Soulstice Review: Ένα mid-budget hack ‘n’ slash με άρωμα από Devil May Cry

Δηλώνω αρκετά φανατικός των hack ‘n’ slash παιχνιδιών από μικρό παιδί. Λατρεύω αυτό το είδος και δυστυχώς μου λείπει αρκετά τα τελευταία χρόνια, μιας και δεν βλέπουμε συχνές κυκλοφορίες. Παραδείγματος χάρη, αγαπώ πολύ τα πρώτα δύο Ninja Gaiden του Xbox και της Team Ninja, λατρεύω τα Bayonetta της Platinum Games, αγαπώ τα Onimusha της Capcom, αλλά και τα Devil May Cry. Πιστεύω καταλάβατε τι θέλω να πω. Όταν μου ήρθε ο κωδικός του Soulstice μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα που θα παίξω πάλι ένα «καθαρό» hack ‘n’ slash παιχνίδι, μιας και είχα αρκετή όρεξη, ειδικά τώρα που έχει ανέβει το hype στα ύψη με το Bayonetta 3.

Το Soulstice είναι ένα καθαρό hack ‘n’ slash παιχνίδι με τα θετικά και τα αρνητικά του βεβαίως-βεβαίως, ενώ πρόκειται και για μία AA παραγωγή από το στούντιο Reply Game Studios, με publisher την Modus Games. Ο τίτλος έχει κυκλοφορήσει πλέον για τις κονσόλες και το PC και το ευχάριστο εδώ είναι ότι μιλάμε για μία σχεδόν budget τιμή, αφού κοστίζει μόλις €39,99.

Θα έλεγα ότι το Soulstice έχει μία αξιοπρεπέστατη ιστορία που θέλει να σας διηγηθεί μέσα από τα Chapters του και επικεντρώνεται σε δύο αδερφές, την Briar και την Lute, οι οποίες έχουν γεννηθεί ξανά ως “Chimeras”. Μιας και οι δυο τους έχουν ξαναγεννηθεί ουσιαστικά, η πρώτη απέκτησε μία υπεράνθρωπη δύναμη, ενώ η δεύτερη, η Lute, θυσιάστηκε -και δεν μπορώ να σας αποκαλύψω το λόγο- και η ψυχή της δέθηκε με την αδερφή της και πλέον είναι ένα φάντασμα με διάφορες mystical δυνάμεις.

Η ιστορία στην αρχή είναι απλή και ξεκάθαρη και αυτό που πρέπει να κάνουν οι δύο τους είναι να ανακτήσουν μία πόλη που έχει καταστραφεί ολοσχερώς από τα Wraiths, τα οποία έχουν εισβάλει στον κόσμο «από την άλλη μεριά» και καταβροχθίζουν κυριολεκτικά κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Η ιστορία αν και στην αρχή μοιάζει απλή, όσο προχωρούν τα chapters γίνονται διάφορα γεγονότα που μου άρεσαν και με βρήκαν προ εκπλήξεως μπορώ να πω, ενώ κατά τη διάρκεια των αποστολών μαθαίνουμε και πολλά πράγματα για το παρελθόν τους, αλλά και άλλων σημαντικών προσώπων. Πραγματικά, δεν έχω κάποιο παράπονο πάνω σε αυτό το κομμάτι και μιλάμε για μία AΑ παραγωγή που βάζει τα γυαλιά σε πολλά action παιχνίδια εκεί έξω.

Μιας και μιλάμε για μία καθαρή hack ‘n’ slash εμπειρία, η κεντρική πρωταγωνίστρια η Briar, εκτός από το κεντρικό σπαθί της που δεν το αποχωρίζεται ποτέ, παίρνει πολλά νέα όπλα, όπως το προσωπικά αγαπημένο μου μαστίγιο, ένα τόξο, ένα βαρύ όπλο και άλλα, που ανεβάζουν τη συνολική εμπειρία του gameplay. Από την άλλη, η αδερφή ψυχή της -κυριολεκτικά- έχει mystical δυνάμεις που βοηθούν την Briar στο να κάνει parry, να βαράει από μακριά τα τέρατα κλπ. Επίσης, η Lute έχει και δύο δυνάμεις που παίζουν σημαντικό ρόλο όχι μόνο μέσα στη μάχη, αλλά στο platforming και σε κάποιους γρίφους. Πρόκειται για δύο μεγάλες «φούσκες» σε μπλε και κόκκινο χρωματισμό όπου με την αριστερή ή τη δεξιά σκανδάλη τις ενεργοποιούμε.

Για παράδειγμα, η μπλε φούσκα εμφανίζει αόρατες πλατφόρμες που μας επιτρέπει να πηδάμε σε αυτές και να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας, ενώ η κόκκινη φούσκα παίζει ρόλο σε κάποιους επαναλαμβανόμενους γρίφους με κάτι κρυστάλλους. Αυτά συμβαίνουν όταν δεν είμαστε σε μάχη. Μέσα στη μάχη, αυτές οι φούσκες μας βοηθούν να χτυπάμε εχθρούς που δεν μπορούμε αν δεν τις έχουμε ανοιχτές. Αυτό δίνει ένα συν στο gameplay, αλλά μετά από λίγο καταντάει κουραστικό και επαναλαμβανόμενο με τον μεγάλο χαμό που γίνεται μέσα στη μάχη. Και αυτό γιατί εκτός από το να προσπαθείς να μη χάσεις και να πετύχεις combo, πρέπει να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου να ανοίξεις συγκεκριμένη φούσκα για να βαρέσεις έναν εχθρό που δεν μπορείς αλλιώς.

