Devil May Cry 5 Review - Η μεγαλειώδης επιστροφή

Είναι το λιγότερο θλιβερό να βλέπεις κάτι που αγαπάς να γκρεμίζεται. Όχι μόνο θλιβερό, αλλά και εκνευριστικό, όταν αυτό το «γκρέμισμα» προκαλείται από το ίδιο του το χέρι. Αυτή είναι για εμένα η εικόνα της Capcom τα τελευταία χρόνια. Μία εταιρία που τρέφω μεγάλη συμπάθεια μιας και μου προσέφερε μερικά από τα αγαπημένα μου franchises. Μία εταιρία που παλαιότερα ήταν στην κορυφή, περήφανη, δυνατή και κατάφερε μόνη της, με δικά της λάθη, με δικά της παραπτώματα, κυνηγώντας το εύκολο χρήμα να γονατίσει. Να γονατίσει και να μην δέχεται την βοήθεια κανενός, συνεχίζοντας να προσπαθεί να βρει το μαγικό φίλτρο που θα της φέρει εύκολα χρήματα, χωρίς πολύ ιδρώτα, ξεχνώντας τις ρίζες της, ξεχνώντας τις παραδόσεις, στρέφοντας το βλέμμα μακριά από τους fans που κραύγαζαν μανιωδώς να επιστρέψει.

Μετά από την ασέλγεια των ίδιων της των παιχνιδιών, όπως καταλαβαίνετε η εμπιστοσύνη μου, αλλά και η ανοχή μου προς την ίδια την εταιρία ξεκίνησε να φθείρεται. Όταν βλέπεις ομάδες και δημιουργούς να κατακρεουργούν τα ίδια τους τα παιχνίδια και να βρίσκονται σε ένα επικίνδυνο χάος είναι πολύ δύσκολο πλέον να εμπιστεύεσαι, ενώ παράλληλα η σπίθα της επιστροφής ή καλύτερα της ανάστασης ξεκινά σιγά-σιγά να εξαφανίζεται από μέσα σου και να παίρνει τον ρόλο ενός άπιαστου ονείρου. Εξάλλου, τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα ενός ανθρώπου είναι η αλαζονεία και ο εγωισμός. Και αυτές είναι οι δύο «ενέσεις» που δυστυχώς η Capcom ξεκίνησε να χρησιμοποιεί και να κλείνετε σε μία σκληρή απομόνωση.

Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν πολύ καλά πως τα Devil May Cry παιχνίδια βρίσκονται πολύ ψηλά στην λίστα μου και βαθιά μέσα στην καρδιά μου, μιας μέχρι και σήμερα θεωρώ πως είναι από τα καλύτερα hack and slash παιχνίδια που βρίσκονται αυτή την στιγμή στην αγορά. Οι δαιμονικοί χαρακτήρες, το βεβαρημένο παρελθόν τους, η ιστορία που διηγούνται και τέλος το αριστουργηματικό gameplay δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από άλλους τίτλους που ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Δυστυχώς αυτό δεν ισχύει για όλα τα κεφάλαια της σειράς. Μετά το Devil May Cry 4 ένιωσα πως το franchise περνά μία κρίση. Ένιωσα πως η ομάδα που μου προσέφερε τόσες ευχάριστες αναμνήσεις δεν ήξερε τι να κάνει με το «παιδί» της και βρίσκεται σε σύγχυση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μία δύσκολη απόφαση που κατάφερε να διχάσει την κοινότητα μέχρι και σήμερα. Ναι ξέρετε για ποιο πράγμα μιλάω. Για το DmC της Ninja Theory. Θα είμαι ειλικρινής και δεν πρόκειται να σας κρυφτώ. Το DmC για εμένα δεν ανήκει στα Devil May Cry.

