Afterparty Review – Ένα βλάσφημο μεταθανάτιο πάρτι

Το Afterparty έρχεται από το Αμερικάνικο -με βάση την Καλιφόρνια- Night School Studio. Πρόκειται για ένα ανεξάρτητο στούντιο, δημιουργημένο από δυο ξαδέρφια που ένωσαν τις δυνάμεις τους και την αγάπη τους για τα adventures, με πρώην εργαζόμενους της Telltale και Disney, με την προοπτική να σχεδιάσουν παιχνίδια που τα χαρακτηρίζει η ατομική αναζήτηση, ο κίνδυνος και το χιούμορ, διασταυρώνοντας παράλληλα την αφήγηση με τη διαδραστικότητα. Το 2016 κυκλοφόρησαν το Oxenfree, ένα υπερφυσικό 2D graphic adventure με βάση το μυστήριο, το οποίο συγκέντρωσε θετικές κριτικές, κερδίζοντας στο Independent Games Festival Award για το εικαστικό του, ενώ προτάθηκε στα D.I.C.E για το βραβείο Outstanding Achievement in Story και στα SXSW Game Awards για την καλύτερη αφήγηση.

Το Afterparty είναι ωστόσο μια διαφορετική εμπειρία, επενδύει αρκετά στο χιούμορ, προσπαθώντας μέσω αυτού να μεταφέρει υπαρξιακά μηνύματα κυρίως μέσω των διαλόγων, αφού το gameplay έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Παραλληλίζει την κόλαση με τον σύγχρονο τρόπο ζωής και τους προβληματισμούς που διέπουν τις ατομικές και κοινωνικές συναναστροφές των νέων σήμερα που έχουν την πεποίθηση ότι ο κόσμος τους χρωστάει, ενώ εκείνοι απ’ την μεριά τους δεν χρωστούν τίποτα και σε κανένα. Ωστόσο, δεν αποσκοπεί στο να μας δώσει μαθήματα ζωής που θα μας συνταράξουν. Αντιθέτως, αφηγείται μια ανάλαφρη χιουμοριστική ιστορία που θα μας κάνει να γελάσουμε περισσότερο και να περάσουμε καλά παίζοντας. Τα κατάφερε άραγε;

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από δυο κολλητούς φίλους, τους Milo και Lola, οι οποίοι δεν είναι αυτό που λέμε τα πιο δημοφιλή παιδιά του σχολείου, καθώς προτιμούν να πνίγουν παρέα τον πόνο τους στο ποτό, μακριά από επικριτικά βλέμματα. Το παιχνίδι ξεκινά σε ένα πάρτι τελειόφοιτων του κολεγίου, όπου ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι έχουν πεθάνει και βρίσκονται στην κόλαση, χωρίς να ξέρουν πως έφυγαν από τη ζωή ή τον λόγο που κατέληξαν εκεί. Ωστόσο, η κόλαση δεν είναι ακριβώς αυτό που περιγράφεται στις γραφές. Σαφώς οι κολασμένοι βασανίζονται για τις αμαρτίες τους, όμως αυτό συμβαίνει σε...ώρες γραφείου. Όταν η «δουλειά» τελειώνει, δαίμονες και καλεσμένοι βρίσκονται στα μπαρ, πίνοντας ποτά και κάνοντας μέχρι πρωίας πάρτι, τα οποία περιλαμβάνουν χορό, καραόκε, παιχνίδια όπως βελάκια ή beer pong, κουβέντα και φυσικά μια αστείρευτη κάβα με όλων των ειδών τα παράξενα ποτά που μπορεί κάποιος να πιει μέχρι τελικής πτώσης!

