Το Far Cry 6 είναι ένα ακόμη Far Cry δυστυχώς ή ευτυχώς | Review

Το Far Cry 6 είναι ένα ακόμη Far Cry δυστυχώς ή ευτυχώς | Review

06 Οκτωβρίου 2021 14:01
Με έναν ανεκμετάλλευτο Giancarlo Esposito

Μπορεί να είμαι αφελής, αλλά είχα μεγάλες προσδοκίες για το Far Cry 6. Έπαιξε λίγο το ρόλο της η μεγάλη καθυστέρηση που έδωσε περισσότερο χρόνο ανάπτυξης από ποτέ στις ομάδες της Ubisoft και σίγουρα η συμμετοχή του Giancarlo Esposito, τον οποίο προσωπικά λατρεύω από τα "Breaking Bad" και "Better Call Saul".

Εν τέλει δε μπορώ να πω πως οι προσδοκίες μου ανταποκρίθηκαν στην πραγματικότητα, αλλά ούτε και να δηλώσω απογοητευμένος. Το πόνημα της Ubisoft δεν αποκλίνει από τα σχετικά υψηλά στάνταρ της σειράς, αλλά ούτε και πρωτοτυπεί ιδιαίτερα σε σύγκριση με τα δεκάδες open world παιχνίδια της εταιρείας που έχουμε παίξει μέχρι σήμερα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας με την ιστορία. Η δράση αυτή τη φορά λαμβάνει χώρα στη Yara, ένα φανταστικό νησί της Καραϊβικής, το οποίο έχει μείνει δεκαετίες πίσω εξαιτίας του δικτατορικού καθεστώτος του "El Presidente" Antón Castillo. Πρόκειται για τον χαρακτήρα του Esposito, ο οποίος εξουσιάζει αυταρχικά και ταυτόχρονα εκπαιδεύει το γιο του για να αναλάβει τη θέση του.

Ο λόγος που ο Castillo έχει τόση εξουσία είναι τα χρήματα που αποφέρει το Viviro, ένα φάρμακο που υποτίθεται πως θεραπεύει τον καρκίνο, αλλά ταυτόχρονα σκοτώνει τους αγρότες που σχεδόν σαν σκλάβοι αναγκάζονται να το παράγουν. Ως παίκτες αναλαμβάνουμε την/τον Dani Rojas και αφού μια αναπάντεχη εξέλιξη μας μπλέκει με την κίνημα της επανάστασης, ξεκινάμε να αποδομούμε κομμάτι-κομμάτι την δικτατορική κυβέρνηση. Πως γίνεται αυτό, σκοτώνοντας έναν-έναν όσους είναι κάτω από τον Castillo. Τι σας θυμίζει αυτό; Όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια της Ubisoft τα τελευταία χρόνια που ακολουθούν την ίδια δομή για την αφήγηση του, βάζοντας μας να εξοντώσουμε όσους στηρίζουν τον κεντρικό κακό, μέχρι που να φτάσουμε στην τελική αναμέτρηση.

Αν η τυποποιημένη φόρμουλα της Ubisoft έχει κουράσει gameplayιακά, πλέον κούρασε και σεναριακά. Δυστυχώς το γεγονός πως δεν σπάει αυτό το καλούπι, δεν επιτρέπει στο παιχνίδι πολλά αφηγηματικά περιθώρια. Η εξέλιξη της ιστορίας είναι προβλέψιμη, με πολλούς κλισέ χαρακτηρες που συμπεριφέρονται με τον καθιερωμένο τρόπο γιατί έτσι το επιβάλλουν τα στάνταρ. Σχεδόν κανένας χαρακτήρας δεν εξελίσσεται ουσιαστικά και είμαι ειδικότερα απογοητευμένος από τον βασικό ανταγωνιστή που είναι θεωρητικά και το selling point της σειράς πλέον.

Όντας τρομερός ηθοποιός, ο Esposito καταφέρνει να λάμψει σε κάθε σκηνή που πρωταγωνιστεί, αλλά δεν ξεφεύγει από τον τυπικό villain που βλέπουμε απλά να εκνευρίζεται ή να κάνει βίαιες πράξεις όταν πετυχαίνουμε κάτι ως πρωταγωνιστές. Παράλληλα, η συνολική συμμετοχή του μου φάνηκε περιορισμένη, αφού οι σκηνές με τον κεντρικό κακό είναι μετρημένες στα δάχτυλα.

