Screamride - Review

Screamride - Review

09 Μαρτίου 2015 05:18
Το τρενάκι της καταστροφής

Η Frontier εδώ και χρόνια θεωρείται η δημιουργός ενός δικού της genre με τη σειρά Roller Coaster Tycoon, ένα roller coaster simulation και management franchise που απευθύνεται σε ένα πολύ κλειστό και ιδιαίτερο gaming κοινό. Ως η μητέρα του roller coaster genre –ας μου επιτραπεί η έκφραση- η Frontier κλήθηκε για ακόμη μια φορά από τη Microsoft, ύστερα από τα Zoo Tycoon, για να της φτιάξει έναν τίτλο αποκλειστικό για το Xbox στο σκηνικό που η ίδια της συντηρεί και εξελίσσει μόνο στη βιομηχανία. Έτσι, γεννήθηκε το Screamride, ένα συνονθύλευμα ιδεών και gameplay σε ένα παράξενο μίγμα που, όμως, δεν μπορώ να πω ότι μου κράτησε το ενδιαφέρον για αρκετές ώρες αλλά σίγουρα έχει να πει πολλά στο κοινό που απευθύνεται. Καταρχήν, να πω ότι στο Screamride όλα γίνονται προς τέρψη της αδρεναλίνης της ανθρωπότητας, σκοπός του παίκτη είναι να προκαλέσει όσο το δυνατόν περισσότερα ουρλιαχτά στους ανθρώπους - test subjects και να ανεβάσει/ κρατήσει αμείωτη την αδρεναλίνη τους, μέσα από διαδρομές θανάτου σε τρενάκια, κερδίζοντας έτσι πόντους ανάλογα με τα επίπεδα ενθουσιασμού, τρόμου και αδρεναλίνης.

Υπάρχει, όμως, και ένα άλλο mode που έχει τον ίδιο σκοπό αλλά σου δίνει διαφορετικά εργαλεία για την επίτευξη του. Η Frontier φρόντισε να υπάρχει και ένα υπόβαθρο, κάποια ψήγματα ιστορίας, δίνοντάς μου την αίσθηση ότι όλα αυτά έχουν αντίκτυπο σε ένα μεγαλύτερο σύμπαν, όμως αυτά ξεθωριάζουν μεμιάς από τη μνήμη μου μόλις το gameplay άρχισε να ζεσταίνεται. Το Screamride χωρίζεται σε τρία διαφορετικά modes, τα Screamride, Demolition και Engineer. Στο πρώτο, όπως προδίδει και το όνομα του, παίζετε ως ένα τρενάκι του τρόμου, δηλαδή έρχεται κοντά στο χαρακτήρα των Roller Coaster Tycoon. Σε αυτό πρέπει να φτάσετε στον τερματισμό όσο το δυνατόν γρηγορότερα, με τους περισσότερους πόντους και όσο πιο περίτεχνα γίνεται, ώστε να μην εκτροχιαστείτε από τις ράγες, πράγμα που γίνεται πολύ εύκολα μόλις τα G αυξηθούν. Ακούγεται απλό όμως στην πράξη θέλει αρκετή ώρα για να συνηθίσετε το πως θα πρέπει να ρεγουλάρετε το βαγόνι στις ράγες, το οποίο κινείται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες ή να αποφύγετε τα εμπόδια που σταματούν τη φόρα σας.

Οι πίστες ή μάλλον ο σχεδιασμός των ραγών έχει ενδιαφέρον μιας και όσο πιο πολύπλοκος, τόσο πιο δύσκολο ήταν για μένα να το περάσω, χωρίς να εκτροχιαστώ, κάτι που το τονίζω ξανά μπορεί να γίνει εύκολα αν δεν προσέχετε, διότι το παιχνίδι εδώ δύσκολα συγχωρεί. Και συγχωρεί όλο και λιγότερο όσο φτάνετε προς τις τελευταίες –σχεδόν μαζοχιστικής- δυσκολίας πίστες. Έπειτα, το Demolition είναι η χαρά της δημιουργικής καταστροφής. Ένα mode που έχει δανειστεί τη φόρμουλα του Angry Birds, αφού ελέγχετε έναν εκτοξευτήρα βαγονιών πάνω σε κτίρια και όσο πιο εντυπωσιακές είναι οι εκρήξεις και οι κατεδαφίσεις τόσο περισσότερους πόντους κερδίζετε.

Προσωπικά, το βρήκα ως το πιο διασκεδαστικό mode του παιχνιδιού –το μοναδικό που απόλαυσα και με κράτησε για κάμποσες ώρες πολύ παραπάνω από τα υπόλοιπα. Διαφέρει που από την υπόλοιπη “roller coaster sim” φόρμουλα, όμως, είναι πολύ διασκεδαστικό και σε συνδυασμό με την εντυπωσιακή physics engine που ενσωματώνει -για την οποία θα αναφερθώ εκτενώς παρακάτω- μπορεί άνετα να θεωρηθεί ως το μοναδικό “wow factor” του τίτλου. Όσο προχωρούσα και εδώ παρουσιάζοντας μια επικίνδυνα κλιμακούμενη δυσκολία και δεν ξέρω αν είναι θέμα difficulty spike του παιχνιδιού ή εγώ απλά δεν κάνω για το genre αυτό.

