Inside Man Review - Από τα τρανταχτά “γιατί έτσι ρε Netflix;“

Υπάρχουν σειρές που συχνά με κάνουν να λέω «πόσο χαμένη ευκαιρία ήταν αυτή» ειδικά με τους συντελεστές και τους ηθοποιούς που συμμετέχουν σε αυτά τα projects. Μια από τις πιο τρανταχτές τέτοιες περιπτώσεις είναι το Inside Man του Netflix που κυκλοφόρησε πρόσφατα και ήδη κατάφερε να σκαρφαλώσει στα trending, μιας και εμπλέκονται γνώριμα στο κοινό πρόσωπα, όπως του David Tennant (Doctor Who) και του υποψήφιου για Όσκαρ, Stanley Tucci. Μάλιστα τη δημιουργία και το σενάριο της σειράς υπογράφει ο επίσης γνώριμος Steven Moffat των Doctor Who και της εξαιρετικής σειράς 'Sherlock' του BBC.

Η ιστορία ξετυλίγεται σε δύο διαφορετικές τοποθεσίες με πρόσωπα που δε φέρουν αρχικά καμία σύνδεση μεταξύ τους, αλλά με προφανή τρόπο φαίνεται να συγκλίνουν σε μια κορύφωση τόσο θεματική όσο και ηθική. Έχουμε από τη μία τον Stanley Tucci, έναν εγκληματολόγο που δολοφόνησε τη γυναίκα του και περιμένει την εκτέλεσή του στη φυλακή, όσο την ίδια ώρα βοηθάει να λυθούν ανεξιχνίαστες υποθέσεις για όποιον έχει τα μέσα να τον προσεγγίσει.

Από την άλλη έχουμε τον Tennant, στο ρόλο ενός εφημέριου που είναι λατρευτός και αποδεκτός από την κοινότητά του και το κυριότερο υπεράνω πάσης υποψίας για ότι θα ακολουθήσει. Άλλωστε, αυτό που η σύνοψη και ο θανατοποινίτης του Stanley Tucci επαναλαμβάνουν συχνά κατά τη διάρκεια είναι πως «όλοι είμαστε δολοφόνοι, απλώς χρειάζεται το κατάλληλο άτομο και μια κακή ημέρα».

Και ενώ η ιστορία ξεκινάει με ενδιαφέρον και για τις δύο πλευρές και με ωραίο ρυθμό, μετά τα πρώτα 10-15 λεπτά στραβώνει ανεπανόρθωτα, διότι η γραφή είναι τόσο μα τόσο ρηχή που υπονομεύει τη νοημοσύνη του θεατή. Πρόκειται για μια αστυνομική υπόθεση και απλώς κάποια πράγματα στήνονται υπερβολικά πολύ βολικά ώστε να κυλήσουν τα πράγματα προς μια κατάληξη.

Δηλαδή είναι σαν ο Moffat να είχε σκεφτεί την αρχή της ιστορίας και το φινάλε της, χωρίς να αναλύσει διεξοδικά πως θα πάει από το σημείο Α στο Ω. Μιλάμε για μια κραυγαλέα ανόητη εξέλιξη που με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως να την εξηγήσει μετά, ίσως να προσφέρει περισσότερες πληροφορίες γύρω από αυτή και να εξηγηθεί κάπως.

Μάταια όμως, αφού το Inside Man συνεχίζει το παράλογο βιολί του και στα τέσσερα επεισόδια, την ώρα που η γραφή, οι καταστάσεις και οι διάλογοι συνεχίζουν να είναι τρομακτικά ανόητοι, σε σημείο που ήθελα να τελειώσει το μαρτύριο των καταστάσεών τους. Τρομακτικά ανόητοι, καθώς όταν ξεκινάει τόσο στραβά να ξετυλίγεται το κουβάρι, με μια τόσο πρόχειρη δικαιολογία, όλο το υπόλοιπο οικοδόμημα της ιστορίας, στέκεται σε ετοιμόρροπα θεμέλια.

Ευτυχώς ενδιάμεσα έσωζε κάπως την κατάσταση ο χαρακτήρας του Stanley Tucci, που αν και άνευρος στην ερμηνεία του, ήταν το μόνο highlight. Κυρίως γιατί έμοιαζε να είναι το πιο «έξυπνο» κομμάτι της ιστορίας και λέω έξυπνο με αυτάκια, γιατί και αυτό έχει μια δόση ψευδοαυθεντίας στο γράψιμό του, σε σχέση με το υπόλοιπο.

Παρά το ότι είναι μόλις 4 επεισόδια και θεωρητικά μια μίνι σειρά, αφήνει και μια post-credits σκηνή, κλείνοντας το μάτι για μια συνέχεια. Είναι όμως από τις περιπτώσεις που καλύτερα να μην συνεχιστεί ή καλύτερα να σας γλιτώσω τέσσερις ώρες περίπου από τη ζωή σας και τον πολύτιμο ελεύθερο χρόνο σας. Δυστυχώς καταλήγει ως ένα από τα πιο τρανταχτά "γιατί έτσι ρε Netflix" που συνάντησα τον τελευταίο καιρό.