Οι δίχως ουσιαστική εξέλιξη χαρακτήρες, το προβλέψιμο σενάριο και η ανεκμετάλλευτη ευκαιρία του Esposito  που θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος κακός της σειράς όμως βαλτώνει στα τυπικά, συνοδεύονται και από αρκετές cringe εξαναγκασμένες σκηνές πάνω σε σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά θέματα που δεν αντιμετωπίζονται με το βάρος και τη σοβαρότητα που θα έπρεπε. Το πιο απλό παράδειγμα; Η trap και «η μουσική της νεολαίας» είναι στη μόδα, όποτε το παιχνίδι προσπαθεί να κάνει ένα αποτυχημένο boomer τύπου αστείο με το πως η παλιά μουσική είναι καλύτερη. Το παιχνίδι το κάνει συχνά αυτό και δε μπορεί να αποφασίσει αν θέλει να είναι σοβαρό ή ανάλαφρο. Ναι, προφανώς το πετυχημένο χιούμορ χωράει ακόμα και στα σοβαρότερα αφηγήματα, το έχουμε δει εξάλλου αμέτρητες φορές στο σινεμά και όχι μόνο, αλλά εδώ έχουμε περισσότερο να κάνουμε με κρίση ταυτότητας.

Προφανώς και η ιστορία στα Far Cry είναι περισσότερο αφορμή για τη δράση, αλλά παρόλα αυτά δηλώνω απογοητευμένος.  Το τρίτο κεφάλαιο και ο συγκλονιστικός Vaas κρέμονται σαν μια σκιά του τι θα μπορούσε να είναι για ακόμη φορά, με το ίδιο το παιχνίδι να κάνει απέλπιδες προσπάθειες να μιμηθεί και να κάνει φτηνή επίκληση στο συναίσθημα.

Συνεχίζοντας θέλω να μιλήσω για το gameplay, ξεκινώντας με την open world δομή, η οποία φαίνεται να έχει το γνώθι σαυτόν. Ο χάρτης του παιχνιδιού είναι γιγαντιαίος, χωρίς όμως να επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος με το Assassin’s Creed Unity, το οποίο κυριολεκτικά σε έπνιγε από τα εικονίδια. Δεν υπάρχουν towers και πολλά εμπόδια που να αποτρέπουν την εξερεύνηση, αφού από τις πρώτες ώρες είσαι εξοπλισμένος για να πας πρακτικά σχεδόν παντού.  Προφανώς και πίσω από τα παρασκήνια γίνεται ένας χαμός από collectables, βάσεις, side missions και γενικότερα πράγματα για να κάνεις, αλλά γίνεται μια προσπάθεια όλα αυτά να ξεδιπλωθούν αργά και όσο πιο οργανικά γίνεται.

Για να ξεκλειδώσεις τα περισσότερα απ’ αυτά τα πράγματα πρέπει να βρεις στο mini-map τα θαυμαστικά που συνήθως είναι χάρτες που έχουν σημειωμένες τις σχετικές τοποθεσίες. Επομένως, παρόλο που πρακτικά έχουμε την κλασσική “Ubioftοποιήση”, η εκτέλεση αυτή τη φορά γίνεται…με το μαλακό. Παράλληλα, είναι προς όφελος της συνολικής εμπειρίας πως δεν υπάρχει εξαντλητικός αριθμός βάσεων και το κεντρικό campaign έχει αρκετές unique αποστολές που ξεφεύγουν από τα τυπικά fetch-quest τύπου objectives. Μια τέτοια αποστολή που μου έμεινε ήταν η επίθεση σε δύο πλοία που έκαναν μπλόκο σε ένα νησί, η οποία ξεκίνησε με stealth και κατέληξε στο απόλυτο χάος, με ελικόπτερα και εκρήξεις που έκαναν τη νύχτα μέρα στη μέση της θάλασσας.