Προσπάθησα αλλά μου είναι αδύνατο να το βάλω στην ίδια σειρά με τα δημιουργήματα της Capcom. Παρόλα αυτά, με σεβασμό μπορώ να παραδεχθώ ένα πράγμα. Η Ninja Theory με το reboot κατάφερε και ξεπέρασε με γιγάντια διαφορά το Devil May Cry 4. Το όραμα της εταιρίας για ένα διαφορετικό Devil May Cry ναι μεν δίχασε την κοινότητα των παλιών παιχνιδιών, αλλά έδωσε την τονωτική ένεση που χρειαζόταν απεγνωσμένα το franchise. Μετά από εκεί, όπως καταλαβαίνετε, είχα πειστεί πως δεν θα ξαναδώ τους αγαπημένους μου δαίμονες να επιστρέφουν για ξέφρενα κυνήγια δαιμόνων. Όμως όλα αυτά άλλαξαν μέσα σε μία E3. Ο Itsuno ήρθε και μας αποκάλυψε το Devil May Cry 5 και ταυτόχρονα υποσχέθηκε πως το franchise επιστρέφει και πάλι στις ρίζες του.

Δε νομίζω πως υπάρχουν κατάλληλες λέξεις που μπορούν να περιγράψουν την χαρά και την συγκίνηση που ένιωσα μετά την αποκάλυψη του Devil May Cry 5. Δέκα χρόνια. Δέκα χρόνια πίστευα πως η σειρά πλέον θα μείνει στο μουσείο του gaming και όλο αυτό άλλαξε μέσα σε μόλις λίγα λεπτά. Ξεκίνησα να πιστεύω. Ξεκίνησα να ελπίζω. Ξεκίνησα να χαμογελάω και να προσμένω με μεγάλη χαρά το πέμπτο αυτό κεφάλαιο. Όμως μέσα σε αυτή την χαρά κρυβόταν και ένας φόβος για το αν τελικά η Capcom και ο Hideaki Itsuno θα καταφέρουν να δημιουργήσουν το απόλυτο Devil May Cry παιχνίδι που τόσα χρόνια περίμενα. Έφτασε η στιγμή που περίμενα και ήρθε η ώρα να βάλω ένα τέλος στις φιλοσοφίες μιας και ήρθατε να διαβάσετε ένα review και όχι το πληγωμένο μου μυαλό από τις αποτυχίες της Capcom. Το Devil May Cry 5 έφτασε και επειδή δεν μπορώ να κρατηθώ θα το πω από τώρα. Το νέο πόνημα της εταιρίας είναι η επιστροφή που όλοι οι fans της σειράς -μαζί με εμένα- περιμέναμε εδώ και δέκα χρόνια. Το γιατί θα το μάθετε στις παρακάτω γραμμές.

Η ιστορία του παιχνιδιού λαμβάνει χώρα μετά το Devil May Cry 4. Ο Nero έχει γίνει πλέον και αυτός ένας επαγγελματίας κυνηγός δαιμόνων και ζει καθημερινά επικίνδυνα, κυνηγώντας δαίμονες που απειλούν τους ανθρώπους. Ο Dante συνεχίζει να κάνει την επιπόλαιη ζωή που αγαπά. Δηλαδή, ροκ μουσική, πίτσα και ατελείωτη καταστροφή. Ως συντροφιά έχει το αχτύπητο δίδυμο κοριτσιών Lady και Trish που συνεχίζουν να τον ειρωνεύονται, αλλά και να τον βοηθούν στην δαιμονική του καθημερινότητα. Όμως δεν υπάρχει καιρός για ειρήνη και ευημερία διότι μία νέα καταστροφή έρχεται να ταράξει την ειρήνη. Ο ουρανός σκοτεινιάζει και τα χρώματα του καλύπτονται από ένα δαιμονικό φυτό με τις ρίζες του να βρίσκονται στον κάτω κόσμο. Ένα φυτό που γεννά αμέτρητα τέρατα που ξεκινούν την ψυχρή δολοφονία των ανθρώπων. Μέσα στο φυτό βασιλεύει ένας αιμοβόρος δαίμονας που κύριο μέλημά του είναι να αφανίσει τους ανθρώπους της Red Grave City, αλλά και τους πρωταγωνιστές που προσπαθούν να τον εμποδίσουν. Δεν ξέρει όμως πως οι χαρακτήρες λειτουργούν πρώτα με πείσμα και μετά με λογική.

Η ιστορία του Devil May Cry 5 μπορεί να σας φαίνεται κλασική και συνηθισμένη. Ένας κακός έρχεται για να καταστρέψει την ανθρωπότητα και οι «καλοί» προσπαθούν να τον εμποδίσουν. Είναι όμως αυτό απαραίτητα κακό; Κατ’ εμέ όχι. Ας είμαστε ειλικρινείς. Τα Devil May Cry δεν φημιζόντουσαν ποτέ για την ιστορία τους, αλλά κυρίως για το gameplay και τους χαρακτήρες τους. Και αυτό είναι που τα κάνει τόσο αγαπητά από το κοινό. Το ανάλαφρο ύφος και η κωμικότητα σε συνδυασμό με όλες τις υπόλοιπες πτυχές έδεναν πάντα αρμονικά. Στα της ιστορίας, η όλη κλισέ συνταγή έχει εκτελεστεί θαυμάσια. Η μυστική ταυτότητα του δαίμονα δημιουργεί ένα μυστήριο από μόνη της και με κράτησε σε αγωνία μέχρι να την ανακαλύψω. Οι ανατροπές δεν είναι καθόλου λίγες, ενώ οι αποκαλύψεις τεράστιες που σας υπόσχομαι ότι αν ασχοληθήκατε με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς θα εκτιμήσετε και ίσως και να ανατριχιάσετε. Η γραφή του σεναρίου είναι καλή χωρίς να βιάζεται να προχωρήσει, παίρνοντας πάντα τον χρόνο της για να εξηγήσει αναλυτικά στον παίκτη τι ακριβώς γίνεται. Από την άλλη η κινηματογραφικότητα είναι εξαιρετική είτε σε θεαματικές σκηνές δράσης είτε σε απλές σκηνές ειρωνείας ανάμεσα στους πρωταγωνιστές.

Οι αγαπημένοι μας χαρακτήρες είναι αυτοί ακριβώς που λατρέψαμε. Ο αυθεντικός Dante του παρελθόντος επέστρεψε γεμάτος όρεξη για μάχη, χορό και φυσικά, ατελείωτη ειρωνεία, τόσο στους φίλους του όσο και στους εχθρούς του. Ο Nero έχει πλέον μεγαλώσει και έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις ικανότητές του, χωρίς να φοβάται τον εχθρό ποιον θα συναντήσει στο μονοπάτι του. Η νέα προσθήκη στο θέμα χαρακτήρων είναι ο V. Ένας μυστήριος μαχητής, του οποίου ο σκοπός είναι άγνωστος αλλά παρόλα αυτά θέλει να βοηθήσει τους πρωταγωνιστές μας για να βγουν κερδισμένοι ενάντια στη νέα απειλή. Σε όλο το σενάριο ο παίκτης θα παίξει και με τους τρεις χαρακτήρες, οι οποίοι έχουν το δικό τους μονοπάτι, αφήνοντας το ανόητο και κουραστικό backtracking του Devil May Cry 4 στο παρελθόν. Επίσης, ο ρυθμός του παιχνιδιού καταφέρνει να κρατά τον παίκτη σε εγρήγορση, δημιουργώντας του τακτικά ένα συναίσθημα αγωνίας για την συνέχεια που θα συναντήσει. Η Capcom φαίνεται πως έμαθε από τα λάθη της και αυτή την φορά σέβεται τον παίκτη, χωρίς να προσπαθεί να τον κουράσει πετώντας του απλά ατελείωτες ορδές εχθρών και επαναλαμβανόμενα bosses.

