Ομολογώ πως δεν γνώριζα την ιστορία πίσω από την ανάπτυξη του The Forbidden Arts. Το παιχνίδι αναπτύσσεται εδώ και αρκετό καιρό, με πολύ μεράκι, από την Stingbot Games, ένα μικρό στούντιο έξω από την Bay Area της Καλιφόρνια. Συγκεκριμένα, το παιχνίδι βρισκόταν τέσσερα χρόνια υπό ανάπτυξη και ενάμιση χρόνο σε Early Access. Στις 7 Αυγούστου ήταν έτοιμο να το υποδεχτούν τα PCs, το Xbox One και το Nintendo Switch. Ωστόσο, υπάρχει στο πλάνο για τα τέλη του 2019 και η κυκλοφορία στο PlayStation 4. Κατάφερε αράγε η ομάδα με αυτό το χρόνο και το feedback της Early Access φάσης να παραδώσει ένα αξιολόγο αποτελέσμα;
Ξεκινώντας, την πρώτη ώρα στο παιχνίδι ο μικρός μας ήρωας Phoenix πρέπει να βρει έναν Druid και να του εξηγήσει τα παράξενα οράματα που βλέπει τον τελευταίο καιρό. Τα πράγματα όμως δεν πηγαίνουν κατ ευχήν, καθώς μόλις τον βρίσκει, ο Druid ξυπνάει τις εσωτερικές δυνάμεις του μικρού μας ήρωα και βλέπει ότι μια κρυφή δύναμη βρίσκεται μέσα του και κάπως έτσι ξεκινάει αυτό το ταξίδι.
Η ιστορία του Forbidden Arts στην αρχή χαρακτηρίζεται από ένα μυστήριο που σε κάνει να θέλεις να δεις και να αδημονείς για το τι θα γίνει παρακάτω, αλλά στη συνέχεια καταλαβαίνεις πως δεν πρωτοτυπεί και σκοπός του νεαρού Phoenix είναι να σταματήσει έναν Νεκρομάντη, ο οποίος θέλει να καταστρέψει τον κόσμο. Ο πρωταγωνιστής πρέπει αναφέρω πως δεν έχει καθόλου προσωπικότητα και δεν μιλάει καθόλου μέσα στο παιχνίδι -παρά μόνο τα NPCs μέσα από διάφορα κειμενάκια που θυμίζουν παιχνίδια της Nintendo. Φαίνεται πως υπήρχε η θέληση και το μεράκι από την Stingbot Games, αλλά στην υλοποίηση η ιστορία αφήνει τον παίκτη στα κρύα του λουτρού, ενώ δεν πρωτοτυπεί και νιώθεις πως «κάπου το έχω ξανά δει αυτό»…
Δυστυχώς θα γκρινιάξω και για τους gameplay μηχανισμούς. Ο Phoenix, ως pyromancer, μαθαίνει διάφορα spells όπως το Fireball, το Roots of Fire που τον βοηθάει να πηδήξει ψηλότερα με το άλμα του, το Heat Vision και το Spirit of Fire για να τρέχει πιο γρήγορα, μέχρι να τον χτυπήσει κάποιος εχθρός που αυτό χάνεται. Εκτός από τα fire μαγικά, ο Phoenix έχει στην κατοχή του και daggers, τα οποία τον βοηθούν για τις μάχες σώμα με σώμα. Συνολικά παίρνει τρεια σετ μαχαιριών -αν βρείτε τα υπόλοιπα δύο, διότι είναι κρυφά-. Η αίσθηση όταν τα κρατάς, αλλά και όταν χτυπάς, είναι κάτω του μετρίου και μερικές φορές νιώθεις πως βαράς «αέρα».
Παρόλο που το budget είναι μικρό -και φαίνεται- υπάρχει αρκετά μεγάλη ποικιλία στους εχθρούς και θα συναντήσετε από αρκούδες (που με το μέτριο gameplay των daggers νιώθεις πως βαράς κουκλάκια, ναι θα έσκαγα αν δεν το έλεγα), δράκους, νεράιδες, μάγους και πολλούς ακόμη εχθρούς, αρκετά διαφορετικούς μεταξύ τους. Καθ’ όλη την διάρκεια του παιχνιδιού και ενώ ήθελα πολύ να το απολαύσω και να παραβλέψω μερικά από τα προβλήματά του μιας και μιλάμε για μια μικρή σχετικά παραγωγή, με απωθούσαν τα κακά spikes που κάνει στην δυσκολία του. Εκεί που λες «το χω», χάνεις χωρίς να ξέρεις από που σου ήρθε.