Στο Engineer mode, που είναι το creation mode του τίτλου επί της ουσίας, με έβαλε στη θέση του μηχανικού για να φτιάξω ράγες οι οποίες θα εξιτάρουν και θα γεμίζουν με αγνή αδρεναλίνη τους ανθρώπους. Φυσικά, θα έπρεπε να προσέχω τον σχεδιασμό των ραγών, καθώς δεν θα έπρεπε να υπάρχουν σημεία που το βαγόνι θα χάνει τη φόρα του, αλλά ούτε και να πηγαίνει τόσο γρήγορα ώστε να ξεφύγει από τις ράγες. Βρήκα τον Editor αρκετά κατανοητό και δε θα δυσκολέψει ακόμη και τον πιο αδαή gamer, ενώ παρέχει επίσης πληθώρα επιλογών και παραμέτρων για τους πιο μυημένους –στους οποίους σίγουρα δεν συγκαταλέγομαι. 

Τελευταίο, και πιο δημιουργικό mode είναι το Sandbox. Πρόκειται για την μετουσίωσή σαφώς του career mode, εν συνεχεία όλων των παραπάνω modes αλλά και της Roller Coaster Tycoon συνταγής. Εδώ, ο editor είναι μια μεγέθυνση του Engineer mode που μου πρόσφερε άλλες τόσες εκατοντάδες επιλογές για να δημιουργήσω, όχι απλά μια πίστα για τρενάκι, αλλά ολόκληρα επίπεδα και νησιά με μεγάλη λεπτομέρεια. Ενδιαφέρον είχε η on-the-fly δοκιμή σε περίπτωση που κάτι στο επίπεδο που έφτιαξα πήγαινε στραβά. Η λεπτομέρεια και το βάθος που προσφέρει είναι σχεδόν χαοτική για κάποιον που θα ασχοληθεί πρώτη φορά όμως ένας βετεράνος των Tycoon θα το εκτιμήσει δεόντως. Τέλος, υπάρχει και το social στοιχείο στο Sandbox, όπου μπορούσα να μοιραστώ τις δημιουργίες μου με τη κοινότητα ή να κατεβάσω τα δικά τους "παλαβά" επίπεδα.

Από άποψης γραφικών και ποιότητας δεν είναι και κάτι που θα περηφανεύεται το Xbox One, διότι κινούνται περισσότερο σε ένα καρτουνοειδές ύφος με μια πινελιά animation της Pixar, χωρίς όμως να βρίθουν λεπτομερειών όπως προστάζει η τρέχουσα γενιά. Το ψωμί του τεχνικού τομέα του Screamride βρίσκεται στα εξαιρετικά καταστρεφόμενα περιβάλλοντα και τα αληθοφανή physics που το συνοδεύουν, όπου στο Demolition με άφηναν με το στόμα ανοιχτό κάθε φορά που ένα κτίριο κατέρρεε μπροστά στα μάτια μου. Βέβαια, όταν μαζεύονταν πολλά αντικείμενα στην οθόνη τα καρέ έπεφταν τόσο εύκολα όσο τα «χάρτινα» κτίρια. Το φαινόμενο ήταν αισθητό όταν ένα κτήριο καταστρεφόταν με αρκετό ρεαλισμό μεν, αλλά στα 15fps δε. Ηχητικά, από την άλλη, το παιχνίδι είναι παντελώς αδιάφορο.

Συνοψίζοντας : Δε θα έλεγα πως το Screamride είναι ένα κακό παιχνίδι αλλά ούτε και κάτι που θα γράψει ιστορία –πάντα μέσα στα κλειστά πλαίσια που κινείται το εν λόγω είδος. Απευθύνεται σε ένα πάρα πολύ ιδιαίτερα κοινό όπως προανέφερα και οι λεπτομέρειες που έχει (πχ στο Sandbox) θα εκτιμηθούν από τους θιασώτες του είδους. Αυτό που θα τραβήξει τον αδαή είναι το Demolition mode, του το οποίο είναι, αφενός άμυαλο και ανούσιο, αφετέρου αποτελεί ότι διασκεδαστικότερο έχει το παιχνίδι. Το πρόβλημα του τίτλου είναι ότι χάνει εύκολα τον ενθουσιασμό και τη συγκίνηση των πρώτων 4-5 ωρών σε όλο το φάσμα των modes του, ώσπου μετά από λίγες ώρες τείνει να γίνει πιο επαναλαμβανόμενο και από F2P παιχνίδι που σου ζητάει ανελέητο farming κρυστάλλων για να συνεχίσεις, παρά το γεγονός ότι παρουσιάζει ποικιλία στο level design του. Το Roller Coaster Tycoon των causal, λοιπόν; Μπορεί.
Box Art
Tested on : Xbox One
Developer : Frontier Developments
Publisher : Microsoft Studios
Available for : Xbox One, Xbox 360
Release date : 2015-03-06
Tags: