World War Z Review – Left 4 Dead χωρίς θερμίδες

Μια δεκαετία έχει περάσει από το τελευταίο Left 4 Dead. Το πρώτου προσώπου τετραπλό co-op shooter της Valve ήταν ένα εθιστικό και άκρως διασκεδαστικό παιχνίδι, το οποίο στην εποχή του άφησε το δικό του στίγμα και αγαπήθηκε πολύ από τους gamers. Τα Left 4 Dead προσέφεραν ένα ξέφρενο gameplay που παρότι έμοιαζε με άμυαλο shooter, η Valve φρόντισε να το εμπλουτίσει με ειδικές αποστολές και special εχθρούς, οι οποίοι απαιτούσαν διαφορετική αντιμετώπιση και στρατηγική (ποιος μπορεί να ξεχάσει την καταραμένη Witch). Επίσης, ήταν ένα παιχνίδι που στόχευε αρκετά στη συνεργασία και στην αλληλεξάρτηση ανάμεσα στους συμπαίκτες, δημιουργώντας έτσι με το χρόνο στιβαρούς δεσμούς και φιλίες. Δικαίως οι παίκτες μετά το Left 4 Dead 2 περίμεναν μια τρίτη συνέχεια, η οποία δεν ήρθε ποτέ παρά τις αμέτρητες παρεκκλίσεις σε forums και επιστολές προς την εταιρία.

Η Valve όπως έκανε και με άλλα μεγάλα franchises της απλά…κουφάθηκε. Το γεγονός αυτό και τη λαχτάρα για κάτι εφάμιλλο ήρθε να εκμεταλλευτεί η Saber Interactive με το World War Z. Το στούντιο φανερά και χωρίς ντροπές δανείστηκε σε παρεξηγήσιμο βαθμό αρκετά από τα στοιχεία που έκαναν διάσημη τη θρυλική σειρά της Valve. Ωστόσο, αναμενόμενα πρόσθεσαν και τη δική τους πινελιά, με στόχο να φέρουν τη συνταγή πιο κοντά στη σύγχρονη εποχή. Η Saber Interactive δεν είναι νέα στο χώρο. Στο παρελθόν είχε βοηθήσει στο development των Halo: Combat Evolved Anniversary και Halo: The Master Chief Collection. Επίσης μας είχε χαρίσει τα TimeShift και Inversion. Πρόκειται για δύο πρώτου και τρίτου προσώπου shooter αντίστοιχα, τα οποία αν και δεν έμειναν στην ιστορία, ήταν αν μη τι άλλο αξιόλογα παιχνίδια και δείχνουν πως το studio έχει εμπειρία στα shooters. Τα κατάφερε όμως με το World War Z;

Το World War Z είναι ένα τετραπλό co-op shooter τρίτου προσώπου. Είναι βασισμένο στην ομότιτλη horror νουβέλα του 2006 και δανείζεται το setting από την ταινία που πρωταγωνίστησε ο Brad Pitt το 2013. Ωστόσο, εκτός από το όνομα και το setting δεν έχει καμία άλλη σχέση με την ταινία. Ούτε ως προς το σενάριο ούτε ως προς τους χαρακτήρες. Στην ουσία στο παιχνίδι δεν υπάρχει καν σενάριο και μεταξύ μας δεν το χρειάζεται κιόλας. Το World War Z δεν απευθύνεται στους παίκτες που θέλουν μια πλούσια ιστορία στα παιχνίδια τους. Στοχεύει σε εντελώς άλλο κοινό. Συγκεκριμένα στοχεύει σε αυτόν που θα κάνει διάλειμμα από άλλες μεγάλες κυκλοφορίες και θα βάλει το παιχνίδι για να περάσει με τη παρέα του ένα ευχάριστο απόγευμα για μερικές ώρες. Πολύ ορθά λοιπόν δεν ανακάτεψε καμία ιστορία με το gameplay. Η Saber Interactive εστιάζει καθαρά στη διασκέδαση και στο ανέμελο shooting, βάζοντας κατευθείαν τους παίκτες στη δράση. Ωστόσο, αν κάποιος θέλει να γνωρίζει για ποιο λόγο συμβαίνει ότι συμβαίνει στην οθόνη του ή ποιοι είναι αυτοί οι χαρακτήρες που παίζει, το στούντιο φρόντισε να δώσει για τον κάθε χαρακτήρα μια υποτυπώδη μικρή ιστορία σε μορφή μικρού μήκους βίντεο που ξεκλειδώνει με τη πρόοδο του παιχνιδιού και περιγράφει σύντομα το background του. 