Το παιχνίδι όπως είπα μένει πιστό στις παραδόσεις και επιστρέφει στις Devil May Cry ρίζες του. Όμως, οι επιρροές από το DmC της Ninja Theory είναι εμφανείς, κάτι το οποίο δεν είναι ούτε στο ελάχιστο κακό μιας το πόνημα των Βρετανών είχε πολλά εξαιρετικά στοιχεία. Ο κόσμος του και η δομή του είναι μία μίξη όλων των παιχνιδιών συμπεριλαμβανομένου και του πονήματος της Ninja Theory, ενώ η παρουσίαση των εχθρών, το art direction και τέλος, το “Style Announcer”, δηλαδή, η φωνή που σας ανακοινώνει το style που πετύχατε στο combo σας είναι δανεισμένα στοιχεία που η ομάδα ενσωμάτωσε με αγάπη και σεβασμό. Έμεινα ευχαριστημένος με την ιστορία που διηγείται το πέμπτο κεφάλαιο της σειράς. Είναι ένα μεγάλο «παραμύθι» αν θέλετε, σχεδόν 20 ωρών, γεμάτο αποκαλύψεις και ανατροπές. Ο Hideaki Itsuno ενσωμάτωσε μπόλικες «ενέσεις» ρομαντισμού με αποτέλεσμα το παιχνίδι να μένει πιστό στα παλιά Devil May Cry και να κλείνει το μάτι στους fans της σειράς. Επιτέλους μαθαίνουμε σχεδόν τα πάντα για το παρελθόν των πρωταγωνιστών.

Παίρνουμε τις απαντήσεις που ζητούσαμε εδώ και τόσα χρόνια, χωρίς να χρειάζεται να ψάξουμε στα manga. Οι χαρακτήρες επέστρεψαν δυναμικά, ενώ η προσθήκη του V και το όλο playstyle του που θα σας αναλύσω παρακάτω φέρει ένα φρέσκο αέρα στο παιχνίδι. Ο κόσμος του είναι απολαυστικότατος με μία μουντή ατμόσφαιρα που αρμόζει κατάλληλα σε αυτό δαιμονικό ταξίδι. Αυτό σημαίνει πως το παιχνίδι μπορούν να το απολαύσουν μόνο οι fans του franchise; Όχι! Όμως, πολλές από τις αποκαλύψεις που θα δείτε μέσα στο παιχνίδι δεν θα μπορέσετε να τις εκτιμήσετε το ίδιο εφόσον δεν έχετε ασχοληθεί με τα προηγούμενα παιχνίδια. Παρόλα αυτά το Devil May Cry 5 εξηγεί την ιστορία όλων των προηγούμενων παιχνιδιών αναλυτικά έτσι ώστε ένας νέος παίκτης αν θέλει να καταφέρει να μπει στο πρώτο του κυνήγι δαιμόνων.

Ας περάσουμε στο φλέγον θέμα. Το gameplay. Συγνώμη, δεν μπορώ να συγκρατήσω την χαρά μου. Το Devil May Cry 5 είναι το απόλυτο Devil May Cry παιχνίδι στον εν λόγω τομέα. Ορίστε, το είπα. Πάμε για ανάλυση. Το βάθος του συστήματος μάχης είναι πραγματικά απύθμενο. Πάντα μα πάντα, τα Devil May Cry παιχνίδια έφεραν έναν εξαιρετικό τομέα δράσης και για εμένα προσωπικά, σε αυτό το κομμάτι βρίσκονται στην τριάδα των καλύτερων hack and slash παιχνιδιών. Αυτό συμβαίνει διότι οι τίτλοι πάντα προσπαθούσαν να προσφέρουν επιλογές και στους δύο τύπους παικτών. Σε αυτούς που απλά θέλουν να περάσουν καλά σφάζοντας τα τέρατα που απειλούν το μονοπάτι τους και σε αυτούς που θέλουν να γίνουν οι απόλυτοι στυλάτοι Devil Hunters. Ότι αγαπήσαμε από τα παιχνίδια του παρελθόντος δηλώνει βροντερό παρών. Αστραπιαία γρήγορες κινήσεις με μία γλυκιά ομαλότητα κάνουν την κάθε αναμέτρηση εκρηκτική. Σπαθιά, όπλα, dodges, εναέριες αποφυγές, devil triggers αγκαλιάζουν για ακόμη μία φορά το χειριστήριο του παίκτη, δίνοντας πάντα σε αυτόν την επιλογή για το πως θα προσεγγίσει κάθε μάχη. Στο gameplay οι χαρακτήρες μένουν ίδιοι με το Devil May Cry 4, αλλά παράλληλα τρομερά βελτιωμένοι.

