Halo: The Master Chief Collection - Review

Χωρίς καμία αμφιβολία, το Xbox, ως brand, βοηθήθηκε στα πρώτα του βήματα από το Halo, εκείνο το παιχνίδι που πολλοί δεν ήξεραν, αλλά πολλοί αγάπησαν. Κακά τα ψέματα, το franchise που ξεκίνησε τότε με πολύ κόπο και μεράκι η Bungie είναι αυτό που, ούτε λίγο, ούτε πολύ, καθόρισε τη μετέπειτα πορεία των Xbox και Xbox 360. Προ πάντων, όμως, είναι το παιχνίδι που εδραίωσε τον όρο «console FPS». Έκανε το αδύνατο, δυνατό, διέψευσε όλους όσους ήθελαν το FPS genre να είναι άρρητα συνδεδεμένο με το PC και μας έκανε να αγαπήσουμε αυτό που σήμερα θεωρούμε ανταγωνιστικό multiplayer στις κονσόλες. Ο Master Chief και η Cortana, ως δίδυμο, πέρασαν από τις οθόνες μας μέσα από τέσσερα κεφάλαια του Halo και συγκεκριμένα από τα Halo: Combat Evolved, Halo 2, Halo 3 και Halo 4. Για την ιστορία, προσωπικά αγαπημένα παιχνίδια της σειράς –με πρωταγωνιστή τον Master Chief- είναι το πρώτο και τρίτο.

Με την είσοδό της στη νέα γενιά, η Microsoft θέλησε να φρεσκάρει τη μνήμη των απανταχού gamers που έζησαν στην ώρα τους, το hype και την εμπειρία ενός Halo, αλλά και να μάθει στη φρέσκια γενιά από gamers, η οποία είναι θρεμμένη σε άψυχα gallery shooters, πως τα FPS δεν είναι πάντοτε «άμυαλα» και πως υπάρχουν εξαιρέσεις. Έτσι γεννήθηκε το Halo: The Master Chief Collection, η συλλογή που περιλαμβάνει τα Halo: Combat Evolved Anniversary, Halo 2 Anniversary, Halo 3 και Halo 4 με πλήρως ή μερικώς αναβαθμισμένο τεχνικό τομέα. Καταρχάς, το μενού που με καλωσόρισε ήταν αυτό που θα έπρεπε να ενσωματώνει κάθε remastered συλλογή. Σεβόμενο αυτούς που «ξέρουν» τα παιχνίδια, η συλλογή δίνει στους παίκτες εξαρχής πρόσβαση σε οποιαδήποτε campaign, καθώς και σε όποιο rally point επιθυμούν. Από την άλλη, για τους κυνηγούς των achievements ή αυτούς που αναζητούν τη σκληρή πρόκληση που προσφέρουν τα Halo, τους δίνεται η δυνατότητα να παίξουν τα campaigns με την προσθήκη διαφόρων objectives. Έπειτα, οι πόντοι που κερδίζουν, αναλόγως των objectives που ολοκληρώνουν, προσμετρώνται στα ειδικά leaderboards του Master Chief Collection και έτσι δίνεται μια arcade υπόσταση στο σύνολο.

Θα ξεκινήσω λιγάκι ανάποδα από χρονολογικής άποψης και από τον τίτλο που ουσιαστικά ήταν ο λόγος για να κυκλοφορήσει αυτή η συλλογή. Φυσικά και αναφέρομαι στην Anniversary έκδοση του Halo 2, η οποία έχει δεχθεί το οπτικόακουστικό «λιφτινγκ» που γνωρίσαμε στο Halo Anniversary του Xbox 360. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με την επιτυχημένη “Anniversary” συνταγή. Πιο συγκεκριμένα έχουμε μια ολοκαίνουργια, γεμάτη με εξελιγμένα εφέ, μηχανή γραφικών να ντύνει οπτικά το σύνολο, ενώ ταυτόχρονα στο παρασκήνιο «τρέχει» η παλιά μηχανή γραφικών του Halo 2, όπου με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί στιγμιαία να ξυπνήσει μνήμες και συγκινήσεις πολλών ετών. Όντας πιτσιρικάς τότε, έζησα με ενθουσιασμό την κυκλοφορία του δεύτερου κεφαλαίου των Halo και του πάταγου που είχε προκαλέσει τότε το sequel, οπότε το να βλέπω τώρα εκείνο το παιχνίδι, στη νέα του μορφή, μόνο χαμόγελα μου προκαλούσε.