Όταν λοιπόν φτάνει η ώρα να αποφασιστεί ποια αιώνια τιμωρία θα τους επιβληθεί, το ωράριο εργασίας τελειώνει κι έτσι οι δυο φίλοι αρχίζουν την περιπλάνησή τους στα μπαρ, όπου εκεί μαθαίνουν πως υπάρχει διαφυγή από την κόλαση, αν καταφέρουν να κερδίσουν τον ίδιο τον Σατανά σε διαγωνισμό ποτού! Ωστόσο, κανένας άνθρωπος ή δαίμονας στην αιωνιότητα δεν τα έχει καταφέρει. Για να καταφέρουν όμως να μπουν στο μέγαρο των VIPs όπου ο Σατανάς διοργανώνει το ατομικό του πάρτι, θα πρέπει πρώτα να εξασφαλίσουν την εύνοια και την σφραγίδα των Μοναρχών της κόλασης, κερδίζοντας πρώτα αυτούς σε διάφορα αγωνίσματα που περιλαμβάνουν τι άλλο φυσικά; Παιχνίδια με ποτά! Τα δυο παιδιά στο ταξίδι τους θα συναντήσουν αρκετούς φίλους, μικρότερης διαβάθμισης δαίμονες, καθώς και κολασμένους που θα τους βοηθήσουν ή θα τους κάνουν τη ζωή δυσκολότερη, όπως η προσωπική τους δαίμονας, Sister May Wormhorn, η οποία σε τακτά χρονικά διαστήματα θα τους παρενοχλεί, εκθέτοντας τις αμαρτίες και τα τραύματα που υπέστησαν στη ζωή, με σκοπό να εμποδίσει τον στόχο τους και να τους διχάσει.

Το παιχνίδι αρχικά μου θύμισε την χιουμοριστική σειρά The Good Place, όπου πάνω κάτω έχει την ίδια θεματολογία. Την ιστορία δηλαδή ανθρώπων που προσπαθούν να ξεφύγουν απ’ τα βασανιστήρια της κόλασης. Η ιστορία του Afterparty είναι κατά βάση απλοϊκή, με μερικές διασκεδαστικές ανατροπές, χωρίς να αποκλίνει με βαθιά νοήματα ή κάτι γενικά βαθυστόχαστο που θα σου μείνει ή θα σου μεταδώσει κάτι. Στοχεύει απλά στο να σε κάνει να περάσεις ένα ευχάριστο απόγευμα και να πας παρακάτω. Ουσιαστικά οι διάλογοι διέπονται από αναφορές στη βίβλο και στο 353 ετών δημοφιλές στους Αμερικανούς ποίημα Paradise Lost, το οποίο περιγράφει απ’ την σκοπιά των έκπτωτων αγγέλων και των πρωτόπλαστων το πως έχασαν την θεία χάρη κι εκδιώχθηκαν από τον κήπο της Εδέμ. Εννοείται όλα αυτά με έναν αρκετά πιο διαστρεβλωμένο τρόπο.

Το καλό, κακό ή απλά σαχλό χιούμορ σίγουρα είναι κάτι υποκειμενικό. Προσωπικά για να πω την αλήθεια με τις κωμικές ταινίες δεν γελάω εύκολα, γι’ αυτό ειδικά όταν βλέπω στην περιγραφή «ξεκαρδιστική», τις αποφεύγω. Στα παιχνίδια σαφώς και τα πράγματα είναι διαφορετικά, ωστόσο μου αρέσει το έξυπνο χιούμορ και αρκετά παιχνίδια όπως τα Monkey Island τα θεωρώ σημαιοφόρους. Το χιούμορ του Afterparty θα το έλεγα αμφιλεγόμενο. Πρώτα απ’ όλα είναι εντελώς βλάσφημο και χαρακτηρίζεται από ακατάπαυστη βωμολοχία, χλευάζοντας οτιδήποτε αφορά τις δυτικές κυρίως θρησκείες και τον τρόπο ζωής των πιστών.

Σίγουρα το κάνει με χιουμοριστική διάθεση, ωστόσο αν για κάποιον η θρησκεία παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο θα εκτιμήσει το συγκεκριμένο χιούμορ. Όσο ανοιχτόμυαλος όμως και να είναι κάποιος, θεωρώ πως το κάνει τόσο έντονα και υπερβολικά συχνά, που μοιραία καταντάει μετά από κάποια στιγμή γραφικό και σίγουρα όχι τόσο αστείο. Αυτό όμως που θεωρώ κυρίως δύσπεπτο στο Afterparty είναι το teen χιούμορ. Το παιχνίδι απευθύνεται ξεκάθαρα στους teenagers και ειδικά στους Αμερικανούς. Αστεία και εκφράσεις που αφορούν τα social media και την προσπάθεια να φανεί κάποιος «cool» ή να βρει παρτενέρ για σεξ, νομίζω θα εκτιμήσει καλύτερα το συγκεκριμένο target group, παρά κάποιος μεγαλύτερος. Για τα δικά μου πάντα γούστα δεν βρήκα κανένα ενδιαφέρον στους διαλόγους, ούτε γέλασα ιδιαίτερα, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις που αφορούσαν ξεκάθαρα την απεικόνιση και την αντίληψη των δημιουργών για την κόλαση, όπως ο θάλαμος των… οργίων!

