοτε πιο έκδηλα και άλλοτε έμμεσα τον εγωκεντρισμό, την επιφανειακή θεώρηση διάφορων γεγονότων, την ανάγκη για επιδοκιμασία και επικύρωση από τον άλλον, την υπονόμευση της αξίας απλών αλλά σημαντικών πτυχών της καθημερινής ζωής μπροστά στο δέλεαρ πιο φανταχτερών, πιο τρανών και exclusive εντυπώσεων, ενώ μιλάει για το πόσο εύκολα μπορεί να χαθεί το νόημα όσων κάποτε βρίσκαμε να μας γεμίζουν και να μας προσφέρουν γνήσια ευχαρίστηση.

Ο ‘Slowik’ προϊδεάζει τους πελάτες του για το επόμενο πιάτο χτυπώντας μία φορά τα χέρια του. Τα πάντα ετοιμάζονται με περισσή σπουδή και με απαγορευτικά υπερβάλλοντα ζήλο σε μία μαγειρική ιεροτελεστία που αποδίδει ποικίλες εκδοχές βρώσης με επεξεργασία κάθε λογής αγαθών κατευθείαν δοσμένων από τη μητέρα-φύση. Βεβαίως, ο παράγοντας του απρόβλεπτου παρεμβαίνει καταλυτικά στα σημεία που πρέπει και νοστιμίζει σαν αλάτι σκηνές που κρατούν σε αναμμένα κάρβουνα τον θεατή εξάπτοντάς του την περιέργεια για το ποια είναι τα αληθινά κίνητρα και οι προθέσεις του οικοδεσπότη για όσους «προνομιούχους» επέλεξε να απολαύσουν τα καλούδια του με ένα επιδόρπιο που βάζει φωτιά στην βραδιά.

Εντούτοις, αυτό που εν τέλει, τονίζεται είναι πως δεν υπάρχει μαγική συνταγή, και κάθε τι είναι καταδικασμένο να καταλήξει σε αποτυχία ή αγγαρεία, αν το κάνεις ενώ δεν το αγαπάς.

Όλοι οι συνδαιτυμόνες έχουν ένοχα μυστικά τα οποία αποκαλύπτονται βαθμιαία και εσύ δεν παύεις να καταβροχθίζεις με λαιμαργία τις λεπτομέρειες που βγαίνουν στο φως, αναζητώντας πάντα τον συνδετικό κρίκο με τον chef που οργάνωσε αυτήν την αινιγματική σύναξη.

H ψυχαγωγική μυθοπλασία του Menu επισφραγίζεται με ένα τέλος που φέρνει την κάθαρση με την οδυνηρή υπενθύμιση πως για πολλά σφάλματα που κάνουμε δεν θα υπάρξει ποτέ η απόλυτη εξιλέωση, αλλά τουλάχιστον μπορούμε εν μέρει να μετριάσουμε αυτή την πικρία με κάποιον περισπασμό. Έτσι, εδώ παρηγορούμαστε κάπως με ένα ακαταμάχητα απολαυστικό φινάλε το οποίο πυροδοτεί την ίδια έκρηξη γεύσης που νιώθεις στο στόμα σου όταν καταναλώνεις ένα κλασικό αμαρτωλό cheeseburger!