Raji: An Ancient Epic Review - Μια causal περιπέτεια που σκοντάφτει στη μετριότητα

Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπουμε συχνά παιχνίδια που καταπιάνονται με την πλούσια Ινδική μυθολογία. Το Raji: An Ancient Epic έρχεται ως μια απόπειρα να καλύψει αυτό το κενό και αφορά την πρώτη δουλειά του Ινδικού στούντιο Nodding Heads Games. Όπως κατά καιρούς έχει δηλώσει το στούντιο -το οποίο παρεμπιπτόντως αποτελείται από 13 μόλις άτομα, άντλησε επιρροή από το Journey και το Bastion. Η ανάπτυξή του ξεκίνησε το 2017 ζητώντας χρηματοδότηση μέσω του Kickstarter, όπου και απέτυχε να συγκεντρώσει το απαιτούμενο ποσό. Ωστόσο, λίγους μήνες αργότερα ως από μηχανής θεός, το παιχνίδι εντάχθηκε στο Square Enix Collective πρόγραμμα, καταφέρνοντας έτσι να χρηματοδοτηθεί και να κυκλοφορήσει με publisher την Super.com.

Το Raji πρωτοκυκλοφόρησε τον περασμένο Αύγουστο ως χρονική αποκλειστικότητα στο Nintendo Switch, κάνοντας τώρα το ντεμπούτο του και στις υπόλοιπες πλατφόρμες. Είναι ένα φιλόδοξο ομολογουμένως εγχείρημα, το οποίο προέρχεται από μια ομάδα που αγαπά τα video games. Στόχος του είναι να συναρπάσει τους παίκτες προσφέροντας - όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και στον τίτλο του- μια «επική» action-adventure εμπειρία με ρίζες στην μυθολογία του Μπαλί και των Ινδουιστών. Αναμφίβολα, η εντυπωσιακή του παρουσίαση προκαλεί αίσθηση. Είναι αρκετό όμως αυτό για να ξεχωρίσει πραγματικά;

Το παιχνίδι διαδραματίζεται στην αρχαία Ινδία ακολουθώντας την ιστορία της Raji. Μιας ορφανής κοπέλας, όπου μαζί με τον μικρό της αδερφό Golu κερδίζουν τα προς το ζην δουλεύοντας στο τσίρκο. Εκείνη ως ακροβάτης και ο αδερφός της ως performer σε θέατρο σκιών. Κατά τη διεξαγωγή όμως του φεστιβάλ Raksha Bandhan, οι δαίμονες υπό τη καθοδήγηση του αρχιδαίμονα Mahabalasura εισβάλλουν στη γη σφαγιάζοντας τους ενήλικες, ενώ απαγάγουν τα παιδιά με σκοπό να υλοποιήσουν τα δόλια σχέδια τους. Καθώς η Raji επιχειρεί να υπερασπιστεί τον Golu, δέχεται επίθεση και αναισθητοποιείται. Καθώς συνέρχεται, αντιλαμβάνεται πως ο αδερφός της και όλα τα παιδιά του χωριού έχουν εξαφανιστεί. Αποφασισμένη να τον σώσει, προσεύχεται στη θεά του πολέμου Durga, η οποία μαζί με το υπέρτατο ον Vishnu (διατηρητής του καλού), ανταποκρίνονται στο κάλεσμά της, εφοδιάζοντάς την με ιερά όπλα και δυνάμεις προκειμένου να σώσει την ανθρωπότητα από τον επικείμενο αφανισμό.

Το σενάριο δεν διεκδικεί δάφνες εντυπωσιασμού και δυστυχώς παραμένει εντελώς ρηχό παρά τις προσπάθειες που κάνει να αφυπνίσει το ενδιαφέρον μέσω της αφήγησης σχετικά με την Ινδική μυθολογία. Το στούντιο επέλεξε να σταματά κατά τόπους τη ροή του παιχνιδιού και μέσω κάποιον τοιχογραφιών να εξιστορεί κομμάτια της μυθολογίας που αφορούν θεότητες και γεγονότα. Δυστυχώς δεν κατάφεραν ούτε για μια στιγμή να μου κρατήσουν το ενδιαφέρουν αλλά ούτε και να μου χτίσουν την επιθυμία να ακούσω ιστορίες, οι οποίες εκτός ότι δεν δένουν με την κεντρική πλοκή, μοιάζουν τόσο αδιάφορες που είναι σαν να έχουν μπει ως σφήνα μόνο και μόνο για να μεγαλώσει η διάρκεια.