Το παιχνίδι χωρίζεται σε τέσσερα επεισόδια, όπου το κάθε ένα διαδραματίζεται σε μια διαφορετική πόλη στον κόσμο. Οι παίκτες θα δώσουν τη μάχη τους στην Ν. Υόρκη, στην Ιερουσαλήμ, στη Μόσχα και στο Τόκιο σε έντεκα συνολικά αποστολές. Οι αποστολές στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι σχετικά σύντομες, γραμμικές και χαρακτηρίζονται από στενούς διαδρόμους ή αρένες όπου οι παίκτες θα πρέπει να μείνουν ζωντανοί και να υπερασπιστούν το σημείο από τις εκατοντάδες ορδές που ξεχύνονται σαν κύμα από όλες τις κατευθύνσεις. Φτάνοντας σε ένα σημείο υπεράσπισης το παιχνίδι δίνει μερικά δευτερόλεπτα να ανασυνταχθεί η ομάδα και να εξοπλίσει τον χώρο με turrets ή συρματοπλέγματα που υπάρχουν γύρω προς αγορά με credits, τα οποία τα κερδίζουμε καθώς παίζουμε.

Αξίζει ωστόσο να αναφερθεί πως τα σημεία αυτά είναι τυχαία και διαφέρουν κάθε φορά που παίζουμε προσθέτοντας έτσι στο replayability. Αυτό όμως που πραγματικά κλέβει την παράσταση στο World War Z είναι οι ορδές. Το συναίσθημα που σε κυριεύει όταν από τη μια στιγμή στην άλλη, από τη ηρεμία περνάς στον πανζουρλισμό με τις ορδές να τρέχουν και να γεμίζουν το χώρο από κάθε μεριά όπως ακριβώς στη ταινία, δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Κακά τα ψέματα όσο βαρετό κι αν ακούγεται, η διασκέδαση που σου προσφέρει το παιχνίδι όταν πυροβολείς τις μάζες των απέθαντων, οι οποίοι κάνουν τα πάντα για να σε φτάσουν σχηματίζοντας πύργους ο ένας πάνω στον άλλον ακόμα κι αν βρίσκεσαι σε ψηλό σημείο και οι σάπιες σάρκες που πετάγονται μετά από έκρηξη, είναι κάτι που αξίζει να το δείτε.

Ωστόσο, για να σπάσει η μονοτονία το studio φρόντισε μέσα σε όλο αυτό να συμπεριλάβει μίνι αποστολές σε προκαθορισμένα σημεία στο χάρτη, του τύπου προστάτεψε έναν πολίτη-επιστήμονα, πάτα τα κουμπιά να ενεργοποιήσεις κάτι ή βρες τα αντικείμενα που χρειάζονται για να ξεκλειδώσεις κάτι. Φυσικά δεν κερδίζουν κάποιο βραβείο πρωτοτυπίας, αλλά είναι μια ευχάριστη προσθήκη και προσδίδουν ένα μικρό διάλειμμα από το μακελειό ή… μπορεί και όχι, γιατί οι ορδές είναι εντελώς απρόβλεπτες και μπορεί να εμφανιστούν ανά πάσα στιγμή ακόμα κι όταν είστε στη μέση κάποιας αποστολής! Σε αυτή τη περίπτωση τα δεδομένα αλλάζουν και απαιτείται ακόμα καλύτερη συνεννόηση και συνεργασία καθώς ο ατομικός ηρωισμός πληρώνεται ακριβά για άλλους. Για το λόγο αυτό καλό θα είναι να παίξετε με φίλους σας ή με άτομα που διαθέτουν μικρόφωνο διότι διαφορετικά σίγουρα θα εκνευριστείτε και θα τα βγάλατε πέρα αρκετά πιο δύσκολα.