Ο Nero πακετάρει το πιστό του σπαθί και πιστόλι (Red Queen και Blue Rose) με τις ίδιες κινήσεις του Devil May Cry 4, αλλά και μερικές ακόμη ευχάριστες προσθήκες. Μία από αυτές είναι τα Devil Breakers. Όπως είδαμε από τα trailers, ο νεαρός έχει χάσει το χέρι του και πλέον χρησιμοποιεί ένα μηχανικό άκρο που δημιουργήθηκε από την Nico που έχει αναλάβει τον ρόλο της μηχανικού. Κάθε Devil Breaker έρχεται με μοναδικές ικανότητες και κινήσεις που ξεκλειδώνουν νέα και θεαματικά combos, δηλαδή πατώντας ένα κουμπί στο χειρηστήριό σας και ανάλογα το Devil Breaker που έχετε επιλέξει ο χαρακτήρας θα εκτελεί και την ανάλογη κίνηση. Από την άλλη ο Dante είναι ίδιος και ταυτόχρονα τόσο ανανεωμένος. Ο απόγονος του Sparda μπορεί και πάλι να αλλάζει τα στυλ μάχης (Swordmaster, Gunslinger, Trickster, Royalguard) αστραπιαία με το D-Pad. Ο επαγγελματίας κυνηγός έρχεται όμως με νέο εξοπλισμό που θα αποκτήσει σιγά-σιγά μετά από σχεδόν κάθε μάχη με boss.

Τέλος, έχουμε τον V, τη νέα προσθήκη του παιχνιδιού. Ο νέος χαρακτήρας έχει και αυτός ένα μοναδικό playstyle που τον διαφοροποιεί αρκετά από τους δύο πρωταγωνιστές. Ο νεαρός παλεύει πάντα από απόσταση χρησιμοποιώντας τους τρεις πιστούς του φίλους. Griffon, Shadow και Nightmare και πλησιάζει μόνο για να αποτελειώσει τον εχθρό του. Ο Griffon είναι ένα γεράκι που εξαπολύει αστραπιαίες επιθέσεις από απόσταση, ενώ ο Shadow έχει την μορφή ενός πάνθηρα που πλησιάζει κοντά στον εχθρό για να δείξει τα δόντια του. Τέλος, ο Nightmare αποτελεί ουσιαστικά το Devil Trigger του V. Αυτός είναι ένας γίγαντας που πέφτει από τον ουρανό κάθε φορά που ενεργοποιείτε την δαιμονική σας δύναμη. Οι κινήσεις του είναι ναι μεν πιο αργές σε σύγκριση με τους Griffon και Shadow, αλλά η ζημιά που προκαλεί είναι τρομακτική.

Φυσικά και οι τρεις χαρακτήρες δέχονται αναβαθμίσεις τόσο στις παθητικές τους ικανότητες όπως το double jump, όπως και στις κινήσεις τους. Ο Nero μπορεί να ξεκλειδώσει νέες κινήσεις για τον εξοπλισμό του και να προμηθευτεί νέα Devil Breakers. Ο Dante μπορεί να αναβαθμίσει τόσο τα στυλ μάχης του που προανέφερα, αλλά και να μάθει νέες κινήσεις είτε για τα όπλα που φέρει εξαρχής αλλά και για αυτά που θα λάβει στην πορεία του παιχνιδιού. Τέλος, ο V μπορεί να ενδυναμώσει τρομερά τις δυνάμεις των πιστών του φίλων και να τους διδάξει νέες ικανότητες που θα τον βοηθήσουν στις δύσκολες μάχες που θα συναντήσει στο μονοπάτι του. Όλες οι αναβαθμίσεις έχουν ως κόστος τα κλασικά red orbs που αποτελούν ουσιαστικά το ψηφιακό νόμισμα του παιχνιδιού.