Η 343 Industries έχει επέμβει και βελτιώσει αρκετά στοιχεία στο παιχνίδι, τα οποία αφενός βελτιώνουν, αφετέρου δε ξεφτίζουν την αυθεντική μπογιά του Halo 2. Πιο αναλυτικά, έχει βελτιωθεί αισθητά η εμφάνιση των όπλων, των κτηρίων, των εξωτερικών περιβαλλόντων, ακόμη και του ορίζοντα στο draw distance. Είναι γενικά φανερό πως οι άνθρωποι της 343 Industries, δεν αρκέστηκαν στο να δώσουν μία HD υπόσταση στον τίτλο, αλλά όπως και στην περίπτωση του Halo: Combat Evolved Anniversary, αναβίωσαν κάθε τετραγωνικό εκατοστό και κάθε pixel του Halo 2, κάτι που θα έπρεπε να έχουν κάνει όλα τα στούντιο που έχουν αναλάβει να επαναφέρουν παιχνίδια από το παρελθόν. Και το σημαντικότερο είναι ότι δεν έχουν πάρει ριψοκίνδυνες πρωτοβουλίες που δύναται να αμαυρώσουν τη δουλειά της Bungie. Αξίζει, επίσης, να αναφέρω, πως η λειτουργία της εναλλαγής από τη μια μηχανή γραφικών στην άλλη, λειτουργεί άψογα και χάρει στην ιπποδύναμη του Xbox One εκτελείται ακαριαία και αισθητά πιο γρήγορα από αυτό που είχαμε δει στη remastered έκδοση του πρώτου Halo.

Η εμμονή στη λεπτομέρεια είναι κάτι που χαρακτηρίζει την 343 Industries, η οποία δε θα μπορούσε να αφήσει τον ηχητικό τομέα ανέγγιχτο. Πιέζοντας το πλήκτρο της εναλλαγής της μηχανής γραφικών, μαζί με την εικόνα, εναλλάσσεται και ο ήχος, ο οποίος στη νέα του εκδοχή ακούγεται λεπτομερέστερος, αισθητά πιο προσεγμένος και σε σημεία πολύ πιο πλούσιος σε εφέ. Από το εκκωφαντικό κλικ του γεμιστήρα, τα «σπασίματα» των καρφιών του Needler, μέχρι το εντονότερο γρύλισμα της μηχανής του Warthog, ο ανανεωμένος ηχητικός τομέας του Halo 2 δίνει ακόμη περισσότερα kudos στο σύνολο. Τέλος, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο remastered soundtrack του Halo 2 Anniversary, όπου ο Steve Vai μπήκε ξανά στο studio για να ηχογραφήσει και πάλι το θρυλικό και αξεπέραστο «Mjolnir Mix», παρέα με άλλα επικά θέματα που ενορχήστρωσαν τότε οι O’Donell και Salvatori.

Στο Halo 2 Anniversary, το «κερασάκι στην τούρτα» του ανανεωμένου campaign βάζουν τα ολοκαίνουργια cutscenes που δημιούργησε το Blur Studio. H δουλειά που έχει γίνει στην αναπαράσταση των αξιομνημόνευτων cutscenes του Halo 2 σε CGI νέας γενιάς είναι, πραγματικά, εντυπωσιακή. Τα παιχνίδια που μπορούν να καυχιόνται αυτή τη στιγμή ότι φέρουν τέτοιας κινηματογραφικής ποιότητας cutscenes είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Για να το κάνω πιο λιανά, αρκεί να σας πω πως τα cutscenes είναι ακόμη καλύτερα από αυτά του Halo 4. Και στον εν λόγω τομέα, λοιπόν, η 343 Industries απέδειξε πως στόχος της ήταν η αναβίωση και όχι η HD μεταφορά του Halo 2.