H απουσία όμως δημιουργίας ιδιωτικού lobby δε βοηθά καθόλου τη κατάσταση. Αν δηλαδή θέλετε να παίξατε prive μόνο με έναν ή δύο φίλους σας, δεν θα μπορέσετε να το κάνετε. Το παιχνίδι αναγκαστικά θα προσθέσει όσα άτομα χρειάζεται ώστε να συμπληρωθεί τετράδα. Δυστυχώς ούτε με «μποτάκια» συμπαίκτες δεν θα σας αφήσει να παίξετε. Ακόμα κι αν ξεκινήσει έτσι (σε περίπτωση αδυναμίας εύρεσης άλλων παικτών) κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια που παίζετε, τη θέση τους θα πάρουν κανονικοί παίκτες. Αυτό με εκνεύρισε αρκετά να πω την αλήθεια και πολλές φορές με έβαλε σε προχωρημένο παιχνίδι άλλων παικτών παρόλο που δεν είχα ολοκληρώσει ακόμα το πρώτο playthrough. Ωστόσο ακόμα κι έτσι η δομή του είναι τέτοια που δεν χρειάζεται να καταναλώσει ο άλλος φαιά ουσία για να καταλάβει τι συμβαίνει και τι πρέπει να κάνει. Αρκεί βέβαια να είναι συνεργάσιμος και να μη πέσετε με άτομα που την έχουν δει Ράμπο.

Από την άλλη ίσως υπάρχει πολύ καλός λόγος που το παιχνίδι δε σε αφήνει πολύ ώρα να παίζεις με «μποτάκια», γιατί η  A.I. των ανθρώπινων συμπαικτών και των NPCs είναι το λιγότερο τραγική. Έτυχε για παράδειγμα ο NPC που έπρεπε να προστατέψουμε και να συνοδέψουμε με ασφάλεια σε μια μεριά του χάρτη να αρνείται πεισματικά να μας ακολουθήσει, αναγκάζοντάς μας να κάνουμε quit και να ξαναξεκινήσουμε  το επίπεδο απ’ την αρχή ή να μην εκτελεί την αποστολή που απαιτούνταν για να συνεχίσει η ροή του παιχνιδιού. Ομοίως, οι συμπαίκτες που ήλεγχε η A.I. πολλές φορές έμεναν να κοιτάνε το κενό χωρίς να κάνουν τίποτα με αποτέλεσμα να τους κατεβάζουν οι εχθροί συνεχώς, υποχρεώνοντάς μας σε αλλεπάλληλα revives.

Εδώ να σημειώσουμε πως τα revives έχουν ορισμένο χρόνο που σημαίνει πως αν δεν προλάβει κάποιος να σηκώσει έναν παίκτη που έχει πέσει, αυτός πεθαίνει οριστικά μέχρι το επόμενο checkpoint αφήνοντας τους υπόλοιπους να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα. Όπως καταλαβαίνετε το γεγονός αυτό στη παραπάνω περίπτωση είναι καταστροφικό και εκνευρίζει αφάνταστα. Όπως επίσης εκνευρίζει πως πάντα θα πάρουν χαμπάρι κάποιον special εχθρό που βρίσκεται κοντά, αλλά σπάνια θα πάρουν τη πρωτοβουλία να βοηθήσουν ή να σε σηκώσουν αν πέσεις. Σε καμιά περίπτωση συνεπώς δεν ενδείκνυται να εμπιστευτεί κάποιος την A.I. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αργά ή γρήγορα θα τον προδώσει. 

Ευτυχώς όμως δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους εχθρούς. Οι εχθροί είναι ανελέητοι, ταχύτατοι και θα σε κυνηγούσουν όπου και να βρίσκεσαι. Εκτός από τα απλά ζόμπι υπάρχουν όπως ανέφερα και τα special ζόμπι (τέσσερα συνολικά) που για να πω την αλήθεια είναι στυγνός «δανεισμός» από τα Left 4 Dead. Αρχικά έχουμε τον Creeper (βλ. Hunter), ο οποίος παραμονεύει στα σκοτάδια και μας επιτίθεται χτυπώντας μας λυσσαλέα μέχρι κάποιος συμπαίκτης να μας γλιτώσει, τον Hazmat (βλ. Smoker) ο οποίος φορά μια biohazard στολή και σκάει αφήνοντας πίσω του ένα πράσινο αέριο που προκαλεί ασφυξία, τον Bull (βλ. Charger) ο οποίος είναι ένα υπερμέγεθες παντοδύναμο ζόμπι με στολή SWAT που έρχεται καταπάνω σου με φόρα και σε κοπανάει στο έδαφος σαν χταπόδι μέχρι να τον πυροβολήσουν οι συμπαίκτες στη πλάτη που είναι το αδύναμο σημείο του και τέλος για πρωτοτυπία συναντάμε τον Screamer, ο οποίος μοιάζει λες και έχει καταπιεί ντουντούκα καλώντας ολοένα και περισσότερα κύματα μέχρι να τον εντοπίσουμε και να τον βγάλουμε απ’ τη μέση. Προσωπικά δε με ενόχλησε αυτός ο «δανεισμός», ίσα ίσα που μου αρέσει όταν νέες προσπάθειες εμπνέονται απ’ τον καλύτερο στο είδος. Άλλωστε παρθενογένεση δεν υφίσταται.