Όσον αφορά την δυσκολία του παιχνιδιού εδώ έχουμε το κλασικό Devil May Cry επίπεδο. Ο τίτλος στην αρχή σας επιτρέπει να επιλέξετε ανάμεσα σε Easy και Normal, ενώ αργότερα θα ξεκλειδώσετε και τα υπόλοιπα επίπεδα. Η δυσκολία είναι δίκαιη χωρίς να έχει σκαλοπάτια, δίνοντας στον παίκτη αρκετό χρόνο για να αντιδράσει στα πάντα μιας και το παιχνίδι τον προμηθεύει με τα κατάλληλα εργαλεία για κάθε περίπτωση που θα συναντήσει. Δυστυχώς, απουσιάζει το παραδοσιακό Bloody Palace. Αυτό, για όσους δεν γνωρίζουν αποτελεί ουσιαστικά το “Survival Mode” αν θέλετε των Devil May Cry. Ο παίκτης πρέπει να καταφέρει να επιβιώσει ορδές εχθρών έτσι ώστε να καταφέρει να κερδίσει μία μεγάλη αμοιβή. Το εν λόγω mode θα προστεθεί σε λίγες εβδομάδες με update, αλλά αυτή την στιγμή δεν παύει να απουσιάζει από το παιχνίδι.

Δε νομίζω να υπάρξει άτομο που να μείνει έστω και λίγο δυσαρεστημένο με το gameplay κομμάτι του Devil May Cry 5. Το νέο κεφάλαιο ψιθυρίζει γλυκά στην καρδιά των fans, φέρνοντας μαζί του όλα όσα αγαπήσαμε. Γρήγορες κινήσεις, μεγάλη ποικιλία σε όπλα και μηχανισμούς και ούτω καθεξής. Εξάλλου, σχεδόν πάντα ο μόνος περιορισμός για την εκτέλεση ενός θεαματικού combo στα Devil May Cry παιχνίδια ήταν η φαντασία του παίκτη, αλλά και οι ώρες που έχει αναλώσει σε αυτό. Το franchise για εμένα έφερε πάντα πολλά στοιχεία παρόμοια με το fighting genre. Δηλαδή, για την εκτέλεση ενός θεαματικού combo θα πρέπει ο παίκτης να είναι διατεθειμένος να αφιερώσει κάποιες ώρες έτσι ώστε να αισθάνεται οικεία με αυτό. Όπως ακριβώς και με ένα fighting παιχνίδι. Με λίγα λόγια το πόσο καλοί μπορείτε να γίνετε περνάει ξεκάθαρα από το δικό σας χέρι. Για να σας βοηθήσει στο κομμάτι της προπόνησης, η Capcom δανείστηκε ακόμη ένα στοιχείο από το DmC. Το training ground ή όπως ονομάζει η ίδια, “The Void”. Εκεί μπορείτε να αναλώσετε όσο χρόνο θέλετε και να πειραματιστείτε έτσι ώστε ακονίσετε περισσότερο τις δαιμονικές σας ικανότητες.

Δηλώνω τρομερά ενθουσιασμένος με το gameplay. Δεν σας κρύβω και όσο παρατραβηγμένο και αν ακούγεται πως απόλαυσα κάθε μα κάθε μάχη στο Devil May Cry 5. Οι αμέτρητες επιλογές σε κινήσεις και όπλα με έκαναν να ανακαλύπτω συνεχώς νέους τρόπους για το πως μπορώ να προσεγγίσω, αλλά και να εξοντώσω έναν εχθρό. Τα διαφορετικά σενάρια των τριών πρωταγωνιστών μου δίδαξαν νέους τρόπους για το πως μπορείς να αντιμετωπίσεις έναν εχθρό και από μόνα τους προσφέρουν μία διαφορετική εμπειρία. Η αυθεντική συνταγή παραμένει ίδια αλλά σαφέστατα βελτιωμένη και σας υπόσχομαι πως δεν πρόκειται να απογοητεύσει. Το πόσο ρομαντικό είναι το Devil May Cry 5 μπορεί να φανεί όχι μόνο από τους χαρακτήρες, τα όπλα και τις κινήσεις, αλλά και από τους εχθρούς.