Το στοιχείο που με εξέπληξε περισσότερο παίζοντας το The Master Chief Collection είναι η «αρχή» του 1080p@60FPS που διατηρείται σε όλα τα campaigns. Πέραν της κρυστάλλινης απεικόνισης, προσωπικά, είχα ενδοιασμούς για τη μεταφορά του Halo στα 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο. Ανησυχούσα μήπως και χάσει την κινηματογραφικότητά του, ωστόσο νομίζω πως η συλλογή με διέψευσε πανηγυρικά από το αποτέλεσμα. Δε φαντάζεστε πόσο όμορφες και ζωντανές δείχνουν οι μάχες σε αυτόν τον υψηλό ρυθμό ανανέωσης των καρέ της οθόνης. Επιπροσθέτως, η αύξηση των καρέ επέφερε και εκμηδενισμό του input lag, που όπως και να το κάνουμε είναι ένα φαινόμενο που υφίσταται στα 30FPS. Ακολούθως το gunplay μεταμορφώθηκε, έγινε πιο άμεσο και ακόμη πιο απολαυστικό.

Όσον αφορά στα υπόλοιπα τρία παιχνίδια της συλλογής, αν και δεν έχουν υποστεί σημαντικές βελτιώσεις, επωφελούνται ωστόσο το ίδιο πολύ από την Full HD ανάλυση και τα 60FPS. Βέβαια, βρήκα λιγάκι ειρωνικό το γεγονός ότι η Anniversary έκδοση του Halo 2 είναι ελαφρώς ανώτερη από το Halo 3, που αν και εμφανίζεται βελτιωμένο, σε καμία περίπτωση δε αγγίζει τα επίπεδα των «Anniversary» τίτλων της σειράς. Από την άλλη η υψηλότερη ανάλυση και το ομαλότερο framerate, είναι αρκετά για να φρεσκάρουν εξαιρετικά τα δύο μεταγενέστερα Halo (3 & 4), τα οποία αναμφίβολα είναι λιγότερο «γερασμένα» από τα Halo: Combat Evolved και Halo 2, ενώ είναι τα μοναδικά που υποστηρίζουν την τεχνολογία impulse triggers.

Περνάω, τώρα, στο multiplayer το οποίο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας των Halo. Εδώ οι παίκτες θα βρουν περισσότερους από 100 χάρτες, χωρισμένους στα τέσσερα παιχνίδια. Όταν, δηλαδή, ο παίκτης εισέλθει στο multiplayer mode, πέρα της “Find Game” κατηγορίας -που απλά ανακατεύει τις διάφορες playlist- θα πρέπει να επιλέξει ποιανού παιχνιδιού τους χάρτες θέλει να παίξει, πράγμα που καθορίζει και το gameplay. Για να το κάνω πιο κατανοητό, αν ο παίκτης επιλέξει να παίξει στους χάρτες του Halo 3, το gameplay προσαρμόζεται αναλόγως. Έπειτα, σε συνθήκες custom game, μπορεί να επιλέξει το είδος των match και φυσικά να ορίσει τους δικούς του κανόνες. Πρέπει να αναφέρω πως έξι από τους χάρτες του Halo 2 δέχθηκαν την «Anniversary» φροντίδα, ωστόσο όλοι τους εμφανίζονται με μερικές ευπρόσδεκτες αισθητικές τροποποιήσεις.

Επιπλέον, στους Anniversary χάρτες του Halo 2 τα όπλα δέχθηκαν τις ανάλογες τροποποιήσεις, ιδιαίτερα στον τομέα του recoil και του accuracy. Τρανό παράδειγμα αποτελεί το SMG που είχε μεταβαλλόμενο σκόπευτρο ανάλογα με το πόσο πολύ πίεζα τη σκανδάλη, όπως το Assault Rifle του Halo 4. Γενικότερα, για τους βετεράνους του multiplayer των Halo, είναι «ευλογία» να υπάρχουν σε ένα σημείο διαθέσιμοι όλοι οι χάρτες, στους οποίους έχουν περάσει αμέτρητες ώρες. Δε θα μπορούσα να παραλείψω και το Playlist Mode, μία προσθήκη που κλείνει το μάτι στους fans των Halo, μιας και τους δίνεται μία πληθώρα επιλογών από ευφάνταστα «ποτ-πουρί» των campaign missions, είτε ανά παιχνίδι, είτε συνδυασμό αποστολών και των τεσσάρων τίτλων της συλλογής. Επί παραδείγματι υπάρχει playlist που τοποθετεί τον παίκτη στα boss fights του Halo 2 ή στα αγαπημένα επίπεδα του κοινού στο Halo 3 κ.α.