Κάπου εκεί είναι και το δυνατό σημείο του Far Cry 6 και ο λόγος που φτάσαμε στον αριθμό 6, χωρίς να μετράμε και τα πολλαπλά spin-offs. Παρά τις αδυναμίες της AI, η δράση του παιχνιδιού παραμένει άκρως, μα άκρως απολαυστική. Μάλιστα θα έλεγα πως μου θύμισε και λίγο Just Cause, με τις εκρήξεις και το χάος να έχουν πολλαπλασιαστεί. Σε όλα αυτά συνεισφέρει τα μέγιστα και το εκπληκτικό οπλοστάσιο. Υπάρχει τεράστια ποικιλία, με πάρα πολλά όπλα σε κάθε κατηγορία, από rifles, shotguns, SMGs και snipers, μέχρι τόξα και rocket launchers και συνεχώς παίζοντας ξεκλειδώνεις καινούργια  για να σπείρεις τον όλεθρο. Το κερασάκι στην τούρτα είναι τα Resolver Weapons και το Supremo, δύο νέες προσθήκες του Far Cry 6.

Όσον αφορά τα πρώτα, είναι μοναδικά όπλα που έχουν δημιουργηθεί για τις ανάγκες της επανάστασης με τυχαία υλικά της καθημερινότητας. Αυτό που έχω λατρέψει είναι ένα προσαρμοσμένο CD Player που εκτοξεύει τους δίσκους σαν λεπίδες, παίζοντας ταυτόχρονα “Μακαρένα”. Επίσης χρησιμοποίησα αρκετά ένα κουτί με πυροτεχνήματα που είναι κάτι σαν εκτοξευτής ρουκετών και ένα mini gun που είναι φτιαγμένο από τα εξαρτήματα που βρίσκεις εάν αποσυναρμολογήσεις ένα μηχανάκι.

Η εμφάνιση, η φαντασία, τα οπτικά εφέ και η χρησιμότητα των Resolver όπλων χάρισε αρκετούς πόντους διασκέδασης στο σύνολο. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για Supremo, τα οποία είναι σακίδια που φορά ο παίκτης στην πλάτη και έχουν πάνω τους από mortars ρουκετών, μέχρι EMPs. Η χρήση τους μοιάζει με την ‘Super’ του χαρακτήρα και υπάρχει μια ένδειξη στο κάτω μέρος της οθόνης που φορτίζει ανάλογα με τα kills. Ότι ισχύει για τα Resolver, ισχύει και για τα Supremo, αποτελώντας ένα ακόμα διασκεδαστικό εργαλείο που συνεισφέρει στη χαοτική δράση. Η αίσθηση του να ρίχνεις ένα ελικόπτερο από τον αέρα με τις ρουκέτες που πετάς από την πλάτη σου είναι αξεπέραστη!

Πριν αφήσω τα του οπλοστασίου, να αναφέρω πως υπάρχουν και πολλά gadgets που το συνοδεύουν, ενώ τρομερά ικανοποιημένος είμαι και από το customization σύστημα που σου επιτρέπει να φέρεις σχεδόν κάθε όπλο και εργαλείο στα μέτρα σου. Εξίσου πολλές επιλογές υπάρχουν και για το armor του χαρακτήρα, χαρίζοντας κυρίως αμυντικά οφέλη.

Το gunplay προφανώς και κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα, με ωραία αίσθηση και βαρύτητα στα περισσότερα όπλα, κάτι που δε μπορώ να πω βέβαια και για τα οχήματα που πολλές φορές κάνουν πατινάζ στους δρόμους. Μια πινελιά που πρόσεξε η Ubisoft και με χαροποίησε ιδιαίτερα είναι πως οι shooting κανόνες τηρούνται. Τι εννοώ; Παρόλο που το παιχνίδι έχει σύστημα levels, με τη δυσκολία κάθε περιοχής να καθορίζει τη ζωή των εχθρών, τα headshots είναι headshots και οι εχθροί δεν είναι σφουγγάρια, όπως είχαμε δει για παράδειγμα στο πρώτο Division. Αυτό ευνοεί αρκετά την stealth προσέγγιση που δε μοιάζει καθόλου παραμελημένη αυτή τη φορά και αντιθέτως είναι άκρως απολαυστική, παρά τις αδυναμίες της AI (όπως ανέφερα ήδη).