Να σημειώσω κάποιου εδώ ότι το παιχνίδι έχει και RPG μηχανισμούς με talent trees, όπου ξοδεύοντας πόντους παίρνουμε νέες κινήσεις στα όπλα ή αναβαθμίζουμε την άμυνα και πολλά άλλα skills. Σε αυτό δεν είχα κανένα παράπονο -σχεδόν- αν εξαιρέσουμε ότι τα skills της Briar είναι ελάχιστα σε κάθε όπλο, ενώ στο κεντρικό σπαθί μπορούμε να ξεκλειδώσουμε μόλις τρεις κινήσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, τα combo που κάνουμε να είναι παρόμοια και χωρίς βάθος και ναι, μετά από λίγο απλά βρήκα τον εαυτό μου να «σπαμάρει» κουμπιά, απλώς για να φύγω από μία μάχη. Θα ήθελα περισσότερες κινήσεις, πιο δουλεμένα και ευφάνταστα combos αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ο τίτλος έχει ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα που χαλάει την εμπειρία θα έλεγα και είναι οι εχθροί του. Σχεδόν από την αρχή μέχρι και το τέλος είχα δει όλα όσα είχε να μου προσφέρει σε «τέρατα» το παιχνίδι και από εκεί και έπειτα τα συναντούσα συνεχώς. Αυτό δε συμβαίνει όμως με τα αρκετά και ποικίλα bosses, τα οποία έχουν το δικό τους ιδιαίτερο σύστημα και είναι μοναδικά στο gameplay τους. Εδώ δεν είχα κανένα παράπονο.

Το Soulstice είναι μεγάλο σε διάρκεια, ενώ τα 25 chapters που διαθέτει μπορούν να κρατήσουν κάποιον απασχολημένο για τουλάχιστον 15 ώρες. Αυτό είναι ένα θετικό, αλλά εγώ προσωπικά θα το ήθελα μικρότερο γιατί μετά από ένα σημείο κάνεις το ίδιο πράγμα και κουράζει αφόρητα. Στα πρώτα trailers όλοι έλεγαν ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι σε στιλ Devil May Cry και όντως, έχει πάρει κάποιες ιδέες από το franchise της Capcom, αλλά θαρρώ ότι δεν ακουμπάει ούτε στο ελάχιστο αυτό τον θρύλο. Θα το ήθελα πιο «στιβαρό», ήθελα να είχε δουλευτεί περισσότερο στο combat του και δυστυχώς αυτό με χάλασε πολύ.

Όσον αφορά τα γραφικά του, εγώ, προσωπικά στο Xbox Series S συνάντησα αρκετά προβλήματα με συχνά pop-up textures κατά τη διάρκεια των cutscenes, αλλά και καθώς περιπλανιόμουν στο χάρτη. Καμιά φορά η κάμερα, η οποία σε ακολουθεί συνέχεια (συχνά και με zoom in και zoom out) δεν είναι η κατάλληλη -ειδικά μέσα στις μάχες, μιας και έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να ζορίζεται να βρει τους εχθρούς μέσα στην οθόνη. Πολλές φορές έκανε «τα δικά της» και πραγματικά ήταν αρκετά εκνευριστικό σε ένα τέτοιο παιχνίδι με τόση πολλή δράση να τα «χάνει» η κάμερα. Τα γραφικά ήταν μέτρια και θα έλεγα πως φέρνουν περισσότερο σε γενιά PS4-Xbox One παρά στο σήμερα, αν και όπως ξανά λέω, δε γνωρίζω πως δείχνει ο τίτλος σε άλλες κονσόλες όπως σε PS5 ή Xbox Series X.

Τα κλειδωμένα 30 FPS με ζόρισαν μπορώ να πω, αν και όπως είδα από διάφορα βίντεο, στις πιο δυνατές κονσόλες, ο τίτλος τρέχει στα 60FPS και αυτό σίγουρα ανεβάζει τη συνολική εμπειρία. Δυστυχώς, δεν το απόλαυσα όσο θα ήθελα μιας και σε τέτοια παιχνίδια τα 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο είναι για εμένα must. Όσον αφορά τον ήχο και εδώ συνάντησα αρκετά προβλήματα, ειδικά στη μίξη του, αφού πολλές φορές ο ήχος χανόταν κατά τη διάρκεια ενός βίντεο ή όταν μιλούσαν οι δύο πρωταγωνίστριες μέσα στο gameplay. Όσον αφορά τις μουσικές του ήταν απλώς ΟΚ και τίποτα παραπάνω.

Αν θέλετε ένα σφηνάκι, ένα hack ‘n’ slash για να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας, ρίξτε του μια ματιά προτού έρθουν τα «μεγάλα κανόνια» όπως το Bayonetta 3 και το God of War: Ragnarok. Στους υπόλοιπους θα σας πρότεινα να περιμένετε κάποια μείωση τιμής, καθώς και κάποια patch που θα βελτιώσουν λίγο την κατάσταση με τα bugs και τα glitches στον ήχο και στα cutscenes.