Η Saber ωστόσο έκανε προσπάθειες να διαφοροποιηθεί κι ως ένα σημείο τα κατάφερε. Αυτές αφορούν τα loadouts και τα perks. Σε κάθε επεισόδιο μας δίνεται η δυνατότητα μέσα από ένα σετ τεσσάρων χαρακτήρων να επιλέξουμε αυτόν που θέλουμε, όπως και την κλάση του. Οι έξι κλάσεις φέρουν διαφορετικές επιδεξιότητες και διαφορετικό οπλοστάσιο. Οι μεν επιδεξιότητες έχουν να κάνουν με τα special abilities και είναι άρρητα συνδεδεμένες με την κλάση που επιθυμούμε να παίξουμε. Για παράδειγμα άλλος προμηθεύει τον εαυτό του και την ομάδα με εκρηκτικές σφαίρες, άλλος πετά χειροβομβίδες, άλλος θεραπεύει, άλλος έχει C4 εκρηκτικά, άλλος μολότοφ, άλλος stun gun που πετά ηλεκτρισμό και παραλύει τον εχθρό κ.ο.κ. Τα perks έχουν κυρίως passive χαρακτήρα και ξεκλειδώνονται ενώ ανεβάζουμε level μέσω του XP που αποκτούμε. Επίσης αναβαθμίζονται με credits, τα οποία τα μαζεύουμε στο τέλος κάθε αποστολής. Φυσικά σε όσο μεγαλύτερο επίπεδο δυσκολίας παίζουμε (πέντε συνολικά) τόσο περισσότερο XP και credits κερδίζουμε. Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως το παιχνίδι έχει friendly fire σε όλα τα επίπεδα δυσκολίας. Απλά όπως είναι εύκολα αντιληπτό στα μεγαλύτερα επίπεδα και μέσα στον όλο χαμό είναι πολύ πιο εύκολο να ξεπαστρέψεις και τους συμπαίκτες σου μαζί με τα ζόμπι. Οπότε αν δεν έχετε υπομονετικούς συμπαίκτες καλό θα ήταν να το σκεφτείτε διπλά πριν βουτήξετε στα δύσκολα.

Όσο αφορά τα loadouts, ομοίως, όπως τα perks έχουν και αυτά XP και αναβαθμίζονται με credits. To καλό ωστόσο είναι πως το παιχνίδι δεν δεσμεύει απαραίτητα την κλάση με συγκεκριμένο τύπο όπλου. Μπορεί για παράδειγμα μια κλάση να ξεκινά με καραμπίνα, όμως μέσα στους χάρτες μπορούμε να βρούμε και να αλλάξουμε σε οποιοδήποτε άλλο όπλο επιθυμούμε, κι αυτό το όπλο να κερδίζει τα δικά του XP όσο παίζουμε. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά αυτή η ελευθερία που υπάρχει ανάμεσα στη κλάση και το loadout γιατί μου έδωσε περισσότερη ευελιξία στο να προσαρμόσω στα μέτρα μου το gameplay. Αυτό όμως που δεν μου άρεσε καθόλου είναι η αίσθηση των όπλων. Είτε πυροβολούσα με αυτόματο είτε με SMG είτε με sniper, η αίσθηση που μου άφηνε στα χέρια ήταν… νεροπίστολου. Βέβαια μέσα στον κακό χαμό που συμβαίνει γύρω σου, το feeling των όπλων είναι το λιγότερο που θα σε απασχολήσει. Όπως και να’ χει όμως το να λείπει από ένα shooting παιχνίδι δεν είναι κι ότι πιο ιδανικό. Σαφώς στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί λεπτομέρεια. Ωστόσο κάτι τέτοιες λεπτομέρειες, για άλλους μικρές, για άλλους μεγάλες όφειλε να τις προσέξει η Saber.