Η κίνηση του παίκτη από την άλλη είναι απλά ΟΚ και τα animations του χαρακτήρα το ίδιο, αν και σε μερικές περιπτώσεις ο παίκτης γλιστράει σε διάφορες πλατφόρμες και έχεις την αίσθηση πως δεν πήγε εκεί που ήθελες να κάνεις άλμα. Επειδή το παιχνίδι έχει έντονο platforming στοιχείο, ο Phoenix μπορεί να σκαρφαλώνει σε διάφορες πλατφόρμες, ενώ υπάρχει και το wall jump που αν έχετε παίξει τέτοιου είδους παιχνίδια στο παρελθόν θα το βρείτε οικείο. Από άμυνες τώρα, υπάρχει το dodge, το οποίο με την LT σκανδάλη σε βοηθάει να αποφύγεις συγκεκριμένες κινήσεις, ενώ με το ίδιο πλήκτρο ο παίκτης μπορεί να σκύψει χαμηλά για αποφυγή.
Επιστρέφω στη δυσκολία τώρα, το μεγαλύτερο παράπονό μου στο παιχνίδι. Οι εχθροί μπορούν άνετα να σε σκοτώσουν με 2-3 απλά χτυπήματα, οι επιθέσεις τους είναι αρκετά δυνατές που σου κάνουν τεράστια ζημιά στο health bar και νιώθεις πραγματικά πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παρά μόνο να συνεχίσεις ξανά και ξανά από το τελευταίο save point. Αξίζει να σημειωθεί πως το παιχνίδι δεν έχει checkpoints και μόλις χάσεις σε επιστρέφει στο τελευταίο save point, το οποίο μπορείς να το κάνεις και χειροκίνητα, ενώ υπάρχει φυσικά και αυτόματο save ανά συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα.
Όταν είμαστε έξω στον κόσμο και όχι σε κάποιο από τα dungeons, το παιχνίδι κινείται σε ένα 3D περιβάλλον που λειτουργεί ως κεντρικό hub για να πηγαίνεις σε διάφορες πίστες και σε αφήνει να ανακαλύψεις και να βρεις μυστικά όπως χρυσάφι, το οποίο το ξοδεύεις για να ενεργοποιήσεις διάφορα towers που μέσα τους κρύβουν challenges. Αν τα ολοκληρώσεις αυτά μπορείς να αναβαθμίσεις το health bar ή την μαγική σου ενέργεια. Μέσα στα dungeons από την άλλη, το παιχνίδι «αλλάζει» και γίνεται 2D προοπτικής. Στην ουσία εκεί βλέπεις ότι θέλει μόνο να σου δείξει το Forbidden Arts.
Σε γενικές γραμμές το gameplay είναι δύσβατο και κουραστικό και παρόλο που παίρνεις αρκετά spells, νιώθεις πως δεν χρησιμεύουν πουθενά παρά μόνο σε ειδικές περιστάσεις, από την άλλη το κεντρικό στοιχείο που είναι η μάχη σώμα με σώμα είναι κάτω του μετρίου ως προς την απόλαυση.
Τέλος, τα γραφικά του είναι ικανοποιητικά χωρίς να ρίχνουν όμως σαγόνια. Θα ήθελα περισσότερη λεπτομέρεια στα textures, γιατί σε στιγμές νιώθεις πως είναι παιχνίδι προηγούμενης γενιάς (έπαιξα σε Xbox One). Το εικαστικό του από την άλλη είναι όμορφο και δεν ζηλεύει σχεδόν σε τίποτα άλλα σημερινά παιχνίδια. Στο ταξίδι μας θα δούμε ικανοποιητική ποικιλία σε πίστες και κόσμους, όπως χιόνια, δάση, μπουντρούμια, σπηλιές και πολλά άλλα. Από frame drops δεν είδα κάτι ανησυχητικό, σε γενικές γραμμές ο τίτλος τρέχει πολύ ομαλά. Επίσης, δεν συνάντησα ούτε κάποιο bug που να μου χαλάσει την εμπειρία.
Ο ηχητικός τομέας είναι καλός, με όμορφα κομμάτια να ντύνουν συνήθως τον κόσμο του τίτλου, εκτός από μερικές περιστάσεις που η μουσική επένδυση δεν έβγαζε νόημα ανάλογα με το συγκεκριμένο σημείο στο οποίο ήμουν και απλά ένιωθες πως αυτή η μουσική μπήκε απλά για να μπει.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.