Wasteland 3 Review – Ένα «ραδιενεργά» εθιστικό old-school RPG

Με το Wasteland 3 η αλήθεια είναι ότι απέκτησα μια ιδιαίτερη σχέση αγάπη-μίσους που δε μου έχει ξανατύχει. Πρόκειται για ένα squad-based old-school RPG με tactical turn-based στοιχεία μάχης, το οποίο διαθέτει πλούσιο περιεχόμενο, άπειρο loot και μια ιστορία, η οποία μπορεί να μην διεκδικεί καμιά δάφνη πρωτοτυπίας, όντας γεμάτη με κλισέ καταστάσεις και αρχέτυπα χαρακτήρων που συναντούμε σε κάθε post-apocalyptic περιβάλλον, ωστόσο τόσο το gameplay του, όσο και ο τεράστιος χάρτης προς εξερεύνηση, η έλλειψη fetch quests, το μαύρο χιούμορ και το βάθος όσο αφορά το αντίκτυπο που έχουν οι επιλογές του παίκτη στην εξέλιξη του σεναρίου, αποζημιώνουν. Εν τέλει καταφέρνει και σε διασκεδάζει και κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο.

Η inXile Entertainment, αν και δεν έχω παίξει τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, ούτε έχω αρκετή εμπειρία με το συγκεκριμένο είδος, μπορώ να πω πως έκανε εξαιρετική δουλειά κι αυτό το αποδίδω πρώτιστος στο γεγονός πως δεν μπορούσα να σταματήσω να παίζω (κάτι που σπάνια μου συμβαίνει), αλλά και στο γεγονός ότι το παιχνίδι μου ξεκαθάρισε τους στόχους και τις επιλογές μου, αφήνοντάς με όπως αφήνεις μόνο του ένα παιδί σε μια παιδική χαρά, να πάρω το δικό μου δρόμο και να κάνω πραγματικά όποιες επιλογές θέλω, με τις ανάλογες βεβαίως συνέπειες.

Επίσης, εκτίμησα ιδιαίτερα ότι το στούντιο δε «μπούκωσε» το παιχνίδι με πολύπλοκα μενού κι αδιάφορα fetch quests, όπως βλέπουμε σε άλλα παιχνίδια, μόνο και μόνο για να επεκτείνει τη διάρκειά του. Αντιθέτως, σε αφήνει ελεύθερο να εξερευνήσεις και να ανακαλύψεις εσύ τον χάρτη του, αν το επιθυμείς. Ακόμα κι έτσι όμως, το γεγονός πως είναι γεμάτος με μικρό-ιστορίες να διαδραματίζονται κυριολεκτικά σε κάθε γωνιά που λίγο-πολύ προσφέρουν στην ιστορία και έχουν όντως κάτι να σου πουν για τον κόσμο τους ή τους χαρακτήρες του και φυσικά η ουσιαστική ανταμοιβή που προφέρει το loot του, έκανε την εμπειρία μου πολύ ευχάριστη κι εθιστική μπορώ να πω. Σίγουρα ανακάλυψα ένα νέο είδος που δεν είχα ιδέα ότι μου άρεσε. Πάμε να δούμε, όμως, λίγο πιο αναλυτικά τα πράγματα.

Η πλοκή του Wasteland 3 τοποθετείται μετά τα γεγονότα του 2 στην post-apocalyptic καμένη γη των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι rangers, μια επίλεκτη ειδική ομάδα που πρωταρχικός τους στόχος είναι να βοηθούν επιζώντες μετά την πυρηνική καταστροφή, ώστε να ανοικοδομήσουν και να οδηγήσουν το έθνος προς ένα λαμπρό μέλλον, φεύγουν με εντολή εκ των άνωθεν από την Αριζόνα, κατευθυνόμενοι προς το Κολοράντο. Στόχος τους είναι να ζητήσουν βοήθεια από τον κυβερνήτη-μονάρχη της περιοχής, τον Patriarch, έτσι ώστε να τους παραχωρήσει εφόδια και εξοπλισμό για να ξαναχτίσουν πίσω στο σπίτι τη βάση τους. Ωστόσο, τα πράγματα κάθε άλλο παρά ρόδινα είναι στην πολιτεία, η οποία έχει γεμίσει απ’ άκρη σ’ άκρη με κάθε κακοποιό στοιχείο που μπορείτε να σκεφτείτε, όπως ληστές, κυνηγούς επικηρυγμένων, σέχτες φανατικών, κακόβουλους επιστήμονες, κανίβαλους, παράφρονες κλόουν, διεφθαρμένα όργανα του νόμου, ρομπότ με συνείδηση που προσπαθούν να καταλάβουν τους δημιουργούς τους, αλλά και ανθρώπους που τα θεωρούν απειλή και ζητούν την καταστροφή τους.

Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα που μαστίζει την περιοχή είναι τα παιδιά του Patriarch, τα οποία έχουν στραφεί εναντίων του με στόχο φυσικά να τον εκθρονίσουν κι να αναλάβουν την εξουσία. Ως εκ τούτου, ο Patriarch για να προσφέρει την βοήθειά του στους rangers, ζητά να εντοπίσουμε και να φέρουμε τα τρία παιδιά του πίσω, κατά προτίμηση ζωντανά. Ωστόσο, μη πάει το μυαλό σας σε τίποτα ανήμπορα μικρά παιδάκια. Πρόκειται για τρία αδέρφια το ένα χειρότερο και πιο βίαιο από το άλλο που μισιούνται θανάσιμα μεταξύ τους, ενώ στο πλάι τους φέρουν πλήθος ακόλουθων και στρατού να πολεμά γι’ εκείνα και να τα προστατεύει. Συγκεκριμένα, ο ένας γιος είναι διάνοια που έχει ενταχθεί σε μια θρησκευτική σέχτα, η οποία λατρεύει μια A.I που φέρει το όνομα του αποθανόντα προέδρου Ronald Reagan. Ο άλλος είναι ένας φρενοβλαβείς-σαδιστής έμπορος ναρκωτικών με ένα στρατό που αποκαλεί εξαιτίας του ναρκωτικού που εισπνέουν «Breethers» και τέλος το «κοριτσάκι του μπαμπά» είναι μια αδίστακτη κερδοσκόπος που μπροστά στο στόχο της να αναλάβει την εξουσία δεν υπολογίζει τίποτα και κανέναν.

Όλα τα παραπάνω είναι απλά το «playground» που έχει στήσει το στούντιο, αφήνοντάς σε να διαμορφώσεις τον δικό σου «παιδότοπο». Θέλω να πω με αυτό, πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, ούτε «καλό» ή «κακό», αφού η εξέλιξη της ιστορίας, η διαμόρφωση του χαρακτήρα, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο θα συμπεριφερθούν οι σύντροφοί σου και οι NPCs, εξαρτάται αποκλειστικά από αυτά που θα πεις και θα κάνεις. Με ποιους θα συμμαχήσεις, ποιους θα κάνεις εχθρούς ή φίλους και πως θα συμπεριφερθείς. Αυτό όμως που μου άρεσε στο παιχνίδι, είναι ότι σου δίνει πολλές ευκαιρίες να αλλάξεις την ροή του ανέμου ακόμα κι όταν όλα δείχνουν να έχουν πάρει το αρχικό μονοπάτι που επέλεξες να διαβείς. Δεν είναι δηλαδή όπως σε άλλα παιχνίδια που αν έχεις επιλέξει το «καλό» μονοπάτι θα το διαβείς αναγκαστικά μέχρι τέλους, αλλά έχεις τη δυνατότητα να στραφείς οποιαδήποτε στιγμή εναντίων των συμμάχων, να προδώσεις ή οι επιλογές που θα κάνεις να κάνουν τους συντρόφους σου να προδώσουν εσένα.

Η βασική αποστολή είναι μια, να εντοπίσεις και να φέρεις πίσω στον Patriarch τα παιδιά του, εξοπλίζοντας τα νέα headquarters σου με το κατάλληλο προσωπικό, ώστε να ξεκινήσει αυτή η δύσκολη εκστρατεία. Από κει κι ύστερα το πως θα κινηθείς, που θα πας, αλλά και με ποιους, αφήνεται στο χέρι σου. Σαφώς υπάρχουν δευτερεύουσες αποστολές και αρκετές ακόμα προαιρετικές που περιμένουν να τις ανακαλύψεις στον τεράστιο χάρτη. Μιας βέβαια και όλες οι αποστολές βασίζονται στο level που είσαι, θα πρέπει να αναλάβεις αρκετές από αυτές. Εννοείται ότι μπορείς να αναλάβεις οποιαδήποτε αποστολή ακόμα κι αν είναι παραπάνω level από σένα, αλλά τα αποτελέσματα νομίζω αναλαμβάνεσαι ποια θα είναι.

Ωστόσο, δεν ένιωσα καμιά στιγμή ότι κάνω κάτι αγγαρεία, γιατί όπως είπα και προηγουμένως, όλες οι αποστολές προσφέρουν κάτι, είτε αυτό είναι καλύτερο loot, είτε κάποιο στοιχείο που προσθέτει στην ιστορία, το lore, τους χαρακτήρες ή κάποιο στοιχείο για περαιτέρω κυνήγι θησαυρού. Η εξερεύνηση έχει ουσιαστική ανταμοιβή κι αυτό είναι σπουδαίο κίνητρο σε τέτοιου είδους παιχνίδια για να συνεχίσεις να παίζεις και να επενδύσεις το χρόνο σου. Επίσης, το exposition -κάτι που προσωπικά μισώ στα παιχνίδια- σχεδόν απουσιάζει εδώ, αφού τα πάντα τρέχουν σε πραγματικό χρόνο και βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα επηρεάζονται, εξελίσσονται και μεταλλάσσονται από τις επιλογές σου. Κι αυτό, δεν είναι κάτι που εξιστορείται, αλλά το βλέπεις μπροστά σου να συμβαίνει κάνοντάς σε να νιώθεις πως είσαι το επίκεντρο των γεγονότων. Η inXile ομολογουμένως έκανε φανταστική δουλειά πάνω σε αυτό το κομμάτι και γι’ αυτό είναι άξια συγχαρητηρίων.

Σε αυτό το ταξίδι, ωστόσο, δεν είσαι μόνος σου. Αρχικά μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα σε δυο rangers είτε από τους έτοιμους με προκαθορισμένα skills που αναβαθμίζονται όσο ανεβαίνεις level, είτε να δημιουργήσεις μέσω του customization τους δικούς σου με skills της αρεσκείας σου. Αυτό, μπορείς να το κάνεις είτε παίζοντας online co-op με κάποιον φίλο σου, είτε μόνος σου. Συνολικά οι θέσεις για companions είναι έξι. Τέσσερις ανήκουν στους rangers και δύο σε χαρακτήρες που θα συναντήσεις στην ιστορία και θα συμπεριλάβεις στην ομάδα σου. Όλοι μη εξαιρουμένων, έχουν τα δικά τους combat skills, perks, αλλά και social skills. Σε αντίθεση με τους προεπιλεγμένους όμως χαρακτήρες που μπορούν να βελτιώσουν περαιτέρω μόνο τα τρέχοντα στατιστικά τους, οι χαρακτήρες που δημιουργείς είναι πλήρως προσαρμόσιμοι, σύμφωνα με τον τρόπο που εσύ θα κρίνεις κατάλληλο.

Μπορείς για παράδειγμα να φτιάξεις κάποιον που να είναι εντελώς nerd, ώστε να χακάρει υπολογιστές, ρομπότ και να χρησιμοποιεί sci-fi εξοπλισμό, έναν άλλον που θα είναι ειδικός κι ανθεκτικός στις melee επιθέσεις, κάποιον που θα έχει την ικανότητα να απενεργοποιεί παγίδες, εκρηκτικούς μηχανισμούς ή να ξεκλειδώνει κλειδαριές, έναν ελεύθερο σκοπευτή που θα είναι άσσος στις μακρινές επιθέσεις με sniper, κάποιον που θα εξημερώνει ζώα που συναντάς, παίρνοντάς τα μαζί στη μάχη κ.ο.κ. Το ευτυχές είναι ότι σου δίνεται η ελευθερία είτε ποντάροντας σε μια ειδικότητα είτε σε μια μίξη πολλαπλών, να φτιάξεις την δική σου «dream team», σύμφωνα με τις ανάγκες και τον τρόπο που παίζεις. Έχε υπόψη σου όμως ότι όσο σημαντικά είναι τα combat skills, άλλο τόσο σημαντικά είναι και τα social. Μπορεί να μην έχουν τόσο σημασία στο πεδίο της μάχης, όμως είναι κρίσιμα όταν πρόκειται για εξερεύνηση και λήψη αποφάσεων, καθώς ανοίγονται νέοι διάλογοι και συνεπώς επιλογές που μπορεί να σε κάνουν να διαχειριστείς διαφορετικά μια κατάσταση. Να αποφύγεις δηλαδή μια μάχη, να τρομάξεις τους αντιπάλους ή να τους καλοπιάσεις, να έχεις εκπτώσεις στα stores ή να σου ανοίξουν νέες αποστολές που αλλιώς δεν θα είχες πρόσβαση.

Εκτός βέβαια από τα skills και τα perks, θα συναντήσεις πλήθος παραμετροποιήσεων στα όπλα και στο εξοπλισμό. Κάποια δίνονται φέροντας εις πέρας αποστολές, κάποια μέσω των κατά τόπους πωλητών και αρκετά σε αποστολές που θα αναλάβεις εξερευνώντας τον χάρτη. Οπότε αν κάποιος επενδύσει στο armor ή weapon mod, θα έχει την δυνατότητα να φτιάξει όπλα και στολές που αυξάνουν την ανθεκτικότητα των χαρακτήρων ή κάνουν τις επιθέσεις τους παντοδύναμες. Το σίγουρο είναι πως όσο παίζεις και εξερευνάς τον χάρτη, ανταμείβεσαι και μάλιστα γενναιόδωρα. Κι αυτό, σε συνδυασμό με τις πλούσιες μικρό-ιστορίες που κρύβονται πίσω τους θεωρώ πως είναι το Α και Ω σε τέτοιου είδους παιχνίδια, γιατί σου δίνουν κίνητρο και την απαραίτητη λαχτάρα, ώστε να ανακαλύψεις με ευχάριστο τρόπο τα μυστικά του. Και πίστεψε με, μέσα σε αυτές τις 70 περίπου ώρες που μου πήρε για να τελειώσω το παιχνίδι, έχω την εντύπωση μιας και δεν πήγα παντού, πως κρύβονται αρκετά ακόμα που δεν ανακάλυψα. Οπότε αν κάποιος επενδύσει τον χρόνο του, είμαι σίγουρος πως δεν θα το μετανιώσει.  

Όσο αφορά το gameplay, η αλήθεια είναι ότι ζορίστηκα στην αρχή μέχρι να μάθω τους μηχανισμούς του, κυρίως γιατί ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για εμένα. Το σίγουρο βέβαια είναι ότι το χειριστήριο δεν διευκόλυνε ιδιαίτερα την κατάσταση μιας και φαίνεται αρκετά ότι το παιχνίδι είναι φτιαγμένο να παίζεται με πληκτρολόγιο και ποντίκι. Το γεγονός ας πούμε ότι έπρεπε να πατώ μόνο R3 για να περιηγηθώ στις καρτέλες προς μια κατεύθυνση, αναγκάζοντάς με αν κάνω λάθος να το πατώ συνεχόμενα μέχρι να επιστρέψει στη καρτέλα που ήθελα, ήταν εκνευριστικό. Σε γενικές γραμμές όμως μόλις πήρα το «κολάι» δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα, γιατί συνήθισα. Πάνω στη μάχη ωστόσο τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά, αλλά όπως είπα και πριν χρειάζεται εξάσκηση.

Οι gameplay μηχανισμοί του, εάν είσαι νεοφερμένος στα tactical turn-based shooters, είναι επίσης κάτι που χρειάζεται εξάσκηση, καθώς τα πάντα πάνω στη μάχη κινούνται σε «τετραγωνάκια» όπως σε ένα σκάκι. Οι ενέργειές σου είτε αυτές αφορούν την κίνηση στο πεδίο της μάχης, τις επιθέσεις, τις άμυνες, τα throwables ή τα consumables, εξαρτώνται από τα διαθέσιμα action points (AP) που αυξάνονται ανάλογα το level και τα skill points που ξοδεύεις. Κάθε τι που κάνεις πρέπει να σχεδιάζεται με την ανάλογη τακτική, οπότε απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή και σωστή στρατηγική. Μη σε τρομάζει όμως, είναι πολύ πιο διασκεδαστικό απ’ ότι ακούγεται. Μόλις καταλάβεις τους μηχανισμούς του, μετά σου ανοίγεται ένας εντελώς νέος τρόπος να καταστρώσεις τις επιθέσεις σου που ομολογώ ότι είναι αρκετά εθιστικός.