Η πλοκή επίσης παραμένει επίπεδη χωρίς να κορυφώνεται, καταλήγοντας μοιραία σε ένα αναμενόμενο φινάλε που μετά βίας διαρκεί 5 ώρες, χωρίς εκπλήξεις ή ανατροπές. Το όποιο immersion για μένα προσωπικά, καταστράφηκε στα πρώτα λεπτά, πρώτον λόγω του cringe που προκαλεί η προφορά με τα σπαστά αγγλικά (όπως έχουμε δει σε άπειρες ταινίες Ινδούς να μιλούν την αγγλική) κι έπειτα με το ίδιο το όνομα του μικρού αδερφού (Golu), το οποίο για εμάς τους Έλληνες έχει ιδιαίτερα αστεία χροιά και παραπέμπει… τέλος πάντων καταλαβαίνεις που! Φαντάσου λοιπόν κάθε τρεις και λίγο, να τον φωνάζει η πρωταγωνίστρια μοιρολογώντας με την τσιριχτή φωνή της του τύπου «άχου Golu μου τι έπαθες» ή όταν μάχεσαι να λέει με στόμφο «αυτό είναι για τον Golu μου». Με νιώθεις; Καταστροφή!

Αν στην εξίσωση βάλουμε και την ενοχλητική μουσική με το ινδικό αντίστοιχο μπουζούκι να σου τρυπάει με το «ντρίγκι-ντρίγκι» τον εγκέφαλο, το οποίο μάλιστα παίζει σε μια κακής ποιότητας λούπα χωρίς σταματημό, πραγματικά το μόνο Bollywood στοιχείο που μου έλλειπε, ήταν να πέσουν τίποτα πολύχρωμα σκηνικά και να ξεπροβάλουν Ινδές με αραχνοΰφαντα πάνω σε χρυσούς ελέφαντες να χορεύουν τραγουδώντας με την ιδιαίτερη τσιριχτή φωνή και προφορά «νισά-ααα-φι-ιιι» μπας και βάλουν τέλος στο μαρτύριό μου.

Αυτό που σώνει κάπως την κατάσταση είναι η ελκυστική παρουσίαση των ιδιαίτερων cut-scenes, τα οποία παίζουν ως παραστάσεις θέατρου σκιών παραπέμποντας σε παραμύθι. Σίγουρα κανείς δεν περιμένει σε ένα low budget project από ένα μικρό στούντιο χωρίς παρελθόν να κάνει μαγικά. Οπότε τι περιμένει κανείς; Να έχει επενδύσει σε ένα έστω διασκεδαστικό gameplay. Δυστυχώς τα πράγματα παραμένουν κι εδώ εξίσου ρηχά, χωρίς ωστόσο να σημαίνει ότι το παιχνίδι δεν προσφέρει ψήγματα διασκέδασης.

Το Raji ευτυχώς ή δυστυχώς θυμίζει άλλα κλασικά old school παιχνίδια όπως το Prince of Persia. Φέρει αρκετά ακροβατικά στοιχεία, όπως wall run στο platforming και combat μηχανισμούς που κάνουν χρήση του περιβάλλοντος, όπως κολώνες και τοίχους, οι οποίες ωστόσο έχουν μπει κυριολεκτικά παντού, σε κάθε σημείο του παιχνιδιού, χωρίς να ταιριάζουν απαραίτητα με το περιβάλλον. Σε κάθε περιοχή όταν εμφανίζονται οι εχθροί -των οποίων η ποικιλία περιορίζεται σε 3 με 4 όλους κι όλους τύπους, κλείνει σαν μια νοητή φούσκα μετατρέποντας το σημείο σε μίνι αρένα, μέχρι να τελειώσουμε με τους εχθρούς και να πάμε στην επόμενη.