Στα τεχνικά τώρα να αναφέρω πως η έκδοση που έπαιξα ήταν αυτή του Xbox Series X. Το παιχνίδι είναι πανέμορφο, χωρίς όμως να ξεφεύγει κιόλας. Μοιάζει με ένα πανέμορφο shooter της προηγούμενης γενιάς, όπου κυκλοφορεί παράλληλα κιόλας, το οποίο είναι ωστόσο περιποιημένο, φέρνοντας υψηλής ανάλυσης textures, ωραίους φωτισμούς, γρήγορα loadings και ομαλή δράση στα 60FPS. Βέβαια υπήρχαν κάποια σκαμπανεβάσματα όσον αφορά το framerate, αλλά όχι σε βαθμό που να αμαυρώνουν την εμπειρία. Συνολικά άρτιος τεχνικός τομέας και αξίζουν συγχαρητήρια στη Ubisoft για τις αμέτρητες επιλογές προσβασιμότητας που προσφέρει.

Όσον αφορά το περιεχόμενο μάλλον δε χρειάζεται να πω και πολλά. Όντας παιχνίδι της Ubisoft ξέρετε ότι έχετε πολύ υλικό για να καταναλώσετε. Το ρολόι της δίκης μου κονσόλας έγραψε 34 ώρες, με το κεντρικό campaign να αφορά τις περισσότερες απ’ αυτές. Όσοι θέλετε να εξερευνήσετε κάθε σπιθαμή του πανέμορφου τροπικού νησιού, μπορείτε να γράψετε μέχρι και τριψήφιο αριθμό. Είναι γνωστό πως η Ubisoft ξέρει να φτιάχνει εξαιρετικούς ανοιχτούς κόσμους και παρόλο που η Yara δεν έχει και τη μεγαλύτερη ποικιλία, η εξωτική παλέτα της Καραϊβικής σίγουρα είναι ένα ωραίο υπόβαθρο για να περάσει κανείς αρκετό καιρό. Μάλιστα, υπάρχει και η επιλογή του co-op αν θέλετε να παίξετε με τους φίλους σας, καθώς και μια ενδιαφέρουσα επιλογή endgame περιεχομένου που μπορεί να κρατήσει θεωρητικά για ατέλειωτες ώρες.

Κλείνοντας θέλω να σημειώσω πως βρήκα εξαιρετική τη μουσική του παιχνιδιού, αφού οι επιλογές στο ραδιόφωνο κατάφερναν να μου φτιάχνουν συνεχώς τη διάθεση. Το OST αυτό καθ΄αυτό δεν είχε κάποιο κομμάτι που να μου έμεινε ιδιαίτερα, ωστόσο αξιέπαινα είναι τα voice overs των περισσότερων χαρακτήρων, αφού μεταφέρουν πειστικά το στοιχείο της Λατινικής Αμερικής.

Συνοψίζοντας : Το Far Cry 6 είναι, λοιπόν, ένα ακόμη καλό, συνηθισμένο Far Cry. Αυτό σίγουρα είναι καλό για τους λάτρεις των προηγούμενων κεφαλαίων της σειράς που απολαμβάνουν την καταιγιστική FPS δράση και απεναντίας μάλλον όχι και το πιο ενθαρρυντικό νέο για όσους έχουν εξαντληθεί από την open world φόρμουλα που υιοθετούν με μικρές παραλλαγές πρακτικά όλες οι κυκλοφορίες της Ubisoft. Σε περίπτωση που έχετε ήδη επαφή με το franchise ξέρετε τι να περιμένετε στο περίπου. Το τελευταίο που θέλω να επισημάνω είναι πως αν και η ερμηνεία του είναι προφανώς υψηλού επιπέδου, θεωρώ πως το παιχνίδι δεν αξιοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον ταλαντούχο Giancarlo Esposito, αφού ο χαρακτήρας του είναι στατικός και χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη συμμετοχή. Εν τελεί, ούτε το Far Cry 6 δεν αγγίζει την κορύφωση επιπέδου «Vaas» που τόσα χρόνια κυνηγά η γαλλική εταιρία.
Box Art
Tested on : Xbox Series X
Developer : Ubisoft
Publisher : Ubisoft
Distributor : CD Media S.A.
Available for : PS5, Xbox Series X|S, PS4, Xbox One, PC
Release date : 07-10-2021