Ειδικά μετά την πρώτη -από τις περίπου πέντε ώρες διάρκειας- που κατά ένα τρόπο με διασκέδασε σε σημεία, στη συνέχεια το παιχνίδι άρχισε να με κουράζει. Εν τέλει έγινε μονότονο και βαρετό. Περίμενα ότι η ιστορία μέχρι το τέλος θα κλιμακωθεί, όμως αυτό δεν συνέβη και παρά την τελική ανατροπή που μεταξύ μας ήταν αρκετά προβλέψιμη, τα νήματα που οδήγησαν στο φινάλε ήταν υποτονικά και δύσκαμπτα ως προς τον αρχικό στόχο. Αυτό εν μέρει συνέβη εξαιτίας του τρόπου που το στούντιο αντιμετωπίζει τα προβλήματα των χαρακτήρων. Ουσιαστικά δεν προτείνει λύσεις, ούτε αφήνει τον παίκτη να διαμορφώσει με τις επιλογές του έστω την εξέλιξή τους. Αναλώνεται συνεχώς στην απογοήτευση που νιώθουν για τον κόσμο, αλλά και μεταξύ τους, χωρίς να καταλήγει όλο αυτό κάπου.

Έτσι, ακόμα και η οποιαδήποτε συμπάθεια που μπορεί να αναπτύξει κάποιος για τους πρωταγωνιστές ή τους φίλους τους, πολύ γρήγορα κουκουλώνεται από την ανέμπνευστη άνευ ουσίας ιστορία και τη μηδαμινή εξέλιξη των χαρακτήρων. Μια ιστορία συνήθως για να γίνει ενδιαφέρουσα πρέπει οι ήρωες να αλλάζουν στο ταξίδι της περιπέτειας. Να κερδίσουν κάτι στη διάρκειά της και να καταλήξουν σε κάτι διαφορετικό από αυτό που γνωρίσαμε στην αρχή. Το Afterparty δεν το έκανε αυτό. Περισσότερο αγχώνεται να πετάξει μια έξυπνη ατάκα, παρά να προσφέρει μια ιστορία ή χαρακτήρες που όχι απαραίτητα θα συναρπάσουν, αλλά τουλάχιστον θα κρατήσουν κάποιον μέχρι να δει τίτλους τέλους.

Μπορεί ο παίκτης να έχει ενεργό ρόλο στις αποφάσεις και τις απαντήσεις που δίνει στους διαλόγους (άλλωστε βασίζεται εξολοκλήρου πάνω σε αυτούς), όμως αποτελεί απλά μια καλά μεταμφιεσμένη ψευδαίσθηση, αφού όταν φόρτωσα και έπαιξα ξανά με διαφορετικές επιλογές, δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα. Ούτε ως προς τη ροή που λαμβάνουν μέρος τα γεγονότα, ούτε στο ίδιο το φινάλε. Ο παίκτης στη διάθεσή του έχει σχεδόν πάντα τρεις επιλογές. Δύο που δίνονται έτσι κι αλλιώς και μια που εξαρτάται από το ποτό που θα κρατά και θα πίνει εκείνη την ώρα στο χέρι του. Υπάρχει εξαιρετικά μεγάλη ποικιλία ποτών, τα οποία έχουν διαφορετικές επιπτώσεις στο πως ο χαρακτήρας θα συμπεριφερθεί. Για παράδειγμα άλλα τον κάνουν αυθάδη, άλλα του δίνουν θάρρος, άλλα τον κάνουν ερωτικό κι άλλα τον χαλαρώνουν βλέποντας τους πάντες γύρω του ως καλά φιλαράκια, θολώνοντας την εικόνα που βλέπει ο παίκτης για να δώσει την εντύπωση της επίδρασης του ποτού. Ωστόσο, δεν έχει καμία σημασία η απάντηση που θα δώσετε ότι ποτό κι αν πίνετε. Εκείνη την στιγμή δίνει αυτή την εντύπωση, αλλά ουσιαστικά δεν αλλάζει κάτι.  