Το κακό είναι ότι οι μηχανισμοί του παραμένουν στάσιμοι χωρίς να εξελίσσονται, καταλήγοντας σε ένα επαναλαμβανόμενο ανέμπνευστο μοτίβο, χωρίς ιδιαίτερη πρόκληση και αρκετά μονότονο gameplay, που συνεπώς από ένα σημείο και μετά καταντάει βαρετό. Το γραμμικό και μιας κατεύθυνσης platforming του, προσφέρει ελάχιστη εξερεύνηση, ανταμείβοντας τον παίκτη με αδιάφορα collectables και λιγοστά powers ups, τα οποία χρησιμεύουν ως μια απλοϊκή παραμετροποίηση των όπλων. Αυτά, έχουν να κάνουν με ένα μπαστούνι, ένα τόξο και ένα σπαθί, ενώ ανάλογα με την θεότητα που τα προσφέρει, ενισχύονται με elemental damage, όπως κεραυνό, φωτιά και πάγο.

Εδώ, όπως ανέφερα και προηγουμένως, το παιχνίδι προσφέρει κάποια ψήγματα διασκέδασης, τα οποία δυστυχώς εξαιτίας τις μικρής ποικιλίας εχθρών και των επαναλαμβανόμενων μηχανισμών του, παραπαίει γρήγορα, δίνοντας μοιραία τη σκυτάλη στην μονοτονία. Το στούντιο περιστασιακά συνδυάζει κάποια puzzles, που εξιστορούν το παρελθόν του Golu και της Raji, ως μια ανέλπιδη προσπάθεια να κάνουν τον παίκτη να νοιαστεί για τους χαρακτήρες. Μη περιμένεις ωστόσο να καταναλώσεις ιδιαίτερα φαιά ουσία. Είναι τόσο δύσκολα, όσο εκείνα που φτιάχνει η Playschool για τα νήπια. Τύπου, φτιάξε τη «μαγική» εικόνα να δεις το παραμύθι ή συνδύασε τα τουβλάκια και κέρδισε μια δωροσακούλα.

Υπεύθυνη για τα γραφικά του παιχνιδιού είναι η Unreal Engine 4. Ωστόσο αν δε το έβλεπα κάπου γραμμένο, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να καταλάβω ότι κάνει χρήση αυτής της μηχανής. Τα γραφικά του είναι τόσο απλοϊκά, που μοιάζουν να φτιάχτηκαν ειδικά για mobile συσκευές. Βασικά, για να πούμε την αλήθεια, το παιχνίδι είναι port από την Switch έκδοση, οπότε θα ήταν άδικο να καταρρίψουμε ευθύνες για την mobile φύση του.

Εικαστικά δεν είναι άσχημο, καθώς το παιχνίδι έχει σχεδιαστεί στο στιλ της διάσημης Pahari αρχιτεκτονικής που φέρουν οι Ινδικοί πίνακες, της βορειότερης πολιτείας της Ινδίας Rajasthan. (Εννοείται ότι το «γκούγκλαρα»). Πρακτικά, για τους υπόλοιπους από μας τους αγροίκους που δεν ξέρουμε που παν τα τέσσερα απ’ τη συγκεκριμένη αρχιτεκτονική, είναι όμορφα στο μάτι, αλλά δεν ξεχωρίζουν, ούτε εντυπωσιάζουν όπως σε άλλα παιχνίδια του είδους.

Αυτό που σίγουρα δεν εντυπωσιάζει, αλλά αντιθέτως προκαλεί εκνευρισμό, είναι ο ηχητικός τομέας. Ακόμα κι αν τη «βρίσκει» κάποιος να ακούει καθισμένος οκλαδόν ήχους απ’ το σιτάρ (κάτι σαν το δικό μας μαντολίνο), μασώντας καπνό και ψάχνοντας τα τσάκρα του, η εύκολα αντιληπτή κακή μίξη που έχει γίνει στον ήχο με τη συνεχόμενη λούπα, βγάζει τόσο ερασιτεχνισμό, που είναι σα να έφεραν τον ξάδερφο της Σαχ Ρουχ Χαν από τον δεύτερο που πουλά στάμνες στο παζάρι και ξέρει από «τέτοια» να δουλέψει. Τεχνικά, στο απλό Xbox One που έπαιξα υπήρχαν κάποιες αδικαιολόγητες πτώσεις στο framerate, οι οποίες ευτυχώς ήταν ελάχιστες. Σε σημεία, επίσης ήρθα αντιμέτωπος με κάποια bugs, όπως το να κολλάει η χαρακτήρας στο σκαρφάλωμα, όμως ήταν λίγες οι φορές που συνέβη αυτό και με ένα απλό reload το πρόβλημα λύθηκε άμεσα.