The First Tree Review

Τα τελευταία χρόνια η indie σκηνή έχει ανοίξει το δρόμο προς νέους ανεξάρτητους developers να κάνουν τα projects τους πραγματικότητα, απελευθερωμένοι από υποδείξεις και timelines. Με αυτόν τον τρόπο δίνεται η ευκαιρία να εξερευνήσουν νέες πρωτότυπες ιδέες χρησιμοποιώντας την αφήγηση, τον ήχο ή απλά μόνη της μια εικόνα, πηγαίνοντας τo διαδραστικό storytelling σε άλλα επίπεδα. Ο λόγος άλλωστε που μας αρέσουν τα indie games όπως το Firewatch, το Dear Esther ή το Gone Home είναι αυτή ακριβώς η σύνδεση που νιώθουμε με τον δημιουργό. «Entertainment» δεν είναι μόνο η διασκέδαση, είναι εκείνες οι μοναχικές σκέψεις και τα κρυμμένα συναισθήματα που αντικατοπτρίζονται σε μια ιστορία, που αν και αρχικά φαντάζει «ξένη», μέσα της ανακαλύπτουμε στοιχεία τόσο οικία, διαπιστώνοντας για άλλη μια φορά πως τα ανθρώπινα συναισθήματα όπως ο πόνος, είναι ίδια για όλους και δεν κάνουν καμία διάκριση όσο καλά κι αν τα κλειδώνουμε στα σκοτεινά και αθέατα σημεία του μυαλού μας. Είναι εκείνη η μαγεία της προσωπικής ιστορίας μέσα απ’ την οποία αναγνωρίζουμε πτυχές της ζωής και του εαυτού μας.

Μπορεί να μας τρομάξει, μπορεί να μας συγκινήσει, μπορεί ακόμα και να μας κάνει να νιώσουμε άβολα, όμως το σίγουρο είναι πως θα γίνει κομμάτι που θα αγαπήσουμε, με τον ίδιο τρόπο που το αγάπησε ο δημιουργός και τόλμησε να το μοιραστεί μαζί μας. Το The First Tree είναι ένα project φτιαγμένο εξολοκλήρου από έναν άνθρωπο, τον David Wehle. Η αγάπη του David για τα story-driven παιχνίδια και η ανάγκη του να δημιουργεί τον ώθησε να κάνει το 2015 τα πρώτα του βήματα με το μικρού μήκους -στα χνάρια του Dear Esther- παιχνίδι εξερεύνησης Home is Where One Starts, αλλά και την πρώτη απόπειρα για κάτι μεγαλύτερο με το The First Tree, το οποίο υπενθυμίζουμε έφτιαξε και κυκλοφόρησε μόνος του στο Steam το 2017. Μετά από ένα χρόνο και με τη πολύτιμη βοήθεια της Do Games, μιας εταιρίας που αναλαμβάνει να κάνει ports μικρών developers σε κονσόλες, το The First Tree επανακυκλοφορεί για όλους στη definitive μορφή του, εμπλουτισμένο με νέα στοιχεία και βελτιωμένο οπτικά όσο και τεχνικά.

Το The First Tree είναι ένα third-person exploration game στο οποίο τρέχουν δυο παράλληλες ιστορίες. Ουσιαστικά παίζουμε μέσα σε ένα όνειρο που είδε ο αφηγητής της ιστορίας και εξιστορεί στη γυναίκα του (τις φωνές τους αποδίδουν ο ίδιος ο David και η γυναίκα του στη πραγματική ζωή), το οποίο αφορά μια αλεπού στα βουνά της Αλάσκας που ψάχνει τα εξαφανισμένα της παιδιά. Μιας και τα όνειρα όπως γνωρίζουμε είναι η απεικόνιση του υποσυνείδητου, ο κόσμος και η ιστορία της αλεπούς είναι στην ουσία μια ονειρική αναπαράσταση των αναμνήσεων, των συναισθημάτων και φοβιών του David μπροστά σε ένα τραγικό γεγονός που αντιμετωπίζει. Όλα αυτά παίρνουν ζωή, μπλέκονται και δένουν με έναν υπέροχα αλληλένδετο τρόπο στις δυο φαινομενικά αταίριαστες μεταξύ τους ιστορίες μέχρι το συγκινητικό, σκληρό και αποστομωτικό φινάλε.

Καθώς η αλεπού περιπλανιέται στα πανέμορφα, ποικιλόμορφα, φωτεινά και σε σημεία σκοτεινά και μυστήρια περιβάλλοντα, ανακαλύπτει άλλοτε φανερά και άλλοτε καλά κρυμμένα αντικείμενα από όλα τα στάδια της ζωής του αφηγητή. Ξεθάβοντάς τα πυροδοτεί το διάλογο πάνω στον οποίο εξελίσσεται η ερμηνεία του ονείρου, αποκαλύπτοντας σταδιακά την καρδιά της τραγωδίας που συνδέει τις δυο ιστορίες. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα είναι πως τίποτα δεν ερμηνεύεται πλήρως, όπως άλλωστε σε όλα τα όνειρα. Τα αντικείμενα είναι έτσι δομημένα που ιντριγκάρουν τον παίκτη να εξερευνήσει τον κόσμο και η αφήγηση είναι γραμμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να τον αφήσουν να ανακαλύψει, να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και να δώσει στο τέλος τη δική του εξήγηση, όχι μόνο για το τι είναι εν τέλει το The First Tree, αλλά και τι σήμαινε για τον ίδιο η εμπειρία που μόλις βίωσε. Μια εμπειρία που θα χαράξει πάνω στο δέντρο και θα γίνει το μήνυμα στο παιχνίδι ενός άλλου παίκτη, όπως έγινε και στο δικό του.

Ως προς το gameplay δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να ειπωθούν. Υπάρχει λίγο platforming, όπου με διπλό άλμα ή με κάποιο προσωρινό υπό τη μορφή πεταλούδων power up, έχουμε τη δυνατότητα να σκαρφαλώνουμε σε ψηλές περιοχές και βράχια, καθώς και μερικοί περιβαλλοντολογικοί αλλά εύκολοι γρίφοι να λύσουμε. Στο δρόμο μας βρίσκουμε και συλλέγουμε κάποια αστεράκια τα οποία αν καταφέρουμε να τα εντοπίσουμε όλα ξεκλειδώνει ένα ακόμα επιπλέον κομμάτι της ιστορίας. Κατά τα άλλα δεν υπάρχει καμία υπόδειξη για το που πρέπει να πάμε. Δεν υπάρχει χάρτης με τελίτσες και σημάδια ούτε «πρέπει». Το παιχνίδι έχει αρκετά μεγάλες περιοχές τις οποίες μας αφήνει μόνους μας, με το δικό μας ρυθμό να τις εξερευνήσουμε και να απορροφηθούμε. Δεν είναι open world φυσικά. Κάθε ένας χάρτης είναι ουσιαστικά ένα επίπεδο χωρίς δυνατότητα επιστροφής και αφορά τα στάδια της ζωής του αφηγητή από τη νηπιακή έως την ενήλική του φάση. Το The First Tree είναι ένα ταξίδι διάρκειας 2-3 ωρών, που έχει ως βασικό του στοιχείο την αφήγηση και την εξερεύνηση. Αυτά είναι τα δυνατά του χαρτιά.