Το World War Z διαθέτει επίσης και multiplayer, το οποίο αποτελείται από πέντε modes. Ομοίως ούτε εδώ η Saber ανακάλυψε τον τροχό, αλλά ούτε αγχώθηκε να πρωτοτυπήσει. Δανείστηκε modes που έχουμε δει σε μυριάδες άλλα multiplayer παιχνίδια τύπου Call of Duty και Battlefield, όπως τα Team Deathmatch, Domination, King of the Hill, Kill confirmed και Capture the Flag, προσθέτοντας απλά τυχαίες ορδές από zombies που εμφανίζονται σε ανύποπτο χρόνο και επιτίθονται στους πάντες. Έτσι, το Team Deathmatch έγινε Zombie Deathmatch, το Kill Confirmed έγινε Scavenge Raid, αντικαθιστώντας τα tags με resources και το Capture the Flag έγινε Vaccine Hunt, αντικαθιστώντας τη σημαία με εμβόλιο. Το περιτύλιξε σε ένα ωραιότατο πακέτο και το PvPvZ γεννήθηκε! Να πω την αλήθεια αρχικά μου άρεσε όλο αυτό σκηνικό και ο πανζουρλισμός που επικρατούσε. Ποια ομάδα και ποιες ζώνες να κρατήσεις, ο σώζων εαυτόν σωθήτω ήταν, δεν ήξερες που να στρέψεις τα πυρά σου! Όσο όμως κι αν το διασκέδασα αρχικά, αργότερα άρχισε να με κουράζει. Ειδικά όταν τα πήγαινες καλά με την ομάδα σου κι χάνατε στο τέλος εξαιτίας της ορδής. Το παιχνίδι θέλει να γίνει προσιτό σε όλους και για το λόγο αυτό, εκείνοι που κυνηγούν σκληροπυρηνικά τα kills και τα leaderboards είναι πολύ πιθανό ότι θα απογοητευθούν. Ο στόχος του παιχνιδιού είναι άλλος. Να σε κάνει να απλά να διασκεδάσεις. Ναι, δεν πρωτοτυπεί, ούτε δείχνει ότι θέλει να διαφοροποιηθεί. Δεν κρύβει καν το πόσο σχεδόν ξεδιάντροπα «δανείζεται». Το γεγονός όμως ότι δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά είναι κάτι που πρέπει να του το αναγνωρίσω.   

Ωστόσο (μιλώντας κυρίως για το campaign) άλλο να εμπνέεσαι κι άλλο να παίρνεις την ιδέα κάποιου και να αλλάζεις απλά το «περιτύλιγμα». Αυτό δείχνει στη καλύτερη, έλλειψη δημιουργικότητας και στη χειρότερη οκνηρία και εκμετάλλευση με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Πόσο μάλλον όταν ο άλλος το έχει κάνει πολύ καλύτερα από σένα και μάλιστα μια δεκαετία πίσω. Το World War Z δεν είναι κακό παιχνίδι σε καμία περίπτωση, τον στόχο του να προσφέρει διασκέδαση τον εκπληρώνει. Απλά δεν είναι αρκετό, όχι να ξεπεράσει, αλλά έστω να αγγίξει τα υψηλά στάνταρ του Left 4 Dead. Ήταν όμως εξαρχής αυτός ο στόχος του; Κανείς δε θα μάθει. Πιστεύω ότι απλά για καλή τους τύχη, τους βγήκε. Προσωπικά (σε αντίθεση με τα Left 4 Dead) δεν είναι από τα παιχνίδια που θα με τραβήξουν να ασχοληθώ ξανά. Παρόλα αυτά είμαι σίγουρος πως θα βρει αρκετούς εκεί έξω που θα το αγαπήσουν.

Τέλος, υπεύθυνη για τα γραφικά και για τα εκατοντάδες ζόμπι που εμφανίζονται ταυτόχρονα στην οθόνη είναι η ιδιόκτητη Swarm Engine. Το οπτικό αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που λέμε «ρίχνει σαγόνια». Σαφώς εντυπωσιάζει το πόσο ομαλά τρέχει όταν γεμίζει η οθόνη εχθρούς, αλλά γενικά δε θα έλεγα ότι με εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Το ίδιο ισχύει για τη κίνηση και τη γενική ποιότητα του animation. Δεν το λες αρκετά ομαλό, όμως δεν το λες και φρικτό ώστε να σου χαλάσει την εμπειρία. Επίσης δεν υποστηρίζει HDR. Παρ' όλ' αυτά, τα χρώματά του μου άρεσαν, δεν ήταν ούτε έντονα ούτε ξεθωριασμένα και οι φωτισμοί ήταν ικανοποιητικοί. Στα ίδια ικανοποιητικά επίπεδα κυμαίνεται και ο ηχητικός τομέας. Δεν έχει να προσδώσει κάτι, απλά είναι αξιοπρεπής χωρίς προβλήματα και κάνει τη δουλειά του καλά.