Ως προς το gameplay δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, το Afterparty βασίζεται στους διαλόγους. Αυτές οι λιγοστές επιλογές όταν ουσιαστικά παίζεις κάτι, αποτελούνται από επαναλαμβανόμενα mini games που έχουν να κάνουν με διαγωνισμούς. Παίζεις για παράδειγμα beer pong, βάζοντας μπαλάκια στα ποτήρια, χτίζεις αλά Jenga πύργους από ποτήρια γρηγορότερα από τον αντίπαλό σου χωρίς να καταρρεύσουν ή πατάς έγκαιρα αλά 'Parappa the Rapper' τα σωστά κουμπιά που εμφανίζονται στην οθόνη σε διαγωνισμούς χορού. Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρετε όμως, το παιχνίδι θα βρει τρόπους να συνεχίσει την ιστορία και να σε πάει από το χεράκι εκεί που θέλει. Προσωπικά πέθανα από την πλήξη!

Στην αρχή είχαν κάποιο υποτυπώδες ενδιαφέρον, αλλά κακά τα ψέματα. Όταν κάνεις το ίδιο πράγμα από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς μάλιστα αυτό που κάνεις να έχει νόημα ή σημασία, όση διασκέδαση κι αν είναι ικανά να προσφέρουν, στο τέλος καταντούν μονότονα και βαρετά. Ειδικά στη συγκεκριμένη περίπτωση, πλην μερικών achievements δεν προσφέρουν τίποτα παραπάνω στον παίκτη, ούτε είναι ικανά από ένα σημείο και μετά να διασκεδάσουν. Περισσότερο σαν αγγαρεία τα έβλεπα παρά ως κάτι που ήθελα να αφιερώσω τον χρόνο και την ενέργειά μου.

Στον τομέα των γραφικών δεν μπορώ να πω ότι έχω παράπονο. Το παιχνίδι είναι αρκετά όμορφο και το φως από τα νέον αφήνει μια ευχάριστη αίσθηση στο μάτι, παρά την απουσία HDR υποστήριξης. Τα περιβάλλοντα είναι ευφάνταστα και προσθέτουν εξαιρετικά στην ατμόσφαιρα της ιδιαίτερης αυτή κόλασης που το Night School Studio θέλει να απεικονίσει. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετά τεχνικά προβλήματα. Το framerate ακόμα και στην έκδοση του Xbox One X που έπαιξα, σε αρκετές περιοχές πέφτει αδικαιολόγητα (ειδικά για ένα τόσο μη απαιτητικό παιχνίδι), κάνοντας την εικόνα ακόμα και να κολλά. Το ευτυχές είναι ότι διαρκούν πολύ λίγο και δεν φτάνουν σε σημείο να προκαλέσουν εκνευρισμό.

Τα bugs δηλώνουν κι αυτά αισθητά την παρουσία τους. Μου έτυχε για παράδειγμα κάποια ρούχα ή καπέλα των ηρώων να δείχνουν κάπως αλλόκοτα, σα να μην έχουν φορτώσει σωστά, ενώ σε φάσεις ο ήχος χανόταν εντελώς. Μια φορά επίσης μου έτυχε να "κρασάρει" εντελώς το παιχνίδι, αναγκάζοντάς με να βγω στο μενού της κονσόλας για να το κλείσω και να το φορτώσω ξανά. Δεν μπορώ να πω ωστόσο ότι μου χάλασαν την εμπειρία γιατί ήταν μικρά προβλήματα και σύντομα. Άλλωστε εικάζω ότι με τον καιρό θα διορθωθούν με κάποιο patch. Ο ήχος δεν έχει να πει κάτι ιδιαίτερο, ούτε προσφέρει το κάτι παραπάνω. Πιστεύω ότι κάνει απλά και μόνο καλά τη δουλειά του χωρίς να είναι κάτι αξιομνημόνευτο.