Μη το βλέπεις έτσι «χαριτωμένο». Καταπιάνεται με δύσκολα θέματα όπως ο πόνος της απώλειας, η άρνηση, τα κατεστραμμένα όνειρα, οι διαλυμένες οικογένειες, η μετάνοια για πράξεις και λόγια που ειπώθηκαν και αρκετά ακόμα, τα οποία σε συνδυασμό με τη σκληρότητα της ίδιας της φύσης απέναντι στην αλεπού της δεύτερης ιστορίας, είναι ικανά να διαλύσουν τη ψυχολογία, ειδικά εκείνου που έχει βιώσει παρόμοια στη ζωή του γεγονότα. Και το γεγονός πως η λύτρωση είναι υποκειμενική, ο επίλογος ίσως να μην είναι αυτό που φαντάστηκες στην αρχή. Το αν θα νιώσει κάποιος ολοκλήρωση ή ακόμα μεγαλύτερο κενό είναι κάτι που ο καθένας ανάλογα τα βιώματά του θα το εκλάβει διαφορετικά. Αυτή είναι άλλωστε και η ομορφιά του The First Tree. Γι’ αυτό αυτομάτως, το μήνυμα που θα χαράξεις στο δέντρο αποκτά κιόλας βαρύτητα. Ένα επιπλέον στοιχείο που κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την ιστορία είναι πως τα γεγονότα καθώς και οι αναμνήσεις που ακούμε είναι όλα πραγματικά. Ο δημιουργός David Wehle δεν έγραψε απλά μια ιστορία για ένα παιχνίδι. Έκανε τις αναμνήσεις και την προσωπική του ιστορία παιχνίδι, μοιράζοντάς τα μαζί μας. Υπάρχει μάλιστα επιλογή να παίξουμε όλο το παιχνίδι με σχολιασμό του ίδιου, ο οποίος μας περιγράφει με ποια κριτήρια πρόσθεσε το κάθε τι στον κόσμο του. Κάτι που δίνει μια πολύ καλή ευκαιρία για ένα δεύτερο playthrough.

Υπεύθυνη για τα γραφικά και τον ονειρικό κόσμο του παιχνιδιού είναι η Unity. Τα περιβάλλοντα είναι σαν μια πανέμορφη μαγική ζωγραφιά που παίρνει στην οθόνη μας ζωή. Πολλές φορές σταμάτησα για να χαζέψω τον κόσμο γύρω μου ή να πάω σε ένα ψηλό σημείο για να θαυμάσω το τοπίο που απλωνόταν μπροστά μου κρατώντας screenshots. Ωστόσο παρατήρησα κάποια pop-in όπως textures, δέντρα ή θάμνοι να εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά μου, αλλά μιας και η δημιουργία αυτή είναι δουλειά ενός ατόμου μπορούμε άνετα να του το συγχωρήσουμε, άλλωστε σε καμιά περίπτωση δε στέκονται ικανά να χαλάσουν τη γενική εμπειρία. 

Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να κάνουμε στον ήχο και τη μουσική. Πρώτα απ’ όλα τα voice overs, τα οποία όπως είπαμε ηχογράφησε ο ίδιος ο δημιουργός με τη γυναίκα του, δεν είναι απλά γραμμές κειμένου που γράφτηκαν για να διαβάσουν και να υποκριθούν κάποιοι ηθοποιοί το συναίσθημα. Κάθε κόμπιασμα, τραύλισμα ή λυγμός είναι αληθινός, γιατί είναι θέματα προσωπικά που έρχονται ξανά στην επιφάνεια. Οι ambient ήχοι όπως ο χορός την βροχής στο έδαφος, το θρόισμα στις φυλλωσιές των δέντρων ή ο άνεμος στις κορυφές των βουνών, είναι τόσο στρωτοί και αυθεντικοί που ακόμα κι’ όταν δεν παίζει μουσική στο background προσθέτει τα μέγιστα στο αίσθημα της μοναξιάς. Η μουσική από την άλλη με το υπέροχο αυτό πιάνο που μας συνοδεύει σε όλο το ταξίδι, παίζοντας πότε σε εύθυμους πότε σε μελαγχολικούς ρυθμούς  είναι κάτι που όχι μόνο δένει απόλυτα με το ύφος του παιχνιδιού, αλλά σε σημεία μαζί με τα γεγονότα που διαδραματίζονται, προσωπικά με ανατρίχιασε, με συγκίνησε και εν τέλει με στοίχειωσε.