Διάφοροι εφιάλτες από τα παλιά παιχνίδια ξύπνησαν από τον ύπνο τους και έρχονται για νέες αναμετρήσεις. Για παράδειγμα οι χάροι του Devil May Cry 3 θα εμποδίσουν για ακόμη μία φορά το μονοπάτι σας, ενώ την ζωή σας θα απειλήσουν και πάλι οι Death Scissors του πρώτου Devil May Cry με μία ελαφρώς ανανεωμένη εμφάνιση. Φυσικά μαζί τους θα βρίσκονται και τα νέα τέρατα του Devil May Cry 5, έτσι ώστε να δυσκολέψουν την πορεία σας ακόμη περισσότερο. Την πρέπουσα προσοχή και φαντασία έχουν δεχθεί και τα bosses. Από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο. Κάθε πρωταγωνιστής αντιμετωπίζει διαφορετικά bosses με μοναδικούς μηχανισμούς και κινήσεις που έχουν ως αποτέλεσμα μία νέα πρόκληση.

Στον οπτικοακουστικό τομέα δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Η RE Engine δείχνει για ακόμη μία φορά τα δόντια της. Το Devil May Cry 5 είναι από μόνο του ένα οφθαλμόλουτρο. Κρυστάλλινα τοπία απαράμιλλης ομορφιάς, με εντυπωσιακούς φωτισμούς γεμίζουν την οθόνη του θεατή. Λεπτομερέστατα 3D μοντέλα χαρακτήρων με φοβερές εκφράσεις προσώπου δημιουργούν ένα τρομερά ρεαλιστικό αποτέλεσμα. Η αριστουργηματική πτυχή του τεχνικού τομέρα είναι όμως τα animations. Η λεπτομέρεια της κίνησης και η ομαλότητά της είναι απλά μαγευτική και τόσο αληθινή που εγώ προσωπικά δεν έχω συναντήσει σε πολλά παιχνίδια. Τα gameplay trailers δεν δικαιώνουν αρκετά το δημιούργημα του Itsuno. Φαίνεται πως η Capcom εργάστηκε σκληρά σε κάθε λεπτομέρεια και μελέτησε αρκετά, ενσωματώνοντας βέβαια και την απαραίτητη τεχνολογία έτσι ώστε να παραδώσει ένα έξοχο αποτέλεσμα.

Το χρυσό άγγιγμα του Μίδα όμως είναι η ανάλυση και το πόσο ομαλά “τρέχει” το παιχνίδι. Εδώ έχουμε 1080p στις απλές κονσόλες και 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο που ανεβάζουν την δράση στα ύψη. Καθ’ όλη την διάρκεια ενασχόλησης μου με το παιχνίδι δεν συνάντησα κάποιο glitch παρά μόνο μερικά μικρά frame drops σε ορισμένα cutscenes, τα οποία σας βεβαιώνω πως δεν πρόκειται να σας ενοχλήσουν και ίσως περάσουν και απαρατήρητα. Να σημειωθεί πως ο τίτλος παίχτηκε στο Xbox One X.

Το πόσο ρεαλιστική μπορεί να γίνει όμως μία σκηνή δεν εξαρτάται πάντα από τα γραφικά και την τεχνολογία, αλλά και από τους ηθοποιούς. Και σε αυτό το κομμάτι έγινε προσεκτική δουλειά. Οι ατάκες είναι καλογραμμένες και οι ηθοποιοί ελευθερώνουν το κατάλληλο πάθος και συναίσθημα έτσι ώστε να κρατούν τον παίκτη «καρφωμένο» στην οθόνη του. Ο κάθε χαρακτήρας εκτός των πρωταγωνιστών έχει την δική του προσωπικότητα και παίρνει αρκετή ώρα στην «ψηφιακή αυλαία» του παιχνιδιού, έτσι ώστε να γνωριστεί αν θέλετε καλύτερα με τον παίκτη. Τέλος, άφησα την μουσική. Επιβλητικά κομμάτια έχουν ραφτεί με χειρουργική λεπτομέρεια έτσι ώστε να ντύνουν την κάθε σκηνή, την κάθε μάχη και να την κάνουν ακόμη πιο έντονη. Προσωπικά βρήκα το soundtrack του παιχνιδιού πλούσιο όχι μόνο στα κομμάτια των πρωταγωνιστών (Devil Trigger, Subhuman κτλ) αλλά και σε σκηνές έντονων συναισθημάτων και boss battles.