Εκεί, όμως, που το Wasteland 3 υποφέρει, είναι στον τεχνικό τομέα. Ειδικά η έκδοση στο απλό Xbox One που έπαιξα δεν είναι απλά τραγική, είναι unplayable, broken και εντελώς για τα σκουπίδια. Και δεν αναφέρομαι απλά στο framerate που έπεφτε σε γελοία σημεία, ούτε στην ποιότητα των textures, στα μοντέλα των χαρακτήρων και στην ανάλυση που πάνω κάτω τα περίμενα μιας και έπαιζα στην υποδεέστερη έκδοσή του. Μιλώ για το γεγονός πως στην κυριολεξία κάθε τρεις και λίγο η κονσόλα «κράσαρε» και με πέταγε στο αρχικό μενού της, χάνοντας ώρες προόδου. Συνεχώς ήμουν με το άγχος του quick save μη τυχών «κρασάρει» το παιχνίδι μετά ή κατά τη διάρκεια μιας πολύωρης μάχης και μείνω με το χειριστήριο στο χέρι. Το θέμα δεν ήταν αν, αλλά πότε θα «κρασάρει». Κι αυτό ήταν κάτι που αν δεν είχα αναλάβει το review, θα με έκανε να είχα παρατήσει το παιχνίδι προ πολλού ή να το αγοράσω σε άλλη πλατφόρμα.

Τα αρνητικά όμως δεν σταματούν εδώ. Το παιχνίδι έχει τόσα πολλά bugs, που κάθε άλλο παρά μικρής σημασίας είναι, αφού επίσης έκαναν την εμπειρία μου unplayable. Για παράδειγμα μου έτυχε πάμπολλες φορές να μην ξέρω τι να κάνω σε μια αποστολή, αφού τα σκέλη που αποτελούνταν και σου έλεγαν τι να κάνεις ή που να πας δεν εμφανίζονταν ποτέ. Άλλες φορές πάνω στην μάχη οι χαρακτήρες κολλούσαν κι αρνούνταν πεισματικά να δεχτούν οποιαδήποτε εντολή, αναγκάζοντάς με να ξαναφορτώσω το τελευταίο save, το οποίο μπορεί να μην το έβρισκα κιόλας, γιατί το παιχνίδι είχε σώσει αυτόματα πάνω στο δικό μου manual save. Οπότε αυτό που έκανα ήταν να σώνω σε 2 και 3 σημεία για να έχω (λέμε τώρα) το κεφάλι μου ήσυχο. Αν στη εξίσωση προσθέσουμε και τα τραγικά loading times που για να αλλάξεις περιοχή έπρεπε να περιμένεις κοντά στα 2 λεπτά, ε τότε μπορείς νομίζω να αντιληφθείς τον εφιάλτη που έζησα.

Να προσθέσω και την έλλειψη quick travel; Θα την προσθέσω! Quick travel μπορείς να κάνεις μόνο όταν βρίσκεσαι στον ανοιχτό χάρτη του κόσμου και τον εξερευνείς και μόνο προς την βάση των rangers ή σε τμήματα μιας περιοχής πριν εισέλθεις σε αυτή. Αν όμως είσαι μέσα σε ένα τμήμα αυτής της περιοχής και θέλεις να πας σε άλλο, πρέπει να περάσεις τμηματικά από το κάθε ένα και να υποστείς όλο αυτό το loading. Αν επί παραδείγματι είσαι στο σημείο Δ και θέλεις να πας στο Α δεν γίνεται να το κάνεις απευθείας. Σε υποχρεώνει να πας στο Γ, μετά στο Β και τέλος στο Α. Σκέψου, λοιπόν, μέσα σε όλο αυτό να περιμένεις 2 λεπτά loading για το κάθε ένα τμήμα και να είσαι μέσα στο άγχος αν κατά τη διάρκεια αυτή θα σου «κρασάρει» η κονσόλα ή θα κολλήσει σε κανένα bug. Πραγματικά εφιάλτης!

Θεωρώ ντροπή που άφησαν το παιχνίδι να κυκλοφορήσει σε αυτή τη κατάσταση. Και είναι κρίμα, γιατί εκτός ότι σαν παιχνίδι έχει πολλά θετικά, έχει γίνει εξίσου πολύ καλή δουλειά στα voice overs. Όπως επίσης και στην ποικιλία των περιοχών. Τα γραφικά του είναι αξιοπρεπέστατα κατά τ’ άλλα και ο ηχητικός τομέας μπορεί να μην ξεχωρίζει, αλλά κάνει σωστά τη δουλειά του.